Share
บทที่ 290 มันสายไปแล้ว
Related chapter
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 291 เงินในโทรศัพท์เพิ่มขึ้น
คำถามของเธอทำให้แจ็คสันหัวเราะขึ้นเบา ๆ “หยุดเลย เรียกผมว่าแด๊ดดี้”ทิฟฟานี่กลอกตาของเธอมองไปที่เขา “ฝันไปเถอะ! พูดมาถ้าคุณมีเรื่องสำคัญจะพูด อย่ามากวนฉันขณะที่ฉันกำลังทำงาน”แจ็คสันใช้นิ้วของเขาเคาะโต๊ะกับโต๊ะเป็นจังหวะ เขาหยุดคิดและพูดขึ้น “ส่งข้อความหาแอเรียนและชวนเธอออกไปรับประทานอาหารหลังเลิกงานที่ร้านอาหารของผม ผมเลี้ยงเอง”ทิฟฟานี่รู้สึกสงสัยขึ้นมาในทันที “ทำไมล่ะ? ทำไมคุณถึงเลี้ยงอาหารพวกเราโดยไม่มีเหตุผลที่ดี? คนที่ใจดีโดยไม่มีเหตุผลที่ดีปกติมักจะซ่อนเจตนาที่ชั่วร้ายเอาไว้ คุณพูดตรง ๆ มาเลยดีกว่าไม่งั้นฉันจะไม่ขยับเลยสักนิด!” ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เธอก็กลืนน้ำลายโดยที่ไม่รู้ตัวขณะที่เธอพูด เธอเคยฝันถึงอาหารจานพิเศษที่ไวท์ วอเตอร์ส เบย์ คาเฟ่ หลายครั้ง เธอคงจะกำลังโกหกอยู่ถ้าเธอพูดว่าเธอไม่ได้ต้องการไปรับประทานอาหารที่นั่นแจ็คสันเห็นว่าเธอกลืนน้ำลายอย่างชัดเจน และเขาก็ยิ้มกว้างขึ้น “ผมจะบอกคุณเมื่อพวกเราไปถึงที่นั่น โทรหาเธอเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทิฟฟานี่ลดเสียงของเธอลงและพูดขึ้น “ขอฉันใช้โทรศัพท์ของคุณได้ไหม? โทรศัพท์ของฉันเงินหมดแล้ว...”แจ็คสันถึงกับผงะ เขาไม่สามา
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 292 ฉันไม่อยากกลับบ้าน
แอเรียนยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น “คุณคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้ามาร์ครู้ว่าคุณเลี้ยงอาหารฉัน? ฉันมีชู้นะคะ คุณในฐานะที่เป็นเพื่อนกับเขาคุณไม่ควรโกรธฉันด้วยเหรอคะ?”“ไม่มีทาง นั่นเป็นปัญหาระหว่างคุณสองคน ตราบใดที่คุณยังไม่หย่ากัน คุณก็ยังเป็นพี่สะใภ้ของผม คุณจะพูดอะไรก็ตาม จะไม่เกิดขึ้น” แจ็คสันไม่คาดหวังว่าแอเรียนจะพูดตรง ๆ เช่นนี้ทิฟฟานี่ตกตะลึงไปโดยปริยาย “เธอกำลังพูดอะไรอยู่แอริ? มีชู้อะไร? เกิดอะไรขึ้น? ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้? ฉันก็สงสัยว่าทำไมมีท่าทีแปลก ๆ เกิดขึ้นระหว่างคุณสองคน...”แอเรียนรู้ว่าทิฟฟานี่เป็นคนดีมาก เธอจะไม่ยอมถอยจนกว่าจะอธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้ชัดเจน ดังนั้นเธอจึงเล่ารายละเอียดทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เธอฟังอีกครั้งหนึ่งทิฟฟานี่ตกใจมาก “เธอโดนใส่ร้ายอย่างเห็นได้ชัด แล้วมาร์คก็ไม่เชื่อเธออย่างนั้นเหรอ?”แอเรียนก้มหน้าลง “มันไม่สำคัญสำหรับเขา อย่างนั้นมั้ง? มันเป็นเรื่องจริงที่ว่าฉันไปเจอวิลในระหว่างช่วงพักกลางวัน เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าฉันไม่ไป มันเป็นความผิดของฉัน ฉันยอมรับมัน”แจ็คสันพูดขึ้น “เอาล่ะ ไม่ต้องพูดอะไรถึงเรื่องนั้นกันแล้ว ทานอาหารเถอะ จากนั้
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 293 ไข่ม้วนสไตล์จีน
