บทที่ 9 บ้านบังคับ

“แก!”

ฌอร์นโกรธมาก “ฉันจะถามแกอีกครั้ง แกจะกลับมาหรือไม่?”

“ไม่!”

“ดี! จำสิ่งที่แกพูดไว้! อย่าบอกว่าฉันไม่ได้ชวนแก เมื่อคุณย่าของแกมาถามทีหลัง!”

ฌอร์นรู้สึกเหมือนว่าเขาไม่สามารถสื่อสารกับท่าทีเย็นชาและเย็นชาของลูกสาวของเขาได้และแค่วางสายไป

เนลล์เย้ยหยันและไม่สนใจเขา เธอวางโทรศัพท์ทิ้งและกินอาหารที่สั่งกลับบ้านต่อไป

อีกด้านหนึ่งซิลเวียนั่งอยู่ในห้องอาหาร เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นฌอร์นเดินอย่างโมโห

“เป็นยังไง? บอกมันแล้วหรือยัง? คืนนี้มันจะกลับมาไหม?”

ฌอร์นตะคอก “ผมจะเอาชนะมันได้อย่างไร? มันปีกกล้าขาแข็งขึ้นและตอนนี้เป็นอิสระมาก จะกลับมา คงต้องจ้างราชรถมารับ”

สีหน้าซิลเวียมืดครึ้ม

ตะเกียบของเธอกระแทกลงบนโต๊ะพร้อมกับตบโต๊ะ

“อวดดี!”

ทุกคนในห้องอาหารสะดุ้ง นับตั้งแต่การเสียชีวิตของอาจารย์เจนนิงส์ ซิลเวียได้รับหน้าที่ดูแลครอบครัวเจนนิงส์ เธอสะสมความอดกลั้นมานานหลายปีดังนั้นความโกรธของเธอจึงยังคงน่ากลัวอยู่เล็กน้อย

แซลลี่ส่งสายตาให้เซลีน

เซลีนรีบหยิบชามซุปตรงหน้าเธอแล้วเดินไปหาหญิงชราคนนั้นก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า “คุณย่าอย่าโกรธเลยค่ะ สุขภาพของคุณย่าสำคัญกว่า”

แซลลี่ยังพูดแทรก “ใช่ถ้าเนลล์ไม่ต้องการกลับมาก็ไม่ต้องห่วงเธอ เราจะคิดวิธีอื่น ความโกรธส่งผลเสียต่อสุขภาพของคุณแม่นะคะ”

ซิลเวียหัวเราะอย่างเย็นชา “ไร้สาระ! เธอคิดว่าไม่ต้องกลับมาเพียงเพราะไม่ต้องการ? ฉันต้องการเธอที่นี่วันนี้! เพราะฉันอยากเห็นว่าปีกของเธอแข็งแค่ไหน!”

จากนั้นเธอโบกมือและกวักมือเรียกพ่อบ้านฟาเบียนเวสต์วู๊ด

“ฟาเบียนไปดูว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ส่งคนไปบอกเธอว่าถ้าคืนนี้เธอไม่กลับมาฉันจะเผาของที่แม่เธอทิ้งไว้ให้หมด! เธอจะไม่ได้รับเงินสักบาทเดียว!”

ฟาเบียนหน้าซีดและเขาก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ครับ”

…

ในช่วงบ่ายเนลล์ทำตามคำสั่งสุดท้ายของเธอเสร็จและพร้อมที่จะปิดร้านของเธอ

โดยไม่คาดคิดเธอเห็น ฟาเบียน เวสต์วู๊ด ยืนอยู่ข้างประตูทันทีที่เธอเดินออกไป

ฟาเบียนเป็นพ่อบ้านในตระกูลเจนนิงส์ มานานกว่าทศวรรษดังนั้นเนลล์ จึงจำเขาได้โดยธรรมชาติ

ก่อนที่แซลลี่ ยังส์ และ เซลีน เจนนิ่งส์ จะถูกพาตัวไปที่ครอบครัว เนลล์มีความสัมพันธ์ที่ดีกับฟาเบียน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น แต่ก็มีความเคารพซึ่งกันและกัน

เมื่อพบเขาอีกครั้งเธอก็นึกถึงสายเรียกเข้าจากฌอนในบ่ายวันนั้นและสีหน้าของเธอก็เย็นชาขึ้น

“คุณหนูทำงานเสร็จแล้ว”

