เนลล์ไม่เคยคิดเลยว่าการรวมตัวกันของกิดเดียนจะอยู่กับเพื่อน ๆ ของเขา ดังนั้นเมื่อเธอก้าวเข้ามาในห้องและเห็นชายหนุ่มหลายคนนั่งอยู่ที่นั่นจิตใจของเธอก็ว่างเปล่าด้วยความสับสน“พี่สะใภ้คุณมาแล้ว!” ไซมอนเป็นคนแรกที่ทักทายพวกเขา พวกเขาที่เหลือตกตะลึง ในตอนแรกที่พวกเขาเห็นเนลล์ แต่ก็มีปฏิกิริยาโต้ตอบ พวกเขารีบออกมาข้างหน้าเพื่อทักทายเธอ“ผมได้ยินมาตลอดว่าพี่ชายคนที่สาม ซ่อนคนสวยอยู่ในจินเฉิงแต่ตอนนี้ผมก็ได้เห็นเธอในที่สุด”“สวัสดีครับ พี่สะใภ้สาม ผมโจเอล ฟอสเตอร์”“สวัสดีพี่สะใภ้สาม ผมเจฟฟรีย์ เกรแฮม”“ ... ” เนลล์ยิ้มอย่างแข็ง ๆ เมื่อเผชิญกับความกระตือรือร้นของพวกเขา และพยักหน้าตอบสนองต่อพวกเขาแต่ละคน เธอแอบดึงเสื้อของกิดเดียนและกระซิบว่า“กิดเดียนทำไมคุณไม่บอกฉันว่า เราจะมาพบกับพวกเขา” เธอไม่เคยได้ยินเรื่องสุภาพบุรุษเหล่านี้มาก่อนในฐานะลูกหลานของสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองหลวง พวกเขาเติบโตมาพร้อมกับกิดเดียนดังนั้นพวกเขาจึงสนิทกัน ที่สำคัญกว่านั้นคือคนที่สามารถทำให้ผู้หญิงนับไม่ถ้วนกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เป็นเรื่องยากที่จะเห็นพวกเขามารวมตัวกันที่นี่เหมือนในปัจจุบัน กิดเดียนยิ้มจาง ๆ แล้วจับม
บางที…เขาอาจจะไม่เข้ามาเลย? เนลล์ลูบผมของเธอและลูบใบหน้าของเธอ ภาพความฝันของเธอจางหายไปเมื่อจิตใจของเธอตื่นขึ้น แต่ขมับของเธอกลับเต้นแรงเมื่อเริ่มปวดหัว เธอกดปลายนิ้วไปที่หน้าผากแล้วลูบเบา ๆ สองสามครั้งก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นและลุกจากเตียง“คุณผู้หญิงตื่นแล้ว!” ป้าจอยซ์เพิ่งจะเข้ามาและยิ้มให้เธอ เนลล์ฝืนยิ้ม “ฉันนอนนานเกินไป ทำไมคุณไม่ปลุกฉัน?”“ท่านบอกว่า คุณรู้สึกไม่สบายก่อนที่เขาจะจากไป เขาจึงบอกเราว่าอย่ารบกวนคุณ เพื่อที่คุณจะได้พักผ่อนได้นานขึ้น” เนลล์รู้สึกแปลกใจ เธอมองไปที่ป้าจอยซ์ที่ยิ้มแย้มแจ่มใสและถามว่า“เมื่อคืนเขานอนที่ไหนคะ?”“คุณไม่รู้เหรอ? เมื่อคืนเขาทำงานจนดึกและนอนในห้องทำงาน”เนลล์เงียบไปครู่หนึ่ง เขาไม่กลับมาจริง ๆ ความรู้สึกซับซ้อนสุดจะพรรณนาผุดขึ้นมาในใจของเธอ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอวางแผนไว้อย่างชัดเจนว่าจะปกป้องหัวใจของเธอตั้งแต่แรกดังนั้นเธอจะไม่ยึดติดไม่ว่าจุดประสงค์และผลลัพธ์สุดท้ายของการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นอย่างไรอย่างไรก็ตาม…ทำไมเธอถึงรู้สึกแย่? เนลล์ดูไม่ดีและป้าจอยซ์ก็ถามอย่างระมัดระวังหลังจากมองอาการของเธอ “คุณผู้หญิงอยากทานอาหารเช้าไหม?” เนล
