เกรกอรี เกรแฮม: “…”เขาเงียบราวกับว่าเธอเพิ่งรุกฆาตเขาหลังจากเงียบไปนาน เขาก็หัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบาเสียงร้องเพลงของเขามีความสนุกสนาน “ลิตเติ้ลเซเว่นโตขึ้นและถูกใครคนหนึ่งทำร้าย”เนลล์รออยู่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ยิ่งคน ๆ นี้รู้ว่าเธอเกลียดชังเมื่อเขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งตั้งใจทำมันมากขึ้นเท่านั้นมันเกือบจะเหมือนกับว่าเขาแค่สนุกกับการแกล้งเธอเธอย่นหน้าผาก รู้สึกปวดหัวขึ้นมา“เกรกอรี เกรแฮม เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะกลับไปประเทศจีนทันที ข้อตกลงจบลงแล้ว! แยกย้ายกันไปคนละทางกันเถอะ!”เกรกอรี เกรแฮมซ่อนรอยยิ้ม “ใครขอให้เธอเรียนรู้เรื่องแย่ ๆ มากมาย แต่เธอก็ยังไม่ยอมให้ฉันพูดถึงมัน”ผ่านไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังโกรธจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงหยุดล้อเลียนเธอและเปลี่ยนเรื่อง“ก็ได้ ฉันสัญญา ตราบใดที่เธอช่วยให้ฉันชนะการแข่งขันการบิน ฉันจะบอกเธอทุกอย่างที่ฉันรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเก้าปีที่แล้ว”เนลล์ถอนหายใจยาว“ก็ได้ ตกลง”"ตกลง"เนลล์วางสาย หลังจากที่เธอเจรจากับเกรกอรี เกรแฮม เสร็จแล้ว เธอลุกขึ้นและรินน้ำให้ตัวเองสักแก้ว แล้วเดินออกไปที่ร
แนนซี่ เมอร์เรย์ตกใจ เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดอีกด้านหนึ่ง พนักงานสันนิษฐานว่าแนนซี่ไม่ต้องการยอมรับความจริง เขายิ้มให้เธอด้วยดวงตาเป็นประกาย“คุณไม่จำเป็นต้องระวังผม ผมไม่มีเจตนาร้ายต่อคุณ และผมจะไม่ไปหาปาปารัสซี่ที่ไร้ประโยชน์เหล่านั้นขณะที่เขาพูด เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วพิมพ์ชื่อเนลล์ลงในช่องค้นหาในไม่ช้าบทความข่าวหลายฉบับก็เริ่มปรากฏให้เห็นทั้งหมดเป็นข่าวเกี่ยวกับเนลล์ เจนนิงส์ ไม่มีใครได้รับการยกเว้น ทั้งหมดเป็นข่าวเกี่ยวกับอาชีพของเธอในฐานะดาราภาพยนตร์เนลล์ไม่ได้รับความสนใจตั้งแต่เธอมีลูก ดังนั้นบทความเหล่านี้จึงมาจากเมื่อหลายปีก่อน อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่มีคนขุดลึกพอ ก็มีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับเธอแนนซี่ เมอร์เรย์รู้สึกเขินอายเล็กน้อยมันเป็นความผิดของเธอทั้งหมด แนนซี่อยู่กับเนลล์มาเป็นเวลานาน บวกกับความจริงที่ว่าธุรกิจและตัวตนของ เนลล์นั้นซับซ้อนมาก จนแนนซี่ลืมไปว่าเนลล์เคยเป็นนักแสดงมาก่อนแนนซี่กระตุกที่มุมปากของเธอและกลั้นรอยยิ้มไว้ “เอ่อ… ใช่ คุณพูดถูก นั่นคือเพื่อนของฉัน ขอบคุณที่ช่วยเราเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเมื่ออีกฝ่ายได้ยินเสียงตอบรับของแนนซี่ สีหน้าของ