ฟาเบียนเดินเข้ามาหาเธอ เนลล์เหลือบมองเขาขณะถือกุญแจของเธอ

“ฟาเบียนไม่เจอกันตั้งนานนะคะ”

“ใช่ครับ คุณหนู สวยมากขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าคุณผู้หญิงที่เสียไปแล้วได้อยู่ใกล้ ๆ ผมแน่ใจว่าเธอจะต้องดีใจมากที่ได้พบคุณ”

ริมฝีปากของเนลล์ขยับขึ้น “ถ้าแม่ของฉันยังอยู่ คุณจะอยู่เคียงข้างเธอหรืออยู่ข้างแซลลี่ ยังส์?”

ฟาเบียนไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะถามคำถามเช่นนี้อย่างกะทันหันและอึ้งไป

เนลล์ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เรื่องยากสำหรับเขาและแค่หัวเราะเบา ๆ “ฉันแค่ล้อเล่นนะ อย่าคิดมากสิ”

ฟาเบียนหน้าซีดและฝืนหัวเราะ

"คุณต้องการให้ฉันทำบางสิ่งบางอย่างหรือเปล่า"

พ่อบ้านรีบพูดว่า “คุณหญิงท่านส่งผมมาให้พาคุณกลับบ้าน”

ดวงตาของเนลล์เย็นชาลง เธอยิ้มเยาะเย้ย “คุณฌอร์น เจนนิงส์ ไม่ได้บอกคุณหรือว่าฉันไม่ต้องการกลับไป”

“เขาบอกครับ แต่คุณหญิงท่านบอกว่า…บอกว่าถ้าคุณไม่ยอมกลับไปมรดกที่แม่ของคุณทิ้งไว้จะถูกกำจัดทิ้ง”

ฟาเบียนพูดอย่างคลุมเครือ แต่เนลล์เข้าใจทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร

การแสดงออกของเธอมืดลง “คุณย่าบอกเหรอ?”

ฟาเบียนมองอย่างไม่สบายใจ

หลังจากหยุดไปชั่วขณะเขาแนะนำอย่างจริงจังว่า “คุณหนู คุณไม่ได้รับการดูแลจากครอบครัวมาหลายปี คุณหญิงท่านต้องการให้คุณกลับมาทานอาหารร่วมกันเท่านั้นและคุณผู้หญิงที่เสียไปแล้วก็ไม่ได้ทิ้งสิ่งของอะไรไว้มากนัก แต่อาจจะจะเสียใจหากของพวกนั้นหายไป”

สีหน้าของเนลตึงเครียด

ไม่นานต่อมาในที่สุดเธอก็คลายกำปั้นที่กำแน่น “ได้”

ฟาเบียนถอนหายใจอย่างโล่งอกกับข้อตกลงของเธอ

เขาโค้งคำนับและเปิดประตูให้เธอ “คุณหนูครับ กรุณาขึ้นรถเถอะครับ!”

เนลล์ขึ้นไปบนรถอย่างเงียบงัน

ยี่สิบนาทีต่อมารถก็มาถึงบ้านพักของเจนนิงส์

บ้านพักแห่งนี้ตั้งอยู่ในพื้นที่ที่มีชื่อเสียงสำหรับผู้มีอันจะกิน ในเมืองเพย์สันตั้งอยู่ระหว่างภูเขาและน้ำและมีทิวทัศน์ที่สวยงาม

เนลล์ลงจากรถและเดินเข้าไปข้างในด้วยสีหน้าว่างเปล่า

ในห้องนั่งเล่น แซลลี่ ยังส์ กำลังเลือกชุดที่เซลีนจะใส่สำหรับงานวันเกิดในวันมะรืนนี้

เป็นวันสำคัญสำหรับเซลีนที่กำลังจะประกาศความสัมพันธ์ของเธอ ไม่เพียง แต่เป็นวันเกิดของเธอเท่านั้น แต่ยังเป็นวันที่เธอหมั้นกับ เจสัน มอร์ตัน อีกด้วย

หลังจากเตรียมการเรียบร้อยแล้ว ซิลเวีย วอล์คเกอร์ สั่งให้พวกเขารีบเลือกชุดและจองสถานที่

มีเวลาเพียงสองวันก็จะถึงวันงานดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะสั่งตัดชุดของพวกเขา

