แอเรียนทำอะไรไม่ถูก เธอออกจาก คฤหาสน์ เทรมอนต์อย่างกะทันหันและตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่าจะไปที่ไหนดี “ฉัน… ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี… ไปส่งฉันที่โรงแรมก็ได้ ฉันจะไปเอากระเป๋าสัมภาระของฉันจากบ้านทิฟฟานี่และพักที่โรงแรมชั่วคราว”แจ็คสันเม้มปากแน่น เขาหยุดคิดแล้วแนะนำว่า “ไปอยู่บ้านผมก่อน การเข้าพักในโรงแรมด้วยตัวเองอาจมีความเสี่ยง แบบนี้มันก็ดูไม่ค่อยเหมาะสมนัก แต่เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์มันก็เป็นทางออกที่ดีที่สุดที่เรามีในตอนนี้”เธอพยักหน้า ในเวลาแบบนี้เธอไม่ต้องการสร้างปัญหาให้แจ็คสันอีกต่อไป ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอในโรงแรม แจ็คสันก็จะต้องเป็นห่วงเธอเช่นกันใน คฤหาสน์ เทรมอนต์ มาร์คยืนอยู่หน้าหน้าต่างฝรั่งเศสในห้องนั่งเล่นพลางมองดูแอเรียนขณะที่เธอเดินตามแจ็คสันเข้าไปในรถของเขาแล้วหายไปจากสายตา สายตาของเขาจ้องมองเป็นเวลานาน ในเวลาแบบนี้ เขาเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้เธอ…หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความถึงแจ็คสัน: ดูแลเธอแทนฉันด้วยทันใดนั้น ก็มีบางสิ่งที่นุ่มและขนฟูมาแตะขาของเขา เขาก้มศีรษะลง มันคือข้าวปั้นที่ถูขากางเกงของเขาพลางอ้อนเพื่อความโปรดปรา
หญิงวัยกลางคนคนนึงรีบเข้ามาหยิบชามนั้น อีธานยกแขนขึ้นเพื่อลูบหลังทิฟฟานี่ แต่เขาก็วางมันลงอีกครั้งและย้ายกล่องทิชชู่ไปยังที่ที่เธอเอื้อมถึง “นั่นคือมาเรีย ต่อจากนี้ไปเขาจะดูแลความต้องการในชีวิตประจำวันของเธอ ดังนั้นเธอแค่บอกเขาว่าอยากกินอะไร”ในตอนนี้ทิฟฟานี่ไม่ได้มีความอยากอาหารเลย มันจึงเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอที่จะค่อนข้างหงุดหงิด เธอเพิกเฉยต่อคำพูดของอีธานและเพียงสวดอ้อนวอนขอให้เขาจากไปในไม่ช้า เธอไม่อยากเจอเขาหรือผู้ชายคนไหนในตอนนี้!เมื่ออีธานมาพบเธอในวันรุ่งขึ้น เธอก็ขอคุยกับแอเรียน ท้ายที่สุดแอเรียนจะต้องตื่นตระหนกจากการหายตัวไปของเธอแน่นอน ในเมื่อเธอยังต้องอยู่ที่นี่อีกประมาณสองสัปดาห์ เธอจึงไม่อยากทำให้คนอื่นเป็นห่วงอีธานดูเหมือนเขาเพิ่งจะรีบมาที่นี่ หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อขณะที่เขาถอดเสื้อสูทออกแล้วพาดมันไว้บนขอบเตียง “ฉันได้ติดต่อและแจ้งพวกเขาว่าเธออยู่กับฉันแล้ว ฉันนำหนังสือมาให้เธอด้วย เดี๋ยวมาเรียจะเอามาให้เธอในภายหลัง เธอสามารถอ่านมันได้หากเธอเบื่อ ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบอ่าน ฉันจึงนำหนังสือที่น่าสนใจมาให้ ฉันยังมีบางเรื่องที่ต้องจัดการ แต่ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอตั้งแ
