ซาเวียร์กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ขอโทษที่ต้องเชิญคุณโนแลนมาที่นี่ด้วยวิธีที่หยาบคาย แต่ผมกลัวว่าคุณโนแลนจะไม่มาถ้าผมใช้วิธีอื่น แม้ว่าคุณจะมา คุณจะไม่ยอมรับในสิ่งที่คุณทำ ดังนั้นจึงช่วยไม่ได้ เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำเช่นนี้ โปรดยกโทษให้ผมด้วยหากคุณขุ่นเคือง”สีหน้าของสเปนเซอร์เปลี่ยนไปอีกครั้ง ในหัวใจของเขา เขาเดาได้อยู่แล้วว่าซาเวียร์ต้องการจะพูดอะไรเขาแค่ปฏิเสธที่จะยอมรับมันเขาเยาะเย้ยว่า “คุณตลกมาก คุณฟอสเตอร์ ผมทำอะไรลงไปถึงต้องยอมรับคุณ คุณรังแกผมเพราะผมเพิ่งกลับจีน คุณใช้วิธีนี้เพื่อทำให้อับอายผมเหรอ ซาเวียร์ ฟอสเตอร์ แม้ว่าครอบครัวฟอสเตอร์ จะหยั่งรากลึกในประเทศจีน แต่ผม สเปนเซอร์ โนแลน ไม่ใช่คนแบบนั้น ดังนั้นคุณควรปล่อยผมไปเดี๋ยวนี้...”"คุณโนแลน ไม่ต้องเป็นห่วง”คราวนี้ จอห์นเป็นคนพูดจอห์นถ่ายรูปและแสดงให้สเปนเซอร์ดู"คุณโนแลน คุณลองดูนี่ก่อนก็ได้ คุณรู้จักบุคคลในภาพหรือไม่ เราคุยกันดีไหม?”ภาพถ่ายแสดงให้เห็นชายวัยกลางคนที่ดูไร้เรื่ยวแรง ผิวสีแทน และเคราที่หยาบกร้าน เขาดูเหมือนคนปกติในช่วงวิกฤตวัยกลางคนสเปนเซอร์เพียงชำเลืองมองก่อนจะถอนสายตาออกเขาพูดอย่างไร้คว
ตอนแรกซาเวียร์ลังเลว่าจะตัดสินใจดีหรือไม่เหตุผลก็คือว่าคนขับทำงานกับเขามาหลายปีแล้วและทำได้ดีมาตลอด ดังนั้นเขาจึงไม่เต็มใจที่จะให้คนขับเสียสละชีวิตของเขาเปล่า ๆ ถ้าเขาไม่ได้รับคำตัดสินที่ยุติธรรมแล้วเขาก็คิดออกเมื่อพูดถึงสิ่งต่าง ๆ เช่น "คำตัดสินที่ยุติธรรม" แม้ว่าจะยุติธรรม คนตายก็ไม่สามารถมองเห็นได้ สิ่งสำคัญที่สุดคือการช่วยให้เขาดูแลครอบครัวของเขาและไม่ปล่อยให้พวกเขาได้รับอันตรายใด ๆตระกูลฟอสเตอร์ไม่สามารถแตะต้องสเปนเซอร์ โนแลน ได้ในตอนนี้ แต่พวกเขาจะแก้แค้นไม่ช้าก็เร็วเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ดวงตาของซาเวียร์ก็เปล่งประกายเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม มันปรากฏขึ้นเพียงครู่เดียวเท่านั้นก่อนที่จะหายไป ตามด้วยการแสดงออกที่อ่อนโยนตามปกติของเขาเขามองจอห์นที่อยู่ข้าง ๆ แล้วพูดว่า “ที่นี่ไม่มีอะไรให้ดู มาร่วมเล่นหมากรุกกับพ่อเถอะ”ทักษะการเล่นหมากรุกของจอห์นนั้น สืบทอดมาจากซาเวียร์และตอนนี้เขาได้แซงหน้าไปแล้วอย่างไรก็ตาม จอห์นและซาเวียร์เล่นหมากรุกแตกต่างกัน จอห์นมีเกมรุกมากกว่า ขึ้นในขณะที่ซาเวียร์เล่นรับได้ดีกว่าดังนั้นเมื่อทั้งสองเล่นด้วยสมาธิเต็มที่ พวกเขาจะจับคู่กันอย่างเท่าเทียมก
