บทที่ 3 คุณแพ้อีกครั้ง

เมื่อเนลล์เห็นท่าทางอ่อนแอและทำอะไรไม่ถูกของ เซรีนเธอก็รู้สึกรังเกียจอย่างมาก

เธอสะบัดออกจากการเกาะกุมอย่างเย็นชา “อย่าแตะต้องตัวฉัน!”

เนลล์ไม่ได้ใช้กำลังมากนัก แต่จู่ ๆ เซลีนก็สะดุดล้มลงกับพื้นพร้อมกับเสียงกรีดร้อง

“เซลีน!”

เจสันพุ่งไปข้างหน้าเหมือนอย่ารวดเร็วเพื่อช่วยเธอ เขาตะคอกใส่เนลล์ด้วยความโกรธ “เนลล์! คุณกำลังทำอะไร?"

“ฉันไม่ได้…”

การแสดงออกของเนลล์เปลี่ยนไปเมื่อเธอพยายามอธิบายตัวเองโดยไม่รู้ตัว แต่เซลีนขัดจังหวะเธอ

“เจสันอย่าโทษเนลล์ ฉันเป็นคนที่ล่อลวงคุณ ไม่เป็นไรหรอก แม้ว่าเธอจะผลักฉัน ตะโกนใส่ฉันหรือทุบตีฉัน เธอทำถูกแล้ว"

ตาของเนลล์เบิกกว้าง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ

เธอเงยหน้าขึ้นมองดวงตาที่ผิดหวังของเจสัน

“ผมไม่คิดว่าคุณจะเป็นแบบนี้ นี่เป็นความผิดของผมดังนั้นคุณควรทำผมสิ ผมทำให้คุณโกรธ! ทำไมคุณถึงลงไม้ลงมือกับเซลีน?”

เนลล์เปิดปากของเธอ แต่จู่ ๆ คำอธิบายของเธอก็จุกในลำคอราวกับว่ามีหนามทิ่มแทงเธอ

“คุณคิดว่า…ฉันผลักเธอเหรอ?”

“คุณคิดว่าผมเข้าใจผิดกับสิ่งที่เห็นด้วยตาตัวเองหรือเปล่า? ผมคิดเสมอว่าคุณเป็นคนใจแข็ง แต่คุณก็ยังใจดี วันนี้ผมรู้ว่าคุณโหดเหี้ยมและอาฆาตแค้น ผมมองคุณผิดมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา!”

เนลล์ยืนนิ่งไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเองได้ยิน

เธอหันไปมองเซลีนซึ่งดวงตาฉายแววอาฆาตพยาบาทและจองหอง

หัวใจของเธอค่อย ๆ เอ่อล้นด้วยความหนาวเย็น

จากนั้นเธอก็หัวเราะขึ้น รอยยิ้มของเธอเต็มไปด้วยความประชดประชัน

“เจสัน มอร์ตัน วันนี้ฉันก็รู้เลยว่าคุณโง่แค่ไหน!”

"คุณพูดอะไร?"

"ไม่เป็นไร คุณสองคนรักกันไม่ใช่เหรอ? ได้เลย! ฉันจะอวยพรให้คุณ แม้ว่าคุณจะเอาไปล้างน้ำแล้วก็ไม่มีใครกินจากชามที่เต็มไปด้วยขยะมาก่อนใช่ไหม?

สีหน้าของของเจสันเปลี่ยนไป เขาไม่คาดคิดว่าผู้หญิงที่ไม่แยแสและได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดีคนนี้จะใช้คำหยาบคายเช่นนี้

ใบหน้าของเขามืดลง “เนลล์! มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”

เนลล์ หัวเราะเยาะเขา รอยยิ้มของเธอช่างหนาวเหน็บ

เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดจุดที่เซลีนสัมผัสและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้กังวล

"ก็ได้! ฉันไม่อยากมาเวลาเสียที่นี่กับคุณ จากนี้ไปโปรดเอานกน้อยตัวนี้ไปไว้ข้าง ๆ คุณและให้พ้นสายตาของฉัน! ขอให้โชคดี…”

ดวงตาของเธอร้อนผ่าว ขณะที่การเยาะเย้ยเยือกเย็นฉายประกายในดวงตาและเธอก็หัวเราะ “ ขอให้ผีเน่ากับโลงผุมีชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป!”

