ใครจะไปรู้ว่าเนลล์จะบังคับขู่เข็ญอะไรเคธี่หรือเปล่าและถ้าหากมิสเตอร์ดอนเนลลี่ไม่อยู่ที่นี่ในเวลานี้ ในฐานะเพื่อน เขาอาจจะต้องล้มเหลวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ดังนั้นต่อให้เขาจะรู้สึกอึดอัดใจมากเพียงใด แต่เขาก็จะต้องยืนอยู่ตรงนี้ต่อไปในเวลานั้น เนลล์พาเคธี่เดินออกมาหลังจากที่พวกเธอคุยกันเสร็จเรียบร้อยเมื่อพวกเธอผลักประตูและเดินออกมา สิ่งแรกที่พวกเธอเห็น คือชายสามคนที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกฌอนรีบลุกขึ้นทันที จากนั้นเขาก็ดึงเคธี่ออกมาและรีบพูดด้วยความเป็นห่วง “เคธี่ คุณเป็นยังไงบ้าง? เกิดอะไรขึ้นกับคุณหรือเปล่า?”อารมณ์ของเคธี่ในตอนนี้เปลี่ยนจากเดิมไปเล็กน้อย เธอส่ายหน้าในขณะที่เธอยิ้มเธอหันมามองเนลล์ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “เนลล์พรุ่งนี้เธอว่างไหม? ถ้าหากเธอว่าง ฉันอยากชวนเธอไปแถวชานเมือง ฉันได้ยินมาว่ามีจุดชมวิวสวย ๆ หลายแห่งที่ฉันยังไม่เคยไป”เนลล์พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “แน่นอน ฉันว่าง พรุ่งนี้เราไปด้วยกันนะคะ”กิดเดียนเลิกคิ้ว จากนั้นรอยยิ้มเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาฌอนตกตะลึง เขาไม่รู้ว่าทำไมทัศนคติของเคธี่ที่มีต่อเนลล์ถึงได้เปลี่ยนไปมาก หลังจากที่พวกเขาคุยกันเพียงแค่ไม่กี่
ก่อนหน้านี้เนลล์ไม่รู้ว่าเคธี่มาที่เมืองหลวง แต่เมื่อตอนนี้เธอรู้แล้ว แล้วเธอจะปล่อยให้แม่ของเธออาศัยอยู่ในพื้นที่ของคนอื่นได้อย่างไรเธอดึงเคธี่เข้ามาและกระซิบว่า “คุณแม่ ถ้าคุณไม่รังเกียจ ทำไมคุณไม่ไปอยู่กับเราในช่วงสามสี่วันนี้ล่ะ?”เคธี่ตกตะลึงและสับสน “ให้ฉันไปอยู่กับเธอเหรอ?”เนลล์หัวเราะ “ทำไมคุณถึงดูสับสนเช่นนี้? ฉันเป็นลูกสาวของคุณนะ และเมื่อคุณแม่มาเที่ยวที่เมืองของลูกสาว แล้วทำไมเธอไม่มาอยู่กับลูกสาวแทนที่จะเป็นที่อื่นล่ะ?”เคธี่ทำตัวไม่ถูก ถึงแม้ว่าเธอจะเข้าใจในคำพูดของเนลล์ แต่เธอก็มีท่าทีที่ลังเลในเวลาเดียวกันฌอนขมวดคิ้วเขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า “เราไม่รบกวนคุณดีกว่า ผมรู้ว่าพวกคุณเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่ในเวลานี้จิตใจของเคธี่ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ เธอเคยอาศัยอยู่ที่นี่ และมันจะไม่ดีถ้าหากว่าเราจะเปลี่ยนสภาพแวดล้อมของเธออย่างกระทันหันเช่นนี้ เพราะมันจะส่งผลต่ออารมณ์และความรู้สึกของเธอได้ง่ายขึ้น”เนลล์งุนงง เธอไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ฌอนกล่าว “แต่นี่คือคฤหาสน์ของมิสเตอร์ดอนเนลลี่ไม่ใช่เหรอ? และการที่แม่อยู่ที่คฤหาสน์ของมิสเตอร์ดอนเนลลี่จะไม่ส่งผลต่ออารมณ์ของเธอด้วยเช่น
