เมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกงานแจ็คสันได้ส่งข้อความหาทิฟฟานี่ “ผมมีนัดทานข้าวที่ต้องไป เพราะฉะนั้นผมจึงไม่สามารถไปดูแลคุณได้ อย่าลืมนะ ห้ามกินสิ่งต้องห้าม”ทิฟฟานี่งงงวย ทำไมเขาถึงใจดีจัง? อย่างกับว่าลูกเป็นของเขา เนื่อจากทิฟฟานี่ไม่ได้ตอบข้อความนั้นเธอจึงกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่รับรู้ได้ถึงความหงุดหงิดของแจ็คสันพอถึงบ้านเธอก็พบกับลิเลียนที่กำลังรับประทายผลไม้บนโซฟา “ทิฟฟ์ แม่ไม่มีเงินเหลือแล้วและน้าเรเน่ก็ชวนแม่ไปเล่นไพ่นกกระจอกคืนนี้ด้วย เอาเงินให้แม่ 300 ดอลลาร์ซิ”“สามร้อย? แม่เอาหนูไปขายเลยไหม? แม่ยังต้องกินอยู่ไหม? ยังเปิดแอร์ด้วย? แม่แพ้ตลอดแต่ก็ยังจะไปเล่น หนูหมดคำจะพูดกับแม่เลยจริง ๆ” ทิฟฟานี่เปลี่ยนร้องเท้าและเดินเข้าห้องตัวเองสีหน้าของลิเลียนเปลี่ยนเมื่อเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น “ถ้าอย่างนั้นเธอคิดว่ามาร์คจะให้เงินรางวัลฉันไหมถ้าฉันจะไปบอกเขาเรื่องที่แอเรียนท้อง? ถ้าเธอไม่ให้เงินฉัน ฉันก็ต้องจำเป็นที่จะ ‘หา’ เงินเอง ไม่แน่เขาอาจจะตกลงที่จะให้ฉัน 150,000 ดอลลาร์ ก็ได้นะถ้าแลกเปลี่ยนกับข้อมูลที่มีประโยชน์เล็กน้อย ว่าไง?”เมื่อทิฟฟานี่ได้ยินเช่นนั้นเธอก็รีบเดินต่อม ๆ ออกมาจา
แอเรียนพูดไม่ออกขณะเดินไปทำความสะอาด อาหารที่ซื้อกลับบ้านมาสองวันที่แล้วมีกลิ่นที่น่ากลัวราวกับว่ามันเริ่มเน่า การตั้งครรภ์ทำให้เธอไวต่อกลิ่นมากขึ้น เธอจึงไม่อาจหักห้ามตนเองไม่ให้คลื่นไส้อาเจียนได้ เมื่อลิเลียนตระหนักถึงสถานการณ์เธอก็อุทานว่า “ป้าลืมไปว่าหนูท้อง! ปล่อยมันไว้ เดี๋ยวป้าเก็บเอง หนูไปล้างตัวแล้วไปพักผ่อนซะ! หนูอยากกินอะไรไหม? เดี๋ยวป้าสั่งมาให้!”แอเรียนส่ายหัวพร้อมกลั้นหายใจและเก็บขยะออกจากโต๊ะกาแฟ “คุณป้าเลน ทิฟฟ์ก็เหนื่อยจากงานเหมือนกัน คุณป้าไม่ควรสร้างภาระให้เธอด้วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ ทั้ง ๆ ที่คุณป้าสามารถจัดการมันเองได้ งานอื่น ๆ เช่นถูพื้นหรือทำความสะอาดบ้านค่อยทำในช่วงสุดสัปดาห์ก็ได้”ลิเลียนพยักหน้าเห็นด้วยแต่สายตาของเธอจับจ้องไปที่โทรทัศน์ทำให้เห็นได้ชัดว่าเธอเพียงแค่ตอบกลับลวก ๆ ไปอย่างนั้นแอเรียนไม่อยากพูดอะไรอีก จึงยิบเสื้อผ้าแล้วตัดสินใจที่จะไปอาบน้ำวันนี้เธอเลิกงานค่อนข้างเร็ว แต่ก็ยังรู้สึกอ่อนเพลียอยู่ดี สิ่งที่เธออยากทำก็คือการนอนหลับให้เต็มอิ่ม แต่เธอกลับหิวมากกว่า ในตัวเธอไม่เหลือพลังงานแม้แต่หยดเดียวเมื่อเธอออกจากห้องน้ำลิเลียนก็ยื่นจานที
