กลุ่มของพวกเขาเดินเล่นไปรอบ ๆ จนถึงเย็น ก่อนจะไปที่ร้านอาหารหรูอีกแห่งเพื่อทานอาหารค่ำหลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จ คุณดอนเนลลีก็ถามพวกเขาว่าอยากไปตลาดกลางคืน หรือสถานบันเทิงที่ไหนอีกหรือเปล่าแต่เนลล์ก็ปฏิเสธ เพราะว่าเธอรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยคุณดอนเนลลี่ก็ไม่ได้บังคับ เขาพาเธอกลับไปส่งที่โรงแรมแม้ว่าเขาจะไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ แต่เขาก็มาที่ประเทศทีอยู่บ่อยครั้ง จนเขามีบ้านเป็นของตัวเองที่นี่ เขาจึงกลับไปพักค้างคืนที่บ้านของเขาเองหลังจากที่คุณดอนเนลลี่กำลังจะกลับ เนลล์ก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัยว่า “เราจะไปที่เหมืองกันเมื่อไหร่คะ?”คุณดอนเนลลี่ยิ้มออกมา "พรุ่งนี้ครับ เพราะว่าเหมืองค่อนข้างอยู่ไกลจากตัวเมือง ถ้าเราออกไปกันตอนนี้ ผมคิดว่าเราคงจะกลับมาไม่ทัน สถานที่ที่อยู่ห่างไกลและความปลอดภัยไม่ค่อยดีนัก ผมเกรงว่ามันจะไม่ค่อยปลอดภัยกับเราที่จะไปที่นั้นในตอนกลางคืนแบบนี้ เราจะไปที่นั่นในตอนเช้าของวันพรุ่งนี้ และกลับมาในตอนกลางคืน”เนลล์พยักหน้าเมื่อคุณดอนเนลลี่กลับไปแล้ว เธอก็ไปที่ห้องแล้วอาบน้ำนอนพักผ่อนเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น คุณดอนเนลลี่ก็ขับรถมารับพวกเขาวันนี้เขาขับรถลีมูซ
เนลล์ขมวดคิ้ว“น็อคเทิร์นเหรอ? สถานที่นั้นเละเทะมากเลยไม่ใช่เหรอคะ? ไปที่แบบนั้นคนเดียวมันจะไม่อันตรายเกินไปหน่อยเหรอคะคุณป้า”จีนกลอกตามองบนด้วยความเหลืออด“มันจะเละเทะแค่ไหนกันเชียว? ให้ฉันจะพาบอดี้การ์ดไปด้วยไม่ได้เหรอ? อีกอย่างครอบครัวของเราก็มีชื่อเสียง จะไปกลัวอะไรทำไมล่ะ? จะมีใครหน้าไหนมากล้ายั่วโมโหเรา”เธอพูดพลางแสยะยิ้มให้กับกิดเดียนกิดเดียนจึงไม่ได้ห้ามให้เธอออกไปเที่ยว เพราะถึงยังไง เขาก็รู้ดีว่าป้าจีนไม่สามารถยับยั้งชั่งใจได้เขาหยิบการ์ดออกมาแล้วยื่นมันให้กับเธอเขาพูดด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ว่า “พาบอดี้การ์ดไปด้วย แล้วขอความกรุณาอย่าสร้างปัญหาด้วยนะครับ”จีนยิ้มออกมา และพยักหน้าทันที “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ขอบใจนะจ๊ะหลานรัก”พูดจบกิดเดียนก็พาเนลล์และคนอื่น ๆ กลับเข้าไปในโรงแรมเมื่อเคธี่กลับเข้ามาในโรงแรม เธอก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ฌอนจึงพาเธอกลับไปที่ห้อง หลังจากที่ทานอาหารเย็นกับกิดเดียนและเนลล์เสร็จเนลล์และกิดเดียนก็กลับไปที่ห้องของพวกเขาด้วยทันทีที่พวกเขากลับมาถึงห้อง เนลล์ก็อดที่จะบ่นออกมาไม่ได้ “คุณใจดีกับคุณป้าของคุณเกินไปนะคะ เรายังไม่ได้รู้จักสถานที่นั