“หยุด! เดี๋ยว!" เนลล์หยุดเดินชั่วคราว เธอหันกลับมามอง“ยังมีอะไรอีกไหม?” อาวุโสเค ลังเลก่อนที่จะพูดว่า“กองทหารมังกรไม่สงบสุขเมื่อเร็ว ๆ นี้ และมีหลายคนแอบหาคุณระวังตัวไว้!" เนลล์ตะลึง หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็ยิ้ม"ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณค่ะ” อาวุโสเคก็ยิ้มเช่นกัน“ฉันแค่เตือนเพื่อนเก่าแบบสบาย ๆ ในฐานะคนที่รู้จักไม่กี่คนที่นี่และที่นั่น ยินดีครับ” เนลล์พยักหน้าและไม่พูดอะไรอีกแล้วหันจากไปภายในรถเก๋งโรลส์รอยซ์ แมทธิวมองดูคนทั้งสองที่แยกทางกันหน้าร้านกาแฟและดูตื่นตระหนกเล็กน้อย เขามองไปที่ใบหน้าของเจ้านายและถามอย่างระมัดระวัง “ท่านประธานเราจะไปต่อหรือไม่?” กิดเดียนขมวดคิ้วเมื่อมองดูร่างเพรียวที่เดินหายไปในตอนเย็น หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็พูดว่า“ไม่ต้อง”จากนั้นประตูก็ปิดลงอีกครั้ง และรถโรลส์รอยซ์ก็ขับออกไป เนื่องจากมุมดังกล่าวทำให้เนลล์ไม่เห็นรถโรลส์รอยซ์ที่จอดอยู่อีกด้าน เมื่อเธอเข้าไปในรถเธอได้รับโทรศัพท์จากกิดเดียนเสียงของชายคนนั้นค่อนข้างเย็นชาขณะที่เขาถามว่า“คุณอยู่ที่ไหน?” เนลล์เลิกคิ้วและมองไปที่ฝูงชนรอบ ๆ ตัวเธอก่อนจะพูดอย่างเป็นกันเอง “ที่บริษัท ทำไม?" ลมหายใจของอีก
ความไม่พอใจพุ่งทะลุผ่านเนลล์ ขณะที่เธอขยี้หัวอย่างเหม่อลอย ในที่สุดเธอก็ทำลายความเงียบอันยาวนานด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่อดทน “พูดในสิ่งที่ต้องพูดตอนนี้ไม่งั้นฉันจะไป!”"เดี๋ยวก่อน!" เสียงต่ำพูดขึ้น จากนั้นเห็นกิดเดียนลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปหาเธอ ด้วยเหตุผลที่ไม่รู้จักตัวเองการหายใจของเธอก็ตื้นขึ้น ชายคนนั้นหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เขาเก็บมือทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋าเขาจ้องมองเธอด้วยความรุนแรงอย่างเงียบ ๆ แม้จะมีใบหน้าที่ตึงเครียด แต่ดวงตาสีเข้มและลึกของเขาก็กระพริบด้วยความสดใสเมื่อพบความรำคาญเล็กน้อยที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น“เมื่อคืนคุณโกรธผมเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า?” สิ่งนี้ทำให้เนลล์ประหลาดใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตะลึง กิดเดียนโยนคำพูดอื่นทิ้งไป“คุณได้ยินสิ่งนี้จากครอบครัวโจนส์หรือเปล่า?” เนลล์เบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ ผู้ชายคนนี้รู้ทุกอย่างได้ยังไง? เขามีสายตาหรือการได้ยินที่ดีผิดปกติหรือไม่? กิดเดียนไขข้อสงสัยของเธอได้ภายในไม่กี่วินาที“ความผูกพันระหว่างการ์เร็ตต์กับผมเป็นความลับที่ถูกเก็บไว้อย่างดี ในจินเฉิงทั้งหมดมีเพียงนางโจนส์ผู้ใกล้ชิดกับการ์เร็ตต์เท่