ในขณะที่พูดเล่นอยู่นั่นเอง ทิฟฟานี่ก็จ้องมองไปยังร่างที่คุ้นเคยที่เข้าแถวต่อคิวอยู่ที่ด้านหน้าสุดของแถว เธอคิดว่าเธอตาฝาดจึงขยี้ตาเพื่อยืนยันสิ่งที่เห็น เป็นเอธานจริง ๆ ที่กำลังต่อคิวเพื่อซื้อไข่ม้วนสไตล์จีน มากไปกว่านั้นเขามาถึงเร็วกว่าพวกเธอด้วยซ้ำ ตอนนี้เกือบจะถึงคิวของเขาแล้ว!เธออยากจะหลบหน้าและรีบออกไปจากตรงนี้ให้รวดเร็วที่สุด ทว่าเธอก็เรียกความกล้าของเธอที่จะยืนอยู่กับที่เพื่อแอเรียนจะได้ชิมรสชาติที่แสนอร่อยของไข่ม้วนสไตล์จีน ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเธอเห็นแถวที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา เธอก็ทนไม่ได้จริง ๆ ที่จะยอมแพ้ในเป้าหมายของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เธอรอมานานแสนนานแอเรียนสังเกตเห็นอีธานเหมือนกัน เธอไม่ได้ขี้ขลาดเหมือนทิฟฟานี่ในเรื่องนี้ เธอไม่กลัวที่จะเข้าใกล้อีธานขณะที่เธอพูดขึ้นห้วน ๆ “คุณช่วยซื้อไข่ม้วนสไตล์จีนให้เราสองห่อได้ไหม? แถวมันยาวมาก ขอบใจ!”เอธานตกใจเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นแอเรียน จากนั้นเขาก็หันไปที่ด้านข้างโดยสัญชาตญาณและมองไปที่ทิฟฟานี่ “ได้สิ”แอเรียนไม่ได้รู้สึกว่าเธอหน้าไม่อาย แม้ว่าเธอจะใช้คำพูดที่รุนแรงไปบ้างเมื่อพวกเขาเจอกันล่าสุด แต่นั่นก็เป็นความผิดของ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 294 แอเรียนย้ายออก
แอเรียนไม่สามารถทนนิ่งเฉยได้เมื่อเธอได้ยินอาการป่วยของเจ้าข้าวปั้น “ได้ค่ะ หนูจะกลับและไปเก็บเสื้อผ้าของหนูด้วย หนูไม่มีเสื้อใส่ที่บ้านทิฟฟานี่เลย”เธอเปลี่ยนชุดเป็นชุดสีขาวเดรสแขนยาวสีขาวหลังจากวางสายโทรศัพท์ไปก่อนที่จะเรียกรถแท็กซี่ เมื่อเธอถึงบริเวณประตูใหญ่ของคฤหาสน์เทรมอนต์ เธอเห็นว่าบ้านสว่างไสวไปหมด มาร์คอยู่ที่บ้านในตอนนี้ เจ้าข้าวปั้นวิ่งมาหาแอเรียนและถูตัวของมันกับเรียวขาของเธอ มันดูแข็งแรงและดูไม่เหมือนอดอาหารมาหลายวัน มันยังคงอ้วนกลมและไม่เรียบร้อยเหมือนเดิม แมรี่โกหกให้เธอกลับบ้านเพื่อเธอจะได้เจอกับมาร์คเมื่อแอเรียนเดินเข้ามา เห็นรอยยิ้มฝืน ๆ ปรากฏบนใบหน้าของแมรี่ แอเรียนไม่ได้พูดอะไร เธอขึ้นไปยังห้องของเธอที่ชั้นบนเพื่อเก็บเสื้อผ้าของเธอแทนมาร์คยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าหน้าต่างฝรั่งเศส เธอไม่ได้ทักเขา เธอไม่รู้ว่ามีอะไรเหลือให้ดูระหว่างพวกเขาอีกหรือไม่ เธอมีเสื้อผ้าสำหรับฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนไม่มากนัก ดังนั้นกระเป๋าเดินทางเพียงใบเดียวก็เพียงพอที่จะใส่เสื้อผ้าของเธอทั้งหมด เธอจัดการเก็บสัมภาระของเธอทั้งหมดในครั้งเดียวขณะที่แอเรียนลากกระเป๋าของเธอและอุ้มเจ้าข้าวป
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 295 มันรู้สึกอย่างไรเมื่อมีความรัก
