เรย์กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เอลิออร์เข้ามาขัดจังหวะเขา ดวงตาที่แคบยาวเป็นประกายด้วยความเจ้าเล่ห์ขณะที่เขาพูดว่า “โอ้เธอทำอะไรอยู่นะเหรอ? เธอทำให้คุณชายสจ๊วตโกรธเห็นไหม? วอดก้าขวดนั้น” เอลิออร์ ชี้ไปที่ขวดบนโต๊ะอย่างลวก ๆ “คุณชายสจ๊วตให้ทางเลือกสองทางกับเธอคือดื่มทั้งขวด หรือจูบกับผู้ชายคนนั้นต่อหน้าทุกคนเพื่อความบันเทิง”“โอ้ว ~” ไฮด์ลากเสียง “โอ้ว” ยาวพรางค่อย ๆ เดินไปที่เจนและทำสายตาเจ้าเล่ห์ใส่ฌอนซึ่งยังคงนั่งอยู่บนโซฟาของเขา ไฮด์ลูบคางตัวเองอย่างโอหังพลางพูดว่า“นายจะสนุกแน่นอนคุณชายสจ๊วต เนื่องจากนายอยากที่จะดูการแสดงที่ร้อนแรง ฉันจะอาสาเป็นนักแสดงนำชายให้เอง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะคุยโวนะ แต่ฉันหน่ะจูบเก่ง จูบของฉันหน่ะสุดยอดอันดับหนึ่งเลย”ด้วยเหตุนี้เขาจึงเคลื่อนไหวตัวอย่างรวดเร็วเอื้อมแขนยาว ๆ ออก และดึงเจนที่ยังยืนมึนงงเข้ามาในอ้อมกอดของเขาเจนไม่มีเวลาตอบโต้ และล้มลงในอ้อมแขนของเขา วินาทีต่อมามีความอบอุ่นที่ริมฝีปากของเธอและดวงตาของเธอก็เบิกกว้างทันทีเธอ…ถูกจูบหรอ?ฟิ้วววววว! บรรยากาศช่างเงียบงันมีเพียงแค่เสียงลมพัดผ่านใบหน้าของเธอร้อนขึ้นทันทีและเปลี่ยนเป็นสีแดงตั้งแต่
"ไม่คิดว่าคุณหนูดันน์ ผู้เย่อหยิ่งในสมัยก่อน จะเต็มใจที่จะขอความเมตตาคุกเข่า และจูบผู้ชายต่อหน้าผู้คนมากมาย บอกฉันทีว่าคุณคิดว่าชายชราโจเซฟ ดันน์จะรู้สึกอับอายแค่ไหนถ้าเขาได้ยินเรื่องนี้” โจเซฟคือชื่อพ่อของเจนร่างกายของเจนสั่นสะท้านและเธอก็หน้าซีดทันที แต่วินาทีถัดมาเธอจำอะไรบางอย่างได้และเริ่มที่จะตอบโต้ด้วยริมฝีปากที่ซีด ๆ ของเธอ “ครอบครัวดันน์ไม่มีลูกสาวชื่อเจน ฉันเป็นแค่นักโทษ” เธอมองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาตรงหน้าเธอ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นใบหน้าชายในฝันของเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการได้หายใจและอยู่อย่างสงบ"คุณชายสจ๊วต ฉันเป็นแค่นักโทษชั้นต่ำ ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมอย่างคุณ ไม่ควรมีอะไรที่ข้องเกี่ยวกับฉันดังนั้นโปรดช่วยปล่อยฉันไปเถอะ” เธอบังคับให้เขาหวาดกลัว และพยายามทำตัวเองให้ต่ำต้อยที่สุด ทั้งหมดที่เธอทำก็เพียงแค่ต้องการอยู่อย่างสงบสุขศักดิ์ศรีของเธอมีความหมายอย่างไรกับเธอตอนนี้? ในที่สุดเธอก็เดินออกจากคุกมืดนั้น ในที่สุดเธอก็สามารถมองเห็นแสงแดดแสงตะวันได้แล้ว เธอไม่ต้องการละทิ้งความอบอุ่นนี้ที่เธอต่อสู้มาอย่างหนักเพื่อที่จะรู้สึกไปเพียงเพื่ออยากจะชนะดวงตาของฌอนหรี่
