“มันดึกมากแล้ว เราควรจะแยกย้ายกันได้แล้ว”เมื่อถึงจุดนั้น เกลก็ยืนขึ้นและเสนอ “ในเมื่อวันนี้คุณอยู่ที่นี่แล้ว ทำไมไม่ไปทานอาหารเย็นล่ะ?”เนลล์ปฏิเสธข้อเสนออย่างเย็นชา “ไม่เป็นไร เรายังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำอีก”แล้วเธอก็เดินออกไปก่อนความคิดของเธอ เผยให้เห็นว่าเธอไม่ชอบเขาอย่างโจ่งแจ้ง ทำให้เกลต้องขยี้จมูกของเขา เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกิดเดียนเหลือบมองเขาโดยไม่พูดอะไร พวกเขารู้จักกันมานานพอที่จะสามารถสื่อสารกันได้โดยการมองหน้ากันเกลหัวเราะคิกคัก “ฉันจะต้องขอความช่วยเหลือจากนายในเรื่องนี้ เนลลี่อาจไม่ไว้ใจฉัน แต่เธอน่าจะฟังคำพูดของนาย”กิดเดียนถอนหายใจ “ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุด แต่ฉันก็เคารพความคิดเห็นของเธอเสมอ ไม่ว่าเธอจะเลือกสิ่งใดในท้ายที่สุด ฉันก็คงจะไม่หยุดเธอ”คำตอบของเขาไม่แตกต่างจากการปฏิเสธคำขอของเกลอย่างสุภาพเกลไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ ดังนั้นเขาจึงเพียงพยักหน้า “ก็ได้ ฉันเข้าใจ”ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงออกจากบ่อนไทเกอร์เมื่อมองดูเวลา เลียมกล่าวว่า “มันค่อนข้างจะดึกแล้วและพวกคุณจะไม่มีอะไรทำเมื่อคุณกลับไป ทำไมพวกคุณไม่มาพักผ่อนที่บ้านของผมและทานอาหารเย็นกัน”ขณะที
เนลล์พยักหน้าและหันมองไปทางวอร์ด“ปู่เป็นยังไงบ้าง?”สีหน้าของโจเซฟซีดเผือด เมื่อพวกเขาเอ่ยถึงเขาถอนหายใจ“เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว มุ่งหน้าไปเลย จำไว้ว่าอย่าทำให้มันสายไป”เนลล์พยักหน้าเธอก้าวเข้าไปในวอร์ด ขณะที่กิดเดียน เลียม และคนอื่น ๆ รออยู่ข้างนอก แทนที่จะตามเธอเข้าไปพวกเขารู้ว่านายท่านต้องการพบเนลล์เพียงลำพังในช่วงเวลานี้ จะเป็นการดีที่สุดที่พวกเขาทิ้งทั้งสองคนอยู่กันตามลำพังเนลล์สวมชุดป้องกันก่อนที่จะเข้าไปชายชราที่ใกล้จะถึงประตูแห่งความตายนอนอยู่บนเตียงโดยหลับตาอยู่ บางทีอาจเป็นเสียงฝีเท้าที่ทำให้เขาเหลืยบมองไปที่เสียงนั้น และหันศีรษะไปทางเธอด้วยความยากลำบากเสียงฝีเท้าของเนลล์หยุดอยู่ที่นั่นเธอบอกตัวเองให้เข้มแข็ง แต่สายตาของนายท่านที่นอนอยู่ที่นั่นทำให้ดวงตาสีแดงของเธอท่วมท้นไปด้วยน้ำตา“เน เนลลี่”เขาเอื้อมมือออกไปหาเธอ เธอเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อพยายามกลืนก้อนเนื้อในลำคอของเธอ ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าสองก้าวเพื่อจับมือเขา“คุณปู่ ปู่ตื่นแล้ว เป็นยังไงบ้างคะ?”ชายชรามองมาที่เธอ ดวงตาของเขางุนงงใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะตอบอย่างแผ่วเบาว่า “ปู่คิดว่าปู่ฝันไป เป็
