ระหว่างทางที่กลับบ้าน แอเรียนหันไปหามาร์คและถามขึ้น “คุณคุยกับแจ็คสันแล้วใช่ไหมคะ? ทำไมเขาถึงทำมันลงไป?”มาร์คจึงบอกความจริงกับเธอ “ผู้ชายคนนั้นเป็นขยะ บอกให้ทิฟฟานี่อยู่ห่างจากเขา”ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น “ทำไมคุณไม่พูดแบบนั้นตั้งแต่ทีแรกล่ะ? ฉันจะบอกทิฟฟ์ แต่ทำไมคุณถึงไม่อธิบายกับเธออย่างตรงไปตรงมา? เรื่องมันจะได้ง่ายกว่านี้”เขาจ้องมองไปที่เธอราวกับว่าเขากำลังมองคนโง่ “บางครั้งการพูดอย่างตรงไปตรงมาก็ทำให้เธอเป็นเหมือนคนโง่เธอรู้ไหม? มันไม่ใช่เรื่องผิดที่จะมีไหวพริบ”เวลาห้าทุ่มในคืนนั้น ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ ปิดทำการในวันนั้น แจ็คสันเดินไปที่โรงรถพร้อมกับกุญแจรถของเขาในมือ เขาเพิ่งมาถึงยังรถของเขา เมื่อจู่ ๆ ก็มีกลุ่มผู้ชายปรากฏตัวขึ้นในความมืด เคนโผล่ออกมาจากรถเบนซ์ของเขาด้วยท่าทางหยามใจ “เฮ้ ไอ้โง่ แกต่อยฉันสนุกไหม?”แจ็คสันจ้องมองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ตอนนี้แกคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาลถ้าไม่มีใครมาห้ามฉันเอาไว้”เคนแตะที่ใบหน้าของเขาซึ่งพันด้วยผ้าพันแผล แล้วเขาก็ถ่มน้ำลายลงกับพื้น “พูดมา แกต่อยฉันทำไม? ฉันไม่ได้คิดที่จะปล่อยแกไป แต่ฉันอยากรู้ว่าทำไม ฉันไม่คิดฉันเค
ในใจของทิฟฟานี่เต็มไปด้วยคำถามขณะที่เธอถามขึ้น “สักครู่นะคะ คุณคือ… คุณแม่ของแจ็คสันใช่ไหมคะ? ยินดีที่ได้พบคุณค่ะคุณนายเวสต์ ดิฉันรู้จักกับเขาค่ะ เขาเป็นเจ้านายของดิฉันและเป็นเพื่อนของสามีของเพื่อนสนิทดิฉัน อย่างไรก็ตาม… ฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น”คุณนายเวสต์ดึงเอกสารที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือออกมาจากที่ด้านหลังของเธอ “ฉันไม่อยากจะอธิบายเรื่องนี้กับเธอ ดูด้วยตัวเองแล้วกัน นี่คือข้อมูลทั้งหมดที่ฉันได้รับมา”ทิฟฟานี่เหงื่อแตกพลั่ก เธอรับเอกสารมาและอ่านอย่างละเอียด เธอจ้องมองด้วยความเคร่งเครียดขึ้นเรื่อย ๆ เอกสารได้อธิบายทุกอย่างเอาไว้อย่างชัดเจน ตั้งแต่การต่อสู้ที่รุนแรงของแจ็คสันกับเคนในไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น รู้สึกผสมปนเปไปหมดกับเรื่องที่เกิดขึ้น เช่นนั้น เเจ็คสันชกต่อยกับใครสักคนเพราะเธออย่างนั้นหรือ? และเขาลงเอยด้วยการได้รับบาดเจ็บจากการตอบโต้เช่นกัน...“ดิฉันเสียใจค่ะ คุณนายเวสต์... ดิฉันไม่เคยตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย... ดิฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงชกต่อยกับผู้ชายคนนั้น เขาอยู่ที่โรงพยาบาลไหนคะ? ดิฟฟฉันอยากจะไปเยี่ยมเขาค่ะ” เธอพูดขึ้นพร้อมกับเรี