มีตู้เอทีเอ็มตรงข้ามละแวกบ้านของเธอ เธอใส่บัตรธนาคารของเธอเข้าไปในตู้ และเมื่อเธอเห็นตัวเลขที่ปรากฏบนหน้าจอเจนก็กัดฟันของเธอ และถอนเงินจำนวณสองพันเหรียญออกมาเมื่อกดเงินแล้ว เธอก็เรียกรถแท็กซี่ และบอกกับแท็กซี่ "ได้โปรดพาฉันไปที่ ... " เมื่อเธอเข้าไปนั่งข้างในรถเท่านั้น เธอเพิ่งจะคิดได้ว่า ... เธอกระวนกระวายรีบที่จะหนี แต่ไม่ทันได้คิดว่าเธอจะไปที่ไหน"คุณกำลังจะไปไหน?" คนขับแท็กซี่กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพึงพอใจนัก“ ฉันจะไปที่ไหน…?” เจนรู้สึกงุนงง ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าแม้โลกใบนี้จะมีขนาดใหญ่มหึมา แต่เธอก็ไม่มีที่จะไป“ คุณจะไปไหนหรือเปล่า? ถ้าไม่ก็ลงไป ฉันมีธุระต้องทำ” คนขับแท็กซี่ขมวดคิ้วและดูถูกเจน ชิ …วันนี้ฉันช่างโชคร้ายซะจริง ๆ เชียว? เขากล่าวหลังจากที่ออกจากบ้านมาและพบเจนในรอบแรกของการรับผู้โดยสาร“ ... ขอโทษค่ะฉันยังคิดไม่ออกว่าจะไปไหนดี” เจนพูดช้า ๆ แม้ว่าคนขับแท็กซี่จะอารมณ์ไม่ดีและตะคอกใส่เธอ แต่เธอก็ไม่สู้และกล่าวขอโทษอย่างน่าเวทนา มันทำให้เธอดูอ่อนแอ และช่างน่าสมเพชยิ่งนักคนอ่อนแอถูกเหยียบย่ำเหมือนพรมบนพื้นและมันก็เป็นเช่นนั้นมาตลอด คนขับแท็กซี่โกรธยิ่งขึ้นเมื
ในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจทางด้านข้างประตูฝั่งคนขับเจนได้ยินเสียงคนภายนอกกำลังพูดคุยอะไรบางอย่างและใช่มันคือหายนะที่กำลังมาเยือนเธอในไม่ช้าเธอรับรู้ได้ทันทีจากเสียงที่ผ่านลอดเข้ามาข้างใน “กรุณาช่วยเปิดประตูทีครับ”น้ำเสียงเย็นที่เย็นเรียบแบบเป็นทางการไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆถึงแม้คำว่า ‘กรุณา' จะออกมาจากปากผู้ชายคนนั้นแต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่านี่คือประโยคขอร้องมันถูกแฝงไปด้วยคำสั่ง! ไม่ต่างกันเลยทั้งเจ้านาย และลูกน้องช่างเหมือนกันเสียจริงอย่างกับถูกก๊อปปี้ออกมาการมาเยือนของแขกไม่ได้รับเชิญทำให้เจนขวัญเสีย เธอได้แต่กรีดร้องใส่คนขับรถ“อย่าเปิดประตูนะ!! นายจะเอาเท่าไหร่ฉันจะจ่าย!!ขอร้องล่ะนะอย่าเปิดประตู…ฮือ”ในขณะเวลาเดียวกันทางด้านนอกแชรบบ…ครืดดดเพล้ง!!!!!เหตุการณ์ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้นโดยที่คนภายในรถไม่ได้ตั้งตัว..หน้าต่างฝั่งผู้โดยสารอีกด้านแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้เจนไม่สามารถรับมือได้เธอกลายเป็นคนที่สิ้นหวังที่ไร้ทางออก“ฉะ..ฉัน..ฉันจะเเจ้งตำรวจนี่มันผิด..ผิดกฎหมาย!!”น้ำเสียงที่แฝงด้วยความหวาดกลัวเล็กๆ ดังมาจากที่นั่งฝั่งคนขับไม่ใช่แค่เธอที่กำลังจิตตกก