ถัดจากเนลล์ ลิซซี่รีบวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นเต้น ทันทีที่ได้ยินเนลล์คุยโทรศัพท์ “คุณแม่จะเดินทางไปทำธุระเหรอคะ?”เนลล์มองลงมาที่เธอและยิ้มออกมา "ใช่แล้วค่ะ"เธอเอื้อมมือออกไปลูบผมของลิซซี่ แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “อีกสองสามวัน แม่กับพ่อจะต้องไปต่างประเทศกันห้าวัน ดังนั้นลูกจะต้องอยู่บ้านดูแลน้องชายของลูกให้ดีนะ ลูกตีน้องได้เลยถ้าเขาดื้อ แต่ถ้าหากว่ามีใครมารังแกเขา ลูกจะต้องปกป้องเขานะ ทำได้ไหมคะ?”ลิซซี่พยักหน้ารับอย่างเคร่งขรึม“คุณแม่ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ หนูจะดูแลวีมอนด์ให้ดีที่สุดเอง”เนลล์พยักหน้าด้วยความโล่งอก จากนั้นเธอก็เอนตัวลงจูบลิซซี่ที่หน้าผาก ก่อนจะพูดว่า “เราไปกินข้าวกันเถอะ”ทั้งครอบครัวกินข้าวด้วยกันอย่างมีความสุข และในตอนเย็นเนลล์ก็ได้กลับไปที่ห้องของเธอ เพื่อค้นหาสถานที่เที่ยวสนุก ๆ รอบเมืองหลวง หลังจากนั้นเธอก็ได้โทรไปที่บริษัท และสั่งให้ฮันนาช่วยดูแลบริษัทในช่วงที่เธอไม่อยู่ ก่อนจะวางสายไปขณะที่เธอกำลังค้นหาข้อมูลบนอินเทอร์เน็ตอยู่นั้น กิดเดียนก็ได้ออกมาจากห้องอาบน้ำ ทันทีที่เขาเห็นว่าเธอกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น เขาก็เดินเข้าไปหาเธอจากทางด้านหลัง"คุณกำลังหาอะไรอ
น้ำเสียงของคุณหญิงควีนตันทางโทรศัพท์ฟังดูอ่อนโยนมาก“เนลลี่ เธออยู่บ้านหรือเปล่า?”เนลล์วางตะเกียบลง ก่อนจะเดินออกไปคุยข้างนอก “ไม่ได้อยู่ที่บ้านค่ะคุณย่า เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะ?"คุณหญิงควีนตันหัวเราะ “ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก ฉันก็แค่ถามเฉย ๆ พอดีฉันได้ยินมาว่า… เธอจะไปที่ประเทศทีในอีกไม่กี่วันนี้ไม่ใช่เหรอ?”“ใช่ค่ะ คุณป้าสนใจที่จะทำเหมืองหยก และฉันก็ชอบมันเหมือนกัน ฉันเลยว่าอีกสักสองสามวันจะเข้าไปดูลู่ทางที่นั่นกับกิดเดียนไว้ก่อนค่ะ”“ถ้าอย่างนั้น ก็เดินทางด้วยความระมัดระวังนะ เธอต้องใส่ใจกับสุขภาพของตัวเองด้วย ถ้ามีอะไรที่อยากทำ ก็ให้กิดเดียนเขาทำแทนแล้วกันนะ อย่าปล่อยให้ตัวเองเหนื่อยจนเกินไป”เนลล์หัวเราะออกมา “ฉันรู้ค่ะ คุณย่าไม่ต้องกังวลไปหรอกนะคะ”"ก็ได้"คุณนายควีนตันไม่ยอมวางสายง่าย ๆ และเนลล์เองก็ลำบากใจที่จะขอวางสายก่อนเช่นกันแต่ถ้าอีกฝ่ายไม่พูดออกมาสักที เนลล์ก็จะไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรกันแน่ผ่านไปได้ครึ่งนาที เธอก็เริ่มหมดความอดทน เธอจึงเอ่ยถามว่า “คุณย่าคะ มีอะไรจะพูดกับฉันอีกไหมคะ?”อีกด้านหนึ่งของปลายสาย น้ำเสียงของคุณนายควีนตันฟังดูเคอะเขินเล็กน้อย“คือว่าเ
