บทที่ 2 ล้ำหน้าอาจารย์ของเธอ

ซิลเวียยืนอยู่ข้างหลังฌอน เจนนิงส์ คำรามด้วยความโกรธ “นังแพศยา! แกพูดอะไร?"

เนลล์หัวเราะเยาะ "ก็แค่ความจริง"

เธอไม่คาดคิดเลยจริง ๆ ว่าผู้หญิงที่อยู่กับเจสันจะเป็นเซลีน

เดิมทีเธอคิดแค่ว่าเจสันหักหลังเธอ เธอเลยทำลงไปด้วยความโกรธเท่านั้นเพื่อให้เจสันดูโง่ ลดคลายความขุ่นเคืองของตัวเอง

แต่คาดไม่ถึงว่าคู่หมั้นของเธอไม่เพียงแต่นอกใจเธอเท่านั้น แต่คนที่เขานอกใจเธอด้วยคือน้องสาวต่างแม่ของเธอเอง!

เป็นเรื่องที่น่าตลกสิ้นดี!

"แก!"

คุณย่าซิลเวียโกรธมากจนยกไม้เท้าขึ้นมาทุบเนลล์ แต่แซลลี่หยุดเธอไว้อย่างรวดเร็ว

“แม่เรามาคุยกันแบบดี ๆ กันดีกว่า อย่าเพิ่งโกรธมันจะไม่ดีต่อสุขภาพ”

จากนั้นเธอก็หันไปหาเนลล์ “เนลล์ เธอไม่ควรทำให้คุณย่าโกรธ เซลีนเป็นฝ่ายผิดก็จริง แต่เธอสามารถทุบตีหรือตะโกนใส่เขาก็ได้ทุกอย่างตามที่เธอต้องในภายหลัง แต่คุณย่าอายุมากแล้ว ควรเชื่อฟังและไม่เถียงเธอเข้าใจไหม?”

หากผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาเห็นการแสดงออกที่อ่อนโยนและมีน้ำใจของแซลลี โดยที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครพวกเขาคงคิดว่าเธอเป็นที่คนใจดีจริง ๆ

ริมฝีปากของเนลล์เม้มเข้าหากันพร้อมกับรอยยิ้มเหน็บแนม

เมื่อณอร์นพ่อของเธอเห็นการแสดงออกของเธอเขาก็โกรธมากขึ้น

“ตอนนี้แกรู้สึกดีขึ้นหรือยัง? แกพาน้องสาวและคู่หมั้นของแกมาที่สถานีตำรวจและทำให้ครอบครัวเจนนิงส์อับอาย แกยังจำนามสกุลของตัวแกเองได้ใช่ไหม?

“น้องสาวของแกเป็นคนดัง เธอจะไปเจอผู้คนยังไงหลังจากที่แกทำเรื่องในวันนี้? เธอจะอยู่ในวงการบันเทิงต่อไปได้หรือป่าว? จะเกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวเจนนิงส์และครอบครัวมอร์ตันนับจากนี้? แกเคยคิดหรือนึกถึงเรื่องนี้หรือไม่”

เนลล์มองเขาอย่างเย็นชา “ นี่คือคทั้งหมดที่พ่อคิดได้เหรอ?”

ฌอร์นนิ่ง

“พวกเขาเป็นฝ่ายผิดนะ แล้วทำไมถึงมาโทษฉันล่ะ? พ่อคาดหวังจะให้ฉันทำอะไร? เมินและแสร้งทำเป็นว่าฉันไม่เห็นอะไรเลยเหรอ? บางทีพ่ออาจจะชอบถ้าฉันบอกว่าอยากให้พวกเขามีชีวิตที่ยืนยาวและมีความสุขด้วยกัน”

ณอร์นอึ้งไป จากนั้นกรามของเขาก็ขบแน่นขึ้นด้วยความโกรธ “แกรักษาผู้ชายของตัวเองไม่ได้แล้วโทษคนอื่นว่าขโมยเขาไปเหรอ? ถ้าแกเป็นคนดีแล้วเขาจะทิ้งแกแล้วไปหาน้องสาวของแกหรือ? แกไม่คิดบ้างเหรอว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพราะตัวแกด้วย ไม่ใช่จะโทษแต่คนอื่น แกกับแม่ของแกก็ไร้ค่าพอกันไม่ได้ต่างกันเลย!”