“เอมิเลียไม่เชื่อฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้กังวลขนาดนั้นเพราะฉันยุ่งมากในช่วงเวลานั้น ฉันต้องจัดการกับการเตรียมงานแต่งงานและบริษัทเพิ่งเริ่มต้น ดังนั้นฉันจึงยุ่งมาก“เมื่อคิดถึงตอนนี้ ก็เพราะว่าตอนนั้นฉันไม่ได้ยุ่งกับเธอเลย และคิดว่าเธอจะสามารถคิดออกเองได้ซึ่งท้ายที่สุดแล้วก็คือต้นตอของปัญหา”ซาเวียร์ไม่ได้ระบุว่าปัญหาที่ตามมาคืออะไร เขาไม่ต้องการที่จะพูดมันอีกต่อหน้าสเปนเซอร์ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะไม่พูดถึงมัน คนสองคนที่อยู่ข้างหน้าเขาก็เข้าใจสีหน้าของสเปนเซอร์ดูไม่พอใจมาก ในขณะที่จอห์นพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “พูดอีกอย่างก็คือ ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความเข้าใจผิดหรอกเหรอ?”ซาเวียร์พยักหน้า “ใช่ แต่ความเข้าใจผิดนี้เกิดจากความไม่แน่ใจของฉัน สุดท้ายฉันก็ยังถูกตำหนิอยู่ดี”เขามองดูสเปนเซอร์และพูดว่า “ผมรู้ว่าคุณอยู่กับเธอมา 26 ปีแล้ว และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงยอมปล่อยคุณในวันนี้ ผมเป็นหนี้เธอตั้งแต่ผมไม่ได้บอกเธอให้ชัดเจน ดังนั้นตอนนี้ผมจ่ายคืนให้คุณแล้ว เราจะได้รับการพิจารณาแม้กระทั่งตอนนี้”ใบหน้าของสเปนเซอร์ซีดเล็กน้อย และเขาก็กัดฟันแน่นหลังจากนั้นครู่หนึ่ง “คุณรู้วิธีแก้ตัวให้ตัวเองดูบริสุ
เอมิเลียจ้องไปที่ป้าอย่างว่างเปล่าด้วยดวงตาเบิกกว้างไม่นานป้าก็จากไป และนำลูกอมผลไม้สองสามลูกมาใส่ไว้ในมือ ป้าพูดด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและใจดีว่า “น้องเอ็มมี่ หนูเป็นเด็กดี อย่าร้องไห้เมื่อ หนูได้รับการฉีดยาในภายหลัง แล้วลูกอมเหล่านี้จะเป็นรางวัลของ หนู”เอมิเลียมองดูขนมผลไม้ที่เธอโปรดปราน และพยักหน้าอย่างหนักแน่นป้าจึงเรียกหมอให้ฉีดยา แม้ว่ามันจะเจ็บมาก แต่เอมิเลียก็จำคำพูดของป้าไว้ไม่ให้ร้องไห้มือเล็ก ๆ ของเธอกำลูกอมผลไม้แน่นราวกับว่าเธอกำลังจับโลกทั้งใบของเธอหลังจากฉีดยาแล้วหมอก็ออกไป หัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ายังมีงานอื่นที่ต้องดูแล เธอจึงจากไปเช่นกันเอมิเลียหยิบลูกอมออกมาอย่างมีความสุขและลอกกระดาษห่อออก และกำลังจะเอาเข้าปากของเธอทันใดนั้นเอง เด็กหลายคนรีบออกไปคว้าขนมจากเธอในความฝัน เธอไม่ได้ยินสิ่งที่ผู้คนพูดกันทั้งหมดที่เธอเห็นคือการแสดงออกที่น่าเกลียดที่สุดและชั่วร้ายที่สุด บนใบหน้าเล็ก ๆ ที่ไร้เดียงสาของพวกเขา พวกเขาชี้มาที่เธอและสาปแช่งเธอ ตะโกนว่าเธอเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ต่ำต้อย! พวกเขาเรียกเธอว่า ชีวิตที่ต่ำต้อยไร้ยางอายคนที่ไม่เคยประสบด้วยตนเองจะไม่เคยคิดมาก่อ