จับจ้องหรอ? ในชีวิตของแอเรียนเธอไม่เคยพบใครที่มีความต้องการแปลก ๆ แบบนี้มาก่อน จึงยากที่เธอจะจินตนาการตามได้อยู่ ๆ ทิฟฟานี่ก็พูดราวกับเพิ่งนึกได้ว่า “เธอยังไม่ได้กินอะไรใชไหม? เธออยากกินอะไร? เดี๋ยวฉันไปดูในตู้เย็นก่อนว่าเรามีวัตถุดิบอะไรบ้าง หรือถ้าไม่มีเราก็ต้องสั่งอาหารมา”ทิฟฟานี่ค้นตู้เย็นจนเกลี้ยงแต่ไม่เจอแม้แต่ผักสักชิ้น “แอริ เราไม่เหลืออะไรเลย พรุ่งนี้ฉันจะตื่นไปตลาดแต่เช้า คืนนี้เธออยากกินอะไรก่อนดี?”แอเรียนกังวลเรื่องความสะอาดเมื่อต้องสั่งอาหารมาที่บ้าน ในความเป็นจริงร้านค้าจำนวนมากมีความสะอาดไม่ถึงมาตรฐานด้วยซ้ำ อีกอย่าง ไม่มีใครอยากสั่งอาหารมา เธอจึงตัดสินใจที่จะออกไปหาอะไรกินดีกว่า “เราไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่าไหม? อะไรก็ได้”ลิเลียนที่ได้ยินสองคนนี้คุยกันเป็นคนแรกที่แสดงการสนับสนุนอย่างกระตือรือร้น “ใช่ ออกไปหาอะไรกินกันเถอะ เราไม่มีอะไรที่บ้านเลย ไปกันเถอะ ไปกัน!”ทิฟฟานี่ดมกลิ่นที่ลอยในอากาศ “แม่ แม่ทานข้าวแล้วไม่ใช่หรอ? ยังกินได้อีกหรอ?”ลิเลียนกรอกตาไปที่ทิฟฟานี่ “อาหารที่สั่งมามันไม่อร่อย แม่กินไปไม่กี่คำเอง ตอนนี้แม่หิวอีกแล้ว”ทิฟฟานี่ไม่ได้พูดอะไร เธอไม่ย
คำพูดของเธอเกินไปเล็กน้อย แม่ลูกคู่นี้ถึงจะทะเลาะกันเกือบตลอดเวลา แต่คราวนี้แอเรียนสัมผัสได้ว่าบรรยากาศมันแตกต่างจากปกติ ไม่เหมือนกับการระเบิดที่มักเกิดขึ้นหลังจากการปราบปรามครั้งใหญ่ เพราะมันกลับน่าเศร้ายิ่งกว่าทิฟฟานี่ไม่ตะโกนใส่ลิเลียนแต่กลับตอบเธอด้วยน้ำเสียงสงบ ๆ แทน “ใช่ หนูให้เงินแม่ 2,000 ดอลลาร์ต่อเดือน เงินเดือนหนูคือ 12,000 ดอลลาร์ต่อเดือน เมื่อหนูให้แม่ 2,000 ดอลลาร์ หนูต้องจ่ายค่าเช่าห้อง 6,000 ดอลลาร์ เงินที่เหลืออีก 4,000 ดอลลาร์ ต้องใช้สำหรับค่าน้ำค่าไฟและค่าครองชีพสำหรับหนึ่งเดือน เงิน 2,000 ดอลลาร์ ของแม่ไม่ได้รวมอยู่ในค่าครองชีพด้วยซ้ำ และหนูก็จ่ายเงินทุกครั้งที่แม่สั่งอาหารด้วย บางครั้งแม่ขอเงินพิเศษสำหรับไพ่นกกระจอกอีก แม่เคยคิดบ้างไหมว่าแต่ละเดือนหนูอยู่รอดได้อย่างไร?”ลิเลียนดูไม่มีความรู้สึกผิดเลย การแสดงออกบนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและการถูกเหยียดหยามในที่สุดแอเรียนก็เข้าใจว่าเหตุใดสถานการณ์ทางการเงินของทิฟฟานี่จึงเลวร้ายขนาดนี้ อันที่จริงหากทิฟฟานี่และลิเลียนอยู่ด้วยกันเพียงสองคน อพาร์ทเมนต์แบบหนึ่งห้องนอนก็น่าจะเกินพอแล้วและราคามันก็ไม่แพงเท่าไหร่