พยาบาลดูเหมือนจะไม่พอใจ ทว่าเธอก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอหันกลับออกไป สุดท้ายแล้วหากผู้ป่วยมีคนดูแลเขาแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องดูแลเขาไม่กี่นาทีต่อมา มือของทิฟฟานี่ก็เริ่มเจ็บปวด “คุณทำไม่ได้จริง ๆ เหรอ? ใช้สายสวนปัสสาวะได้นะถ้าคุณฉี่ไม่ออก อย่าฝืนตัวเอง...”ใบหน้าของแจ็คสันเปลี่ยนเป็นสีแดงจากนั้นก็ขาวซีด “คุณเป็นคนที่ทำให้ ‘ทำไม่ได้’ ...คุณเป็นผู้หญิง คุณไม่รู้สึกอายบ้างเลยหรือไง? คุณเคยพูดด้วยซ้ำว่าคุณคือคนที่ดูแลพ่อเมื่อเขาป่วย ไม่เหมาะสมไม่ใช่เหรอแม้ว่าคุณจะเป็นลูกสาวของเขา? มันคงไม่แย่ขนาดนี้ถ้าเป็นแม่ของคุณแทน...”เธอตอบออกมาอย่างเยาะเย้ยตัวเอง “แม่ของฉันเหรอ? ถ้าพ่อของฉันสามารถพึ่งพาเธอได้จริง ๆ เขาก็คงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากขณะที่เขายังคงมีชีวิตอยู่ แม่ของฉันเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถพิเศษอยู่อย่างเดียวคือการมีความสุขกับชีวิต ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะลำบากมันก็ยังเหมือนเดิม สิ่งที่เธอรู้คือร้องไห้ให้กับมัน ฉันสิที่ต้องทำแม้ว่ามันจะน่าอึดอัดใจแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายแล้วเมื่อพ่อของฉันล้มละลาย... พวกเราไม่มีเงินแม้แต่จะจ้างผู้ดูแล อย่างไรเสียคุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกอาย ต่อหน้าพยาบาล
ระดับความผิดหวังของเธอสร้างความแปลกใจให้กับเธอ ทำไมเธอจะต้องรู้สึกผิดหวังแบบนี้ด้วย? เธอไม่ควรจะมีความหวังตั้งแต่ทีแรก เธอควรจะเดินหน้าต่อไปอย่างที่เธอเคยทำ – อยู่ใกล้ทว่ารักษาระยะห่างเหมือนที่ผ่านมาใช่ไหม?ช่วงเวลาอาหารกลางวัน ร่างที่โดดเด่นปรากฏขึ้นที่ทางเข้าประตูออฟฟิศ พนักงานที่เตรียมตัวจะออกไปรับประทานอาหารกลางวันหยุดเดินและจับตามอง นั่นเป็นเพราะมาร์คดูดีมาก ที่สำคัญที่สุดคือเขากำลังถือกล่องอาหารกลางวันที่ห่อเอาไว้อย่างสวยงามบริษัทที่เปิดใหม่ส่วนใหญ่จะประกอบไปด้วยพนักงานใหม่ พวกเขาส่วนใหญ่จึงไม่เคยเห็นมาร์คมาก่อน ดังนั้นพวกเขาจึงเดาว่าเขาคือ ‘สามีผู้มีชื่อเสียง’ ของใครสักคน เมื่อเขามาถึงที่โต๊ะของแอเรียน ในที่สุดทุกคนก็เข้าใจ พลางถอนหายใจและแยกย้ายกันไปช้า ๆ “คุณมาทำอะไรที่นี่?” อารมณ์ของแอเรียนในตอนนี้สามารถอธิบายได้ว่าเป็นความตกใจ“ช่วงเวลาอาหารกลางวัน” เขาไม่ได้พูดอะไรมากและเปิดกล่องอาหารกลางวันเหล่านั้น จากนั้นเขาก็ส่งมีดและส้อมใส่ในมือของเธอ กล่องอาหารกลางวันที่ร้อนเต็มไปด้วยสตูว์ ไก่ย่างและผัก สิ่งที่พวกเขาเห็นจะทำให้ทุกคนน้ำลายสอด้วยความหิว แอเรียนเองก็ไม่ได้พูดอะไร
