บทที่ 1 เซอร์ไพรส์

เมื่อเนลล์ เจนนิ่งส์ มาถึง โรงแรมลินด์เซ ก็เป็นเวลา 23:00 น ตอนกลางคืน

ในช่วงเวลานี้ไม่ปลอดภัยสำหรับผู้ที่ทำงานในธุรกิจที่ขายผลิตภัณฑ์สำหรับผู้ใหญ่เพื่อทำการจัดส่งด้วยตนเอง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กสาวและยังสวย

อย่างไรก็ตามเมื่อมันไม่มีตัวเลือกอื่น และชีวิตไม่ใช่เรื่องง่าย ทุกอย่างต้องใช้เงินตั้งแต่อาหารเสื้อผ้าที่อยู่อาศัยไปจนถึงการเดินทาง นอกจากนี้ เจสัน มอร์ตัน จะกลับมาในอีกไม่กี่วัน

พวกเขาคบกันมาหกปีแต่เขาใช้เวลากว่าครึ่งห่างจากเธอ เขาต้องดูแลธุรกิจทั้งในประเทศและต่างประเทศ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้

โชคดีที่พวกเขามีความรู้สึกที่ดีต่อกัน เธอยังทำธุรกิจเล็ก ๆ นอกเหนือจากงานประจำวันดังนั้นเธอจะสามารถเซอร์ไพรส์วันเกิดในอีกไม่กี่วันให้เขาได้

เมื่อคิดเช่นนี้ริมฝีปากของเนลก็ยกยิ้มอย่างเงียบ ๆ

เธอดึงหมวกปีกสีดำบนศีรษะลงก่อนจะคว้ากล่องส่งของและเดินเข้าไปข้างใน

โรงแรมลินด์เซ เป็นสถานประกอบการที่มีชื่อเสียงในเมืองเพย์สัน

คนส่วนใหญ่มาที่นี่เพื่อมาจับจ่ายใช้สอยและเป็นคนที่ร่ำรวย มีหน้ามีตา

เห็นได้ชัดเลยว่าห้องโถงได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราและแม้แต่ลิฟต์ก็ตกแต่งด้วยทองคำและเงิน เมื่อมีคนยืนอยู่ใต้แสงไฟพวกเขาจะรู้สึกอายกับความไม่ยุติธรรมของชีวิตตัวเอง

เนลล์ถือกล่องไว้และไม่ปล่อยให้ดวงตาของเธอหลงเพลิดเพลินไปกับมัน

ใบหน้าที่สวยงามของเธอถูกปิดไว้ด้วยหน้ากากเผยให้เห็นเพียงดวงตาที่ลึกและสงบคู่หนึ่ง ซึ่งทำให้รู้สึกห่างเหินเย็นชา

ลิฟต์หยุดที่ชั้น 22 พร้อมกับเสียง 'ติ๊ง’ เธอเดินออกไปเพื่อตามหาห้อง 2202 อย่างรวดเร็วและกดกริ่งประตู

ก่อนที่ประตูจะเปิดออกก็มีเสียงครวญครางของชายและหญิงที่ดังออกมาจากข้างใน

"เจย์ อา หยุด ดูเหมือนของขวัญของเราจะมาแล้ว"

“รอก่อน เดี๋ยวผมไปรับเอง”

ปากของเนลล์ปิดสนิทขณะที่เธอยืนอยู่นอกประตู

“ของเล่นชิ้นเล็ก ๆ ของพวกเขายังมาไม่ถึงเลยพวกเขาก็เริ่มเล่นแล้ว?”

'จะรีบร้อนไปไหน!'

ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็วชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำในชุดคลุมอาบน้ำก็ปรากฏตัวขึ้น

เนลล์ไม่ได้มองไปที่เขาและยื่นกล่องให้ "843 หยวน! เงินสดหรือ WeChat?"

คนตรงหน้าเธอไม่ได้ขยับตัว

สองวินาทีต่อมาเสียงลังเลก็ดังขึ้น " เนลลี่?"