เธอส่ายหัวอย่างสิ้นหวังขณะที่น้ำตาร่วงจากหางตาและซึมเข้าไปในผ้าปูที่นอน “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน… อย่ามาแตะตัวฉัน!”อีธานจับหน้าเธอให้เงยหน้าขึ้นและบังคับให้เธอมองมาที่เขา “เราควรจะทำมันตั้งนานแล้ว เราชดเชยสิ่งที่เราพลาดไปในอดีตของเราได้ไหม? หลังจากครึ่งเดือน ฉันจะปล่อยเธอไปถ้าเธอต้องการที่จะไป ถ้าเธอเลือกที่จะอยู่ เราจะแต่งงานกัน ฉันจะไม่บังคับเธอ แต่ความอดทนของฉันก็มีขีดจำกัด ฉันรู้ว่าเหตุการณ์นี้ทำให้เธอบอบช้ำมาก แต่เธอต้องเอาชนะความกลัวให้ได้ ฉันกำลังช่วยเธออยู่!”ในสายตาของทิฟฟานี่ อีธานเป็นคนบ้าอย่างไม่ต้องสงสัย เขาเป็นคนจัดการเรื่องบ้าเหล่านั้นซึ่งทำให้เธอชอกช้ำอย่างมากด้วยตัวเอง และตอนนี้เขาต้องการทำสิ่งเดียวกันกับเธอเพื่อชดเชยเรื่องในอดีต ไม่เพียงเท่านั้น เขายังต้องการให้เธออยู่และแต่งงานกับเขา เขาเป็นคนที่กำลังสูญเสียสติของเขาหรือเธอ?เธอพึมพำทั้งน้ำตา “ฉันไม่ได้ชอกช้ำ… ฉันไม่มีความกลัวที่จะต้องเอาชนะ และฉันก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนายด้วย! ฉันสัญญาอะไรก็ได้ที่นายต้องการ ตราบใดที่นายไม่แตะต้องตัวฉัน! แค่ครึ่งเดือน… ครึ่งเดือนก็เพียงพอแล้ว… ปล่อยฉันไป… อีธาน… อย่าทำให้ฉันรู้
เมื่อมาเรียรับงานนี้ เธอรู้อยู่แล้วว่ามันจะไม่ง่าย ดังนั้นเธอจึงได้เตรียมใจให้พร้อมตั้งแต่ต้น เธอเริ่มทำความสะอาดบ้านทันทีอีธานรู้ว่าเขาควรจะออกไปด้วย เขาไม่คิดว่าพวกเขาจะตามเจอสถานที่นี้เร็วขนาดนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถพาทิฟฟานี่ไปด้วยได้ ถึงกระนั้น บางทีพวกเขาทั้งสองก็ต้องใช้เวลาห่างกันเพื่อคลายความตึงเครียดระหว่างพวกเขาเขาไปที่ห้องนอนและลังเลที่ประตูครู่หนึ่งก่อนจะผลักมันออก ทิฟฟานี่ดูเหมือนจะหลับอยู่ในห้องนอน แต่จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้หลับ กลโกงเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ไม่สามารถหลอกเขาได้ เขารู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอแค่ไม่อยากเจอหน้าเขา ถึงกระนั้นเขาก็ไม่เปิดโปงเธอ อีธานไปที่เตียงและกระซิบว่า “ฉันมีวิดีโอ ฉันเชื่อว่าเธอรู้ว่าเธอควรหรือไม่ควรทำอะไรเมื่อเธอออกจากที่นี่” หลังจากพูดจบ เขาก็จ้องไปที่เธออย่างลึกซึ้งแล้วหันหลังกลับและปิดประตูมาเรียทำความสะอาดทุกจุดที่อาจมีรอยนิ้วมือ และกำจัดขนทุกเส้นในบ้าน เมื่อทำความสะอาดเสร็จ เธอก็หอบเหนื่อยอย่างหนัก “คุณชาย ฉันทำความสะอาดเสร็จแล้ว เราไปกันได้”อีธานสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “ไปกันเถอะ”เมื่อแจ็กสันมาถึงพร้อมกับคนของเขา เพลน เมาน์เท็น ครีก วิลล่า
