เนลล์คุ้นเคยกับเส้นทางไปบริษัทลีย์เป็นอย่างดี ด้วยเหตุนี้เธอจึงตรงไปที่อาคารสำนักงาน บางคนที่คุ้นเคยกับเธอก็โบกมือและพยักหน้าทักทาย ในขณะที่คนอื่น ๆ ที่ไม่คุ้นเคยกับเธอ เริ่มกระซิบเมื่อเห็นเธอถือกล่องข้าวกลางวันและกดลิฟต์ไปที่ชั้น 38 ชั้น 38 เป็นชั้นของประธาน ตัวตนของเนลล์ไม่ใช่ความลับอีกต่อไป ทุกคนต่างก็สงสัยว่าเธอมาที่นี่เพื่อนำอาหารมาให้ประธานแน่นอนประธานเป็นชายโสดที่มีคุณค่ามานานหลายปีแล้ว และแม้แต่อดีตของเขา สเตฟานี การ์เร็ตต์ ก็เป็นแค่เรื่องราวที่สื่อและปาปารัสซี่จับได้ แต่เขาไม่เคยยอมรับมันอย่างไรก็ตาม เขาโดนผู้หญิงคนนี้ได้ตัวไปอย่างง่ายดาย แม้ว่าทุกคนจะสุภาพและให้ความเคารพอย่างทั่วไป แต่ก็ยังมีความริษยาและความหึงหวงอยู่ในใจเนลล์สัมผัสได้ถึงดวงตาด้านหลังของเธอ เธอถอนหายใจอย่างไม่สบายใจ โชคดีที่ลักษณะงานของเธอทำให้ไม่ต้องนั่งอยู่ในบริษัททุกวัน มิฉะนั้นแล้วเธอคงจะไม่จมน้ำตายในน้ำลายของผู้หญิงเหล่านี้ เธอก็จะถูกฆ่าโดยสายตาของพวกเขาเมื่อลิฟต์มาถึงชั้น 16 ประตูก็เปิดออกพร้อมกับเสียง ติ้ง และ แมทธิว สตาร์ก ก็เดินเข้ามา เขาอุทานด้วยความประหลาดใจเมื่อเขาเห็นเธอ“คุณผู้หญิง คุ
เนลล์กัดฟันและพูดอย่างชั่วร้ายว่า “ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้คุณจูบฉันเลยนะ”หลังจากหยุดไปสักพัก เธอกล่าวเสริมว่า “โดยเฉพาะหลังอาหาร”กิดเดียนยิ้มด้วยความชั่วร้ายในดวงตาของเขา "งั้นคืนนี้ผมจะดูแลคุณเอง"ประโยคนั้นทำให้เนลล์หน้าแดงมากขึ้น เธอผลักเขาออกไปด้วยความรู้สึกเขินอาย "ไปให้พ้น"ด้วยเหตุนี้เธอจึงหันหลังกลับและวิ่งออกไปเมื่อมองดูเงาของผู้หญิงที่จากไปเพราะว่าเธอเขินอาย ตาของกิดเดียนอ่อนลงก่อนที่เขาเตือนว่า "วิ่งช้า ๆ"อย่างไรก็ตาม เนลล์ไม่ต้องการที่จะตอบเขา เธอจึงปิดประตูและหายตัวไปกับประตูสองวันต่อมา ในที่สุดกิดเดียนก็จัดการเรื่องของเขาจนเสร็จ เขาจึงลาหนึ่งสัปดาห์เพื่อไปกับเนลล์เนลล์ได้ตรวจสอบว่าสำนักงานใหญ่ของตระกูลเชลบี อยู่ที่ประเทศ F และเป็นสถานที่สุดท้ายที่อาวุโสเคเคยอาศัยอยู่ก็คือประเทศ F ก่อนเดินทางกลับจีน เธอจึงตัดสินใจไปที่นั่นโดยตรงโชคดีที่อาวุโสเคได้เสียชีวิตแล้ว ผู้คนในกองทหารมังกรก็กังวลเรื่องนี้เหมือนกันดังนั้นถ้าเธอไปที่นั่น เธอจะได้รับความช่วยเหลือมากมายแต่ทว่าเนลล์และกิดเดียนกลับเลือกที่จะปกปิดตัวตนของเธอ แม้แต่นายท่านการ์เร็ตต์ก็ยังลังเลที่จะพูดเรื่อง