ถึงเนลล์จะเป็นผู้หญิงที่ตั้งครรภ์อยู่ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะว่าเธอแข็งแรงดีแต่กิดเดียนสนใจเมื่อเห็นแบบนี้ เนลล์ก็รู้ดีว่าเธอไม่ควรปฏิเสธความตั้งใจของเขา เธอจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ก็โทรสั่งให้เขามาส่งแล้วกัน เราจะกินข้าวกันที่ห้องค่ะ”กิดเดียนพยักหน้า พลางถามเธอว่าเธออยากกินอะไร ก่อนจะสั่งอาหารทางโทรศัพท์ แล้วให้มาส่งที่ห้องของพวกเขาทั้งสองคนกินข้าวเย็นกันได้ไม่นาน เคธี่และฌอนก็กลับมาเคธี่เป็นห่วงสุขภาพของเนลล์ เธอจึงกลับมาเยี่ยมเนลล์ เนลล์ที่กำลังกินข้าวอยู่ก็รีบลุกขึ้นยืนทันที“คุณแม่ คุณกลับมาแล้ว”เคธี่รีบกดตัวเธอลงบนเก้าอี้ “ใช่จ้ะ เรากลับมาแล้ว เราออกไปเดินเล่นกันมา เธอเป็นยังไงบ้าง? วันนี้เธอดูเหนื่อยมาก เธอสบายดีรึเปล่า?”"ฉันสบายดีค่ะ ฉันรู้สึกดีมาก”เนลล์ตอบอย่างผิวเผินแต่ถึงอย่างนั้นเคธี่ก็ยังคงไม่สบายใจ เธอไม่ใช่คนเย็นชา แม้ว่าเธอจะจำอดีตไม่ได้ แต่เธอก็มองเห็นและสัมผัสได้ ถึงความห่วงใยที่เนลล์มีต่อเธอในช่วงเวลานี้ เธอจึงห่วงใยเนลล์ด้วยความรู้สึกที่แท้จริงเธอมองไปที่ฌอน“ฌอนคะ เนลลี่กำลังตั้งครรภ์ เธอต้องตรวจร่างกายอย่างเป็น
อีกฝ่ายพยายามข่มขู่พวกเขาด้วยการสร้างบรรยากาศคุกคาม โดยที่อีกฝ่ายหนึ่งไม่รู้ว่าพวกเขายังไม่ได้เห็นสถานการณ์ ตอนที่เนลล์และกิดเดียนได้เข้ามามีส่วนร่วมในอาณาเขตนี้แต่ไม่ว่ายังไง พวกเขาก็ยังคงอยู่ในอาณาเขตของคนอื่นกิดเดียนถามป้าจีนด้วยความอดทนว่า “เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”จีนกำลังตกใจกลัว เธอจึงพูดโพล่งทุกสิ่งที่เกิดขึ้นออกมา ขณะที่ตัวยังคงสั่นเทาปรากฏว่าจีนกำลังปาร์ตี้ที่บาร์อื่นที่ชื่อว่าน็อคเทิร์นอยู่ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เริ่มรู้สึกว่าที่นั่นก็ไม่ได้ต่างไปจากบาร์อื่น ๆ เลย มันจึงทำให้เธอรู้สึกเบื่อเธอได้ยินว่ามีบาร์ใต้ดินที่น่าตื่นเต้นจากผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอกำลังดื่มด้วย เธอจึงมาที่นี่กับผู้หญิงคนนั้นแน่นอนว่าจีนได้สัมผัสกับสิ่งใหม่ ๆ ที่น่าอัศจรรย์ใจมากมาย เมื่อเธอมาถึงที่นี่และแล้วค่ำคืนที่มีความสุขของเธอก็พังลงจีนไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ จนเธอสังเกตเห็นว่ามีชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาก่อกวนเธอเวลาที่อยู่ข้างนอก จีนมักจะทำตัวหยิ่งในฐานะที่เป็นถึงผู้หญิงของตระกูลลีย์ แต่ในความเป็นจริงเธอไม่ได้เป็นคนใจเสาะเธออาจจะทำอะไรไม่ได้มาก แต่การป้องกันตัวไม
