เนลล์เคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่งในบรรทัดนั้นเขียนว่า'เมื่อตัดสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ทิ้งไป สิ่งที่เหลืออยู่ แม้ไม่น่าจะเป็นไปได้แต่มันก็คือเป็นความจริง'ดังนั้นผู้ที่ทำผิดที่แท้จริงอาจเป็นเธอเท่านั้น!เนลล์ไม่สามารถคาดคั้นถึงสาเหตุที่เซลีนต้องทำอย่างรุนแรง และลงมือกับเด็กในช่วงเวลาที่วิกฤตเช่นนี้อย่างไรก็ตาม เธอเข้าใจว่านอกเหนือจากเซลีนแล้วทุกคนในตอนนี้ไม่มีเจตนาร้ายต่อเธอและลิซซี่ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเธอจำไม่ผิดที่จู่ ๆ ลิซซี่ก็รู้สึกกระวนกระวายใจ หลังจากที่เธอได้เจอกับเซลีนและต้องไปเข้าห้องน้ำสิ่งเหล่านี้อธิบายได้ว่า เซลีนได้ทำบางอย่างแน่นอนในความเป็นจริงแล้ว เนลล์ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เซลีนจะทำกับเธอท้ายที่สุดมันเป็นความบาดหมางระหว่างผู้ใหญ่ สำหรับพวกเขาที่จะเข้ามาต่อสู้กันเป็นเพราะจุดยืนของฝ่ายตรงข้ามมากกว่าว่าใครถูกใครผิดอย่างไรก็ตามลิซซี่มันคนละกรณีกันเธอเป็นเพียงเด็ก แต่เซลีนก็โกรธมากจนตั้งเป้าไปที่เด็ก มันเป็นเรื่องที่ยอมไม่ได้!สเตฟานีจ้องมองเธอด้วยสายตาที่มีปัญหา“คุณวางแผนจะทำอะไร? คุณปู่จะประกันตัวเธอออกไป ถ้าหากเซลีนกำลังทำจริง ๆ แน่นอนว่าการเฉลิมฉลองในวันนี้เ
ไม่แปลกใจเลยที่นายท่านการ์เร็ตต์จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่โดยไม่สนสิ่งรอบข้างในขณะที่ความสัมพันธ์ระหว่างสี่ตระกูลใหญ่อยู่ในภาวะที่อ่อนแอมากที่สุด การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยอาจทำให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่การ์เร็ตต์อาจตัดสินใจที่จะเป็นพันธมิตรด้วยการแต่งงานกับเกรแฮม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาเต็มใจกับผลกระทบที่จะเกิดขึ้นกับตระกูลลีย์อย่างแน่นอนยังคงเหลือข้อตกลงที่ดีทั้งเกรแฮมและลีย์ เป็นการตัดสินใจที่ดีสำหรับการ์เร็ตที่ยังเป็นกลางเมื่อทุกคนทราบถึงความรุนแรงของเรื่องนี้พวกเขาก็ไม่มีใครคัดค้านมีเพียงแค่ไม่กี่คนที่คิดจะได้รับความโปรดปรานจากตระกูลลีย์ก็กระตือรือร้น และมีความคิดริเริ่มที่จะช่วยในการสืบสวนครึ่งชั่วโมงผ่านไปไม่นานการสืบสวนพบว่าไม่มีใครพกพาอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ระยะไกลประเภทนั้นเลยเนลล์นั่งอยู่ข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไรเธอรู้ว่ามีบางสิ่งที่หากเธอนำขึ้นมาตอนนี้จะทำให้คนอื่นเชื่อว่าเธอจงใจทำให้เป็นเรื่องยากดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดที่จะรอดูทำไปตามขั้นตอนทุกคนถูกเรียกไปที่ห้องโถงใหญ่ตั้งแต่ตอนเกิดเหตุทำให้ไม่สามารถออกไปไหนได้และไม่น่าจะมีใครทำลายหลักฐานใด ๆนายท่านการ์เร็ตต์กล
