“ฉันทนไม่ไหวแล้ว! ฉันปวดท้องจริง ๆ พี่ชาย พี่ชายของคุณกลับมาหรือยัง?”มีน้ำเสียงใจร้อนจากชายข้างนอก“อืม เขากลับมาแล้ว กลับมาแล้ว”เขาพูดขณะเดินไปข้างหลังประตูถูกเปิดออกอีกครั้งอย่างรวดเร็วมีแสงสว่างส่องมาตรงหน้าพวกเขาจากนั้นเนลล์และแนนซี่จึงเห็นได้ชัดเจนว่ายังมีถิ่นทุรกันดารที่ว่างเปล่าอยู่รอบตัวพวกเขา และพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนผู้ชายที่เพิ่งพูดกับเธอยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาเขามองดูพวกเขาอย่างไม่อดทนและถามว่า “ใครในพวกคุณที่ต้องการใช้ห้องน้ำ?”เนลล์ยกมือขึ้นแล้วตอบว่า "ฉันเอง! ฉันอยากไป"เธอดูเหมือนเธอรีบร้อน ด้วยใบหน้าที่เรียวสวยและรูปร่างที่เพรียวบางของเธอ เธอดูราวกับดอกไม้ล้ำค่าที่มีน้ำค้างยามเช้าก่อนหน้านี้มันมืดเกินไปและกลางดึก ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงเหลือบมองด้วยแสงคบเพลิง และเพิ่งรู้ว่าไม่มีความผิดปกติกับเด็กผู้หญิงทั้งคู่ไม่ได้มองอย่างใกล้ชิดที่ใบหน้าของเด็กผู้หญิงตอนนี้ข้างนอกก็รุ่งเช้าแล้ว แม้ว่าเวลา 5:00 น. หรือ 6:00 น. จะไม่สว่าง แต่ก็มีแสงจาง ๆ ของรุ่งอรุณที่ส่องออกมาจากเมฆบนท้องฟ้า สะท้อนบนใบหน้าของเนลล์และทำให้เธอดูสง่างามและสวยงามยิ่งขึ
หลังจากที่เนลล์พูดจบ เธอก็ได้ขยิบตาให้แนนซี่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมานานมากเป็นเวลาหลายปี ยกเว้นตอนที่เนลล์อยู่ที่บ้าน ซึ่งปกติแล้วเธอจะไปที่ไหนก็ตาม แนนซี่จะตามไปด้วยดังนั้นทั้งสองคนจึงเข้าใจกันอย่างลึกซึ้งอยู่แล้วเพียงชำเลืองมองจากเนลล์เพียงครั้งเดียว แนนซี่ก็เข้าใจในทันทีว่าเธอหมายถึงอะไรสิ่งที่เนลล์หมายถึงคือเธอสบายดีแยกชายสองคนออกจากกันเพื่อที่พวกเขาจะถูกซุ่มโจมตีแยกจากกันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผู้หญิงสองคนที่จะจัดการกับผู้ชายสองคนพร้อมกัน เพราะพวกเธอต่างห่วงกันและกันหากพวกเขาจะแยกคนทั้งสองออกจากกัน ด้วยรูปลักษณ์ที่กระฉับกระเฉงและความว่องไว นอกเหนือจากความสามารถในการต่อสู้ของเนลล์และแนนซี่ แม้ว่าเนลล์จะไม่สามารถเปรียบเทียบความแข็งแกร่งกับผู้ชายได้ แต่เธอก็ยังมีอาวุธที่ทรงพลังที่สุดชิ้นหนึ่งที่เธอมี นั่นคือความงามของเธอเนลล์จึงไม่กลัวผู้ชายคนนี้ยินดีที่จะพาเธอไปเพื่อที่เธอจะได้ใช้ประโยชน์จากการอาบน้ำของเธอและหาโอกาสที่จะปราบเขาก่อนหลังจากที่เธอจัดการชายคนนั้นแล้ว เธอจะมัดเขาด้วยอะไรบางอย่างหรือแค่ขังเขาไว้จากนั้นเธอก็แอบกลับมาช่วยแนนซี่เพื่อจัดการชายอื่นด้วยกันแ