กิดเดียนจ้องมองเนลล์อย่างเงียบ ๆ"แค่นั้น?""แล้ว? อะไรอีกล่ะ?”“ไม่มีอะไร” ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยอารมณ์ที่แตกต่างราวกับว่าพยายามปกปิดอะไรบางอย่าง มือของเนลล์กำเข้าหากันแน่นขณะที่เธอรู้สึกวิตกกังวลอย่างฉับพลันอย่างไรก็ตามเธอสามารถปกปิดอารมณ์ที่แท้จริงของเธอได้ดีมาโดยตลอด เธอฟื้นคืนความสงบได้อย่างรวดเร็วหลังจากที่หลบสายตาของเธอในขณะที่มีการแสดงออกที่ไม่ถูกรบกวนบนใบหน้าของเธอ“แล้วมีอะไรคืบหน้าไหม?”"มี" ไม่มีอะไรต้องปกปิดเนลล์ เปิดภาพถ่ายที่อาวุโสเคส่งให้เธอ“มีคนมายุ่งกับรถที่แม่ของฉันขับ สายเบรกถูกตัดก่อนล่วงหน้า ฉันสงสัยว่าน่าจะเป็นสาเหตุของอุบัติเหตุ” ตาของกิดเดียนเบิกกว้าง การแสดงออกที่เย็นชาฉายไปทั่วพวกเขา“คุณต้องการความช่วยเหลือจากผมไหม?”“ไม่!” เนลล์ปฏิเสธตรง ๆ “ฉันต้องจัดการเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวไม่ใช่ผ่านคนอื่น”แม่ของเธอเป็นคนที่เธอรักมากที่สุดในโลกนี้มาโดยตลอด เธอเป็นเพียงหญิงสาวเมื่อแม่ของเธอเสียชีวิตโดยไม่คาดคิดเมื่อห้าปีก่อน ในตอนนั้นเธอทำอะไรได้ไม่มากนักนอกจากรู้สึกหมดหนทางและไม่มั่นคงกับสิ่งต่างๆมีการเปลี่ยนแปลง เธอต้องถอนรากถอนโคนฆาตกรตอนนี้เธอมีความส
เนลล์กะพริบตาด้วยความสับสนเธอไม่ได้คาดหวังว่ากิดเดียนจะโกรธกับคำพูดของเธออย่างจริงจัง เธอร้องครางเมื่อรู้สึกเจ็บเล็ก ๆ ที่คาง "คุณกำลังทำอะไร? มันเจ็บ!" เธอบอกอย่างรำคาญ "ตอบผมมา" ดวงตาของชายคนนั้นเย็นชาน้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความหวาดกลัว เนลล์ยอมจำนนทันทีภายใต้การจ้องมองของเขา คิ้วของเธอกระตุก “คำถามไหน?”"ผมเป็นใคร?" “ …” เนลล์พูดไม่ออก โง่หรือไง! เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร? มันน่าเสียดายที่เธอกล้าคิดแบบนั้นกับตัวเองเท่านั้น เธอจะไม่กล้าแสดงความคิดเห็นนี้ออกมาดัง ๆ เธอเผยรอยยิ้มที่ประจบประแจงก่อนจะตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า“กิดเดียน ลีย์”“หืม?”“???” เนลล์พูดไม่ออก นั่นเป็นคำตอบที่ไม่ถูกต้องเหรอ?เธอลองอีกครั้งคราวนี้อย่างไม่แน่นอน “ประธานลีย์ ?”“ …” กิดเดียนยังคงเงียบ“ฮ่าฮ่า…คุณคงไม่อยากให้ฉันเรียกคุณว่าท่านประธานหรอกนะ!” เนลล์รู้ว่านั่นเป็นคำตอบที่ไม่ถูกต้อง เมื่อพบความวุ่นวายของอารมณ์ที่พุ่งเข้ามาในลักษณะของผู้ชาย“ฮึก! โอกาสสุดท้าย คิดให้ดี หืม?” เนลล์กัดริมฝีปากของเธอ“อย่าทำอย่างนั้น!” การกัดริมฝีปากสีแดงด้วยฟันขาวของเธอทำให้เธอดูสวยอย่างน่าสงสาร มันทำให้ผู้ชายม