รักแท้ไม่เคยจางหายตามกาลเวลา แต่อายุเหมือนเหล้าองุ่นกาลเวลาจะช่วยเพิ่มความลึกและความละเอียดของไวน์เท่านั้น และจะไม่ส่งผลต่อคุณภาพของไวน์เธอจำได้ว่า ครั้งแรกที่เธอแต่งงานกับกิดเดียน ลีย์ เป็นกึ่งบังคับขู่เข็ญและกึ่งลาออก ทําให้เธอตกลงใจย้อนกลับไปในตอนนั้น เธอไม่คิดว่าทั้งสองคนจะเดินได้ไกลขนาดนี้หลังจากอยู่กับเขาได้สักพักหนึ่ง เธอก็นึกขึ้นได้ว่านี่เป็นเวลาอันยาวนานแล้วริมฝีปากของเธอแยกออกเล็กน้อยขณะที่เธอจ้องมองที่เขา เธอพูดด้วยความจริงใจว่า “ฉันด้วย ฉันคิดถึงคุณเสมอ ทุกนาที ทุกวินาที และทุกวัน”ถ้อยแถลงนี้ทำให้เขาหน้ามืดตามัวแท้จริงก่อนหน้านี้ ใบหน้าหล่อเหลาของเขามีรอยยิ้มบาง ๆ อยู่แล้ว แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขมุมปากของเขาแยกออกจากกัน ทําให้ใบหน้าของเขากลายเป็นยิ้มกว้าง“คุณจะกลับมาในอีกสามวัน?”"ค่ะ"“ผมจะไปรับคุณที่สนามบิน”"ตกลง" เนลล์หยุดแล้วเตือนเขาอย่างอ่อนโยนว่า “อย่าไปเร็วเกินไป เพียงไปถึงตามเวลาที่กำหนดและระมัดระวังบนท้องถนน”กิดเดียนพยักหน้า ทั้งคู่ได้คุยกันต่ออีกสักพัก จนกระทั่งมาถึงบริษัท จากนั้นทั้งคู่ก็บอกลากันและหอมแก้มกันเ
ขณะที่เธอพูด เสียงภายนอกก็เข้ามาใกล้พวกเธอมากขึ้น จากนั้นประตูห้องนั่งเล่นก็ถูกดึงออกโดยใครบางคนจากด้านนอก“อย่างที่ฉันพูด ฉันไม่ต้องการที่จะแข่งขันกับผู้หญิงคนนี้ หากคุณต้องการให้รอบชิงชนะเลิศดำเนินต่อไป ให้เปลี่ยนผู้เข้าร่วม ตราบใดที่เป็นผู้ชาย ใคร ๆ ก็ทำได้ ไม่สามารถเป็นเธอได้!” เขาพูดอย่างโกรธจัด ในขณะชี้นิ้วไปที่เนลล์ไม่ใช่แค่เนลล์ และแนนซี่ที่ดูฉากนี้เท่านั้น นอกจากพวกเขาแล้ว ยังมีผู้เข้าร่วมคนอื่น ๆ และเจ้าหน้าที่ของผู้จัดงานก็เข้าร่วมด้วย ทุกคนจ้องมอง เกเพียร่าด้วยความเหลือเชื่อในทางกลับกัน เนลล์ยังคงสงบนิ่งเธอยังยิ้มอย่างสบาย ๆ จิบชาแล้วมองเขา เธอถามว่า “คุณบอกว่าไม่อยากแข่งขันกับฉัน ทำไมล่ะ”เกเพียร่าตอบอย่างร้อนรนว่า “ในประเทศของเรา ผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานไม่สามารถนั่งโต๊ะเดียวกับผู้ชายได้ ไม่ต้องพูดถึงการแข่งขัน ผู้หญิงอย่างคุณกำลังยั่วยวนผู้ชายและส่งเสริมลัทธินอกรีต คุณผู้หญิงเป็นบ่อเกิดของบาปทั้งหมดในโลก…”ก่อนที่เขาจะพูดจบ เนลล์ก็ขมวดคิ้วเธอขัดจังหวะเขา“คุณมีแม่ไหม”อีกคนตกใจเนลล์กล่าวต่อ “คุณมีพี่สาวหรือลูกสาวไหม”อีกคนขมวดคิ้ว โดยไม่รู้ว่าเนลล์พยายามจะ