มันเป็นไปไม่ได้!เนลล์ เจนนิงส์ปฏิเสธโดยไม่คิดอะไรเลย“ฉันไม่จูบคุณ!”เธอพูดแล้วหันหัวไปด้านข้างสายตาของชายคนนั้นเย็นชา เขายืดตัวขึ้นและมองที่เธอทันใดนั้นเขาก็เยาะเย้ยการเยาะเย้ยนั้นเหมือนกับเสียงร้องต่ำจากสัตว์ดุร้าย ซึ่งทำให้เนลล์รู้สึกหนาวสั่นตามกระดูกสันหลังอย่างอธิบายไม่ถูกเธอรู้สึกคลุมเครือราวกับว่าเธอเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนหรือไม่?ชายคนนั้นพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณเป็นผู้หญิงของผมแล้วตอนนี้ เราอยู่ในถิ่นทุรกันดาร แม้ว่าผมจะทำคุณตอนนี้ ในจุดนั้น ก็ไม่มีใครสนใจ คุณแน่ใจหรือว่าต้องการปฏิเสธผมต่อ”ริมฝีปากของเนลล์สั่น เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา เพียงเพื่อดูการจ้องมองของชายคนนั้นราวกับน้ำแข็ง มันไม่เคลื่อนไหวในขณะที่เขามองเธอสายตานั้นช่างแปลกเหลือเกิน แต่ก็มีความคุ้นเคยอย่างประหลาดเป็นไปได้อย่างไร?ทำไมเขาถึงมีแววตาแบบนั้น?รูปลักษณ์นั้นคุ้นเคยกับเธอมาก แต่นานมากแล้วที่เธอไม่เห็นมันผู้ชายคนนั้น...ไม่ ไม่ เขาจะไม่ปรากฏตัวที่นี่หัวใจของเนลล์สับสนวุ่นวายอยู่ครู่หนึ่ง แต่ชายตรงหน้าเธอเอนตัวเข้ามาอีกครั้งแล้วพูดว่า “ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง คุณจะจูบผมหรือไม่?”เนลล์เม้มริม
มีคนกำลังชกต่อยกัน แต่ไม่ทราบจำนวนคนในที่สุดชายคนนั้นก็จับหมัดของเนลล์ได้แล้ว จากนั้นเธอก็รู้สึกแน่นที่เอวของเธอ และร่างกายของเธอถูกพลิกคว่ำและโดนเขากดลงเอาไว้เธอตกใจมากเนลล์กำลังจะโต้กลับอีกครั้งเมื่อเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย“คุณมีแค่แรงนี้เหรอ การเคลื่อนไหวทั้งหมดที่ผมสอนคุณในตอนนั้น คุณส่งคืนทั้งหมดให้อาจารย์แล้วหรือไง?”เนลล์ถึงกับอึ้งเธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตาผู้ชายคนนั้นกำลังจับข้อมือของเธอ เสื้อผ้าบนร่างกายและผมของเธอกระเซิงจากการต่อสู้ก่อนหน้านี้ดวงตาเหล่านั้นคมมาก พวกมันคมมากจน เนลล์รู้สึกราวกับว่ามีดเย็น ๆ แทงเข้าที่หัวใจของเธอเธออดไม่ได้ที่จะสั่นเล็กน้อยแล้วถามว่า “คุณเป็นใคร?”มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเธอสามารถทำศิลปะการต่อสู้ได้ แต่เธอไม่สามารถจินตนาการได้ว่าจะมีสักคนที่นี่ในเวลานี้ชายคนนั้นยิ้มให้กับคำพูดนั้นดวงตาที่แหลมคมของเขาเป็นประกายด้วยแสง และเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “ลิตเติ้ลเซเว่นไม่ได้เจอพี่ใหญ่เพียงไม่กี่วันแล้ว เธอลืมพี่ไปแล้วหรือ ตอนนี้เธอจำเสียงพี่ไม่ได้ด้วยซ้ำ?”เนลล์สั่นอย่างหนัก รูม่านตาขยายออกด้วยความตกใจ“เกรกอรี