กิดเดียนเลิกคิ้วขึ้น “พูดเบาเกินไป ผมไม่ได้ยินคุณ”เนลล์พูดให้ดังขึ้นและเพื่อทำให้เขาพอใจ เธอก็ยิ้มบนใบหน้าเช่นกัน "สามี…"เธอแกล้งเขาอย่างจงใจแน่นอนว่ามือของผู้ชายที่ถือพวงมาลัยแน่นขึ้นเล็กน้อยอย่างไรก็ตาม เนลล์ไม่ได้รับคำตอบที่เธอต้องการ แต่ชายคนนั้นหรี่ตาลงและพูดว่า "พูดอีกครั้งสิ"เนลล์โกรธมากจนอยากจะกัดใครสักคนแม้ว่าเมื่อคิดว่ามีคนมาขอเธอ เธอทำได้เพียงแสดงสีหน้าที่ดีและพูดเบา ๆ ว่า “สามี ได้โปรดบอกฉันที ฉันอยากรู้…”เสียงของเธอแหบมาก จนแม้แต่เธอก็รู้สึกรังเกียจมันเล็กน้อย!เธอกระแทกกำปั้นใส่เขา โชคดีที่ชายคนนั้นแข็งแกร่งและสามารถต้านทานได้ เขามีทักษะในการขับขี่ที่ดี ไม่เช่นนั้นเขาคงจะขับออกนอกถนนด้วยความยากลำบากอย่างมาก กิดเดียนจึงควบคุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่งของเขา เขาหรี่ตาและพูดด้วยน้ำเสียงที่อันตรายว่า “คุณกล้าดียังไงมาล่อลวงผมในตอนกลางวันแสก ๆ ผมจะจัดการคุณเมื่อเราถึงบ้าน”เนลล์รู้ดีว่าเขาพูดถึงการดูแลแบบไหนทันใดนั้น เธอก็หน้าแดงและเธอโต้กลับ “คุณเป็นคนบอกให้ฉันพูดเอง!”“คุณเชื่อด้วยอย่างนั้นเหรอ เฮ้! ทำไมคุณถึงไม่พูดก่อนหน้านี้เมื่อตอนที่ผมขอ
เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาพูดอย่างเคร่งขรึม “ภรรยาของผมโกรธ เธอคงไม่พอใจกับสิ่งที่ผมทำไปเมื่อกี้ ผมต้องพยายามอีกครั้ง”“ไม่ ไม่ ฉันโอเคแล้ว ฉันไม่โกรธแล้ว”เนลล์รีบพูดด้วยความกลัวว่าเขาจะลองอีกครั้งจริง ๆกิดเดียนหัวเราะ “คุณไม่โกรธแล้วจริง ๆ เหรอ?”"ใช่" เนลล์พยักหน้า"อืม ก็ดี"จากนั้นชายคนนั้นก็ปล่อยเธอไป เขาลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ข้าง ๆ แล้วพูดพร้อมกับสวมเสื้อผ้าเหล่านั้นว่า “คุณนอนต่ออีกสักพัก ผมจะบอกป้าจอยซ์ให้เธอมาเรียกคุณ เพื่อทานอาหารกลางวันในตอนหลัง”เนลล์ที่ห่มผ้าอยู่ถามขึ้นว่า "คุณจะไปไหน?"กิดเดียนเลิกคิ้วขึ้น ทันใดนั้น เขาก็เอนตัวไปพร้อมกับหรี่ตาอันชั่วร้าย “อะไรกัน คุณคิดถึงผมแล้วเหรอ?”เนลล์มองเขาทันที “ไม่ อย่าหลงตัวเอง”ขณะที่เธอพูด เธอห่มผ้าห่มด้วยความระมัดระวังและพลิกตัวหนีไปกิดเดียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเขามองดูเธอราวกับว่าเธอกลัวว่าเขาจะกินเธอทั้งเป็นเขาเอื้อมมือไปแตะหัวเธอและพูดว่า “ผมจะออกไปทำธุระ คุณพักไปก่อนเถอะ ผมจะกลับบ้านมารับคุณตอนกลางคืน”เนลล์พึมพำเบา ๆกิดเดียนก็ออกจากบ้านไปในตอนเย็น งานเลี้ยงวันเกิดของ โจเอลถูกจัดขึ้นที่วิลล่าริมชา