“คุณหนูรองช่วยฉันด้วย! ฉันโดนใส่ร้าย! คุณหนูรองโปรดช่วยฉันด้วย”ด้วยความกังวลของเธอ ไอริสจึงรีบไปหา เซลีนและพยายามขอความช่วยเหลือจากเธออย่างไรก็ตามเธอถูกลากกลับไป ก่อนที่เธอจะกระโดดไปหาเซลีนใบหน้าของ เซลีนเผยให้เห็นถึงความลำบากใจและร้อนรนต่อสถานการณ์“คุณปู่ บางทีไอริสอาจจะถูกอะไรครอบงำชั่วขณะ…”“อย่าพูดแทนเธอ!”นายท่านการ์เร็ตต์ขัดจังหวะเธอและร้องว่า “คนที่สามารถทำสิ่งที่โหดร้ายเช่นนี้กับเด็กอายุหกขวบสมควรได้รับความตาย การ์เร็ตต์จะไม่มีวันเก็บคนบาปเช่นนี้ไว้!”เมื่อไอริสได้ยินดังนั้นเธอก็เริ่มร้องไห้ด้วยความสิ้นหวังเซลีนถอนหายใจเธอปลอบไอริสเบา ๆ “ฉันขอโทษฉันก็ช่วยคุณไม่ได้เหมือนกัน คุณ…ตอนนี้เอาตัวเองให้รอดนะ”จากนั้นเธอก็หันศีรษะไปด้านข้างในขณะที่เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไปใครบางคนในฝูงชนล้อเลียนว่า “อะไรคือจุดที่ทำให้ผู้หญิงอย่างเธอที่จะกลับไปกลับมา? เพื่อวิงวอนช่วยคนชั้นต่ำอย่างเธอ คุณหนูรองช่างใจดีเกินไปจริง ๆ”“ใช่แล้วการมีใจที่จะทำอะไรแบบนั้นกับเด็กและสมบัติล้ำค่าของตระกูลลีย์ ในตอนนั้นเธอต้องพยายามทำลายมิตรภาพระหว่างการ์เร็ตต์และลีย์ น่ากลัวแค่ไหน?”“ตัวตนของสาว
นายท่านการ์เร็ตต์พูดเสียงเบา “ผีเสื้อของเล่นตัวนี้ถูกพบในห้องของเธอ ไม่ใช่แค่พิสูจน์ว่าฆาตกรคือเธอ? สำหรับแรงจูงใจของเธอแม้ว่าเธอจะไม่ต้องการบอกเราในตอนนี้ แต่เธอก็เต็มใจที่จะพูดหลังจากที่เธอได้รับความทุกข์ทรมานและเธอจะเรียนรู้ว่าการเล่นเป็นใบ้มันไม่มีประโยชน์"เนลล์ขมวดคิ้วเธอไม่คิดว่านายท่านการ์เร็ตต์จะเป็นคนทำตามอำเภอใจเธอส่ายหัวและพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่ คุณคิดผิด แม้ว่าจะพบผีเสื้อของเล่นตัวนี้ในห้องของไอริส แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นของเธอ”คำเหล่านี้ทำให้ทุกคนสับสนในทันทีพวกเขาทั้งหมดมองเธอด้วยความสงสัยไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไรจิม การ์เร็ต หัวเราะเยาะ “ถ้าสิ่งนี้พิสูจน์ไม่ได้แล้วจะเป็นอย่างไร”“แน่นอน เราต้องดูหลักฐานโดยละเอียดมากกว่านี้!”เนลล์หยิบผีเสื้อของเล่นขึ้นมาและแสดงต่อหน้าทุกคน จากนั้นเธอก็พูดขึ้น “ทุกคนโปรดดู ถึงแม้ว่าของเล่นชิ้นนี้จะดูธรรมดามาก แต่ถ้าคุณมองเข้าไปใกล้ ๆ คุณจะสังเกตเห็นว่าส่วนหนึ่งของปีกของมันเปียก ฉันดมมันอย่างระมัดระวังก่อนหน้านี้และพบว่ามันมีกลิ่นเหมือนน้ำหอม ฉันไม่รู้ว่ามันคือน้ำหอมอะไร แต่ก่อนหน้านี้มีคนเดินผ่านฉันไปและทำให้ฉันจำได้ว
