บทที่ 347 มันจะดีขึ้นเอง

สิ่งที่เนลล์สัมผัสได้คือการเต้นของหัวใจที่เต้นแรงอยู่ แต่ดูเหมือนจะเต้นช้าลงตามจังหวะการเต้นของหัวใจเด็ก

เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ประหลาดใจและอยากรู้อยากเห็นไปรอบ ๆ ขณะที่น้ำตาไหลลงมาที่ใบหน้าของเธอ

"พวกคุณกำลังดูอะไรอยู่? คุณไม่เห็นเธอตกลงไปในน้ำเหรอ? รีบโทรหาหมอ ฉันขอร้องล่ะ รีบโทรหาหมอเพื่อขอความช่วยเหลือ!"

หลังจากนั้นก็มีบางคนตอบสนอง ขณะที่พวกเขารีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรเรียกหมอ

เนลล์ยังคงปฐมพยาบาลให้กับลิซซี่ ขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้มของเธออย่างควบคุมไม่ได้

"ขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่ แม่ไม่ควรปล่อยให้หนูไปห้องน้ำคนเดียว แม่ควรอยู่กับหนู ลิซซี่แม่ขอโทษ"

ณ จุดนี้เนลล์ตำหนิตัวเอง ไม่เคยมีช่วงเวลาไหนในชีวิตที่เธอรู้สึกเสียใจมากขนาดนี้ ทำไมเธอถึงปล่อยให้ลูกเข้าไปคนเดียว? ทำไมเธอถึงยอมปล่อยให้เด็กตัวเล็ก ๆ เดินเตร่อยู่ในสถานที่แปลก ๆ ตามลำพัง?

เธอไม่รู้ว่าทำไมลิซซี่ถึงตกลงไปในน้ำ หรือทำไมเธอถึงวิ่งไปในทิศทางที่ตรงกันข้ามกับเธอ

ถึงอย่างนั้นไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอย่างไร เธอก็ไม่สามารถซ่อนความจริงที่ว่าเธอดูแลลิซซี่ได้ไม่ดี

โชคดีเนื่องจากความเจ็บป่วยของนายท่านการ์เร็ตต์ ตระกูลการ์