โชคดีที่มันเป็นแค่งานเลี้ยงวันเกิด เจสัน และเซลีนก็เพิ่งประกาศการหมั้นหมายกันเป็นการส่วนตัว จากมุมมองของโลกภายนอกทั้งสองคงหมั้นกันมานานแล้วดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่เธอจะต้องแต่งตัวอลังการเกินไป

หลังจากเลือกมาตลอดทั้งบ่ายในที่สุดเซลีนก็เลือกชุดที่เธอต้องการได้สองสามชุด

ตอนนี้สิ่งที่เหลืออยู่คือรอจนกว่ามันจะถูกส่งไปที่ประตูของเธอในวันพรุ่งนี้

ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุขเมื่อมีเสียงดังมาจากประตู

เมื่อพวกเขามองขึ้นไปก็เห็นเนลล์เดินเข้ามา

เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวคู่กับกางเกงทรงดินสอสีดำที่เน้นเรียวขาที่ตรงและเรียวยาวของเธอ นอกจากนี้เธอยังสวมเสื้อกันลมสีเบจและผมหยักศกของเธอถูกปัดพาดบ่าทำให้เธอดูเท่และโปร่งสบาย

ขณะที่เซลีนมองเธอความอิจฉาก็เกิดขึ้นในใจของเธอ

เธอไม่ชอบท่าทางอวดดีของเนลล์

เธอเป็นคนที่ขายสินค้าเกี่ยวกับเซ็กส์ทอย แต่เธอก็แต่งตัวเหมือนชนชั้นสูงในสังคม ใบหน้าที่ห่างเหินและเย็นชาของเธอทำให้ผู้คนคิดว่าเธอสูงส่งและยิ่งใหญ่

อย่างไรก็ตามเมื่อเซลีนนึกถึงอาชีพของเนลล์ความพึงพอใจสองสามอย่างก็เกิดขึ้นในใจของเธอ

‘แล้วถ้าเธอแสร้งทำตัวสูงศักดิ์ล่ะ? เธอยังไม่สามารถแข่งขันกับฉันได้’

‘ฉันเป็นสมบัติของครอบครัวเจนนิงส์ และเป็นดอกไม้ที่โด่งดังที่สุดในวงการบันเทิง แล้วเธอล่ะ?

‘เธอเป็นแค่คนที่ถูกทอดทิ้งโดยครอบครัวของเธอเอง แล้วถ้าเธอมีความสามารถล่ะ? ทำไมเธอไม่สามารถเก็บงานไว้ในมือได้

‘ถึงในตอนนั้นเธอจะสามารถอยู่ในร้านสิบตารางเมตรนั้นได้ตลอดทั้งวันและขายของเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอ’

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เซลีน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดี เธอยืดหลังและยิ้มที่ริมฝีปากขณะก้าวไปข้างหน้า

“พี่กลับมาแล้ว!”

แซลลี่ก็ตอบสนองและรีบเข้าหาใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

“คุณหนูกลับมาแล้ว! มานั่ง! ป้าแครอล รินน้ำหนึ่งแก้วให้พี่สาวตนโตสิ”

คนรับใช้แครอลรีบรินแก้ว อย่างไรก็ตามสายตาของเธอเมื่อเธอมองไปที่เนลล์นั้นเต็มไปด้วยการดูถูกที่ซ่อนเอาไว้

เนลล์ไม่สนใจพวกเขาและพูดอย่างเย็นชา “คุณเรียกฉันมาทำไม”

แซลลี่ดูอึดอัดเล็กน้อย

เซลีนเห็นสิ่งนี้จึงรีบจับแขนของเนลล์ด้วยรอยยิ้ม “พี่มีอะไรเหรอ? ไม่บ่อยนักที่พี่จะกลับบ้าน ค่อยคุยกันหลังอาหารเย็น! เราไม่ได้คุยกันมานานแล้ว ก่อนอาหารเย็นยังมีเวลาพอสมควรทำไมเราไม่คุยกันในห้องของฉัน”

เนลล์มองเธอด้วยสายตาเย็นชา น้ำเสียงของเธอเย้ยหยัน

“คุยเรื่องอะไร? เกี่ยวกับวิธีที่เธอยั่วผู้ชาย? ขอโทษทีฉันไม่สนใจกลเม็ดสกปรกเหล่านั้น ฉันไม่สามารถเรียนรู้ได้เช่นกัน”