เก้าอี้เหล็กหุ้มอย่างหนาเพื่อไม่ให้อึดอัดบนโต๊ะข้าง ๆ เป็นชายามเช้าและของว่างที่สาวใช้เพิ่งนำเข้ามา รวมทั้งจานผลไม้ที่นาตาลีเพิ่งเสิร์ฟ มันถูกจัดมาอย่างสมบูรณ์สำหรับมื้ออาหารสภาพอากาศในเดือนมีนาคมและเมษายนเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด สะดวกสบายที่สุดในการดื่มชา และอาบแดดท่ามกลางแสงแดดอันอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลินาตาลีจิบชา หรี่ตายิ้มเล็กน้อย ขณะที่เธอแสดงออกอย่างสบายใจอย่างไรก็ตาม ถัดจากเธอ ซาเวียร์รู้สึกเศร้าใจ เขามองดูนาตาลีอย่างระมัดระวังและถามอย่างไม่แน่นอน “ภรรยา น้ำชายามเช้านั่น…มีของให้ผมไหม?”นาตาลีหยุดและมองไปทางด้านข้าง “คุณต้องการด้วยเหรอ?”ซาเวียร์พยักหน้า จากนั้นเขาเห็นเธอรินน้ำอุ่นหนึ่งถ้วยจากหม้อที่อยู่ใกล้ ๆ ให้เขา“ดื่มน้ำเถอะ คุณวางแผนจะดื่มชาชนิดใดเมื่อคุณได้รับบาดเจ็บ”ซาเวียร์พูดไม่ออก เขามองดูถ้วยน้ำต้มธรรมดาที่เป็นไปไม่ได้อยู่ข้างหน้าเขา และไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี“ที่รัก ผมเจ็บแค่ขาและซี่โครง ไม่ใช่ท้อง ดื่มชาไม่ได้เหรอ?”“ใครบอก” นาตาลีโต้กลับอย่างมั่นใจ “คุณไม่รู้หรือว่าชาเย็นมาก? หากคุณต้องการฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ อย่าแม้แต่จะแตะต้องชาหรือปูใด ๆ เ
“ในโลกนี้มีชายหญิงสักกี่คนที่รักกันแต่ยังอยู่ด้วยกันไม่ได้? แม้แต่สเปนเซอร์ซึ่งอยู่กับเอมิเลียมา 26 ปีแล้ว ก็ไม่สามารถเข้าไปอยู่ในใจเธอได้“เราถือว่าโชคดีแล้ว เพราะเรารักกันและได้อยู่ด้วยกัน แม้ว่าระหว่างทางจะคดเคี้ยวมากมายตลอดทาง แต่เราไม่เคยแยกจากกันจริง ๆ“ในอดีต เป็นเพราะความขี้ขลาดของผมที่ทำให้ความแตกแยกเกิดขึ้นระหว่างหัวใจของเรา ตอนนี้ฉันกล้าพอที่จะพูดสิ่งที่อยู่ในใจของฉัน โดยหวังว่าเราจะสามารถลบเลือดที่ไม่ดีและเชื่อมโยงหัวใจกับหัวใจได้อย่างแท้จริง แนท คุณจะยอมรับคำขอโทษของผมไหม”เมื่อชายคนนั้นพูดจบ เขามองเธอด้วยความรักอย่างลึกซึ้ง และรอคำตอบจากเธอความรู้สึกของนาตาลีนั้นซับซ้อน ขณะที่เธอรู้สึกตื้นตันใจ เธอก็รู้สึกสิ้นหวังและมีความรู้สึกผสมปนเป ดวงตาของเธอเริ่มแสบตา เธอไม่ได้มองเขา แต่เธอก็ไม่สามารถช่วยให้น้ำตาไหลได้เมื่อเห็นเธอร้องไห้ ซาเวียร์รู้สึกเป็นทุกข์ทันที เขารีบดึงทิชชู่ออกมาเพื่อเช็ดน้ำตาของเธอ“ที่รัก ผมขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของผม ผมไม่รู้ว่าคุณทุกข์ทรมานมากขนาดนี้ในหัวใจของคุณตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมแค่คิดว่าเรื่องนี้จะค่อย ๆ ผ่านไปตามกาลเวลา…”ยิ่งพูดยิ่งโทษต