"แม่?"“เอ่อ...”"จริงเหรอ? พ่อพบแม่แล้ว?” รอยยิ้มหลุดออกบนใบหน้าของกิดเดียน “ลูกอยากเจอเธอไหม?”“ใช่แน่นอน หนูอยากเจอเธอ”“เอาล่ะ พ่อจะวางสายโทรศัพท์และส่งรูปถ่ายให้หนู หนูจะต้องเข้านอนหลังจากดูเรียบร้อย ตกลงไหม?""ตกลงค่ะ"ในที่สุดกิดเดียนก็วางสาย ในโทรศัพท์ของเขา เขาพบรูปถ่ายของเนลล์ที่เขาใช้โดยบังเอิญและส่งมันไปในอีกด้านหนึ่งเด็กรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากเมื่อได้รับรูปถ่าย นี่คือแม่ของเธอหรือเปล่า?แม่สวย! ผิวสวยตาสวยจมูกโด่งปากกำลังดี! แม่เหมือนลิซซี่เป๊ะ !!!'อ่า ... นานะนี่แม่ของฉัน! ลิซซี่เป็นลูกของเธอ! ลิซซี่เป็นผู้หญิงที่โชคดี!’เด็กคนนั้นจับมือเล็ก ๆ ของเธอรอบโทรศัพท์มือถือและรีบไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อมองหาท่านผู้หญิงโดยไม่คาดคิดว่าสาวใช้ที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลเธอจับหญิงสาวได้เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากที่เธอวิ่งออกไปจากห้อง“คุณหนูตอนนี้ 22:00 น. แล้ว คุณได้สัญญาว่าจะไปนอน? ทำไมคุณถึงยังไม่นอน?” ลิซซี่กะพริบตากลับอย่างว่างเปล่าเมื่อริมฝีปากสีชมพูเล็ก ๆ ของเธอเม้มแน่นรูม่านตาสีดำที่สวยงามราวกับไข่มุกของเธอก็พุ่งไปรอบ ๆ ห้อง ภายในไม่กี่วินาทีเธอก็หันศีรษะไปรอบ ๆ และ
มันเป็นไปไม่ได้ที่เนลล์จะไม่ตามไปด้วยในฐานะหัวหน้าแผนกเธอตัดสินใจที่จะไม่เป็นคนที่ทำให้หมดสนุก แม้ว่าเธอจะไม่ได้ชื่นชอบงานสังคมเหล่านี้ก็ตามด้วยเหตุนี้เธอจึงออกจากห้องไปรับอากาศบริสุทธิ์หลังจากดื่มไปสองสามแก้ว ปล่อยให้เพื่อนร่วมงานเพลิดเพลินไปกับตัวเองเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งของเธอตัดสินใจเลือกที่คาราโอเกะแห่งนี้ สถานที่แห่งนี้มีสไตล์ในการตกแต่งและการจัดวางด้านนอกของห้องบันเทิงส่วนตัวมีทางเดินที่คดเคี้ยวซึ่งนำไปสู่สวนที่มีสนามหญ้าขนาดใหญ่ อาคารหลายหลังที่กระจัดกระจายไปทั่วพื้นที่ช่วยเพิ่มความรู้สึกของรีสอร์ทส่วนตัวให้กับสถานที่ทั้งหมดเนลล์โค้งหลังและยืดตัวออกไปตรงทางเดินลมพัดเย็นกว่าในคืนฤดูหนาว สายลมหนาวพัดผ่านเข้ามาที่คอเสมอแม้จะมีเสื้อแจ็คเก็ตชั้นในเพื่อป้องกันเนลล์ยืนอยู่ตรงนั้นสักพัก เธอพร้อมที่จะมุ่งหน้ากลับเข้าไปในห้องแล้ว ตอนนี้เธอเริ่มมีสติขึ้นเล็กน้อยโดยไม่คาดคิดภาพเงาที่คุ้นเคยเดินมาหาเธอจากอีกด้านหนึ่งของทางเดินที่คดเคี้ยว ธารา การ์เร็ตต์ ก็ตกใจกับการเผชิญหน้าเช่นกัน พวกเขาสองคนตะลึง ธาราคลี่ยิ้มออกมาอย่างสุภาพเนลล์ตอบพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย“ช่างเป็นเรื่องบ