หญิงชรามองผ่านไปและแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเปิดเผย“ทำไมพวกเธอถึงจับตาดูฉันเหมือนฉันเป็นนักโทษ? ฉันแค่ออกมาถ่ายภาพ”ชายวัยกลางคนไม่สามารถช่วยอะไรได้แต่ขมวดคิ้วกับคำพูดนั้น “ถ้าแม่ต้องการเห็น เชส เรมิงตัน ผมแค่ส่งคนมาพาเขาไปที่โรงแรมก็ได้ ทำไมแม่ต้องออกมาข้างนอกเพื่อดูเขา? แม่แอบถ่ายรูปของเขาเอาไว้ด้วยเหรอ? แม่คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าอับอายมากแค่ไหนที่ท่านผู้หญิงจากตระกูลกริฟฟิน ผู้สูงส่งทำเรื่องแบบนั้น?”หญิงชราโกรธนิดหน่อย“ฉันทำอะไร? ไม่ใช่ว่าฉันทำผิดหฏหมายหรือทำผิดกฎระเบียบ ดังนั้นทำไมจะต้องอาย? นอกจากนี้ จะถือว่าวิ่งไล่ตามไอดอลอยู่หรือถ้าคุณเรียกเขามา? ฉันจะยังถือว่าเป็นแฟนคลับอยู่หรืเปล่า?”เธอหัวเราะอย่างเย็นชา “ลืมไปซะ! ฉันไม่ใส่ใจที่จะเถียงกับแก เพราะแกก็ไม่เข้าใจอยู่ดี แกก็เหมือนพ่อผู้โง่เขลาของแกทุกอย่างนั่นแหละ ไม่รู้จักวิธีตามเทรนด์กับคนอื่นเขาเลย”ชายวัยกลางคนมีท่าทางหม่นลงเล็กน้อย “ถ้าคุณพ่อพบว่าแม่วิ่งออกไปเพื่อดู เชส เรมิงตัน ก็รอดูว่าเขาจะทำอย่างไร”ท่าทางของหญิงชราเปลี่ยนไป“แล้วอย่างไรถ้าเขาเจอ? เด็กสารเลว ฉันคลอดแกออกมาและเลี้ยงดูแก! แกดูเหมือนจะช่วยคนอื่นแทน
ผู้สูงอายุทั้งสองผิดหวังเป็นที่สุดอย่างไรก็ตาม เพราะชาร์ลสบอกว่าเธอเป็นภรรยาของกิดเดียน เป็นปกติที่พวกเขาไม่สามารถบังคับมันได้อีกต่อไปท่านผู้หญิงถอนหายใจออกมาด้วยความเสียใจ “ผู้หญิงดี ๆ เหมือนเธอคงจะไม่ชอบลี หรือแต่งงานไปแล้ว จากเท่าที่เป็นอยู่ เมื่อไหร่ลีถึงจะแต่งงานและมีหลานชายตัวโตและอ้วนท้วนสมบูรณ์ให้กับฉัน?”ท่าทางของชาร์ลสซึมลงเมื่อได้ยินคำนั้น“คุณแม่ ไม่จำเป็นต้องวิตกกังวลจนเกินไป ลีเพิ่งจะกลับมาที่กริฟฟินไม่กี่วัน ดังนั้นเราจะทำให้เขาลำบากจนเกินไป ถ้าเขาไม่ได้มีใจเป็นของตัวเอง มันก็ไม่มีประโยชน์ไม่ว่าแม่จะกังวลแค่ไหนก็ตามท่านผู้หญิงเองก็เข้าใจในเหตุผลนี้เช่นกัน แต่เธอไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้หลังจากที่คิดได้ เธอก็ถอนหายใจออกมาในที่สุด และหนุดคิดถึงเรื่องนั้นค่ำคืนนั้นหลังจากที่เนลล์กลับไปแล้ว เธอเล่าให้กิดเดียนฟังเกี่ยวกับหญิงชราที่น่าสนใจที่เธอพบที่ด้านนอกสเตเดี่ยมกิดเดียนไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้ แต่เห็นว่าเธอมีจิตใจดี เขาก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุขกับเธอไปด้วยทันใดนั้นเองก็นึกได้ถึงตอนที่เธอคุยโทรศัพท์กับเจเน็ตระหว่างวัน เนลล์บอกกับกิดเดียนด้วยความตื่นเต้น “คุ
