ในหน้าที่อาชีพการงานของเธอ เทคนิคนี้ถือว่าช่วยวิกกี้ โทมัส ได้เป็นอย่างดีแม้แต่พวกอาวุธลับที่เธอได้เรียนรู้ในภายหลังก็ล้วนมาจากอาวุธชิ้นนี้ทั้งนั้นในขณะที่เธอกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ดวงตาของเธอก็มืดลงเล็กน้อยความรู้สึกแปลก ๆ ได้ผ่านเข้ามาในหัวใจของเธอแอนเดรียเห็นว่าวิกกี้กำลังเล่นปาเป้าอย่างตั้งอกตั้งใจ และอมยิ้มไปด้วย“คุณโทมัสคะ คุณปาลูกดอกได้แม่นมากเลยค่ะ”วิกกี้ยิ้มออกมาเล็กน้อย พลางหยิบลูกดอกขึ้นมาหนึ่งอันแล้วยื่นมันให้กับเธอ"เธออยากลองเล่นดูบ้างไหมล่ะ?"แอนเดรียจ้องไปที่เธอด้วยความประหลาดใจ“ฉันเหรอคะ ไม่ค่ะ ไม่ดีกว่า”เธอโบกมือปฎิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ฉันปาไม่เข้าเป้าหรอกค่ะ”วิกกี้มองเธอแล้วหัวเราะออกมา“ถ้าหากว่าเธอไม่ลองละเธอจะรู้ได้ยังไง”เมื่อเธอได้ยินคำพูดของวิกกี้ แอนเดรียก็ขยับตัวเล็กน้อยเธอรู้สึกลังเลใจ แต่ว่าในที่สุดเธอก็หยิบลูกดอกขึ้นมาอย่างไม่รอช้า"ถ้าอย่างนั้น...ฉันจะลองปาดูค่ะ แต่ถ้าเกิดว่ามันพลาดเป้าขึ้นมา คุณก็อย่าหัวเราะเยาะฉันนะคะ!"วิกกี้พยักหน้ารับพร้อมกับสร้างความมั่นใจกับเธอ"เอาเลย ปามันออกไปเลย! ฉันจะไม่หัวเราะเยาะเธอหรอก"แอนเดรียเดิน
วิกกี้ โทมัสไม่ได้ออกไปไหนไกล เธอนั่งอยู่ในสวนด้านหน้าของอาคารรับรองเพียงชั่วครู่แสงแดดอันอบอุ่นสาดส่องมายังเหนือศีรษะ ราวกับว่ามีสำลีก้อนใหญ่กำลังห่อหุ้มร่างกายของเธอเอาไว้ ชั้นแล้วชั้นเล่าจนเกิดความอบอุ่นขึ้นมาแอนเดรียที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็กลัวว่าวิกกี้จะเป็นหวัดขึ้นมา เธอจึงเอาผ้าห่มบาง ๆ มาห่มให้วิกกี้“คุณโทมัสคะ ดอกบัวในสระทางโน้นกำลังบานสะพรั่ง คุณอยากจะไปดูรึเปล่าคะ?”มีสระน้ำขนาดใหญ่อยู่ที่ส่วนนอกสุดในสวนของคฤหาสน์ พ่อบ้านออสบอร์นมักจะให้คนคอยไปดูแลที่นั้นอยู่เสมอ ส่วนเกรกอรี เกรแฮม เขาไม่ค่อยได้ไปที่นั่นพ่อบ้านออสบอร์นรู้สึกว่าสระน้ำว่างเปล่าจนเกินไปและดูไม่ค่อยสวยมากนัก เขาจึงขอปลูกดอกบัวไว้ที่นั่นตอนนั้นยังเป็นเดือนเมษายนอยู่ จึงไม่ใช่ฤดูที่ดอกบัวจะเบ่งบานหรือว่าบางทีอาจจะเป็นเพราะสภาพอากาศที่ร้อนขึ้น หรืออาจจะเป็นเพราะความมากเรื่องของพ่อบ้านออสบอร์นที่สั่งให้เพาะพันธุ์ที่ไม่เหมือนกัน แต่ถึงยังไงในตอนนี้ดอกไม้หลายดอกก็ได้เบ่งบานขึ้นมาแล้ววิกกี้กำลังครุ่นคิด เนื่องจากว่าเธอไม่มีอะไรจะทำที่ดีไปมากกว่านี้แล้ว เธอจึงเลือกที่จะไปดูดอกบัวเธอไปพร้อมกับรถเข็นของเธอแอ