ผู้จัดงานสามารถทำหน้าที่เป็นสื่อกลางระหว่างทั้งสองฝ่าย หรือเพิกเฉยต่อปัญหาทั้งหมดและรอจนกว่าความขัดแย้งจะได้รับการแก้ไขก่อนที่จะเริ่มการแข่งขันอีกครั้งอย่างไรก็ตาม พวกเขาจะไม่ยอมให้ตัวเองถูกกล่าวหาเท็จเมื่อผู้จัดงานถูกท้าทาย การแข่งขันจะสูญเสียความสำคัญตามที่ตั้งใจไว้ด้วยเหตุนี้เอง พฤติกรรมดังกล่าวจึงไม่เป็นที่ยอมรับในอุตสาหกรรมใด ๆอย่างไรก็ตาม ชายผู้นี้ชื่อ เกเพียร่า กล้าที่จะดูถูกผู้จัดงานในที่สาธารณะ และถึงกับกล่าวหาว่ามีความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมระหว่างพวกเขากับเนลล์ เจนนิ่งส์โดยเป็นนัย ในคำพูดของเขาคือข้อกล่าวหาว่าเนลล์เพียงสามารถบรรลุความสำเร็จในปัจจุบันของเธอได้เนื่องจากความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมนี้อย่างไรก็ตาม ใครก็ตามที่เห็นด้วยตาตัวเองก็จะรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องตลกสำหรับวิธีการที่เนลล์มาถึงขั้นนี้ ทุกคนที่เข้าร่วมการแข่งขันในวันนี้ได้เห็นด้วยตาตนเองดูเหมือนว่าเหตุผลที่เขาทำให้เกิดความโกลาหลไม่ใช่เพราะเขาดูถูกเนลล์ แต่เพราะเขากลัวที่จะแพ้การแข่งขัน เขาจงใจใช้วิธีการที่ต่ำช้านี้ เพื่อบังคับให้ผู้จัดงานยอมรับข้อเรียกร้องของเขาแทนที่เนลล์เมื่อคิดตามแนวทางเหล่านี้ เน
ไม่ว่ายังไงก็ตาม เธอไม่ได้ไปที่นั่น เพียงเพื่อชนะการแข่งขันเท่านั้น ไม่ว่าเธอจะชนะยังไง ตราบใดที่เธอชนะก็พอเมื่อเธอชนะการแข่งขัน เธอสามารถกลับไปแลกเปลี่ยนกับ เกรกอรี่ เกรแฮม ให้เขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างที่เธอสูญเสียความทรงจําเมื่อเก้าปีก่อนเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หัวใจของเนลล์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจและประหม่าการตัดสินใจขุดค้นความทรงจําเหล่านั้น เป็นการตัดสินใจที่เธอลังเลมานานไม่ว่าจะเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวชีวิตของเธอ เธอไม่อยากปล่อยให้ตัวเองเสียใจ ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่ต้องการเก็บระเบิดเวลานี้ไว้ตลอดชีวิตด้วยเหตุนี้ เนลล์จึงไม่คัดค้านข้อเสนอแนะของผู้จัดงานพอพนักงานผู้จัดงานเห็นก็บอกให้พักที่นี่ซักพัก เขาจะส่งคนไปรับเธอก่อนที่จะมีการประกาศ จากนั้นเขาก็ออกไปเนลล์และแนนซี่อยู่ในห้องรับรอง ประมาณสิบนาทีต่อมา พนักงานอีกคนก็เข้ามา“คุณเจนนิงส์อยู่ที่นี่หรือเปล่า”เนลล์ลุกขึ้นยืน "ฉันค่ะ"“โปรดตามฉันมาเพื่อรับรางวัลของคุณ”เนลล์พยักหน้าและเดินตามเขาไป ตามปกติแล้ว แนนซี่ เมอร์เรย์จะติดตามมาด้วยมีคนจำนวนมากอยู่ข้างนอก นักแข่งรถส่วนใหญ่ไม่ได้ออกไปไหน พวกเขากำลังรอก