จู่ ๆ เนลล์ก็คิดอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา พร้อมกับสีหน้าของเธอที่เปลี่ยนไปทันใดนั้นเธอก็คุกเข่าลง ก่อนจะสัมผัสที่ด้านหลังศีรษะของผู้ตาย เธอมีสมมติฐานอยู่ในหัวของเธอแล้วกิดเดียนถามเธอว่า “มีอะไรผิดปกติเหรอ?”เนลล์ส่ายหน้า “โทรแจ้งตำรวจเถอะ เราต้องการชันสูตรพลิกศพ นี่มันไม่ใช่ความผิดของคุณป้า โทรแจ้งตำรวจเลยไม่ต้องกลัว”จีนได้ยินอย่างนั้นก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที“เนลลี่ ขอร้องล่ะ เราโทรแจ้งตำรวจไม่ได้นะ! การฆาตกรรมมันผิดกฎหมาย! ถ้าตำรวจมาที่นี่ ชีวิตของฉันคงต้องจบสิ้นลงแน่ ๆ!”แม้ว่าตระกูลลีย์จะมีอำนาจมากมาย แต่ทั้งกิดเดียน นายท่านและคุณหญิงก็คงไม่อาจจะขัดต่อกฎหมายได้ หากว่าเธอก่อเหตุฆาตกรรมเนลล์ตบไหล่ของป้าจีน เบา ๆ “ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ คุณป้าไม่ได้เป็นคนฆ่าเขาค่ะ”"ฮะ?"กิดเดียนถึงกับตกตะลึง แต่เขาก็เริ่มเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไรเขาหันไปทางกลุ่มชายฉกรรจ์ “ฉันว่าเราคงจะไม่มีปัญหาที่จะโทรหาตำรวจหรอกใช่ไหม?”ผู้ชายเหล่านั้นมองหน้ากันไปมา ความรู้สึกผิดในดวงตาของพวกเขาแสดงออกมาให้เห็นได้อย่างชัดเจนพวกเขาแผดเสียงออกมา “ไม่ต้องโทรหรอก! อะไรที่มันเกิดขึ้นบนถนน ก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่อง
เบเนดิกต์รีบชงชาแล้วยกมาเสิร์ฟ เขายิ้มออกมาขณะที่กำลังรินชาให้กับแขกของเขา“มีปัญหาเล็กน้อยเกิดขึ้น ฉันจึงออกจากทีมวิจัยมา พอดีว่าฉันมีเพื่อนอยู่แถวนี้ และฉันก็ชอบวัฒนธรรมกับบรรยากาศของที่นี่ ฉันก็เลยเปิดบาร์แล้วอยู่ที่นี่ซะเลย”เบเนดิกต์พูดออกมาขณะที่รินน้ำชาสิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ไม่มีใครรู้ได้แต่ทว่ากิดเดียนกลับไม่ได้พูดอะไรออกไปเมื่ออยู่ในตำแหน่งแบบพวกเขา บางครั้งวิธีที่พวกเขาใช้สื่อสารกับคนอื่นมันจึงดูยากที่จะเข้าใจ และไม่ง่ายเหมือนกับคนธรรมดาทั่วไปสุดท้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ยกเว้นบรรยากาศภายในห้องที่น่าอึดอัดเนลล์จิบชาแล้วยิ้มออกมา “โชคชะตากำลังทำงานด้วยความลี้ลับอยู่ใช่ไหมคะ คุณแคนเทอร์วิช? ฉันไม่คิดเลยว่าคุณป้า จะมีเรื่องในบาร์ของเพื่อนร่วมชั้นของกิดเดียน ถ้าเราบอกเรื่องนี้กับคนอื่นก็คงจะไม่มีใครเชื่อ”เบเนดิกต์หยุดและมองมาที่เธอ “คุณผู้หญิงคนนี้คือ…?”กิดเดียนแนะนำเธอ “นี่คือภรรยาของฉันเองเนลล์ ส่วนคนนี่คือป้าของฉันป้าจีน และคนนี่คือคุณดอนเนลลี่”คุณดอนเนลลี่รีบจับมือกับเขาแล้วหัวเราะออกมาเบเนดิกต์ยิ้มและพูดว่า “อ๋อ เข้าใจแล้ว ฉันคิดว่านายยังไ