ด้วยความกังวล เขาจึงดึงมือของเธอออกจากเตาย่างและเปิดขวดน้ำแร่อย่างรวดเร็ว เพื่อดับตรงจุดที่โดนของเหลวเย็น ๆ บรรเทาความเจ็บปวดของเธอขณะที่เนลล์พูดเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไร มันไม่ได้โดนจริง ๆ ฉันเพียงแค่สัมผัสมันเบา ๆ ไม่ได้เจ็บแล้ว”กิดเดียนแสดงสีหน้าอย่างเคร่งเครียด เขามองดูมือของเธออย่างระมัดระวัง ถึงแม้ว่าจะไม่มีแผลพุพอง แต่ก็มีรอยสีแดง ดูเหมือนไม่ร้ายแรงแต่คงเจ็บเขารู้สึกหงุดหงิดทันที เขาจึงดึงเธอไปนั่งบนเก้าอี้ให้ห่างจากเตามากที่สุดแล้วพูดว่า “อย่าเข้าไปใกล้ที่นั่นอีก ถ้าคุณอยากกิน ผมจะให้ไซมอนทำให้คุณ”ไซมอนถึงจะดูขี้เล่นและเขาไม่ได้ชำนาญอะไรมากนัก แต่ทักษะการย่างบาร์บีคิวของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก จริง ๆ แล้วเขาเป็นคนเสนอให้ทำบาร์บีคิวในคืนนี้เนลล์ดึงมือและแซวด้วยรอยยิ้ม “ทำไมคุณถึงกังวลล่ะ? ฉันไม่เป็นอะไร"กิดเดียนยังคงไม่มีความสุขปากของเนลล์กระตุก “โอเค ฉันจะทำผิดพลาดบ้างไม่ได้เหรอ? อย่าเรียกหาโจเอล พวกเขากำลังสนุกอยู่ อย่าไปขัดจังหวะพวกเขา”กิดเดียนมองไปทางโจเอล แน่นอนว่าโจเอลกับไซมอนกำลังเล่นตลกกับคนอื่น ๆ แม้ว่าพวกเขาจะอายุ 20 ปี แต่พวกเขาก็เล่นเหมือนเด็ก ๆ โดยไม่คำนึงถึง
เมื่อกลุ่มพวกเขาเดินจากไป โชคดีที่ครั้งนี้ไม่ใช่ช่วงพีคของรีสอร์ท จึงมีห้องส่วนตัวให้บริการโจเอลขอห้องส่วนตัวและสั่งอาหารทะเลเต็มโต๊ะ ในขณะที่พวกเขาพูดคุย หัวเราะและกินอาหารกันโจเอลเป็นพวกชอบสร้างปัญหาคอยยุยงเพื่อน ๆ ของเขาให้ดื่มให้หมดขวดทีละคน ธาราที่ขี้อายและดื่มไม่เก่ง หลังจากดื่มไปไม่กี่ครั้ง เธอก็ค่อนข้างจะเมา อลันเคยเป็นทหารมาหลายปีและมีโอกาสดื่มไม่มากนัก ต่อมาแม้ว่าเขาจะทำธุรกิจ แต่เขาไม่ค่อยได้เข้าสังคม ดังนั้นเขาจึงดื่มไปเพียงไม่กี่แก้วเท่านั้นมีเพียงไซมอนและลูซี่เท่านั้นที่กล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับโจเอลโจเอลต้องการดื่มกับกิดเดียน แต่ฝ่ายนั้นไม่ค่อยสนใจเขา เขาหยิบหยกออกมาแล้วพูดว่า "ฉันมีของให้แล้ว จำสิ่งที่แกสัญญากับฉันไว้ด้วย"เมื่อมองดูหยกที่อยู่ข้างหน้าเขา โจเอลอดไม่ได้ที่จะกอดและจูบกิดเดียนแม้จะรู้สึกขอบคุณอย่างเก็บไว้ไม่อยู่ แต่เขาก็ไม่กล้าประจบประแจงกิดเดียน เขากลับให้สนใจกับเนลล์แทนตอนนี้ ไซมอนค่อนข้างเมาแล้ว เมื่อเขาสังเกตเห็นหยกชิ้นนั้น เขาก็ร้องออกมาทันทีว่า “ไอ้บ้า นี่ไม่ใช่ชิ้นที่ อาวุโสฮิวจ์เพิ่งได้มาเหรอ?”โจเอลสวมกอดหยกในอ้อมแขนอย่างระมัดระวังและกล