ท่านผู้หญิงกริฟฟินขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังคำพูดนั้น“ตอนนี้พวกเขายังไม่ยอมแพ้กับการตามหาอีกหรือ? ทำไมตอนนี้พวกเขายังตามหาอยู่อีก?”ท่านผู้หญิงควินตันโบกมือของเธอ“ลืมมันไปเถอะ ฉันคิดว่าท่านการ์เร็ตต์เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วและไม่อยากจากไปด้วยความเสียใจ”ด้วยเรื่องที่ตึงเครียดเช่นนี้ทำให้ทุกคนเงียบไปชั่วขณะสุดท้ายแล้วเนลล์เป็นผู้ทำลายบรรยากาศนั้นลง“ดูเหมือนว่าอาหารเย็นกำลังจะเสิร์ฟนะคะ คุณย่าคะ ฉันขอเข้าไปดูในครัวก่อนะคะ”ท่านผู้หญิงควินตันพยักหน้ารับเมื่อถึงมื้อกลางวัน ตระกูลการ์เร็ตต์ได้ยินมาว่านายท่านกริฟฟิน และภรรยาของเขากลับมาแล้ว และพาคนอื่น ๆ มาด้วยเช่นกันเป็นปกติที่มันจะไม่สะดวกที่นายท่านใหญ่การ์เร็ตต์จะมาเพราะเขามีสุขภาพไม่ดี ดังนั้นโจเซฟ การ์เร็ตต์ จึงได้นำเด็ก ๆ รุ่นลูกสองสามคนมาทักทาย ในฐานะผู้หญิงคนเดียวจากรุ่นลูก เป็นปกติที่ สเตฟานี่ การ์เร็ตต์ จะมาด้วยเช่นกันนอกจากพวกเขาแล้ว จีน ลีย์ ที่ไม่ค่อยกลับมาที่คฤหาสน์ลีย์ ก็กลับมาเช่นกันทันทีที่เธอเข้าไป เธอก็ดึง สเฟานี่ การ์เร็ตต์ และท่านผู้หญิงกริฟฟินออกมาคุยกันเสียงดังท่านผู้หญิงควินตันให้กำเนินลูกเพียงสองคน อย่างไ
กิดเดียนหน้าบึ้ง “ผมไม่ว่าง” “ไปหลังอาหารค่ำนะคะ คุณยังมีอะไรต้องทำอยู่อีกเหรอ?” คราวนี้กิดเดียนไม่ตอบเธอ และส่งเสียงในลำคออย่างไม่ใส่ใจ เนลล์ทานได้ไม่เยอะนัก เพราะเธออิ่มเร็วมาก เมื่อเธอลุกไปจากโต๊ะ ไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจหรือไม่ แต่สเตฟานี่ยิ้มขณะที่เธอมองมาที่เพรียงหัวหอม บนจานของเธอและพูดขึ้น “คุณเจนนิงส์ คุณลืมกินสิ่งนี้นะ” เนลล์แตะที่ท้องของเธอและยิ้มหวาน “ฉันลืมไปเลย น่าเสียดายที่ตอนนี้ฉันอิ่มแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันคงจะกินมัน” หลังจากนั้นเธอก็ตักเพรียงหัวหอมใส่ลงในจานของกิดเดียน “กิดเดียนคะ ช่วยฉันทานหน่อยได้ไหมคะ? คุณการ์เร็ตต์นำสิ่งนี้กลับมาจากไหหลำเป็นพิเศษ เพราะฉะนั้นอย่าทำให้เสียของ” กิดเดียนพยักหน้า และส่งเสียงตอบรับในลำคอ ท่าทีของสเตฟานี่แข็งกระด้างขึ้นมาในทันที ใบหน้าของจีนซีดเซียว เธออ้าปากของเธอเพื่อจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ถอยกลับเมื่อท่านผู้หญิงกริฟฟินที่อยู่ข้าง ๆ จ้องมองมาที่เธอ เมื่อเนลล์เห็นสิ่งนี้เธอจึงหันกลับ และจากไปด้วยความพึงพอใจ หลังจากมื้ออาหาร กิดเดียนไปที่ห้องทำงานเพื่อพูดคุยกับนายท่าน และท่านผู้หญิงคุยกับพวกผู้หญิงที่ห้องนั่งเล่น ทัน