ทิฟฟานี่พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอถอดชุดนอนผ้าไหมสีดำออกแล้วโยนมันลงในถังขยะด้วยท่าทางรังเกียจ เธอไม่สามารถรักษารอยยิ้มบนใบหน้าของเธอได้อีกต่อไป เธอสามารถแสดงความโศกเศร้าและปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลอย่างอิสระเมื่อเธออยู่คนเดียวเท่านั้นเธอขัดผิวจนผิวเธอเริ่มแดงก่อนที่จะใส่ชุดนอนแล้วเข้าไปนอนในห้องรับแขก แอเรียนปิดไฟแล้วเข้าไปกอดเธอ “ทิฟฟ์ ฉันเห็นรอยฟกช้ำบนตัวเธอ อีธานตีเธอเหรอ? เธอไม่ต้องบอกฉันถ้าเธอไม่สะดวก ทุกอย่างมันจบลงแล้ว”ในความมืดมิดนั้นทิฟฟานี่กำลังกลั้นน้ำตาไว้อย่างสิ้นหวัง “ฉันไม่มีอะไรให้พูดมากนัก… เพราะ… มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ อีธานแค่อารมณ์เสียเพราะฉันทิ้งเขาและต้องการแก้แค้นฉัน ถ้าพวกเธอหาฉันไม่เจอ เขาจะปล่อยฉันไปในอีกไม่กี่วัน ฉันเหนื่อยจะตายแล้ว นอนเถอะ”แอเรียนแทบจะไม่ได้นอนเลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา หลังจากเธอฮัมเสียงตอบกลับ เธอก็ผล็อยหลับไปแทบจะทันทีทิฟฟานี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพึมพัมกับตัวเอง “ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้โกหกตอนที่บอกฉันว่าครั้งแรกจะเจ็บเหมือนตกนรก…”แอเรียนยังไม่ได้หลับลึกขนาดนั้น แต่เธอได้ยินไม่ชัดเช่นกัน “หืม…?”
“แจ็คสัน…?” แอรี่ตะลึงเล็กน้อย ในเวลาเดียวกัน เธอยังสงสัยเกี่ยวกับจุดประสงค์ของการมาเยี่ยมของเขาอย่างกะทันหัน นอกจากมาร์คแล้ว แจ็คสันยังเป็นผู้ชายที่น่าดึงดูดมากอีกคน ท้ายที่สุดไม่มีใครจะไม่ชอบผู้ชายที่ร่ำรวยและหล่อเหลาชายคนนั้นทำท่าทางไร้อารมณ์ให้เธอขึ้นไปบนรถ แอรี่เปิดประตูรถด้านผู้โดยสารด้วยความดีใจและเข้าไปข้างใน “ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะแจ็คสัน! ว่าไง?"แจ็คสันเป็นผู้ชายที่ไม่เคยแตะต้องผู้หญิงของเพื่อนสนิทของเขา ในอดีตเขาเคยสุภาพกับแอรี่เพียงเพราะเห็นแก่มาร์ค เหตุผลที่เขามาเยี่ยมอย่างกะทันหันคือเพื่อค้นหาทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับทิฟฟานี่จากแอรี่ “บอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากที่อีธานมาหาคุณ”ใบหน้าของเธอดูผิดหวังเมื่อเธอตระหนักว่าแจ็คสันไม่ใช่ผู้ชายที่ยอมให้เธอทำตัวเหมือนเด็กน้อยเวลาอยู่รอบตัวเขาอีกต่อไป เขาเลือกเข้าข้างแอเรียนและทิฟฟานี่ เธอน่าจะรู้ว่า ทันทีที่มาร์คทิ้งเธอ เธอจะถูกไล่ออกจากแวดวง“ถ้าฉันไม่อยากบอกคุณล่ะ?” แอรี่เปลี่ยนทัศนคติและน้ำเสียงของเธอ ทำไมแอเรียนและทิฟฟานี่มักจะเป็นจุดสนใจในขณะที่เธอต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง?แจ็คสันกดปุ่มและล็อคประตู “คุณไม่อยากบอกผมเหรอ?