ในขณะนั้นประตูถูกผลักให้เปิดออกฮาโรลด์ได้พายูเลียนา ลินช์ เข้ามาในห้อง เมื่อเขาเห็นชายวัยกลางคนที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา เขาจึงยิ้มและเอ่ยคำทักทายออกมาด้วยความสุภาพนอบน้อม“สวัสดีครับ คุณฟลินเดอร์”ชายที่รู้จักกันในชื่อคุณฟลินเดอร์พยักหน้ารับเล็กน้อยเป็นคำตอบฮาโรลด์เดินเข้าไปหาเกรกอรี เกรแฮม แล้วกระซิบว่า "นายน้อยครับ เธอมาถึงแล้วครับ"เกรกอรีเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วส่งเสียง "อืม""นายออกไปได้""ครับผม"ฮาโรลด์จึงเดินถอยหลังกลับออกมาด้วยความเคารพยูเลียนาที่กำลังยืนอยู่ตรงนั่นรู้สึกค่อนข้างสับสนเดิมทีเธอคิดว่าเกรกอรีต้องการพบกับเธอเป็นการส่วนตัว มันจึงทำให้เธอรู้สึกปลาบปลื้มใจ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังมีแขกเขาขอให้เธอมาหาในเวลาแบบนี้ทำไม?ยูเลียนาเป็นคนที่หัวสูงมากจนคิดไปเองว่าเกรกอรีจะพาเธอออกไปสังสรรค์กับแขกของเขา แต่ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ไม่ได้มีค่าอะไรในสายตาของเขา ไม่มีค่าพอที่จะเป็นผู้หญิงของเขาแล้วเขาเรียกเธอมาทำไม?ยูเลียนามองไปทางเกรกอรีด้วยความรู้สึกงงงวยเธอเห็นว่าเขากำลังจับตามองเธออยู่ ความน่าสะพรึงกลัวได้แวบเข้ามาในส่วนลึกของดวงตาที่ดูลึกล้ำขอ
หลังจากที่ยูเลียนา ลินช์ ได้แสดงความขอบคุณกับเกรกอรี เกรแฮม ที่เปลี่ยนใจไม่ให้เธอกลับไปแล้วนั้น เขาก็ได้ขอให้พ่อบ้านออสบอร์นชงชามาให้ พลางพูดคุยกับชิม่อน ฟลินเดอร์ ต่อไปจวบจนถึงพระอาทิตย์ตกดินเกรกอรีและชิม่อน พากันเดินออกมาจากห้องรับแขก เกรกอรีเดินไปส่งแขกที่ทางเข้าแล้วพูดว่า "คุณฟลินเดอร์ ในเมื่อคุณมีงานที่ต้องไปทำต่อ ผมก็คงจะไม่รบกวนคุณให้อยู่ทานอาหารเย็นด้วยกัน ไว้เราค่อยคุยรายละเอียดกันให้มากกว่านี้ เมื่อเรามีเวลานะครับ"ชิม่อนพยักหน้ารับ และดูเหมือนว่าเขาจะจำอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา ทันใดนั้นเขาก็พูดว่า "เกรกอรี ผู้หญิงคนนั้นที่อาศัยอยู่ที่นี่… ถ้าหากว่ามันไม่ได้มีอะไร ผมหวังว่าคุณจะปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดีในนามของผมนะ"เกรกอรีเลิกคิ้วขึ้นในฐานะแขกเห็นได้ชัดว่ามันค่อนข้างกระทันหัน และดูไม่ค่อยสุภาพสักเท่าไรที่จะพูดแบบนี้ออกมาแต่เกรกอรีก็ไม่ได้ถามอะไรเขาต่อ เขาเพียงพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มเท่านั้น“คุณฟลินเดอร์ ในเมื่อคุณพูดออกมาแบบนี้แล้ว ผมก็คงต้องทำตามที่คุณพูดแหละครับ”ชิม่อนหยุดชะงักเขามองเกรกอรีด้วยสายตาที่มีความหมายบางอย่าง แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะหั
เกรกอรี เกรแฮมหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพลางเช็ดเหงื่อออกจากศีรษะของเขา จากนั้นเขาก็ดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับฮาโรลด์ก่อนที่พวกเขาจะไปถึงทางออกของโรงฝึก พวกเขาก็ถูกขัดขวางเอาไว้ด้วยร่างเล็กที่กำลังวิ่งออกมา“เกรกอรีคะ ฉันมีบางอย่างจะบอกกับคุณค่ะ”เกรกอรีขมวดคิ้วขึ้นก่อนจะมองไปที่ยูเลียนา ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมาความหงุดหงิดผุดขึ้นในใจของเขาทันที แต่เมื่อเขานึกถึงบางอย่าง เขาก็แสดงท่าทีอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เขาไม่ได้ไล่เธอไปเขากลับตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “มานี่สิ”พอพูดจบเขาก็เดินตรงไปยังห้องรับรองที่อยู่ข้าง ๆยูเลียนาเดินตามหลังเขาไป เมื่อเธอมองไปที่แผ่นหลังของเขา เธอก็กัดริมฝีปากของเธอในห้องรับรองอากาศค่อนข้างเย็นเหมือนเคย เกรกอรีนั่งอยู่บนโซฟาหนัง พลางมองเห็นผู้หญิงคนนั้นกำลังเดินก้มหน้าเข้ามาฮาโรลด์เดินออกไปอย่างเงียบ ๆ และปิดประตูลงด้วยความสุภาพเกรกอรีเอ่ยถามว่า "มีอะไร?"ก่อนที่เธอจะพูดออกมา ดวงตาของยูเลียนาแดงก่ำ เธอก้มหน้าลงและกัดริมฝีปากไว้ด้วยความประหม่า ราวกับภรรยาตัวน้อยที่ไม่มีปากไม่มีเสียง หลังจากโดนทำร้ายและใส่ร้ายมาจนรู้สึกโกร
เกรกอรี เกรแฮมจะไม่ฟังสิ่งที่ วิกกี้ โทมัสพูดได้อย่างไร?ใบหน้าของเขามืดลง แต่เขาก็เข็นรถพาเธอออกไปอยู่ดี ท้ายที่สุดวิกกี้ที่ยังบาดเจ็บอยู่จึงไม่สามารถตอบโต้เขาได้ เธอไม่อยากแกล้งทำเป็นตกจากเก้าอี้รถเข็น เพียงเพื่อต้องการที่จะต่อต้านเขา เพราะว่ามันจะจบลงด้วยการได้รับบาดเจ็บมากขึ้นไปอีก ซึ่งถือว่ามันไม่คุ้มค่าเอาเสียเลยดังนั้นเธอจึงถูกเขาเข็นรถของเธอออกไปวิกกี้โกรธจัด เธอหายใจเร็วขึ้นเพราะความโมโห ก่อนจะกัดฟันกรอดและตะโกนออกมาว่า“เกรกอรี เกรแฮม! นายมันไอ้คนสารเลว!”เกรกอรีไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านกับคำดูถูกของผู้หญิงคนนี้เลยแม้แต่น้อยใบหน้าของเขาบูดบึ้ง ขณะที่เข็นรถของเธอไปที่อาคารหลัก หลังจากที่พวกเขาไปถึงโถงทางเดินแล้ว เขาก็อุ้มเธอขึ้นจากรถเข็นและพาเธอขึ้นไปที่ห้องนอนวิกกี้ตกใจมากเธอแอบสาปแช่งเขาอยู่ในใจ ก่อนจะต่อสู้ดิ้นรน“เกรกอรี เกรแฮม! นายพาฉันมาที่นี่ทำไม ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”เกรกอรียังคงเงียบต่อไปในขณะที่อุ้มเธอขึ้นไปที่ห้องนอน เขาปิดประตูด้วยเท้าของเขา ก่อนจะเดินไปที่ข้างเตียงแล้ววางเธอลงเมื่อร่างกายของวิกกี้ได้สัมผัสลงบนเตียงนุ่ม ๆ ใต้ตัวเธอ เธอก็รู้สึกเป็นกังว