ทิฟฟานี่สางผมด้วยนิ้วของเธอ “มันรู้สึกเหมือน… ย้อนกลับไปเมื่อฉันยังอยู่กับอีธาน ฉันไม่สามารถอธิบายความรู้สึกได้จริง ๆ แต่เมื่อฉันเห็นอะไรที่ดูน่าอร่อย ฉันก็คิดที่จะเหลือไว้ให้เขา ฉันจะรู้สึกเป็นห่วงถ้าพบว่าเขาหนาวหรือร้อนเกินไป ฉันจะเป็นห่วงถ้าเขาไม่สบายหรือเขาอารมณ์เสีย ตอนนั้นฉันไม่ได้นึกห่วงตัวเองเลย ในเวลานั้น ตอนนั้นฉันคิดว่าเขาจะเป็นคนเดียวในชีวิตของฉัน ฉันทำทุกอย่างเพื่อเขาและให้อภัยเขาโดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ ฉันจะให้อภัยเขาไม่ว่าเขาจะทำให้ฉันเสียใจกี่ครั้งก็ตาม ในวันที่เราเลิกกัน ฉันรู้สึกราวกับว่า… ท้องฟ้ามันถล่มลงทับฉัน เขาอยู่ตรงหน้าฉัน แต่เขาไม่ใช่ของฉันอีกต่อไป ฉันไม่สามารถกอดเขาหรือรักเขาต่อไปได้ เพราะเขาไม่ได้รักฉันอีกต่อไปแล้ว”แอเรียนเริ่มร้องไห้เมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอไม่เคยมีประสบการณ์กับสิ่งที่ทิฟฟานี่อธิบายมาก่อน ทว่าเธอสามารถเข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดที่เธอรู้สึกได้...เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น แอเรียนเตรียมชามอาหารแมวและน้ำสำหรับเจ้าข้าวปั้นก่อนที่เธอและทิฟฟานี่จะไปต่อแถวซื้อไข่ม้วนสไตล์จีน ที่นั่นมีลูกค้าเยอะ สิ่งนี้ช่วยพิสูจน์ว่ามันอร่อยและคนบางส่วนก็มีน้ำใจ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 296 เพื่อนร่วมบ้านที่อยู่ด้วยยาก
แอเรียนไม่ได้ปฏิเสธทันทีแต่เธอกลับตอบอย่างแนบเนียน “เรา… ค่อยคุยกันเรื่องนี้เมื่อเวลาของมันมาถึง” เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเธอกลับมาที่ห้อง “ทิฟฟ์ แม่เธอเพิ่งจะขอเงินค่าเช่า ค่าน้ำ ค่าไฟ ในส่วนของฉันไป เขาบ่นว่าเงินที่เธอให้เขามันน้อยเกินไป”ทิฟฟานี่กรอกตา “อย่าไปสนใจเขาเลย ฉันให้เขาตั้งเยอะ แต่ละเดือนฉันไม่เหลือสักบาท เขาจะเอาอะไรอีก? อีกเรื่อง โทรศัพธ์เธอดังระหว่างที่เธอไปอาบน้ำ ฉันไม่ได้ดู แต่เสียงเหมือนมีข้อความเข้า”แอเรียนเช็ดผมตนเองพร้อมกับหยิบโทรศัพธ์ขึ้นมา มันเป็นข้อความจากแมรี่ “แอริ นายท่านกลับบ้านทุกวันตั้งแต่ที่เธอย้ายออกไป เธอจะไม่กลับบ้านจริง ๆ หรอ? ถ้าเธอจะอาละวาด ก็ทำไปเลย ทำไมต้องถึงกับย้ายออกด้วย? เธอไม่ได้จะหย่ากันสักหน่อย”แอเรียนคิดไตร่ตรองก่อนที่เธอจะตอบกลับ “แมรี่ ได้โปรดหยุดเป็นห่วงความสัมพันธ์ของหนูกับมาร์คสักที เขาไม่ยอมกลับบ้านตอนที่หนูอยู่ แต่พอหนูไม่อยู่เขากลับกลับได้ นั้นก็ทำให้เห็นชัดเจนแล้วว่าเขาไม่ต้องการเจอหนู หนูอยู่ที่บ้านทิฟฟานี่หนูก็สบายดี ไม่ต้องห่วงหนู ข้าวปั้นก็สบายดี หนูจะกลับไปเยี่ยมคุณและลุงเฮนรี่เมื่อหนูมีโอกาสนะ”เมื่อเธอส่งข้อความเ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 297 แบล็กการ์ด
เมื่อมาถึงที่ห้างสรรพสินค้าแอเรียนก็รู้สึกตื่นตากับสิ่งที่เห็น เธอเลือกซื้อสินค้าราคาถูกและตั้งใจจะไม่ซื้ออะไรแพงเกินไปในทางกลับกันลิเลียนเอ้อระเหยอยู่ที่เคาน์เตอร์ของแบรนด์ใหญ่ ๆ เธอฉวยโอกาสตอนที่ทิฟฟานี่ไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อดึงความสนใจของแอเรียน “แอริ ดูเสื้อผ้าสวย ๆ ตรงนั้นสิ ป้าไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่มาเป็นเวลานานแล้ว ลูกสาวป้าช่างไร้ประโยชน์ เมื่อก่อนป้าเคยตามใจเธอมากแต่ตอนนี้เธอไม่แม้แต่จะซื้อเสื้อผ้าให้ป้าสักชิ้น”แอเรียนขืนใจตัวเองและถามว่า “ถ้าอย่างนั้น ให้หนูซื้อให้ไหมคะ? หนูออกมาจากบ้านเทรมอนต์แล้วดังนั้นหนูต้องเอาชีวิตรอดด้วยตัวเอง หนูจึงมีเงินไม่มาก หนูสามารถซื้อให้ได้แค่ชิ้นเดียว…”“ได้ ได้ ได้” ลิเลียนรีบตอบอย่างรวดเร็ว “แค่ชิ้นเดียว หนูแอริน่ารักที่สุด!”