เนื่องจากทั้งกิดเดียนและเนลล์อยู่ด้วย คุณดอนเนลลี่จึงไม่กล้าที่จะชักช้ายืดยาดโรงแรมที่พวกเขาได้จองเอาไว้ เป็นโรงแรมที่ใหญ่และหรูหราที่สุดในประเทศทีหลังจากที่พวกเขาได้เข้ามาในโรงแรม เนลล์ดูจะให้ความสนใจเป็นพิเศษ เมื่อเธอรู้ว่าห้องของเคธี่กับฌอนอยู่ติดกับเธอ เธอรู้ว่าห้องนั้นคุณดอนเนลลี่คงจะจัดไว้ให้เป็นพิเศษ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขอบคุณเขาอยู่ในใจห้องของจีนอยู่อีกฝั่งหนึ่ง เธอไม่ชอบที่จะต้องตื่นมาเห็นหน้ากิดเดียนในทุก ๆ วัน ดังนั้นเธอจึงรู้สึกชอบมันมากเช่นกันเมื่อพวกเขาเก็บสัมภาระกันเสร็จแล้ว พวกเขาก็พากันออกไปกินข้าวเนื่องจากว่าเนลล์กำลังตั้งครรภ์ เธอจึงรู้สึกหิวในทุก ๆ สองชั่วโมง และอยากจะทานแต่อาหารดี ๆกิดเดียนจะคอยเตรียมขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้ให้เธอกิน คนอื่นคงคิดว่ากระเป๋าเอกสารของท่านประธานจะต้องเต็มไปด้วยสัญญาทางธุรกิจที่มีมูลค่าหลายแสนล้านแต่พวกเขาหารู้ไม่ว่าในกระเป๋าเอกสารของประธานจะเต็มไปด้วยช็อคโกแลตและปูอัดเนลหยิบขนมที่กิดเดียนยื่นให้แล้วกัดเข้าไป เธอพูดอย่างพึงพอใจว่า “ถ้ามีของกินจะดีที่สุด”เคธี่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ เผยยิ้มออกมา “ตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ
กลุ่มของพวกเขาเดินเล่นไปรอบ ๆ จนถึงเย็น ก่อนจะไปที่ร้านอาหารหรูอีกแห่งเพื่อทานอาหารค่ำหลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จ คุณดอนเนลลีก็ถามพวกเขาว่าอยากไปตลาดกลางคืน หรือสถานบันเทิงที่ไหนอีกหรือเปล่าแต่เนลล์ก็ปฏิเสธ เพราะว่าเธอรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยคุณดอนเนลลี่ก็ไม่ได้บังคับ เขาพาเธอกลับไปส่งที่โรงแรมแม้ว่าเขาจะไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ แต่เขาก็มาที่ประเทศทีอยู่บ่อยครั้ง จนเขามีบ้านเป็นของตัวเองที่นี่ เขาจึงกลับไปพักค้างคืนที่บ้านของเขาเองหลังจากที่คุณดอนเนลลี่กำลังจะกลับ เนลล์ก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัยว่า “เราจะไปที่เหมืองกันเมื่อไหร่คะ?”คุณดอนเนลลี่ยิ้มออกมา "พรุ่งนี้ครับ เพราะว่าเหมืองค่อนข้างอยู่ไกลจากตัวเมือง ถ้าเราออกไปกันตอนนี้ ผมคิดว่าเราคงจะกลับมาไม่ทัน สถานที่ที่อยู่ห่างไกลและความปลอดภัยไม่ค่อยดีนัก ผมเกรงว่ามันจะไม่ค่อยปลอดภัยกับเราที่จะไปที่นั้นในตอนกลางคืนแบบนี้ เราจะไปที่นั่นในตอนเช้าของวันพรุ่งนี้ และกลับมาในตอนกลางคืน”เนลล์พยักหน้าเมื่อคุณดอนเนลลี่กลับไปแล้ว เธอก็ไปที่ห้องแล้วอาบน้ำนอนพักผ่อนเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น คุณดอนเนลลี่ก็ขับรถมารับพวกเขาวันนี้เขาขับรถลีมูซ