เกรกอรี เกรแฮมลุกออกจากเตียงทันที เขาปล่อยให้วิกกี้ตะโกนเรียกหา"คุณลุงออสบอร์นคะ!"พ่อบ้านออสบอร์นเดินเข้ามาในห้องทันทีเกรกอรีมองดูผู้หญิงที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียง ดวงตาของเธอเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง“ส่งคุณโทมัสกลับด้วย”"ครับผม"พ่อบ้านออสบอร์นไปส่งวิกกี้ โทมัส กลับไปที่ห้องของเธอทั้งคู่ดูอารมณ์ไม่ค่อยดี ดังนั้นพวกเขาจึงอาจจะยุติการทะเลาะกันได้ไม่ดีนักถ้าหากว่าเกรกอรียังโกรธขนาดนี้ แล้วอารมณ์ของวิกกี้จะพลุกพล่านมากขนาดไหน?เธอดูเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเธอพูดคำเหล่านั้นออกไปในก่อนหน้านี้ราวกับว่าความคับข้องใจทั้งหมดของเธอที่เก็บเอาไว้เป็นเวลานานนั้น ได้ถูกปลดปล่อยออกมาทั้งหมดในคราวเดียวทำไมเธอถึงรู้สึกปวดใจ เมื่อได้เห็นใบหน้าที่เจ็บปวดของเขา?วิกกี้ยกมือขึ้นจับที่หัวใจของเธอเธอรู้สึกราวกับว่ามีมีดเล่มเล็ก ๆ กำลังแทงลึกเข้าไปในหัวใจจนเลือดไหลออกมา ใบหน้าของเธอซีดลงโดยไม่รู้ตัวในอีกทางหนึ่ง หลังจากที่วิกกี้ได้กลับออกไปแล้ว เกรกอรีก็เตะโซฟาข้างเตียงอย่างแรง ก่อนจะปิดประตูและเดินออกไปเขาไม่ได้ออกไปจากคฤหาสน์ แต่เขากำลังตรงไปที่ห้องรับรอง ห้องที่เขาเพิ่งจะออกมาที่
เกรกอรี เกรแฮมไม่เคยลืมสายตาของเธอที่มองเขาในตอนนั้นได้เลยก่อนหน้านั้น เธอรักเขามากพอ ๆ กับชีวิตของเธอ แต่หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น เธอจึงมองว่าเขาเป็นเพียงศัตรูของเธอไปตลอดทั้งชีวิตเท่านั้นเธอเคยจ้องมองเขาด้วยความสุขและความสดใสมาก่อน แต่ต่อมาเมื่อเธอได้เห็นหน้าเขา มันกลับมีแค่ความโกรธแค้นและความเกลียดชังแววตาที่เย็นชาและไร้อารมณ์ของเธอ ราวกับว่ากำลังมองดูคนแปลกหน้าคนนึงอยู่เท่านั้น ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ในชีวิตของเขาจะไม่มีวันลืม และเขาก็ไม่อยากจะเห็นสายตาแบบนั้นอีกเลยมือของเกรกอรีอ่อนแรงลงทันทียูเลียนา ลินช์ ล้มลงบนโซฟา เธอรู้สึกราวกับว่าเพิ่งจะรอดตัวจากความตายมาได้ เธอรีบเอามือกุมคอไว้ก่อนจะไอออกมาอย่างรุนแรงชายคนนั้นมองมาที่เธออย่างเย็นชาสายตาไร้ซึ่งความอบอุ่นของเขาจ้องไปที่ยูเลียนา ราวกับใบมีดที่เย็นเฉียบ ซึ่งนั่นทำให้เธอรู้สึกกระสับกระส่ายเธอหันหลังให้เขาและก้มตัวลง เธอไม่กล้าพอที่จะสบตากับเขาลางสังหรณ์ร้ายกำลังเกิดขึ้นข้างในหัวใจของเธอ และเธอก็รู้สึกว่าเธออาจจะไม่สามารถหนีจากมันไปได้ขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะต้องทำอย่างไรเพื่อให้เกรกอรียกโทษให้ และปล่อยเธอไปจู่