ในฐานะที่เป็นลูกหลานของนายท่านการ์เร็ตต์ โจเซฟ และคนอื่น ๆ ต้องปฏิบัติตามความปรารถนาของเขาอย่างไรก็ตาม มันอาจเป็นงานศพที่เรียบง่าย แต่ก็ยังมีงานอีกมากที่ต้องทำเนลล์ไม่ได้เข้าร่วมพิธีบริจาคอวัยวะของนายท่านการ์เร็ตต์ เธอรู้สึกว่ามันเป็นการลงโทษสำหรับผู้ที่ไม่อยากจากไปเธอกลับบ้านในตอนกลางคืน และไม่ได้ทานอาหารเย็น เธอขังตัวเองอยู่ในห้องเธอนั่งบนระเบียงขนาดใหญ่ ยังมีเวลาอีกสองเดือนก่อนวันตรุษจีน อากาศแจ่มใสเป็นพิเศษในช่วงปลายฤดูหนาวในเมืองหลวง มองเห็นท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวในตอนกลางคืน ทำให้เกิดจุดระยิบระยับในท้องฟ้าสีครามที่อยู่เบื้องล่างของสวรรค์ไม่มีใครรู้ว่ากิดเดียนเดินเข้ามาจากด้านหลังเมื่อไร แต่เธอรู้ว่าเป็นเขาโดยไม่ต้องหันหลังกลับไปมอง“ทุกคนบอกว่าหลังจากที่คนตายไป พวกเขาจะกลายเป็นดวงดาวบนท้องฟ้า และดูแลคนที่พวกเขาต้องการปกป้องต่อไป คิดว่าจริงไหม?” เธอถามคนข้างหลังไม่ตอบแต่กลับตอบกลับในลำคอเบา ๆ แทนเนลล์หันกลับมามองเขาภายใต้ราตรีที่ปกคลุมไปด้วยความเงียบสงบ กิดเดียนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ไม่มีที่สิ้นสุด เธอไม่สามารถอ่านดวงตาของเขาจากมุมของเธอได้ แต่สามารถระบ
เนลล์รู้สึกงุนงงและรู้สึกนิด ๆ ว่ากิดเดียนทำตัวแปลก ๆ ในวันนี้ แม้ว่าเธอจะไม่มีเวลาคิดเธอนอนแนบบนกล้ามหน้าอกของเขา เธอเงยหน้าขึ้นและมองเขาอย่างไม่พอใจกิดเดียนหัวเราะเบา ๆ นิ้วที่หยาบเล็กน้อยของเขาเลื่อนผ่านริมฝีปากของเธอ ลูบไล้เบา ๆ และลูบไล้ด้วยความรักกิดเดียนจับเอวเธอแน่น น้ำเสียงของเขาแหบพร่า เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่ร่าเริงขณะที่ร่างกายของเขาร่วงลงไป ใบหน้าของเนลล์ก็ชะล้างออกไปหมด แม้แต่ใบหูของเธอก็แดง เธอพยายามผลักเขาออกไป แต่มือของเธอถูกกดลงอย่างรวดเร็ว นิ้วประสานกันและกันม่านแห่งความเร่าร้อนโอบล้อมพวกเขาอย่างไรก็ตาม มีสาวใช้มาเคาะประตูจากด้านนอก “คุณผู้ชายคะ คุณวิลเบิร์นมาแล้วค่ะ”เนลล์ผงะไปชั่วขณะหนึ่ง“คุณวิลเบิร์น? ใคร?"กิดเดียนหุบยิ้มออกจากใบหน้าอย่างเคร่งขรึมว่า “ญาติจากฝั่งแม่ของผม ลูกพี่ลูกน้องที่ห่างไกล”เนลล์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ดูเหมือนเธอจะเคยได้ยินบางอย่างเกี่ยวกับคน ๆ นี้ที่บ้านพักของลีย์ เธอชื่ออะไรนะ เฮเลน วิลเบิร์น?ใช่นั่นคือชื่อของเธอเมื่อแม่ของกิดเดียนจากไปตั้งแต่เขายังเด็ก กิดเดียนไม่ได้เตร็ดเตร่ไปบ้านของครอบครัววิลเบิร์น