จากนั้นเธอก็หันหลังกลับไปและจากไปโดยไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาได้พูด

เจสันเต็มไปด้วยความโกรธ “คุณพูดอะไร? หยุดตรงนั้น…”

“เจสัน…”

ทันใดนั้นมือเล็กก็คว้าแขนของเขาไว้ เซลีนหน้าซีดขาวยกมือกุมที่ช่วงท้องของเธอ

“เจสันฉันปวดท้อง”

การแสดงออกของเจสันเปลี่ยนไป “เซลีนเป็นอะไรไป?”

“ฉันไม่รู้…”

เลือดสีแดงเข้มพาดลงมาที่ขาของเซลีน

ดวงตาของเจสันเบิกกว้างและเขาสั่นอย่างรุนแรง

“ไม่ต้องกลัวผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลทันที”

…

เจสันอุ้มเซลีนไปโรงพยาบาล

เนลล์นั่งอยู่ในรถของเธอและดูว่ารถของพวกเขาออกไปแล้ว เธอยิ้มอย่างประชดประชัน

แทนที่จะกลับบ้าน เธอกลับขับรถไปที่โรงแรมลินด์เซย์

บนชั้นแรกของโรงแรมมีบาร์ขนาดใหญ่ ห้องโถงเต็มไปด้วยผู้คนที่ดื่มด่ำกับความหรูหรา

เธอยืนพิงเคาน์เตอร์และกระดกเหล้า

เธอไม่ใช่คนที่ชอบจมความทุกข์ในแอลกอฮอล์ แต่คราวนี้ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรนอกจากแอลกอฮอล์จะทำให้ความเจ็บปวดที่รู้สึกอยู่ข้างในชาได้ชั่วคราว

เธอสามารถแสร้งทำเป็นไร้ความปรานีและมั่นใจต่อหน้าเจสันและเซลีน

อย่างไรก็ตามมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าหัวใจของเธอเป็นอย่างไร

หกปีที่ความสัมพันธ์ของพวกเขาหายไปกับคำโกหกเพียงครั้งเดียว ในขณะที่เธอตั้งใจจะโตไปพร้อมกับเขา เขาก็ไปกับผู้หญิงอีกคน

แค่คิดถึงมันก็น่าตลกดีนะ!

เนลล์ยกถ้วยขึ้นแล้วรินให้ตัวเองอีกแก้ว

เธอเป็นนักดื่มที่ดีมาโดยตลอด ถึงตอนนี้เธอจะเมานิดหน่อย

จู่ ๆ โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็สั่น

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยดวงตาที่มัวหมองและรับสาย

"นี่คือใคร?"

“พี่ แพ้อีกแล้ว!”

มันคือเซลีน เจนนิงส์

ริมฝีปากของเนลล์ ยกยิ้มขบขันอย่างเยาะเย้ย

“เธอโทรหาฉันเพื่อบอกว่าภูมิใจแค่ไหนงั้นเหรอ?”

เซลีนหัวเราะด้วยความพึงพอใจ

“พี่รู้ไหมว่าฉันท้อง?”

สีหน้าของเนลล์มืดหม่น

เธอมองไปที่ผู้คนบนฟลอร์เต้นรำและพูดอย่างเย็นชาว่า “ทำไมถึงบอกฉันล่ะ? ฉันไม่ใช่คนที่เธอจะมาหลอกนะ”

“เด็กคนนี้เป็นลูกของเจสัน เขาบอกฉันว่าเขาจะแต่งงานกับฉันทันที พี่อยู่กับเขามาหกปีแล้วแต่เขาไม่เคยสัมผัสพี่มาก่อน หากพี่ต้องการป็นคนที่ดีกว่านี้ ก็อาจจะพูดได้ว่าเขามีเพียงความรักที่เรียบง่าย แต่ถ้าพูดตรงไปตรงมานั่นเป็นเพียงเพราะพี่ไม่ตอบสนองความต้องการของเขา เพียงแค่สายตาของพี่ก็ทำให้ฉันรู้สึกคลื่นไส้แล้ว”