“คุณ! สเตฟานี่ การ์เร็ตต์ คุณมันใจร้าย! คุณคิดว่าคุณเพียบพร้อมเพียงเพราะคุณคือ ลูกสาวของตระกูลการ์เร็ตต์เหรอ? คุณก็แค่แอบอ้าง...” “เพี๊ยะ!” เสียงตบดังขึ้นกระทบใบหน้าของจัสตินเพียงชั่วพริบตาเดียว ใบหน้าของสเตฟานี่แดงก่ำด้วยความโกรธเคือง ขณะที่เธอคำรามออกมา “ถ้านายกล้าพูดเรื่องไร้สาระแบบนั้นออกมาอีก เชื่อไหม ฉันจะฆ่านาย! ถ้าพูดจาเหลวไหลแบบนี้!” ใบหน้าของจัสตันหันไปด้านข้างจากแรงกระแทก ทว่าความเกลียดชังปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เนลล์ส่ายหัวของเธอ ‘หึ นี่มันเหมือนคำพูดซ้ำซากที่น่าเบื่อของศัตรูที่กำลังถือกำเนิดขึ้น!” เธอรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้มากที่สุดที่ละครเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร ท้ายที่สุดแล้วจัสตินก็จะไม่เหลืออะไรและวิ่งเข้าหาสเตฟานี่โดยไม่มีแม้แต่เงิน มันไม่มีทางที่เขาจะชนะซ้ำร้ายเขารู้ว่าสเตฟานี่เป็นลูกสาวบุญธรรมของพวกการ์เร็ตต์ นี่ต้องเป็นจุดที่เจ็บปวดสำหรับเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตระกูลการ์เร็ตต์ทำเหมือนไม่มีความลับในการพยายามตามหาลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเขา อย่างไรก็ตามเขาใช้สงครามประสาท! เขาไม่ได้ถามเพื่อโจมตีใช่ไหม?ตอนนี้เธอได้เผชิญหน้ากับเขาแล้วและเพียงแค่ตบเขาแทนที
กิดเดียนพยักหน้าก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา “ผมคิดว่าคุณเกลียดเธอ ผมเลยไม่ได้ได้คาดหวังว่าคุณจะช่วยเธอ คุณไม่ได้หึงใช่ไหม?”“หึงใคร? สเตฟานี การ์เร็ต เหรอ?”กิดเดียนพยักหน้าตอบอย่างจริงจังเนลล์หยุดหัวเราะไม่ได้“ทำไม? เพราะเธอจงใจเข้าใกล้คุณตอนอาหารมื้อกลางวันหรือไง?”กิดเดียนทำหน้าบึ้งเขาหน้าบึ้งตึงเพราะท่าทีเล่น ๆ ของเธอเนลล์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา“เอาน่า ฉันไม่ได้หึงที่เธอเคยเป็นแฟนเก่าของคุณ แล้วทำไมฉันต้องหึงตอนกินข้าวด้วยล่ะ? หรือว่าในอนาคตคุณต้องการให้ฉันหึงหวงคุณในทุก ๆ วันดีล่ะ เอาไหม?”เนลล์เป็นคนที่ใจกว้างมากและเธอมองเห็นภาพรวมของเรื่องราวอย่างดีเธอสามารถมองเห็นทุกอย่างอย่างชัดเจนในสิ่งที่เธอทำ แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งถูกหรือเป็นสิ่งที่ผิดก็ตามเธอไม่เคยทำให้ตัวเธอเองไม่มีความสุขจากเรื่องที่ทำให้มันรกสมองถึงเธอจะมีความสุขแต่กิดเดียนไม่เขามองเธออย่างขมขื่น “ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุณไม่แคร์ผมเลย?”เนลล์หัวเราะห์อีกครั้ง“คุณพูดอะไร ฉันไม่แคร์คุณเพราะว่าฉันไม่หึงคุณ? ประธานลีย์คะ? บอสลีย์? คุณควรจะมีความผู้ใหญ่กว่านี้หน่อยนะ”กิดเดียนรู้สึกท้อใจไม่อยากสนทนาเกี่ยว