เธอถือปิ่นโตไปที่ห้องทำงานแจ็คสันและถามว่า “นี่คุณคิดจะเอาอาหารมาให้ฉันทุกวันจริง ๆ หรอ?” แจ็คสันที่กำลังตั้งใจทำงานอยู่มองมาที่เธอเมื่อได้ยินเสียงของเธอแล้วถามว่า “ทำไมหรอ? ไม่อร่อยหรอ?” เธอวางปิ่นโตลงบนโต๊ะและพูดว่า “ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณทำแบบนี้ทำไม ไม่ต้องมาหลอกฉันว่าคุณแค่เป็นห่วงฉันในฐานะหัวหน้าที่เป็นห่วงลูกน้อง ที่ออฟฟิศเรามีผู้หญิงที่กำลังตั้งครรภ์ตั้งเยอะ ฉันยังไม่เคยเห็นคุณทำแบบนี้ให้พวกเขาเลย แล้วไม่ต้องอ้างว่าคุณทำแบบนี้เพราะฉันเป็นเพื่อนแอริหรือคุณทำเพื่อมาร์คหรอก ใคร ๆ ก็รู้ว่านั่นมันคือคำโกหก” แจ็คสันวางมือจากงานและจ้องมาที่เธอพร้อมถามอย่างติดตลกว่า “ไม่เอาน่า เราเคย ‘นอน’ ด้วยกันแล้วนะ จริงไหม? เพราะฉะนั้นไม่เห็นจะต้องคิดมากเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เลย ถูกไหม?”ทิฟฟานี่ไม่มีอารมณ์ขำขันด้วยจึงพูดต่อ “คุณไม่ได้ชอบฉัน ใช่ไหม?” แจ็คสันอึ้ง เขาหลบสายตาเธอและดึงเน็คไทอย่างงุ่มง่าม “คุณคิดมากไปน้า”เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก “ดีแล้ว คุณไม่ต้องเอาข้าวกล่องมาให้ฉันแล้วนะ ฉันไม่ได้ท้อง ฉันโกหกคุณ เพื่อนฉันตังหากที่ท้อง” แววตาของแจ็คสันเป็นประกายขณะที่เขาถา
แจ็คสันถอนหายใจอย่างโล่งอก “ไม่เป็นไร ไหน ๆ ผมก็เอามาให้แล้วก็กิน ๆ มันไปเถอะ คราวหน้าถ้าผมตื่นเช้าและมีเวลาเหลือผมจะทำอาหารมาให้อีก ผมแค่อยากช่วยให้คุณสะดวกขึ้นเพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องลำบากใจหรอก”ทิฟฟานี่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเช่นกันก่อนที่เธอจะหยิบปิ่นโตแล้วเดินจากไปเทรมอนต์ ทาวเวอร์ลิเลียนใช้ใบปลิวพัดลมใส่ตนเองพร้อมกับเงยหน้ามองตึกที่ใหญ่โต หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เดินเข้าไปที่แผนกต้อนรับ “คุณคะ รบกวนเรียกผู้บริหารให้ฉันหน่อยได้ไหม? บอกเขาว่าฉันเป็นแม่ของ ทิฟฟานี่ เลน และฉันมีเรื่องจะบอกเขา คือ ภรรยาของผู้บริหารของคุณอยู่ที่บ้านฉัน”พนักงานต้อนรับยิบโทรศัพธ์ขึ้นมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น “รอสักครู่นะคะ”การโทรถูกเชื่อมต่อสำเร็จ พนักกงานต้อนรับพูดอย่างระมัดระวังว่า “คุณเทรมอนต์ มีคนอยากพบคุณ เธอบอกว่าเธอเป็นแม่ของ ทิฟฟานี่ เลน”“ส่งเธอขึ้นมา” มาร์คตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแสเมื่อสิ้นสุดการโทร พนักงานต้อนรับเดินไปส่งลิเลียนที่ประตูลิฟต์ด้วยตนเอง “ขึ้นไปที่ชั้น 46 นะคะ อย่าลืมเปลี่ยนเป็นรองเท้าเป็นรองเท้าแตะเมื่อคุณออกจากลิฟต์และกรุณาเดินอย่างเบา ๆ "ลิเลียนจำทุกอย่างด้วยความเชื่อฟังก