เซลีนร้องไห้ฟูมฟายอย่างไรก็ตาม ในบรรดาแขกที่มาร่วมงานไม่มีใครเห็นอกเห็นใจเธอ ยกเว้นนายท่านการ์เร็ตต์พวกเขาทั้งหมดมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจท้ายที่สุด เธอเป็นคนที่เทศน์เพื่อชักชวนสาวใช้ไอริสให้กล้าหาญพอที่จะยอมรับความผิดพลาดของเธอนอกจากนี้ เธอยังแสร้งทำเป็นอ้อนวอนขอผ่อนผันต่อ นายท่านการ์เร็ตต์ในนามของไอริส เพื่อให้ได้มาซึ่งความปรารถนาดีต่อตัวเธอเองมันน่ากลัวมากที่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนอย่างเธอจัดการกับทุกคนจนจบโดยที่ไม่มีใครค้นพบความจริงดังนั้นทุกคนจึงแสดงความดูถูกเซลีนอย่างโดยอัตโนมัติกิดเดียนตระหนักถึงความจริงเมื่อนานมาแล้ว เมื่อเนลล์ก้าวไปข้างหน้าเพื่อพูดคุยกับไอริส เขาก็เดาได้ว่าใครคือผู้ร้ายตัวจริงเนื่องจากเธอเดินหน้าไปแล้วเขาจึงไม่พูดอะไรอีกนายท่านลีย์และท่านผู้หญิงควินตัน ต่างประหลาดใจ เมื่อพวกเขาได้ยินความจริงพวกเขาทั้งตกใจและโกรธพวกเขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการฉีกเซลีนเป็นชิ้น ๆอย่างไรก็ตาม ผู้สูงอายุทั้งสองไม่ชอบเซลีนเนื่องจากความไม่พอใจของเธอกับเนลล์ พวกเขารำคาญที่จะโต้เถียงกับเธอ เพราะตอนนี้เธอเป็นหลานสาวของนายท่านการ์เร็ตต์อย่างไรก็ต
“เมื่อคุณเชื่อใจเธอมากและรู้สึกว่าเธอไม่สามารถทำอะไรที่เป็นอันตรายได้อย่างตั้งใจ นั่นก็คือเหตุผลว่าทำไมเจ้าหน้าที่จึงเหมาะสมที่จะเข้าแทรกแซงเพื่อค้นหาความจริง เพื่อสะสางเชื่อเสียของเธอ?นายท่านการ์เร็ตต์หายใจไม่ออกไปชั่วขณะแขกบางคนเริ่มมองดูเหตุการณ์ ราวกับว่าพวกเขากำลังดูละครที่น่าสนใจหึ ๆ ดูเหมือนว่าลีย์และการ์เร็ตต์กำลังจะต่อสู้พวกเขาไม่รู้ว่าการโต้เถียงครั้งนี้เป็นเพราะเด็กหรือว่าอย่างอื่นกันแน่ในตอนนี้ชายชราก็หน้าซีดเขากำหน้าอกของเขาแล้วอ้าปากค้างอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับว่าเขาไม่สามารถหายใจได้อีกต่อไปสมาชิกการ์เร็ตต์ที่เห็นสิ่งนั้นก็หน้าซีดและวิ่งไปในทันที“นายท่าน!”"พ่อ!"“ปู่!”“เรียกหมอด่วน!”โชคดีที่แพทย์ประจำตระกูลของการ์เร็ตต์พร้อมให้บริการตลอดเวลา หลังจากตรวจสอบลิซซี่ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ออกไปไหนและยังคงอยู่ข้างนอกเพื่อรอรับคำสั่งในตอนนี้เขารีบเข้าไปและเปิดชุดยาเพื่อทำการปฐมพยาบาลแก่ชายชราแฮเรียต บร็อคแมน กังวลมากจนตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เหมือนเธอกำลังจะร้องไห้เธอหันไปหาเนลล์และวิงวอนด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความเมตตา “คุณน