เนลล์มองไปที่เอลียา ตาเขายังมองตามหญิงสาวไปจนถึงประตู แม้ว่าคน ๆ นั้น จะจากออกไปสักพัก แต่เขาก็ยังคงไม่เลิกมองหา สายตาแบบนั้นนั้นเนลล์ไม่สามารถช่วยได้จึงส่ายหัวของเธอ"มันดึกมากแล้ว เราควรจะกลับกันได้แล้ว คุณยังจะดื่มอีกไหม?"เนลล์ถามเอลียาที่ดวงตาตอนนี้กลายเป็นหมอกเล็กน้อย มองเธอไปที่ก่อนจะพยักหัวของเขา"จากนั้นเราจะไปส่งคุณที่บ้าน"“โอเค”กว่าเนลล์และกิดเดียนจะส่งเขากลับบ้านก็เป็นเวลา 23.00 น. เมื่อพวกเขามาถึงที่บ้านพักเดวิสนายและนางเดวิสได้เข้านอนแล้วดังนั้นจึงเป็นแม่บ้านที่มาเปิดประตูให้ เนลล์กับกิดเดียน ไม่ได้เข้าบ้าน พวกเขาส่งเอลียาให้แม่บ้านหลังจากที่แบกมาหลังจากออกจากวิลล่าพวกเขาขับรถไปในทิศทางของวิลล่าของเฟิงเฉียวเนลล์นั่งที่ข้างคนขับและถามอยากรู้อยากเห็นว่า "ทำไมคุณไม่ให้ฉันพูดก่อนหน้านี้ล่ะ?"กิดเดียนอธิบายในขณะที่เขากำลังขับรถ "ทั้งสองคนเคยมีคบกัน แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเลิกกัน""ฮะ?"เนลล์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกิดเดียน กล่าวในเสียงต่ำ "เอลียามีความรู้สึกผิดที่ทำไมดีต่อเธอในหัวใจของเขา เป็นเรื่องปกติที่เขาจะหดหู่ในวันนี้"เนลล์ขมวดคิ้ว"แล้วความรู้สึกของ
พวกเขาเข้าไปด้วยกันจนถึงเที่ยงคืนเนลล์ถูกพาไปที่เตียงหลังจากถูกกิดเดียนพาออกมาจากห้องน้ำ จากนั้นเขาเป่าผมของเธอให้แห้งด้วยเครื่องเป่าผมและคลุมเธอด้วยผ้าห่ม เธอไม่ต้องการที่จะย้ายไปไหนกิดเดียนปิดไฟและนอนลงจากนั้นเขาเอื้อมมือออกไปและเขาพยายามที่จะกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างไรก็ตามเธอหันหลังให้เขา เธอทำตัวเหมือนกับว่าเธอไม่ต้องการที่จะคุยกับเขาและไม่ใส่ใจเขาด้วยกิดเดียนยิ้มและไม่ได้บังคับเธอ ในขณะที่เธอนอนด้านข้างเขาเพียงแค่กระชับอ้อมแขนของเขาไว้รอบ ๆ ตัวเธอ"การเดินทางเพื่อไปทำธุรกิจของผมในวันพรุ่งนี้อาจใช้เวลานานกว่าครึ่งเดือนเพื่อทำให้เสร็จ เมื่อผมกลับผมจะพาคุณไปยังประเทศเอฟ และคุณสามารถไปกับเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณผ่านแรงงานของเธอได้ดี "เดิมทีเนลล์ไม่ต้องการที่จะพูดคุยกับเขา แต่เธอก็เปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินเกี่ยวกับประเทศเอฟเธอลืมตาของเธอเพื่อถามอะไรบางอย่าง แต่เพราะหัวใจของเธอยังโกรธ และเธอก็ยังคงนิ่งเงียบกิดเดียนเล่นกับผมของเธอด้วยมือข้างเดียวม้วนผมที่อ่อนนุ่มรอบนิ้วมือของเขา เขากระซิบว่า "การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลานานกว่าปกติ และจะใช้เวลาครึ่งเดือนให้เร็วที่สุด ผมจะกลับ