“แอริท้อง ฉันเช็คประวัติทางการแพทย์หมดแล้ว ตอนนี้เธอท้องได้ 12 สัปดาห์แล้ว ฉันคิดว่าน่าจะราว ๆ 3 เดือนได้ ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่เพียงลำพังแล้วนะ แต่หลัง ๆ เธอยังคงทำงานล่วงเวลาจนดึก เวลาเธอกลับบ้านหน้าเธอซีดเสียวและหมดแรงตลอด ทั้งหมดก็แค่เพื่อเงินเดือนอันน้อยนิด ช่างเป็นภาพที่เจ็บใจยิ่งนัก ฉันไม่รู้ว่าระหว่างคุณสองคนมันเกิดอะไรขึ้น เธอคงไม่อยากบอกคุณเพราะไม่อยากย้ายกลับบ้าน แต่เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่นะ การที่เธอจะมีความสุขมันสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด ฉันแค่มาอัพเดทคุณ สุดท้ายเธอก็ควรจะได้อยู่ในที่ ๆ ที่เธออยากจะอยู่ คุณคิดว่าไง?” ลิเลียนเน้นทุกคำอย่างระมัดระวังในขณะที่เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอ่านความรู้สึกของมาร์คมาร์คตัวสั่น เธอท้องอีกแล้วหรอ? เขานึกถึงวันที่แอเรียนเลือดออกจนต้องเข้าโรงพยาบาลทันที เขายังจำได้ว่าหมอพูดว่าอะไร — โอกาสที่เธอจะท้องอีกน้อยมาก… หลัง ๆ พวกเขามีอะไรกันแค่ไม่กี่ครั้งในระยะเวลาที่ห่างกันนานด้วย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ใช้การป้องกัน แต่มันเป็นไปได้อย่างไรที่เธอจะท้องทั้ง ๆ ที่มีโอกาสน้อยขนาดนี้? อีกอย่าง… เธอท้องได้ประมาณ 3 เดือน ซึ่งตรงกับช่วงเวลาที่เธออยู่ที่โรงแรม ซั
หลังจากที่ส่งแอเรียนด้านล่างและรอจนกว่าเธอจะขึ้นลิฟต์ ไบรอันก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและกดโทรออก “นายท่าน ผมส่งนายหญิงเทรมอนต์ถึงบ้านแล้ว ท่านจะให้ผมมาส่งเธอทุกวันเลยไหม? เธอจะไม่สงสัยหรอ? ครั้งสองครั้งก็จะถือว่าบังเอิญอยู่… แต่ถ้ามากกว่านั้นคงจะหลอกเธอไม่ได้…”“ไปคิดเอาเอง” เสียงที่เยือกเย็นของมาร์คตอบกลับสมองของไบรอันเริ่มบ่นไม่หยุดทันที “ผมทำไม่ได้ครับ… ทำไมนายท่านไม่บอกเธอไปเลยว่าตั้งแต่นี้ไปผมจะคอยไปรับไปส่งเธอ? หรือ… ท่านจะออกรถให้ทิฟฟานี่ก็ได้ เธอจะได้ไปส่งนายหญิงได้?”เขาไม่ได้รับคำตอบจากมาร์คเพราะมาร์ควางสายไปแล้วณ คฤหาสน์ เทรมอนต์ มาร์คยืนอยู่หน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสในห้องนอนของเขาและกำลังโทรหาแจ็คสัน “นายหาทางซื้อรถให้ทิฟฟานี่เพื่อให้เธอขับไปส่งแอเรียนที่ทำงานหน่อย”แจ็คสันหัวเราะ “ฉันนึกว่านายยังไม่รู้ ฉันกำลังลังเลอยู่พอดีว่าจะบอกนายดีหรือไม่ว่าเธอท้อง นายทำตัวเป็นผู้ใหญ่และใจกว้างหน่อยได้ไหม? แค่พาเธอกลับคฤหาสน์ เทรมอนต์ ก็หมดปัญหาแล้วไหม? เธอจะได้เลี้ยงลูกที่นั้น”มาร์คไม่มีอารมณ์ที่จะหยอกเล่นกับแจ็คสัน “ฉันจะจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเอง นายหาทางซื้อรถให้ทิฟฟานี่ซะ แค่นี