บทที่ 568 เสียคะแนน

ด้วยความตกใจ ลูซี่หันไปหาคาริน่าโดยไม่รู้ตัวและถามว่า “มีอะไรเกิดขึ้นข้างนอกหรือเปล่า?”

คาริน่านิ่งงัน “หนูก็ไม่รู้ค่ะ”

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเธอก็กลับมารู้สึกตัวและตอบว่า “พี่ลูซี่ นั่งลงก่อน หนูจะออกไปดู”

เธอก้าวเดินออกไป

เมื่อคาริน่ากลับมา หลังจากผ่านไปสิบนาที

เมื่อเธอเข้าไปในห้อง คาริน่าก็ปิดประตูอย่างแอบ ๆ พร้อมกับใบหน้าที่แปลกประหลาดของเธอ

ลูซี่รู้สึกสับสน “มีอะไรเกิดขึ้นข้างนอก?”

คาริน่ายังคงดูแปลก ๆ เธอเข้าหาลูซี่และก้มลงกระซิบ “พี่ลูซี่ เดาสิว่าตอนฉันออกไปข้างนอกฉันเห็นใคร?”

คำถามของคาริน่าทำให้เธอต้องสงสัย ลูซี่สามารถบอกได้เลยว่าต้องเป็นคนที่เธอรู้จักเป็นการส่วนตัว เธอจึงถามด้วยความอยากรู้ “ใคร?”

“นายน้อยรองฟอสเตอร์”

อะไรนะ?

ลูซี่ตัวแข็งทื่อ ลืมจิบชาที่ห่างจากปากของเธอไปหนึ่งนิ้ว ขณะที่สมองของเธอนั้นว่างเปล่า

ประตูห้องของพวกเขาถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน

ทั้งคู่กระโดดออกจากกัน

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นโจเอลยืนอยู่ในสภาพเคร่งครึม

ตามมาด้วยด้านหลังเขาคือเจด้า ที่กำลังเสียใจพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำที่เปื้อนน้ำตา

เห็นได้ชัดว่าเสียงด้านนอกก่อนหน้านี้คือ เจด้าที่กำลังตามตื้อโ