เมื่อเทียบกับความอับอายของเธอ กิดเดียนเต็มใจจะจูบเธอเป็นเวลาสิบนาทีแทน เขาจึงหัวเราะ “คุณภรรยา คุณต้องเคารพคำพูดของคุณ ถ้าคุณบอกว่าคุณกำลังเล่นเกม คุณก็ต้องเต็มใจที่จะแพ้"หลังจากพูดจบ เขาก็กดที่ด้านหลังศีรษะของเธอก่อนจะจูบเธอมีเสียงหัวเราะลั่นเข้าไปในหูของเธอ ขณะที่เนลล์นั้นหน้าแดง อยากจะหาที่มุดลงดินเพื่อซ่อนโชคดีที่ชายคนนั้นไม่ได้จงใจให้คนอื่นดู เขาเพียงแค่กดริมฝีปากของเธอกับเขาและไม่ได้ทำอะไรต่อไปอย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ดูน่าเบื่อสำหรับกลุ่มเพื่อน ๆ และไม่นานพวกเขาก็ร้องไห้ฟูมฟาย “พี่รองกับพี่สะใภ้ นี่มันเรื่องธรรมดา คนเราจะจูบปากกันเขาทำแบบนี้หรือไง?”กิดเดียนจ้องมองพวกเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำเนลล์อายก่อนจะถอยกลับแล้วพูดว่า "คุณไม่ได้บอกว่าเราต้องจูบยังไง มันก็แล้วแต่เรา"หลังจากพูดจบ ริมฝีปากของเธอก็กลับไปหากิดเดียนเนื่องจากพวกเขาเลือกที่จะไม่ใส่ใจในเรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรน่าชม ดังนั้นโจเอลจึงโบกมือ “ลืมมันไปเถอะ แค่นาทีเดียวก็ได้ สิบนาทีก็นานไป”เมื่อกลยุทธ์ของ เนลล์ประสบความสำเร็จ คิ้วของเธอก็โค้งงอเมื่อยิ้มหลังจากผ่านไปหนึ่งนาที กิดเดียนก็ดื่มตามกฎ และเนลล์
เมื่อรู้ว่าเนลล์โกรธ กิดเดียนยิ้มขณะที่เขาจับมือเธอและจูบมันเบา ๆ แล้วพูดว่า "ขอโทษที เมื่อคืนผมยับยั้งตัวเองไว้ไม่ได้ คราวหน้าผมจะทำตัวให้ดี"เผชิญหน้าสายตาจ้องเขม็งของเนลล์แล้วเขาหยุดยิ้ม “นอนพักเถอะครับ ยังพอมีเวลา เดี๋ยวผมพาไปกินข้าวเช้า พักสักหน่อยก่อนจะออกไป”อย่างไรก็ตาม เธอเพียงแค่สูดอากาศเย็น ๆ และบอกให้เขาออกไปในเวลาเดียวกัน ในอีกด้านหนึ่ง แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านสีขาวของหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน อาบทั้งห้องด้วยแสงอันอบอุ่นทั่วพรมที่หรูหราและมีราคาแพง มีเสื้อผ้าเลอะเทอะเกลื่อนพื้น กระจายจากห้องนั่งเล่นไปยังห้องนอนบนเตียงใหญ่ในห้องนอน มีคนสองคนกำลังหลับอยู่ แสงแดดส่องมาบนใบหน้าที่อ่อนโยนและสดใสของหญิงสาว เมื่อมองเข้าไปใกล้ ๆ แม้แต่เส้นผมเล็ก ๆ บนใบหน้าของเธอก็สามารถมองเห็นได้ราวกับนางฟ้าลูซี่ตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดเธอลืมตาขึ้นและมองไปที่เพดานที่ว่างเปล่าอยู่หลายวินาทีก่อนที่จะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนความทรงจำเมื่อคืนนี้ค่อย ๆ กลับมา เธอจำได้ว่าเธอไปร่วมงานวันเกิดของโจเอล ทุกคนมีความสุขกับบาร์บีคิวแล้วก็ไปดื่มกัน จบค่ำคืนด้วยเกม ตามด้วยเครื่องดื่มมากมายเกิดอะไรขึ