เนลล์ขมวดคิ้ว“น็อคเทิร์นเหรอ? สถานที่นั้นเละเทะมากเลยไม่ใช่เหรอคะ? ไปที่แบบนั้นคนเดียวมันจะไม่อันตรายเกินไปหน่อยเหรอคะคุณป้า”จีนกลอกตามองบนด้วยความเหลืออด“มันจะเละเทะแค่ไหนกันเชียว? ให้ฉันจะพาบอดี้การ์ดไปด้วยไม่ได้เหรอ? อีกอย่างครอบครัวของเราก็มีชื่อเสียง จะไปกลัวอะไรทำไมล่ะ? จะมีใครหน้าไหนมากล้ายั่วโมโหเรา”เธอพูดพลางแสยะยิ้มให้กับกิดเดียนกิดเดียนจึงไม่ได้ห้ามให้เธอออกไปเที่ยว เพราะถึงยังไง เขาก็รู้ดีว่าป้าจีนไม่สามารถยับยั้งชั่งใจได้เขาหยิบการ์ดออกมาแล้วยื่นมันให้กับเธอเขาพูดด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ว่า “พาบอดี้การ์ดไปด้วย แล้วขอความกรุณาอย่าสร้างปัญหาด้วยนะครับ”จีนยิ้มออกมา และพยักหน้าทันที “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ขอบใจนะจ๊ะหลานรัก”พูดจบกิดเดียนก็พาเนลล์และคนอื่น ๆ กลับเข้าไปในโรงแรมเมื่อเคธี่กลับเข้ามาในโรงแรม เธอก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ฌอนจึงพาเธอกลับไปที่ห้อง หลังจากที่ทานอาหารเย็นกับกิดเดียนและเนลล์เสร็จเนลล์และกิดเดียนก็กลับไปที่ห้องของพวกเขาด้วยทันทีที่พวกเขากลับมาถึงห้อง เนลล์ก็อดที่จะบ่นออกมาไม่ได้ “คุณใจดีกับคุณป้าของคุณเกินไปนะคะ เรายังไม่ได้รู้จักสถานที่นั
ถึงเนลล์จะเป็นผู้หญิงที่ตั้งครรภ์อยู่ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะว่าเธอแข็งแรงดีแต่กิดเดียนสนใจเมื่อเห็นแบบนี้ เนลล์ก็รู้ดีว่าเธอไม่ควรปฏิเสธความตั้งใจของเขา เธอจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ก็โทรสั่งให้เขามาส่งแล้วกัน เราจะกินข้าวกันที่ห้องค่ะ”กิดเดียนพยักหน้า พลางถามเธอว่าเธออยากกินอะไร ก่อนจะสั่งอาหารทางโทรศัพท์ แล้วให้มาส่งที่ห้องของพวกเขาทั้งสองคนกินข้าวเย็นกันได้ไม่นาน เคธี่และฌอนก็กลับมาเคธี่เป็นห่วงสุขภาพของเนลล์ เธอจึงกลับมาเยี่ยมเนลล์ เนลล์ที่กำลังกินข้าวอยู่ก็รีบลุกขึ้นยืนทันที“คุณแม่ คุณกลับมาแล้ว”เคธี่รีบกดตัวเธอลงบนเก้าอี้ “ใช่จ้ะ เรากลับมาแล้ว เราออกไปเดินเล่นกันมา เธอเป็นยังไงบ้าง? วันนี้เธอดูเหนื่อยมาก เธอสบายดีรึเปล่า?”"ฉันสบายดีค่ะ ฉันรู้สึกดีมาก”เนลล์ตอบอย่างผิวเผินแต่ถึงอย่างนั้นเคธี่ก็ยังคงไม่สบายใจ เธอไม่ใช่คนเย็นชา แม้ว่าเธอจะจำอดีตไม่ได้ แต่เธอก็มองเห็นและสัมผัสได้ ถึงความห่วงใยที่เนลล์มีต่อเธอในช่วงเวลานี้ เธอจึงห่วงใยเนลล์ด้วยความรู้สึกที่แท้จริงเธอมองไปที่ฌอน“ฌอนคะ เนลลี่กำลังตั้งครรภ์ เธอต้องตรวจร่างกายอย่างเป็น