ในตอนนั้นเธอเองที่เป็นคนบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่หนักเเน่น "ณอน อิทธิพล และอำนาจที่ล้นมือของคุณทำให้ศัตรูมากมายกำลังหาช่องว่างในการแทรกแซง คุณไม่ควรที่จะมีจุดอ่อนใด ๆ ทั้งสิ้น อย่างแรกผู้หญิงที่จะอยู่ข้างกายคุณได้นั้นจะต้องไม่กลายจุดอ่อนให้คุณในอนาคต โรซาลีนอ่อนแอเกินไปเธอจึงไม่คู่ควรจะได้ยืนเคียงข้างคุณ แต่ฉันคือผู้ที่เหมาะสม และสมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับคุณ"เช่นเดียวกับทุกครั้งเขาเหนื่อยเหลือเกินที่จะเอ่ยปากไล่ผู้หญิงคนนี้ครั้งเเล้วครั้งเล่า “เธอต้องเป็นคนที่น่ารังเกียจแค่ไหนกันเชียว ถึงได้กล้าเดินตามผู้ชายที่เป็นของเพื่อนเธอ" และเป็นเช่นนี้เสมอเธอไม่เคยใส่ใจกับคำพูดที่เขาผลักไสเธอด้วยความระอา ไม่เพียงแค่นั้นเธอยังโต้กับเขาด้วยท่าทางที่ไม่ลดความมั่นนั่นลงเลยแม้แต่น้อย "ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ได้ครอบครองคุณแต่วันใดที่โรซาลีนกลายเป็นตัวจริงของคุณฉันจะถอยห่างจากคุณเอง ฉันสาบานด้วยเกียรติของฉัน เจน ดันน์”เธอผู้ที่เคยเป็นผู้หญิงที่ยโสโอหังคนนั้น!"ขอร้องล่ะคืนเงินให้ฉันเถอะนะ ขอเงินฉันคืน" แต่ตอนนี้เสียงที่ผ่านเข้ามากระทบที่หูของเขานั้นมีเพียงการขอร้องอ้อนวอนที่งี่เง่านั่นความคิดของณอนตอนน
เจนรู้สึกอึดอัดอย่างเห็นได้ชัดเมื่อยืนอยู่ตรงข้ามณอน เวลาผ่านไปไม่นาน ประตูถูกเคาะโดยใครบางคนที่อยู่ด้านนอกฌอน ตอบกลับการกระทำนั้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลึกความเย็นของผู้พูดถูกถ่ายทอดผ่านน้ำเสียงนั้น “เข้ามา” เจนเฝ้ามองไปยังผู้มาเยือนคนใหม่ที่กำลังเดินเข้ามาด้วยความตกใจผู้หญิงคนนั้นคือ อโลร่า สมิธ บุคคลที่เป็นคนสัมภาษณ์งานเธอเมื่อสามเดือนก่อน “สวัสดี อโลร่า” เจนรู้สึกเหมือนเธอกำลังรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกสายตาของเธอกำลังมองไปที่ฌอนที่นั่งอยู่บนโซฟาโดนเด่นเพียงหนึ่งเดียวในห้องอย่างวาดระแวงก่อนที่เธอจะเบนสายตาไปยังจุดที่อโลร่ายืนอยู่ ผู้หญิงที่เธอไม่คาดคิดว่าจะมาเจอเธอที่อีกครั้งที่นี่ หัวใจของเจนเต้นแรงราวกับถูกกระตุ้นด้วยสารเสพติดชนิดร้ายแรง เธอไม่สามารถเดาได้เลยว่าผู้ชายเลือดเย็นคนนี้กำลังวางแผนอะไรอยู่ “ดิฉันรู้สึกดีมากที่ได้พบคุณวันนี้คุณสจ๊วต” อโลร่า สวมชุดสูทสีขาวที่ถูกตัดเย็บให้ลงตัวกับเรือนร่างเครื่องประดับ และชุดที่เธอสวมใส่ไม่มีอะไรเป็นสิ่งบดบังเสน่ห์บนเรือนร่างนี้ อโลร่า รู้ดีว่าการที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้นั้นต้องมีอะไร และเธอเป็นประโยชน์ต่อเขา “หากมีอะไรที่ดิฉันพอจะช่