เนลล์ เจนนิงส์พยักหน้าจากนั้นเนลล์และเกรกอรี เกรแฮม ก็มุ่งหน้าไปที่รถด้วยกันแนนซี่ เมอร์เรย์ได้รับสัญญาณจากเนลล์แล้ว และรู้ว่า เนลล์จะมีโอกาสได้จัดการพี่ใหญ่คนนั้น ต่อมาเธอก็ต้องรอให้เนลล์กลับมาแล้วดูแลคนที่ทิ้งไว้ข้างหลังด้วยกันหลังจากผ่านไปอย่างกะทันหัน แนนซี่ก็รอให้เนลล์กลับมาอย่างไม่คาดคิดอย่างไรก็ตาม เธอพบว่ามีคนสองคนเดินกลับมาเธอตกตะลึงและประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง เธอคิดว่าเธอเข้าใจผิดเนลล์ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรเธอควรทำต่อไปหรือไม่? หรือพวกเขากำลังรอ?มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง?แนนซี่นั่งอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าที่สับสนเนลล์ยังทำอะไรไม่ถูกและแอบมองแนนซี่อย่างลับ ๆ แนนซี่เข้าใจทาาทางนั้น ปิดปากของเธอไว้ และไม่พูดอะไรเธอปีนขึ้นไปบนรถ และเมื่อพี่ชายเห็นพวกเขากลับมา เขาก็คุยแสดงความยินดีกับเกรกอรีอย่างอบอุ่นเกรกอรีสามารถตอบเขาด้วยภาษาถิ่นที่คล่องแคล่ว เนลล์ไม่รู้สึกอะไร เพราะเธอรู้ว่าพี่ใหญ่คือ เกรกอรี่ ตอนนี้มันฟังดูแปลกไม่ว่าเธอจะฟังมันอย่างไรร่างกายของเธอมีความรู้สึกแปลก ๆหัวใจของแนนซี่เป็นกังวลพอ ๆ กับมดที่อยู่บนกระทะร้อนเมื่อเธอเห็นว่าเน
เมื่อเห็นเช่นนี้ เนลล์ก็เลยไม่สนใจ ขณะที่เธอพาแนนซี่ไปที่โต๊ะและรับประทานอาหารร่วมกันชายอีกคนผ่อนคลายเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเนลล์ปรับตัวเข้ากับวัฒนธรรมของพวกเขาได้อย่างรวดเร็วเขาดีใจมากขึ้นเมื่อเนลล์ตอบคำถามสองสามข้อที่เขาถามเธอที่โต๊ะเนลล์มองดูเกรกอรีด้วยสายตาที่มีความหมายเกรกอรีเข้าใจแต่ไม่ได้ตอบเธอทันที กลับแสร้งทำเป็นไม่เห็นและหันไปทางอื่นเนลล์หงุดหงิดเล็กน้อย จ้องเขาแต่เธอไม่สามารถทำอะไรกับมันได้หลังจากที่พวกเขากินเสร็จแล้ว เธอจึงพบโอกาสที่จะพบเกรกอรีเพียงลำพังเกรกอรีกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าหน้าต่างเขาสวมชุดเหมาแบบเก่า ซึ่งเป็นการแต่งตัวที่เลอะเทอะมาก ขณะที่เขายืนอยู่ตรงนั้น เขายังคงให้ความรู้สึกเหมือนเจ้าชายในยุคกลางที่หลงทางและเป็นอิสระเนลล์มองเขาครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวเธอคิดกับตัวเองว่าเธอเป็นบ้าจริง ๆ ที่คิดว่าชายคนนี้ดูเหมือนเจ้าชายเธอเดินไปและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ฉันต้องการติดต่อกิดเดียน”เมื่อเกรกอรีได้ยินดังนั้น เขาจึงหันกลับมามองเธอสายตาของเขาคลุมเครือและอธิบายไม่ถูก แต่เนลล์มองเห็นได้ชัดเจนว่าไม่มีการปฏิเสธเขาพยักหน้า “โอเค ผมจะจัดการให้ทีหลัง”