ในช่วงกลางดึก เธอส่งข้อความไปหามาร์คหลังจากที่คิดลังเล : คุณยุ่งเหรอ? ฉันได้ยินว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นที่บริษัทระหว่างประเทศของคุณเธอเลือกที่จะส่งข้อความนั้นกลางดึกด้วยความแตกต่างของเวลาต่างประเทศ ทั้งสองฝ่ายทำงานร่วมกันเพื่อความสัมพันธ์เติบโต มันไม่มีเหตุผลเลยถ้าเธอจะไม่แสดงความเป็นห่วงให้เขาเห็นหลังจากผ่านไปกว่าห้านาที เขาก็ตอบกลับมาในที่สุด : ฉันไม่ต้องการความเป็นห่วงของเธอ แค่ดูแลตัวเองก็พอเธออ่านข้อความบนโทรศัพท์ซ้ำอยู่สองสามครั้ง มีความรู้สึกหดหู่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธออ่าน เธอถามคำถามกับเขาด้วยความห่วงใย ทว่าเขาก็ยังปฏิเสธเธอกลับมาแบบนั้น เธอไม่ควรถามตั้งแต่แรก!เช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวของบริษัทระหว่างประเทศของมาร์คแพร่กระจายออกไปอย่างต่อเนื่อง แม้กระทั่งวิดีโอสัมภาษณ์ของเขาซึ่งเป็นประกาศปิดบริษัทอย่างเป็นทางการ สาขาย่อยในต่างประเทศของบริษัทของเขาไม่ใช่สาขาเดียวที่ได้รับผลกระทบ ทว่าสำนักงานในประเทศก็ได้รับผลกระทบเช่นเดียวกัน เหตุผลโดยทั่วไปคืออุตสาหกรรมทั้งหมดภายใต้ตระกูลเทรมอนต์นั้นมีปัญหามากมายซึ่งทำให้เขาเสื่อมเสียชื่อเสียง ยกตัวอย่างเช่น มีคนพบสินค้าปลอมใน
แอเรียนอดไม่ได้ที่อยากจะแบ่งปันความสุข มันเป็นความรู้สึกที่แสนวิเศษ คนแรกที่เธอคิดถึงคือมาร์ค ทว่าเธอไม่ได้ส่งข้อความถึงเขา ด้วยเกรงว่าเขาจะยุ่ง แต่เธอสามารถบอกกับทิฟฟานี่ได้เท่านั้น หลังจากที่พูดคุยกับทิฟฟานี่อยู่สักครู่หนึ่ง เธอก็รู้สึกว่าเปลือกตาของเธอหนักอึ้งเหลือเกินและหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัวเธอไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอได้ยินเสียงคนเปิดประตูอย่างไม่ชัดเจน เธอยังไม่ชินกับเรื่องที่เธอเพิ่งกลับมาที่คฤหาสน์เทรมอนต์และหลับไปด้วยความคิดที่ว่าเธอยังอยู่ในอพาร์ทเม้นต์ของเธอ เธอระมัดระวังเป็นพิเศษเมื่อเธออยู่ตามลำพัง กังวลว่าพวกอันธพาลจะเข้ามาหา เธอจึงตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจในทันที “ใครน่ะ?!”จู่ ๆ ไฟภายในห้องเปิดสว่างขึ้นขณะที่มาร์คมองมาที่เธอด้วยความเหนื่อยล้า เขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างระมัดระวังโดยที่ไม่ก้าวไปข้างหน้า “ฉันเอง กลับไปนอนเถอะ ฉันกำลังจะไปอาบน้ำ”เมื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก แอเรียนปรับตัวและนอนลงพลางหลับตาลงอีกครั้งจากนั้นมาร์คก็เดินไปที่ห้องน้ำ เขาตกใจเหมือนกัน เขาเป็นคนทำอะไรเบามากอยู่แล้ว จึงรู้สึกแปลกใจที่แอเรียนยังคงตกใจเมื่อฟังเสียงภายในห้องน้ำ แอเรียนก็ไม่อาจหล