มือของเนลล์กำหมัดแน่น

"เธอรู้รึเปล่า? ตราบใดที่เรายังอยู่ด้วยกันเราจะทำแบบนั้นทุกวัน เขาบอกว่าเขาไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขกับใครเท่าที่ทำกับฉัน เขาบอกว่าพี่นิ่งเหมือนศพไม่น่าสนใจเลย

“ผู้หญิงคนอื่น ๆ รู้วิธีที่จะรับใช้ผู้ชายอย่างอ่อนโยนและมีเหตุผล แต่ถ้าพี่ถอดรูปออกพี่ก็ไม่ต่างจากผู้ชาย อยู่กับพี่และการเป็นเกย์ไม่ได้แตกต่างอะไรเลย”

เนลล์กำหมัดแน่น

ราวกับว่าหัวใจของเธอถูกดึงออกจากกัน ความเจ็บปวดทรมานมาก

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และเย้ยหยัน

“เซลีน เจนนิงส์ นี่ฉันคิดว่าจู่ ๆ เธอก็มีตำแหน่งสูงส่ง นั่นคือทั้งหมดที่ต้องการจะพูดหรือไม่”

“พี่บอกฉันได้นะว่าโกรธ ฉันจะไม่หัวเราะเยาะหรอก”

“ทำไมฉันต้องโกรธ? ท้ายที่สุดเธอก็เป็นคนที่เก็บขยะที่ฉันทิ้งราวกับเป็นสมบัติ ผ้าที่ฉันใช้เช็ดของแล้ว มันยังคงมีกลิ่นเหม็นถึงแม้ว่าจะซักแล้วก็ตาม เธอไม่รู้สึกรังเกียจเมื่อเธอใช้มันด้วยเหรอ?”

"แก!"

"อย่างไรก็ตาม! ฉันไม่มีเวลาคุยเรื่องไร้สาระกับเธอ ฉันเตือนแล้วอย่ายั่วโมโหฉันอีก เธอไม่สามารถจ่ายผลที่ตามมาของการทำให้ฉันโกรธได้!”

จากนั้นเธอก็วางสาย

หัวใจของเธอไม่เจ็บปวดแล้ว

แม้ว่าเธอจะไม่ยอมรับด้วยวาจา แต่คำพูดของเซลีนก็ทิ่มแทงใจเธออย่างไม่ต้องสงสัย

เธอยังจำสิ่งที่เจสันพูดตอนที่เขากำลังจีบเธอ

เขาบอกว่าเขาชอบที่เธอใสสะอาดแค่ไหน เขาชอบความเย็นชาและเฉยเมยของเธอซึ่งเปรียบเสมือนดอกไม้บนภูเขาหิมะที่สามารถมองได้จากระยะไกลเท่านั้นและไม่แปดเปื้อน มันทำให้คนอื่นอยากปกป้องเธอ

ความรักที่ดีที่สุดควรสงบสุข แยกออกจากความรักทางจิตวิญญาณของเนื้อหนังมันเป็นความรักที่บริสุทธิ์ที่สุด

อย่างไรก็ตามความจริงก็คือเขาแอบหักหลังไปคบหากับเซลีนและตอนนี้พวกเขาก็มีลูกด้วยกัน

ความรู้สึกประชดประชันเกิดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจของเธอ เธอยกมือขึ้นปิดหน้าขณะที่เริ่มแสบตา

อยู่ ๆ ก็มีคนยื่นมือมาแตะไหล่ของเธอ

“โย่! คุณเป็นลูกสาวคนโตของครอบครัวเจนนิงส์ไม่ใช่หรือ ทำไมคุณมาที่นี่คนเดียวในตอนดึก ๆ แบบนี้? คุณกำลังทำงานอยู่หรือป่าว?”

เนลล์หันกลับไปเห็นเด็กสาวหลายคนแต่งตัวเปิดเนื้อหนังนั่น เฮลเลน มอร์ตัน น้องสาวของเจสัน มอร์ตัน