จากนั้นกิดเดียนจับมือเนลล์และพูดว่า "เนลลี่ สัญญากับผมอย่างหนึ่งได้ไหม"เนลล์มองเขาแล้วถามว่า “อะไรคะ?”กิดเดียนกล่าวว่า “สัญญากับผมว่าคุณจะไม่เข้าไปค้นหาในเหตุการณ์นั้นอีก”เนลล์ตกใจมากกิดเดียนกล่าวต่อ "ถ้าคุณอยากรู้จริง ๆ ผมจะตรวจสอบให้"เนลล์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเธอพูดว่า "อันที่จริง ฉันไม่จำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์นั้น แต่ฉันแค่รู้สึกว่า..."เนลล์เม้มริมฝีปากของเธอ และเมื่อกิดเดียนมองเธอ เขาก็สอบสวน "รู้สึกอะไร?"เธอตอบว่า "คุณรู้ไหม ฉันมักมีความฝันที่ฉันจมลงสู่ก้นทะเลและไม่ใช่คนเดียว มีคุณ กิดเดียน และฉันกลัวจริง ๆ ฉัน รู้สึกเหมือนเราเคยรู้จักกันเมื่อ 9 ปีที่แล้ว?”กิดเดียนมองเธอด้วยความตกใจหลังจากนั้นไม่นานเขาก็สามารถบังคับรอยยิ้มได้ “เนลลี่ คุณได้ความคิดนั้นมาได้ยังไง?”เนลล์ส่ายหัว“ไม่รู้สิ มันเป็นแค่สัญชาตญาณของฉัน”กิดเดียนเอื้อมมือไปลูบผมของเธออย่างรักใคร่เขาพูดเบา ๆ ว่า “อย่าคิดไร้สาระ ไม่มีอะไรแบบนั้น ถ้าคุณอยากรู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อ 9 ปีที่แล้ว ผมจะส่งคนไปตรวจสอบให้คุณเอง อย่าเอาตัวเองไปตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ ผมเป็นห่วงกันมากเกินไป เข้าใจไหม
ทุกคนรู้ดีว่าแม้ว่าพวกเขาจะชนะการต่อสู้ แต่พวกเขาก็ยังต้องสูญเสียอย่างหนักมันไม่มีประโยชน์เลยเมื่อเวลาผ่านไปไม่มีใครกล้ายุ่งกับพี่น้องอีกต่อไปต่อมาพี่ใหญ่กลายเป็นบุคคลแรกในเมืองเล็ก ๆ ที่ทำงานนอกเมืองเดิมทีเมืองนี้ถูกซ่อนไว้ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในความคิดของคนดั้งเดิมการทำงานนอกเมืองแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยในสายตาของพวกเขาอย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขายากจนและสิ้นหวังจนไม่มีอะไรจะกิน พี่ใหญ่ก็ออกไปทำงานเขาไม่เพียงแต่ออกไปนอกเมืองเท่านั้น แต่เขายังได้พบกับเจ้านายใหญ่ผู้มั่งคั่งอีกด้วยเขาได้ยินมาว่าหัวหน้าใหญ่ชื่นชมพี่ใหญ่มากจนทำให้เขามีความรับผิดชอบมากมาย ดังนั้นพี่ใหญ่จึงทำเงินได้มากมายและจะส่งให้เขาเป็นระยะ ๆก่อนหน้านี้เขาไม่ได้พบพี่ใหญ่มาหลายปีแล้วดังนั้นเมื่อพี่ใหญ่กลับมาครั้งนี้ เขาคิดว่าทั้งสองคนน่าจะได้พบปะพูดคุยกันและรักษาความสัมพันธ์ที่ดีไว้ได้อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คาดหวังว่าอารมณ์ของพี่ใหญ่จะเปลี่ยนไปอย่างมาก ดูเหมือนว่าเขาจะกลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงเพียงเพราะเขาออกไปไม่กี่ปีเนื่องจากเขารับเงินของพี่ใหญ่ เขาจึงไม่กล้าถามเขา ถึงแม้ว่าเขาจะมีความสงส