“วันนี้ฉันแค่อยากจะเตือนความทรงจำของเธอในนามของลุงรอง ถ้าเธอรู้ว่าเธอทำผิดพลาดเธอต้องยอมรับและเรียนรู้จากมัน ถ้าเธอไม่ต้องการลดความสูงส่งนั้นก็จะเป็นการดีกว่าที่จะไม่ทำผิดพลาดอีก วิธีนี้เธอจะจำได้ดี ไม่คิดอย่างงั้นเหรอ?”โจเซฟพูดไม่ออกชั่วขณะหลังจากครุ่นคิดจากคำพูดของเธออย่างระมัดระวังเขาก็รู้สึกว่ามันมีเหตุผลมากทีเดียวดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรอีกเนลล์ยิ้มให้เซลีนอย่างร่าเริง“ตอนนี้ได้โปรดขอโทษซะ!”ใบหน้าของเซลีนเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีขาว สิ่งที่เธอต้องทำคือรีบฉีกยิ้มให้เนลล์อย่างพอใจทันทีเธอกัดริมฝีปากล่างและมองไปที่ นายท่าน การ์เร็ตต์ ด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างไรก็ตามใบหน้าของนายท่านการ์เร็ตต์ นั้นเรียบเฉยและตึงเครียด เขาไม่ได้มองไปที่เธอหัวใจของเซลีนหยุดชะงักจากนั้นเธอมองไปที่จิมอีกครั้ง แต่เขาพยักหน้าเบา ๆ ให้เธอดังนั้นเธอจึงรู้ว่าตอนนี้ห้ามพูดกลับกลอกแม้ว่าหัวใจของเธอจะเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจและฝืนใจ แต่เธอก็ก้าวไปหาไอริสและพูดว่า “ฉันขอโทษ”ไอริสทำงานในบ้านการ์เร็ตต์เป็นเวลาสองปี ปกติแล้วเธอจะเป็นคนที่ไม่ได้รับเคารพนับถือ เมื่อรับใช้นายท่านเหล่านี้ เธอเคยถูกพวกเขาบอกขอ
เซลีนเริ่มร้องไห้อีกครั้งขณะที่เธอพูด“หนูขอโทษคุณปู่ หนูไม่คาดคิดว่าสุดท้ายแล้วมันจะออกมาเป็นแบบนี้ มันเป็นความผิดของหนูทั้งหมด หนูทำให้ปู่อับอาย และยังทำให้ตระกูลลีย์ขุ่นเคือง หนูขอโทษ"เซลีนขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ว่าเธอจะพูดคำเหล่านั้นนับครั้งไม่ถ้วน จนถึงจุดที่เธออยากจะอาเจียนออกแทนอย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าเธอต้องยอมลดตัวลงไปเสแสร้งต่อหน้านายท่านการ์เร็ตต์อย่างน้อยที่สุด เธอก็ไม่สามารถทำให้เขาผิดหวังในตัวเธอและยอมแพ้ในตัวเธอได้แน่นอนว่า นายท่านการ์เร็ตต์มองมาที่เธอและพูดอย่างเย็นชา “หนูรู้ไหมว่าสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดของหนูในวันนี้คืออะไร?”เซลีนตะลึงเธอจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่าและส่ายหัว“ความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของหนูไม่ใช่การจัดการกับมันด้วยการฆ่าใครสักคน แต่หนูกลับทิ้งไว้ให้อีกฝ่ายมีโอกาสหายใจและเขาก็มีโอกาสหันกลับมาโจมตีหนู”เขาถอนหายใจและพูดว่า “วันนี้มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นเพราะเขายังเป็นเด็กและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของตระกูลเลย อย่างไรก็ตามหากหนูต้องการจัดการกับใครบางคนในอนาคต หนูต้องจำไว้ว่าต้องทำร้ายในส่วนที่เจ็บปวดที่สุด ไม่ว่าหนูจะไม่ทำอะไรก็ตามหรือจะโจ