เนลล์สะดุ้งเล็กน้อยและเงยหน้าขึ้น

ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างประตูตัวสูงผมสั้นและชื้น เขาสวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวและภายใต้แสงไฟสีเหลืองอันอบอุ่นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจความกลัวและใบหน้าของเนลล์เย็นชาทันที

"เจสันใครเหรอ"

"ไม่ใช่ใครหรอกแค่คนส่งของ"

เจสัน มอร์ตัน พูดอย่างเร่งรีบก่อนที่เนลล์จะส่งเสียง เขารีบหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าสตางค์ แล้วยัดใส่มือเธอก่อนจะฉกกล่องไปจากเธอ

ประตูปิดดังปัง

เนลล์ยืนอยู่ที่นั่นปลายนิ้วของเธอสั่นเล็กน้อย ใบหน้าของเธอซีด

ในขณะถัดมาเธอก็หัวเราะ

เธอมองไปที่ธนบัตรในมือเธอราวกับว่าเธอเคยเห็นเรื่องตลกที่น่าตื่นตาตื่นใจและเยาะเย้ยความไม่รู้และความโง่ของเธอ

เมื่อเสียงของการร่วมรักเริ่มขึ้นภายในห้อง เธอก็หายใจเข้าลึก ๆ และบังคับตัวเองให้ละสายตาออกมา

จากนั้นเธอก็หันกลับไปและดึงโทรศัพท์ออกมาขณะที่เธอเดินไปยังลิฟต์

"สวัสดีค่ะ ใช่สำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเทศบาลหรือป่าวคะ? ฉันต้องการจะแจ้งว่ามีคนกำลังเสพยาและค้าประเวณีในโรงแรมลินด์เซย์ หมายเลขห้องคือ…”

ยี่สิบนาทีต่อมา

รถตำรวจก็จอดอยู่หน้าโรงแรมลินด์เซย์ พร้อมกับนักข่าวหลายสำนักที่ถือกล้องรอทำข่าว

ขณะที่คนในโรงแรมถูกพาตัวออกมา ผู้สื่อข่าวก็รีบวิ่งไปข้างหน้า

"คุณมอร์ตัน มีคนรายงานว่าคุณเสพยาและจ้างโสเภณีในโรงแรมนี้จริงหรือ?"

"คุณมอร์ตัน ในฐานะทายาทของ มอร์ตัน คอร์ปอเรชั่น คุณคิดว่าพฤติกรรมแบบนี้ถูกต้องหรือไม่"

"คุณมอร์ตันคุณกับผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกัน มีข่าวลือว่าเธอเป็นคนจากวงการบันเทิงจริงหรือ?"

“คุณมอร์ตัน ”

เจสัน ถูกนักข่าวรุมล้อมจนตำรวจไม่สามารถหยุดพวกเขาได้

หลังจากนั้นไม่นานเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและคำรามด้วยความโกรธ “ไปให้พ้น!”

ผู้สื่อข่าวตกใจ แต่ก็ยอมถอยห่าง

เจสัน มองผ่านฝูงชนและจ้องตรงไปที่เนลล์ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความเหี้ยมโหด

"นี่คือสิ่งที่คุณต้องการหรือ?"

เนลล์ยิ้มอย่างเย็นชาขณะที่นัยน์ตาเยาะเย้ยนั้นปรากฏขึ้นทั่วดวงตาของเธอ

“ถึงแม้ว่าคุณจะทำแบบนี้กับผม คุณก็จะไม่มีทางได้ผม!"

จู่ ๆ เนลล์ก็เดินไปข้างหน้าและยกมือขึ้นต่อหน้านักข่าวและตำรวจทั้งหมด

"เพียะ!"

เธอตบเข้าไปที่ใบหน้าของเขาอย่างรุนแรงจนศีรษะของเจสันหัน รอบ ๆ ข้างก็เงียบลง

ตำรวจเปิดปาก “คุณผู้หญิงครับ ”

"ขอโทษค่ะ พอดีมือฉันลื่นน่ะ"

เธอยิ้มจาง ๆ และลูบข้อมือของเธอ เสียงของเธอชัดเจนและเย็นชา ขณะที่เธอมองเจสันด้วยความโกรธเคือง

"คุณคิดว่าฉันสนใจเศษกสวะที่ตกลงไปในโถส้วมอย่างคุณไหม คิดว่าการตบนั้นเป็นดอกเบี้ยฉันจะเก็บเงินต้นที่เหลือภายในสามวันข้างหน้า!"

ดวงตาของเจสัน เป็นประกายด้วยความตื่นตระหนก "เงินต้นอะไร?"

เนลล์เลิกคิ้ว "คุณต้องการให้ฉันเตือนคุณจริง ๆ ไหมล่ะ?"