เนลล์ตัวสั่นอย่างรุนแรง

เมื่อได้ยินคำพูดที่รุนแรงของพ่อเธอ เธอจ้องมองเขาด้วยความไม่อยากเชื่อ

เมื่อห้าปีก่อนฌอร์น มีครักใหม่และพาแซลลีกับเซลีนเข้ามาในอยู่ครอบครัว จากนั้นเนลล์ก็พบว่าเธอมีน้องสาวที่อายุน้อยกว่าตัวเองห้าปี

แม่ของเธอไม่สามารถรับความจริงได้ และขับรถอลงแม่น้ำเพื่อฆ่าตัวตาย เขากลัวว่าเนลล์จะทำให้เรื่องบานปลาย จึงส่งเธอไปต่างประเทศและทำให้เรื่องเงียบที่สุด

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาหากไม่ใช่เพราะมรดกเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แม่ของเธอทิ้งไว้ให้ เธออาจจะต้องเสียชีวิตในขณะที่อยู่ต่างประเทศแล้ว

เธอรู้เสมอว่าพ่อและย่าของเธอไม่ชอบแม่ของเธอ แต่เธอไม่คิดว่าแม่ของเธอจะต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้แม้จะตายไปแล้วก็ตาม

หัวใจและร่างกายของเธอเย็นชาไปชั่วขณะ จากนั้นเธอก็หัวเราะเยาะเย้ย

“ใช่แม้ฉันจะเป็นคนไร้ค่า! แต่ฉันก็ไม่มีแม่ที่เป็นเมียน้อย ฉันจึงไม่ได้สืบทอดความสามารถในการยั่วยวนผู้ชายที่เซลีน เจนนิงส์ ได้รับมาจากผู้เชี่ยวชาญ ถือว่าฉันได้เปิดหูเปิดตาจริง ๆ”

ใบหน้าของแซลลี่ถอดสีทันที

ฌอร์นตะโกนด้วยความโกรธเคือง "แกพูดอะไรของแก?"

“พ่อรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร!”

"แก!"

"พอได้แล้ว!"

ซิลเวียร้องเสียงหลง ฌอร์นอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้แต่แซลลีดึงแขนของเขาจากด้านข้าง

เมื่อพวกเขามองขึ้นไปก็เห็น โทมัส มอร์ตัน นำ เจสัน มอร์ตัน และ เซลีน เจนนิงส์ ออกมาจากห้องสอบสวนที่สุดทางเดิน

การแสดงออกของโทมัสดูไม่น่าพอใจเลยสักนิดแม้แต่ เจสันและเซลีนก็แสดงออกเช่นกัน

เซลีนเกาะแขนของเจสัน ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอบิดเบี้ยวราวกับว่าเธออดทนต่อความยากลำบากอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเธอแดงก่ำไปด้วยน้ำตา ดูบอบบางและน่าสงสาร

ทันใดนั้นคนจำนวนหนึ่งก็พุ่งไปข้างหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “เซลีน! สบายดีหรือเปล่า?”

เซลีนส่ายหัวแล้วพูดด้วยเสียงอู้อี้ “หนูสบายดี”

จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่บุคคลที่ยืนอยู่ด้านหลังฝูงชน

"พี่"

เธอร้องออกมาเบา ๆ ขณะที่เดินไปข้างหน้ามองไปที่เนลล์ อย่างรู้สึกผิดและอ่อนแอ

"ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้คิดว่าพี่จะมา คือเจสันกับฉัน เราไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นโปรดยกโทษให้พวกเราด้วย!”

เนลล์มองเธออย่างเย็นชาใบหน้าของเธอไม่แสดงสีหน้าใด ๆ

โทมัสถอนหายใจและก้าวไปข้างหน้า “ครอบครัวมอร์ตันเป็นฝ่ายผิดเอง แต่เราไม่สามารถย้อนกลับไปในสิ่งที่เกิดขึ้นได้ ไม่ว่าคุณต้องการค่าตอบแทนอะไรเพียงแค่บอกชื่อครอบครัวมอร์ตัน จะทำให้คุณพอใจอย่างแน่นอน”

เนลล์หัวเราะเยาะ “ค่าตอบแทน? คุณกำลังพยายามยกเลิกสิ่งนี้ด้วยเงินเหรอ?”