แอเรียนปาดเหงื่อเมื่อเธอเห็นป้ายราคาของกระโปรงที่ลิเลียนเลือกมา วันนี้เธอไม่ได้พกเงินสดมามากนัก ตอนที่มองผ่าน ๆ เนื้อผ้าของกระโปรงสามส่วนนั้นดูเหมือนจะบางมากแต่กลับราคาเกิน 3,000 ดอลลาร์… เสื้อผ้าที่บ้านของเธอไม่มีชิ้นไหนราคาแพงเท่านี้เลย ตอนนี้เธอเห็นอกเห็นใจความรู้สึกของทิฟฟานี่แล้ว การที่มีแม่แบบลิเลียนจะ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 298 ย้ายออก
แอเรียนส่ายหน้า “หนูไม่อยากเข้าไป หนูอึดอัด คุณเอาไปคืนแทนหนูเถอะ หนูกลับนะ”แมรี่ร้องเรียกอย่างเร่งรีบ “เธอจะทำอะไร? อากาศร้อนมาก ดูสิ หน้าเธอแดงไปหมดแล้ว ผิวเธอจะรับไหวหรอ? อีกอย่าง ถ้าเธอเกิดเป็นลมแดดล่ะ? เป็นลมแดดก็ตายได้นะ! ถึงเธอไม่อยากเจอนายท่านแล้วเธอไม่อยากเจอฉันบ้างหรอ? มาเถอะ ไปนั่งพักห้องฉันก่อน!”หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแอเรียนก็เดินตามแมรี่ไปที่ห้องพักแม่บ้าน เวลานี้ทุกคนต่างกำลังทำงานอยู่จึงไม่มีใครอยู่ในห้อง แม้ว่าห้องนี้จะอยู่กันสี่คน แต่ก็กลับมีพื้นที่กว้างขวางและมีพร้อมทุกอย่างแม้กระทั่งห้องน้ำและห้องครัวส่วนตัวไม่นานนักแมรี่ก็กลับมาจากด้านบนและคืนบัตรให้กับเธอ “ฉันบอกเธอแล้ว นายท่านไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น ท่านไม่ได้อยากได้บัตรคืนเลยบอกให้ฉันคืนมันให้เธอ ท่านบอกว่าให้เก็บเอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน” แอเรียนอึ้ง “จริงหรอ? เขาพูดอะไรอีกไหม?”แมรี่ส่ายหน้า “ไม่ ท่านแค่ถามว่าเธอกลับมาแล้วหรอ ฉันก็บอกว่าใช่ เธอกลับมาเพื่อเอาบัตรมาคืน แล้วท่านก็บอกว่าให้เธอเก็บมันเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉิน”แอเรียนคิดไตร่ตรองอยู่พักนึงก่อนที่จะตัดสินใจเก็บบัตรเอาไว้ ตอนนี้เธอต้องเลี้ยงตนเองและม
Latest chapter
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1270 การปรากฏตัวของเจนิซ
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1269 สมอร์เป็นเด็กใจร้อน
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1268 อเลฮานโดรผู้ได้รับรางวัลออสการ์สำหรับนักแสดงดีเด่น
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1267 คนสองคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกันสามารถอยู่ด้วยกันได้เหรอ
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1266 เล่นใหญ่
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1265 ใจเย็น ๆ เจ้าซื่อบื้อ
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1264 เหล่าแม่ ๆ และภรรยา
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1263 เขานึกว่าเธอคิดว่า
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1262 หุบปากซะไอ้สารเลว