ใบหน้าของเจสันซีดขาวทันที

เธอยิ้มเยือกเย็นเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและการดูถูก

เมื่อตำรวจเห็นว่าพวกเขาไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วเขาก็โบกมือและพาเขาเข้าไปในรถ

เมื่อเขาถูกพาตัวไปนักข่าวก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ต่อไป พวกเขาก็เริ่มทยอยจากไป

ทางเข้าโรงแรมที่เดิมมีคนพลุกพล่านพลันตอนนี้ว่างเปล่า

เนลล์ ยืนอยู่ตรงนั้นสักพักจนกระทั่งเธอหายใจได้ง่ายขึ้นก่อนจะเดินจากไป

โดยไม่คาดคิดทันทีที่เธอหันศีรษะไป สายตาของเธอก็พบกับดวงตาที่ลึกล้ำและน่าค้นหาคู่หนึ่ง

เขาเป็นชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้ม เขามีรูปร่างสูงโปร่ง ผมสั้นและดวงตาที่ลึกล้ำราวกับทะเลที่ไร้ก้นบึ้ง

ภายใต้การปกคลุมของค่ำคืนนี้ลักษณะที่หล่อเหลาของเขาทำให้รู้ว่ามาจากตระกูลชั้นสูงที่สืบทอดมายาวนานซึ่งขัดแย้งกับสภาพแวดล้อมที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา

หัวใจของเนลล์สั่น

ในใจเธอคิดว่าเขาดูคุ้นเคย

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอมองกลับไปที่เขาอีกครั้ง สายตาของเธอก็แอบสอดส่องไปยังเลขาที่อยู่ข้างหลังเขาเช่นเดียวกับปอร์เช่สีเงินที่จอดอยู่ข้าง ๆ พวกเขา จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าไม่มีทางรู้จักคนที่สะดุดตาเช่นนี้

ในที่สุดเธอก็หันกลับมา

เมื่อร่างเล็กกะทัดรัดกลมกลืนไปกับการจราจร กิดเดียน ลีย์ มองออกไปและถามเบา ๆ ว่า "คนนั้นเป็นใคร?"

ข้าง ๆ กิดเดียน ลีย์ แมทธิว สตาร์ก ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “คุณหมายถึงคนที่ถูกตำรวจจับตัวไปก่อนหน้านี้หรือเปล่าดูเหมือนเขาจะเป็นลูกชายของเจ้าของบริษัท มอร์ตัน เขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเมื่อไม่กี่วันก่อนครับ”

กิดเดียน ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ฉันกำลังพูดถึงผู้หญิงคนนั้น"

“อะไรนะครับ?” แมทธิวสับสนเล็กน้อย “ผู้หญิงคนไหน?”

เมื่อสังเกตว่าสีหน้าของกิดเดียนเปลี่ยนไปอย่างไม่พอใจ แมทธิวก็ตอบทันที "ขอโทษด้วยครับท่านประธานผมจะตรวจสอบทันที "

"ไม่จำเป็น"

กิดเดียนขัดจังหวะเขา เขาครุ่นคิดอยู่สองสามวินาทีทันใดนั้นเขาก็จำอะไรบางอย่างได้

ร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาและเขาก็มองไปยังทิศทางที่หญิงสาวจากไปอีกครั้งริมฝีปากของเขาเม้มเป็นรอยยิ้ม

จากนั้นในที่สุดเขาก็เดินเข้าไปข้างใน

ในฐานะคนที่ทำการแจ้งเหตุเนลล์ก็ได้ติดตามตำรวจกลับไปที่สถานี

ทันทีที่เธอพูดจบก็มีกลุ่มคนเดินเข้ามาจากด้านนอก

หัวหน้ากลุ่มคือคุณยาย ของครอบครัวเจนนิงส์ ซิลเวีย วอล์กเกอร์ หล่อนพุ่งไปข้างหน้าและตบหน้าเนลล์ เข้าไปฉาดใหญ่

เนลล์ขมวดคิ้วขณะที่รสชาติของเลือดกระจายอยู่มุมริมฝีปากของเธอ เธอเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างเย็นชา

"คุณยาย!"

ซิลเวียตัวสั่นด้วยความโกรธ "แกก็รู้ดีว่านั่นคือน้องสาวของแกแต่แกยังเรียกตำรวจ แกกำลังพยายามทำให้ฉันโมโหจนตายเลยใช่ไหม!"

เนลล์เช็ดเลือดออกจากมุมปากแล้วเงยหน้ามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเยาะเย้ย

"น้องสาวของฉัน ยายกำลังพูดถึงเซลีนใช่ไหมคะ"

"แกจะทำตัวโง่เพื่ออะไร ชาวบ้านเขานินทากันไปทั่วแล้วว่าลูกสาวคนเล็กของครอบครัวเจนนิงส์ล่อลวงคู่หมั้นของคนอื่น แกเป็นคนที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ แต่แกยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าทำอะไรลงไป?"

เนลล์หรี่ตาแล้วหัวเราะเบา ๆ

"ผู้หญิงคนนั้นนะเหรอ! ฉันคิดว่ามันเป็นแค่ผู้หญิงขายตัวมั่ว ๆ ที่อยากหาเงิน แต่กลับกลายเป็นน้องสาวของฉันเองงั้นเหรอ?"