ใบหน้าของโทมัสบิดเบี้ยวราวกับความรู้สึกผิดฉายในดวงตาของเขา

เขาจ้องไปที่เจสันและตะคอกใส่ “ไอ้คนไร้ประโยชน์! แกทำให้เกิดสิ่งนี้ขึ้นดังนั้นมาตรงนี้และมาอธิบายเดี๋ยวนี้!”

เจสันมองไปที่เนลล์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ แต่เขาเดินไปข้างหน้าอย่างไม่เต็มใจภายใต้การข่มขู่ของพ่อ

“เนลล์เราสองคนไม่คู่ควรกัน ผมขอยกเลิกงานหมั้นของเรา!”

เนลล์ตกใจมาก

หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนถูกกรีดด้วยมีดแหลม มันเอ่อล้นไปด้วยความเจ็บปวด

แม้ว่าเธอจะรู้ผลลัพธ์แล้ว แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ เมื่อได้ยินคำพูดจากปากของเขา ความหนาวเย็นเพิ่มขึ้นในหัวใจของเธอ

เธอมองชายตรงหน้าเธอ ริมฝีปากของเธอยกยิ้ม เมื่อดวงตาของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

“เจสัน มอร์ตัน เราคบกันมานานแค่ไหนแล้ว?”

"หกปี"

“หกปี? ห๊า!”

“ใครจะคิดว่าเราจะใช้เวลาหกปีเพื่อจบลงแบบนี้?”

เธอจับได้ว่าเขานอนกับผู้หญิงคนอื่นแต่ก็ทำเหมือนไม่มีความผิด ไม่มีความพยายามที่จะอธิบายและไม่มีแม้แต่คำขอโทษ ทั้งหมดที่เขาพูดคือความเย็นชา “เราไม่คู่ควรกัน”

มีบางอย่างแตกสลายในก้นบึ้งของหัวใจของเธอ เธอยิ้มอย่างประชดประชันและพูดโดยไม่ลังเลว่า “เอาล่ะฉันเห็นด้วย”

เจสันสะดุ้งตกใจเล็กน้อยกับความเด็ดเดี่ยวของเธอ

เขาขมวดคิ้วและมองเธออย่างสงสัย “เธอพูดจริงเหรอ?”

“เราสามารถยกเลิกงานหมั้นได้ แต่ฉันต้องการให้ยกสามสาขาย่อยที่ได้มาใหม่ของบริษัท มอร์ตันเป็นค่าตอบแทน!

"อะไร? แกเป็นบ้ารึไง!”

ฌอร์นคำรามก่อนที่โทมัสและเจสันจะตอบ

เนลล์มองเขาอย่างเย็นชา “ครอบครัวของเรายังไม่ได้แต่งงานกันด้วยซ้ำ แต่พ่อก็เกรงใจพวกเราอยู่แล้ว เขาคงไม่แล้งน้ำใจหรอกมั้ง?”

"แก!"

“ได้เลย”

โทมัสยกมือขึ้นขัดจังหวะคำพูดของฌอร์น เขามองไปที่เนลล์อย่างใจเย็น

“ฉันยอมรับเงื่อนไขของเธอ เมื่อเธอนำสัญญาการหมั้นหมายอีกส่วนมาให้ ฉันจะโอนบริษัทต่าง ๆ ไปเป็นชื่อของเธอ”

"ตกลง"

ขณะที่โทมัสพาทนายออกไป ฌอร์นจ้องมองที่เนลล์และรู้สึกโกรธ จากนั้นแซลลี่และเขาก็ช่วยพยุงคุณย่าเจนนิงส์และเดินจากไป

คนที่เหลืออยู่ในทางเดินคือเนลล์ เจสัน และเซลีน

เนลล์ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาอีกต่อไปเธอจึงหันหลังเดินจากไปด้วยใบหน้าเย็นชา แต่จู่ ๆ เสียงกังวลของเซลีนก็ดังขึ้นจากข้างหลังเธอ

"พี่!"

วินาทีต่อมามีคนมาขวางทางเธอ

ใบหน้าซีดเซียวของเซลีนเต็มไปด้วยน้ำตา เธอจับแขนของเนลล์และพูดเบา ๆ “พี่ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะตกหลุมรักเจสัน ได้โปรดอย่าโกรธพวกเราเลย มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ถ้าอยากจะด่าหรือตีฉันก็ได้ทำเลย!”