เธอยิ้มหวานอย่างใจกว้างก่อนจะพูดว่า “เมื่อวานฉันไปเยี่ยมท่านผู้หญิงและได้ยินว่าพี่สะใภ้ท้องฉันก็เลยแวะมา อ้าว? แล้วพี่สะใภ้อยู่ไหน?”ตาของกิดเดียนอ่อนลงเมื่อเอ่ยถึงเนลล์ เขาตอบอย่างนุ่มนวลว่า “เธออยู่ชั้นบน เธอจะลงมาในภายหลัง”“เอ่อ ฉันขึ้นไปหาเธอได้ไหม?”สายตาของกิดเดียนหยุดนิ่งบนใบหน้าที่สวยงามและไร้เดียงสาของเธอ ในที่สุดเขาก็ปฏิเสธ“ไม่จำเป็นสำหรับสิ่งนั้น เธอไม่ชอบให้คนนอกไปที่นั่น”ทั้งห้องเงียบกริบกับคำพูดเหล่านี้คนนอก...คำนี้ขังเธอไว้นอกประตู ทิ้งให้ฉากนั้นดูค่อนข้างอึดอัดถึงอย่างนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่รู้ความจริงนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเฮเลนหยุดนิ่งและต้องใช้เวลาสักพักกว่าที่เธอจะสามารถปรับเปลี่ยนอารมณ์ของเธอได้“ก็ได้ ฉันจะรอเธอที่นี่”กิดเดียนหันไปสั่งสาวใช้เตรียมอาหารกลางวันโดยไม่ตอบ จากนั้นเขาก็ปล่อยให้เฮเลนทำด้วยตัวเอง ก่อนที่เขาจะออกไปประมาณสิบนาทีต่อมา เนลล์ก็เดินลงบันไดหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า“พี่สะใภ้” เฮเลนลุกขึ้นจากโซฟาแล้วทักทายเธอด้วยรอยยิ้มพูดตามตรง เนลล์ไม่ได้สนิทกับลูกพี่ลูกน้องที่ห่างไกลคนนี้เลยอย่างไรก็ตาม เธอเป็นแขก เนลล์พยักหน้าแล้วยิ้ม
เนลล์นั่งลงและคิดในใจก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็นคนกระตือรือร้นที่จะเอาใจขนาดนี้ ที่มีความแข็งแกร่ง... จริง ๆ เลย...เธอยกมือขึ้นถุมขมับโดยไม่แสดงความเห็นเพิ่มเติมไม่นานก่อนที่เฮเลนจะออกมาพร้อมกับซุป“พี่สะใภ้ ฉันทำสิ่งนี้เพื่อพี่โดยเฉพาะเลย ซุปนี้เหมาะสำหรับการเติมพลังและบำรุงเลือด มันดีสำหรับการบำรุงร่างกาย เหมาะสำหรับสตรีที่มีครรภ์”เนลล์มองชามซุปที่มีสีแดงและสีขาวอยู่ข้างหน้าเธอ กลิ่น รูปลักษณ์ และรสชาติมันทำให้น้ำซุปดูน่ารับประทานเธอยิ้มให้เฮเลน “ขอบคุณ ลำบากเธอจริง ๆ”"ไม่เลย ฉันแค่ทำหน้าที่ของฉัน”แม้ว่าเฮเลนจะพูดจาอย่างสนิทสนม แต่เนลล์ก็ขดริมฝีปากของเธอและไม่พูดอะไรเธอหันไปเรียกสาวใช้ที่อยู่ใกล้ ๆ “ไปที่โรงยิมเพื่อดูว่าคุณผู้ชายออกกำลังกายเสร็จแล้วหรือยัง เรียกเขามาทานอาหารกลางวัน ถ้าเขาเสร็จแล้ว”"ค่ะ"สาวใช้รีบออกไปอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อไปถึงประตู เธอก็ได้ยินเสียงร้อง"คุณผู้ชาย"ทุกคนหันไปหาต้นเสียงและเห็นกิดเดียนปรากฏตัวที่ทางเข้าห้องอาหารในชุดลำลองโรงยิมในวิลล่ามีห้องน้ำในตัว เขาเปลี่ยนเป็นชุดลำลองสีขาวอีกชุดหนึ่ง ซึ่งแตกต่างจาก