มีคนเคยบอกเนลล์ว่า กิดเดียน ลีย์มีอะไรมากกว่าที่ตาเห็นอย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่แล้ว เธอไม่เคยสังเกตเห็นอะไรผิดปกติเกี่ยวกับเขาเลยเธอสงสัยว่าเธอคิดมากไปหรือเปล่า แต่บางครั้งเธอก็เข้าใจเขาได้ยากเนลล์รู้ดีว่าเขารักเธอมาก และจะไม่มีวันทำร้ายเธอ แต่เธอตระหนักว่าเธอไม่ได้รู้จักเขาดีเท่าที่เธอคิดเนลล์จะไม่มีวันลืมว่าบ่ายวันหนึ่งเมื่อเธออ่านหนังสือและดื่มชาที่หน้าต่างคาเฟ่ฝรั่งเศส ย้อนกลับไปในตอนนั้น กิดเดียนปรากฏตัวโดยไม่มีการเตือนที่ทางเข้าประตูเมื่อเธอสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเขาและหันมามองเขา เขาก็จับตาดูเธออยู่แล้วอย่างไรก็ตาม การจ้องมองของเขาดูแปลก ๆ มันรู้สึกเหมือนเขากําลังมองเธอ และในเวลาเดียวกันมันรู้สึกเหมือนเขากําลังมองผ่านเธอ และเห็นสถานที่ห่างไกลหรือแม้กระทั่งคน เนลล์บอกตัวเองว่าเธอไม่ควรทำอะไร เป็นที่รู้กันทั่วไปว่ากิดเดียนรักเธอถึงกระนั้นเธอก็ไม่สามารถช่วยได้ ทุกครั้งที่เธอหวนคิดถึงช่วงเวลานั้น เธอคิดว่าการจ้องมองของเขาเป็นเหมือนกุญแจคล้องที่พันรอบหัวใจของเธอ ลากมันลงมาและระบายพลังงานของเธอออกมาเธอลังเลที่จะถามเขาเพราะแทบไม่มีเหตุผลอะไรให้เธอทำเช่นนั้น เธอจะนำเรื่อง
เนลล์พูดเย้ยหยัน “แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าคนที่ทำร้ายฉันมีรอยสักเปลวไฟที่หลังคอของพวกเขา”เกรกอรีตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “ฉันเห็นเขากับตาของฉันเอง”เนลล์ตกใจและขมวดคิ้ว"คุณหมายถึงอะไร? คุณบอกว่าคุณพบฉันในขณะที่กำลังหาปลาอยู่ไม่ใช่เหรอ?”เกรกอรีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เมื่อได้ยินคำตอบของเธอเขาก็กลับมาทำงานอีกครั้ง? “อืม จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่เห็นอย่างอื่น”เขาตั้งใจปิดปากเงียบ เนลล์จึงหงุดหงิด“เกรกอรี เกรแฮม คุณช่วยบอกฉันทุกอย่างในครั้งเดียวได้ไหม”"ได้สิ ฉันทำได้ จูบฉันสิ ลิตเติ้ลเซเว่น แล้วฉันจะบอกเธอทุกอย่าง”"คุณ!"เนลล์หลับตา สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อดับความอยากที่จะตีเขาหลังจากนั้นเธอก็หัวเราะอย่างชั่วร้าย “จู่ ๆ ฉันก็ไม่สนใจฟังคุณอีกต่อไปแล้ว พูดสิ คุณคิดว่าฉันจะทำมันได้ทันเวลาไหมถ้าฉันกลับไปตอนนี้ ตามหาคุณจากตระกูลเกรแฮมและตีคุณ”เกรกอรีรู้สึกว่าเธอดูโหดร้ายเพียงใดเขารู้ว่าเธอโกรธจริง ๆ เขาจึงหัวเราะเยาะและหยุดล้อเลียนเขาตอบอย่างจริงจังว่า “เอาล่ะ ฉันจะบอกความจริงกับเธอ ก่อนที่ฉันจะพาเธอขึ้นจากน้ำ ฉันเห็นพวกเขา แต่ฉันไม่ได้สนใจพวกเขามากนัก