ในทางกลับกัน โจเอลกลอกตาและเอนตัวไปพร้อมกับหัวเราะ “พ่อ แม่ พวกคุณ… วันนี้ถูกแจ็คพอตมาเหรอ?”ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองด้วยความงุนงงและถามว่า “แกหมายความว่าอย่างไร? แจ็คพอตอะไร?”โจเอลยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “เฮ้ ทำไมทั้งคู่ถึงกอดกันแน่นถ้าไม่ได้รางวัลแจ็กพอต? เหมือนกลัวอีกคนจะหนี! จิ๊ ทั้งคู่ดูแปลกจริง ๆ”ซาเวียร์และนาตาลีไม่มีอะไรจะพูดทั้งสองมองหน้ากัน ซาเวียร์ไอ ท่าทางอึดอัดนิดหน่อย ก่อนจะจ้องมองโจเอล“แกพูดเรื่องไร้สาระอะไร? เราแค่ดูทีวี”โจเอลพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “โอ้ พ่อกำลังดูทีวีอยู่ แต่ผมไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องกอดกันแน่นขนาดนี้เวลาดูทีวี”นาตาลีทนไม่ไหวแล้วยกมือขึ้นโยนหมอนใส่เขา "แกพูดมาก! ไปล้างมือแล้ว! เด็กไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับธุระของผู้ใหญ่!”โจเอลจับหมอน และรู้ว่าเขากำลังทำให้แม่รำคาญ เขาจึงไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระอีกต่อไป เขายิ้มอย่างรวดเร็ว และพูดว่า “โอเค โอเค ผมไปล่ะ”แล้วเขาก็วิ่งหนีไปทันทีเมื่อจอห์นกับโจเอลล้างมือเสร็จแล้ว พวกเขาออกมาและเห็นว่าพ่อแม่ของพวกเขานั่งจับมือกันอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้วอาหารเย็นถูกเสิร์ฟแล้ว และอาหารในคืนนี้ดูอุดมสมบูรณ์และสวยงามกว่าปกติ
โจเอลโบกมืออย่างแปลกประหลาด“อย่ากังวล นอกจากนี้พ่อของผมอยู่ที่นั่น ถ้ามันเป็นสิ่งที่แม้แต่เขาไม่สามารถรับมือได้ ผมก็ไร้ประโยชน์มากกว่าที่จจะกังวล”ลูซี่คิดเกี่ยวกับมันและตกลง ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไรอีกในอีกด้านหนึ่ง เนลล์ได้ดูแลกิจการของบริษัทและจองตั๋วไปประเทศ F และเตรียมเดินทางไปต่างประเทศเมื่อกิดเดียนรู้เรื่องนี้ เขาถามว่าเธอวางแผนจะทำอะไรเนลล์ได้หลบเลี่ยงคำถามนี้และบอกว่าไปเพื่อทำธุรกิจ ในความเป็นจริง เธอไปที่นั่นเพราะข้อตกลงที่เธอทำกับเกรกอรี เกรแฮม ถึงเวลาที่เธอจะต้องลงมือแล้วอย่างไรก็ตาม กิดเดียนไม่รู้เรื่องนี้เธอไม่ได้ตั้งใจให้เขารู้เช่นกัน ท้ายที่สุดแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลลีย์และเกรแฮม นั้นละเอียดอ่อนมากในตอนนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับเกรกอรีเป็นเพียงเพื่อจุดประสงค์ในการทำธุรกรรมเท่านั้น และไม่เกี่ยวข้องกับตัวตนของเธอในฐานะคุณนายลีย์ ถ้ากิดเดียนรู้เรื่องนี้ คงเป็นเรื่องยากมากที่จะบอกว่าตระกูลลีย์ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ท้ายที่สุดทุกคนรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นภรรยาที่แท้จริงของกิดเดียน ลีย์อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้โดยใช้ตัวตนของคุณนายลีย