อากาศค่อนข้างคลุมเครือที่โต๊ะอาหาร ด้วยใบหน้าที่ตรงไปตรงมา เนลล์ยังคงนิ่งเงียบและกดหัวของเธอไว้ในอาหารสักพักเธอก็วางช้อนส้อมลงและพูดขึ้นว่า “ฉันอิ่มแล้ว ขอให้กินอาหารให้อร่อย”ด้วยเหตุนี้เธอจึงลุกขึ้นและพร้อมที่จะจากไปแขนของเธอถูกคว้าไว้อย่างกะทันหัน กิดเดียนวางตะเกียบลงแล้วตอบว่า “ไปด้วยกันสิ”เนลล์เลิกคิ้วที่นั่งตรงข้าม เฮเลนสนใจกับความต้องการของพวกเขาและไม่ได้กินอะไรเท่าไรนัก เมื่อเจ้าบ้านทั้งสองลุกจากที่นั่ง เธอก็วางชามลง โดยไม่รู้ว่าจะกินต่อเพื่ออะไรเนลล์ยิ้มออกมา “คุณวิลเบิร์น ฉันต้องขอโทษ เธอคงยุ่งและไม่มีเวลากินข้าว เธอก็รู้ว่าฉันท้องและเหนื่อยง่าย ดังนั้นลูกพี่ลูกน้องของเธอจะพาฉันขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบน ฉันหวังว่าเธอจะไม่คิดมากที่จะต้องอยู่ที่นี่คนเดียว”เฮเลนฝืนยิ้ม “ฉันไม่เป็นไร”“นั่นดีเลย”เนลล์หันหลังเดินออกไป ด้วยความช่วยเหลือของกิดเดียน พวกเขากลับไปที่ห้องนอนชั้นบนเมื่อพวกเขาอยู่ในห้อง เนลล์บอกเขาอย่างตรงไปตรงมาว่า “ฉันไม่ชอบเธอ”กิดเดียนยิ้ม และช่วยพยุงเธอขึ้นไปบนเตียงและตอบว่า “ผมก็เหมือนกัน”เนลล์เงยหน้าขึ้นมองเขาและขมวดคิ้ว“ลูกพี่ลูกน้องของคุณกัง
ใบหน้าบ่งบอกถึงความสิ้นหวัง กิดเดียนกำลังจะผลักเธอออกไป เมื่อมีเสียงร้องของผู้หญิงอย่างแปลกใจมาจากห้องนอน"คุณกำลังทำอะไรกัน?"...ห้านาทีต่อมาในห้องนั่งเล่นชั้นล่างเนลล์นั่งอยู่บนโซฟา และกิดเดียนก็เข้ามาสมทบกับเธอด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด ขณะที่เฮเลนทำหน้าหงุดหงิดอยู่ตรงข้ามป้าจอยซ์วิ่งมาจากสวนหลังบ้าน เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนแรก แต่หลังจากที่สาวใช้ในบ้านบอกเธอแล้ว ใบหน้าของเธอก็กลายเป็นหน้าตาบูดบึ้งแม่บ้านเสิร์ฟชาด้วยความนอบน้อมถ่อมตน เนลล์ยกถ้วยขึ้นและจิบเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็พูดมาสิ! เกิดอะไรขึ้น?"เธอกำลังงีบหลับและแทบจะหลับไม่ลงในตอนที่เธอได้ยินเสียงจากภายนอกเนลล์ผ่านอะไรมามากมายในช่วงนี้ เมื่อตั้งครรภ์เธอกลายเป็นคนหลับง่าย และไม่สามารถกลับไปนอนต่อได้หลังจากมีเสียงอึกทึก เนลล์จึงลุกขึ้นไปดูมันไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอเลย เธอไม่เคยได้รับการต้อนรับจากสายตานั้นเมื่อย้อนกลับไปที่เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เธอขยับสายตากลับไปกลับมาที่ทั้งคู่ ทำให้ดูมีค่าพอที่จะไตร่ตรอง เนลล์หัวเราะเบา ๆ “ฉันไม่คิดว่าฉันจะตื่นมาครึ่งทางจากการงีบที่บ้านเพื่อจับคนขี้โกหกในการแสดง คุณคิ