เฮเลนพูดด้วยท่าทางเย็นชา “แอรี่ ระวังปากของเธอไว้ ฉันสอนวิธีปฏิบัติต่อผู้อื่นให้เธอตั้งแต่ยังเด็ก ทำไมเธอยังกลายเป็นคนปากร้ายแบบนี้? ฉันให้เธอสองคนเข้ามาตอนนี้เพื่อที่เธอจะได้มีเวลาหาที่อยู่ใหม่ ฉันหย่าแล้ว ฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฌองอีกแล้ว เธอเป็นผู้ใหญ่ที่ถูกต้องตามกฎหมายเช่นกันและเธอก็กำลังศึกษาอยู่ ฉันไม่ต้องการสิทธิ์ดูแลเธอ แต่ฉันจะจ่ายค่าครองชีพครึ่งหนึ่งและค่าเล่าเรียนให้เธอ นอกนั้นไม่มีอีกแล้ว ฌอง คุณควรไปหางานทำเช่นกัน ฉันจะไม่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดของแอรี่และฉันจะไม่จ่ายให้คุณแน่นอน!”สิ่งเดียวที่แอรี่คิดถึงคือการใช้ชีวิตอย่างสบายโดยพึ่งพาแม่ของเธอ แต่ตอนนี้ฌองอยู่ในระดับที่มุ่งหน้าไปแล้ว ทัศนคติของเฮเลนแน่วแน่และไม่มีที่ว่างสำหรับการเกลี่ยกล่อม ฌองต่อสู้อย่างไร้ยางอายเพื่อประโยชน์สูงสุดที่เขาสามารถจะได้รับ “แอรี่กำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ คุณก็รู้ว่าการเรียนในต่างประเทศราคาสูงแค่ไหน ตอนนี้ผมจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายมัน? แม้ว่าเราจะแยกทางกัน คุณก็ยังควรดูแลลูกสาวของคุณ ผมไปต่างประเทศกับเธอและหางานทำที่นั่น ผมจะอยู่กับเธอทางร่างกายในขณะที่คุณดูแลค่าใช้จ่าย แบบนี้ก็ยุติธรรมใช
เฮนรี่พยักหน้าและเดินออกไปมาร์คขับรถไปที่ตึก เทรมอนต์ ทาวเวอร์ และส่งกุญแจไปที่ รปภ. เพื่อให้จอดรถของเขา เมื่อผู้อาวุโสคนหนึ่งล้มลงข้างถนน มาร์คก็อยากจะขึ้นไปช่วยโดยไม่รู้ตัว แต่จู่ ๆ เขาก็นึกถึงคำพูดตีโพยตีพายของแอเรียนตอนที่เธอจากไปว่า “หยุดแสร้งทำเป็นคนดีภายใต้หน้ากากสักทีได้ไหม?”เขาเป็นคนหน้าซื่อใจคดขนาดนี้เลยเหรอ? เขาควรจะเป็นคนที่เย็นชา เขาไม่ควรใจดีขนาดนี้ในท้ายที่สุด มาร์คก็ก้าวเข้าไปในตึกโดยไม่หันหลังกลับ ขณะที่ รปภ. ซึ่งพยายามแสดงตัวได้ช่วยผู้อาวุโสคนนั้นขึ้นมา…ในวิลล่าที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ แอเรียนและทิฟฟานี่เพิ่งเล่นกันเสร็จ ห้องนั่งเล่นและโซฟารกไปหมด โชคดีที่แจ็คสันไม่ได้อยู่ที่บ้าน ไม่อย่างนั้นเขาคงจะบ่น“แอริ ตอนนี้เธอออกมาจากครอบครัวเทรมอนต์แล้ว เธอมีแผนจะทำอะไรต่อ?”แอเรียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันยังไม่รู้เลย… ฉันไม่ต้องการอยู่ในเมืองนี้อีกต่อไป ฉันอยากไปที่ไหนสักแห่งที่แปลกใหม่และเริ่มต้นใหม่”ทิฟฟานี่นึกภาพชีวิตใหม่ที่แอเรียนพูดถึงในทันทีและดูอิจฉา “ฉันอยากออกไปกับเธอและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง นั่นเป็นคำใหม่…”แอเรียนส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “เธอแตกต่างจากฉัน เ