ยิ่งเจนคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่เธออยากจะสะบัดมันทิ้งพร้อมกับหัวที่กำลังสั่นคลอนนี่ “ไม่นะคะคุณสจ๊วต ฉันไม่อยากไปแผนกพีอาร์” เธออ้อนวอนเขาด้วยความตื่นตระหนกเช่นทุกครั้ง “ฉันรู้ว่าได้ทำผิดพลาดไปได้โปรดอภัยให้ฉันเถอะนะ ฉันได้ชดใช้กรรมในคุกมาแล้วตลอดสามปี ฉันได้รับกรรมนั้นแล้ว ขอบัตรธนาคารฉันคืน ฉันจะหายไปจากที่นี่ทันที ฉันจะไปให้ไกลแสนไกลและฉันสาบานว่าคุณจะไม่มีวันเจอฉันอีก”สิ่งเดียวที่เจนทำได้คือการอ้อนวอนที่ไร้ประโยชน์ หล่อนไม่ทันสังเกตเห็นถึงความประหลาดในสายตาของ อโลร่าหลังจากได้ยินเรื่องที่เธอเคยเธออยู่ในคุก อโลร่าเองเพิ่งย้ายมาที่เมืองนี้เมื่อสองปีก่อน และเธอไม่ได้โตที่นี่ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเจนใครก็ตามที่ทำงานกับฌอนมานานจะรู้ดีว่าทั้งหมดเกี่ยวข้องกับชื่อ เจน ดันน์ นั้นคือความอัปยศดวงตายาวของฌอนถูกหรี่ลงอย่างน่ากลัว…นี่เธอพยายามหลบหนีอย่างงั้นเหรอ?หล่อนไม่ต้องการเจอเขาอีกงั้นเหรอ?“ฮะ ~” เสียงที่ดูเหมือนไม่สบอารมณ์ดังขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะดึงโทรศัพท์ออกพูดคุยกับใครบางคนที่อยู่ภายใต้เขา ไม่นานนักมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น และผู้ชายคนหนึ่งถือบางอย่างเดินเข้ามาเพื่อ
เป็นเวลาสามตั้งแต่วันที่เจนถูกย้ายไปยังแผนกพีอาร์ เธอไม่สามารถทำเงินได้เลยแม้แต่สตางค์เดียวเธอเหลือบมองดูที่นาฬิกาขณะนี้เป็นเวลา23:07 นี่เป็นเวลาที่ธุรกิจที่นี่ทำเงินได้มากมายมหาศาลจากลูกค้า นั่นหมายถึงนี่เป็นโอกาสทองที่จะทำเงินของแผนกพีอาร์ห้องแผนกพีอาร์ แทบจะว่างเปล่า มีผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เหลือค้างเพื่อนร่วมงานของเธอทุกคนในแผนกแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของพวกหล่อน ถ้าจะให้พูดตามตรงสมาชิกทุกคนที่นี่มีรายได้ที่ค่อยข้างสูงเนื่องจากลูกค้าส่วนใหญ่เป็นไฮโซ นักการเมือง หรือผู้มีอิทธิพลทางสังคมมาใช้บริการ พวกเขามักจะเจียดเศษเงินนั่นแบ่งปันให้กับหญิงสาวเหล่านี้เจนอยู่ที่นี่ได้เพียงสามวันเท่านั้น เธอได้ยินมาว่า เจนนี่ ผู้หญิงที่กำลังตามจับ ท่านโซรอสที่บันใดก่อนหน้านี้ได้คุยโอ้อวดเมื่อวันก่อนว่านักธุรกิจหนุ่มใจกว้างคนนี้ปรนเปรอเธอแค่ไหนจากการที่เธอได้ทิปห้าหมื่นจากเขาภายในคืนเดียวสิบคูณห้าหมื่นจะได้ห้าแสน ถ้าร้อยเท่าของห้าหมื่นจะเป็นห้าล้าน....วิธีนี้เธอจะสามารถสนองความต้องการของผู้ชายคนนั้นได้ และในที่สุดเธอจะได้รับอิสระที่เป็นของเธอเสียทีช่างมันเถอะเจนส่ายหัวให้กับความคิดนั้น...