เนื่องจากเบเนดิกต์ไม่ได้เป็นคนเดียวที่จับตาดูพวกเขาอยู่ บอดี้การ์ดของกิดเดียนก็จับตาดูพวกเขาด้วยเหมือนกัน ดังนั้นการวิ่งหนีจึงไม่ใช่ทางเลือกที่ดีบอดี้การ์ดที่กิดเดียนพามานั้น แตกต่างจากของจีนอย่างสิ้นเชิงบอดี้การ์ดของเธอเป็นบอดี้การ์ดแบบทั่วไป แต่บอดี้การ์ดของกิดเดียนได้รับการฝึกฝนให้ต่อสู้ในสนามรบมาเป็นอย่างดีออร่าที่พวกเขาปล่อยออกมานั้น แตกต่างจากเหล่านักสู้ใต้ดินราวฟ้ากับเหวมันเป็นออร่าชนิดหนึ่งที่มีแค่นักฆ่าเลือดเย็นที่ผ่านจากสงครามนองเลือดเท่านั้นที่จะมีพวกเขาสามารถทำให้คนอื่นกลัวได้ เพียงแค่ยืนอยู่เฉย ๆ เท่านั้นในสถานการณ์เช่นนี้ การจะต่อสู้กับพวกเขานั้นถือว่าเป็นไปไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับการหลบหนีบรรยากาศยังคงเงียบสงัด เบเนดิกต์รีบแนะนำบางอย่างขึ้นมาเนื่องจากว่าพวกเขายังคงเป็นลูกน้องของเขาอยู่ เขาคงจะทนไม่ได้ที่จะต้องฆ่าพวกเขา เขาจึงแนะนำให้ทุกคนขอโทษจีน แล้วหักแขนของพวกเขาออกข้างหนึ่ง เพื่อไม่ให้ต่อสู้ได้อีก ก่อนที่จะปล่อยพวกเขาไปจีนเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่งเท่านั้น แค่เธอคิดว่าจะได้เห็นบางอย่างที่โหดร้าย ใบหน้าของเธอก็ซีดเผือดขึ้นมาทันทีถึงเธอจะไม่ใช่
เมื่อเรื่องราวต่างๆ ได้ดำเนินมาจนถึงจุดนี้ จีนก็ไม่สามารถตำหนิเบเนดิกต์ได้อีกต่อไป เพราะเขาได้พูดทุกอย่างออกมาแล้วหมดแล้วพวกเขาจับมือกันอย่างเก้ ๆ กัง ๆ“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ถ้าคุณพูดอย่างนั้น ฉันจะหัดเป็นคนที่โตแล้ว และปล่อยให้อดีตมันผ่านไปซะ แต่โปรดจำไว้อย่างหนึ่งว่า ฉันจะไม่ทนถ้าพวกเขากลับมาทำเรื่องแบบนี้อีก!”เบเนดิกต์พยักหน้า “ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะครับ ผมจะจับตาดูพวกเขาอย่างใกล้ชิดเอง มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแน่นอนครับ”เมื่อเคลียร์ปัญหากันได้แล้ว ทุกคนก็ยืนขึ้นและแยกย้ายกันออกไป แต่เบเนดิกต์ก็หยุดพวกเขาไว้ด้วยรอยยิ้ม “พวกเขาบอกว่าชีวิตนี้เต็มไปด้วยเรื่องเซอร์ไพรส์ และผมก็รู้สึกแปลกใจมาก ที่ได้มาพบกับคุณที่ประเทศที เนื่องจากคุณอยู่ที่นี่ ผมในฐานะคนในท้องถิ่น ก็ควรจะพาคุณไปเที่ยวชมสถานที่ต่าง ๆ ถ้าคุณวางแผนที่จะอยู่นานกว่านี้ คุณก็โทรหาผมละกันนะครับ คิดซะว่ามันคือคำขอโทษของผมก็แล้วกัน”เขายื่นนามบัตรให้กับพวกเขาจีนพูดออกมาอีกครั้งว่า “เราจะอยู่ที่นี่กันอีกสองวัน ยังไงเราจะบอกคุณอีกทีนะคะ”เบเนดิกต์พยักหน้ารับ แล้วพวกเขาก็เดินออกจากห้องไปข้างนอกบาร์ กิดเดียนและจีนไม่ได้มาร