เมื่อมองไปที่นาฬิกา ลมหายใจของแอเรียนก็ชะงักลงชั่วครู่ ขณะที่เธอหน้าซีดเผือดลงทันที เธอรู้สึกคับคล้ายคับคลาว่านาฬิกาเรือนนั้นจะเป็นเรือนเดียวกับที่มาร์คมักจะสวมอยู่เป็นประจำ เธอไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่หายไปบนข้อมือของเขาเมื่อเขากลับมาที่บ้านเมื่อคืน... มันหมายความว่าเขาไปอยู่กับแอรี่ก่อนที่เขาจะกลับมาที่คฤหาสน์เทรมอนต์ การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไป แอรี่วางนาฬิกาเอาไว้ตรงหน้าของเธอด้วยความดูถูก “ไม่ต้องไปโทษพี่มาร์คที่รัก เขารับภาระความกดดันมากมายเมื่อเร็ว ๆ นี้ และเธอก็กำลังท้อง มันไม่สะดวก... แม้ว่าจะไม่ใช่ฉัน แต่เขาก็จะมีผู้หญิงคนอื่นเหมือนกัน เธอจะต้องเสียใจไม่ว่าจะเป็นทางใดก็ตาม ฉันกำลังทำหน้าที่ของเธอเพื่อเธออยู่ เธอไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันก็ได้”แอเรียนหยิบนาฬิกาขึ้นมาและลุกขึ้น “ฉันจะกลับไปทำงานถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว”เมื่อเธอบรรลุเป้าหมายของเธอแล้ว แอรี่ก็ไม่จำเป็นจะต้องอยู่อีกต่อไป “เอาสิ บอกเอริกด้วยว่าบริษัทใหม่ของเขาดูดี หวังว่าเขาจะมีอนาคตที่สดใสเพื่อฉัน”เมื่อกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอ ความคิดของแอเรียนสับสนวุ่นวายเมื่อเธอมองไปที่นาฬิกา หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เก็บนาฬิกาแล
ความจริงแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายนัก แอเรียนอุ้มเจ้าข้าวปั้นพร้อมกับยิ้มออกมา “ฉันสายไปแล้ว ฉันจึงจะไม่ไปที่ทำงานในตอนเช้านี้ค่ะ แต่ฉันจะไปหลังอาหารกลางวัน”จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ จากด้านหลังของเธอ แอเรียนวางเจ้าข้าวปั้นลงโดยที่ไม่รู้ตัว เมื่อรู้ว่ามาร์คคือคนที่มา เขากำลังจะลงโทษเธอที่กำลังอุ้มเจ้าข้าวปั้นอยู่อย่างแน่นอนถึงขนาดที่ทำให้เธอกลัว“หยุดแตะต้องเจ้าแมวโง่ได้แล้ว ฉันกำลังจะไปออฟฟิศ ให้เฮนรี่ไปส่งเธอถ้าเธอจะออกไป” มาร์คกำลังรีบออกไปฝีเท้าของเขารีบร้อนเล็กน้อย เขาไม่ได้ติดแม้แต่กระดุมแขนเสื้อด้วยซ้ำ เมื่อแสงอาทิตย์สีทองอาบไล้มาที่เขา เขารู้สึกราวกับว่าพระเจ้ากำลังจับตามองมาที่เขาอยู่ แอเรียนเม้มริมฝีปากของเธอและไปที่ห้องครัวเพื่อขออาหารจากแมรี่ เธอกำลังหิวโหยณ คินซีย์ วิลล่า แอรี่ยุ่งอยู่ตลอดทั้งเช้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เป็นเพราะเฮเลนจะมารับประทานอาหารกลางวันเท่านั้นฌองนั่งอยู่ที่โซฟาด้วยความหดหู่ ตั้งแต่พวกเขาหย่าร้างต่อกัน เขารู้สึกว่าไม่สามารถบริหารบริษัทได้ ตั้งแต่แต่งงานมาหลายปีเฮเลนเป็นคนช่วยเขาทั้งเรื่องงานและเรื่องครอบครัวมาโดยตลอด โดยพื้นฐานแล้วเขาเป็น