วันถัดมาเจนที่เพิ่งมาถึงจอีสต์ เอ็มเพอเรอร์ เธอเริ่มสังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกไป ผู้คนที่อยู่รอบตัวเธอรวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็กกลุ่มน้อย และกระซิบขณะที่พวกเขาชี้มาที่เธอเจนไม่ใส่ใจกับสิ่งรอบข้าง บางทีอาจเป็นเพราะเธอถูกสั่งย้ายจากคนทำความสะอาดไปแผนกพีอาร์ นั่นเป็นเรื่องปกติที่เธอจะดึงดูดความสนใจจากพวกเขาถึงอย่างไรเมื่อเธอเข้ามายังห้องรับรองของแผนกพีอาร์ เธอพบคำตอบของความผิดปกติในวันนี้และเธอช่างไร้เดียงสาจริง ๆ “ ฮ่าฮ่าฮ่า มีหมาอยู่ที่นี่แล้ว” การเยาะเย้ยอย่างไม่ทันตั้งตัวได้เปลี่ยนใบหน้าเป็นสีขาว เธอจำผู้หญิงที่ชี้มาที่เธอได้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจากพนักงานต้อนรับของห้อง 606 ลูน่า “ อย่าเสียงดังไป ลูน่า ตาของพวกเราไม่ได้บอด พวกเรามองเห็นหมากำลังเดินเข้ามา”ลูน่าหัวเราะอย่างเบิกบาน “ โอ้ แต่เธอไม่ได้เห็นมันกับตา! ผู้หญิงคนนี้สวมชุดตัวตลกพร้อมการแต่งหน้าที่อุบาทว์ขั้นสุด คุณชายลินช์ นั้นขอให้เธอคลานเข่าสี่ขาตอนหล่อนรับเงิน และเธอก็ทำตามอย่างว่าง่าย เขาสั่งให้เธอกระดิกหางและเธอก็ทำ ฉันสาบาน! ฉันกรู้สึกไม่ดีที่ได้เห็นมันเหมือนกัน!” ตูม! มันเหมือนราวกับว่าเลือดทั้งหมดของเธอกำลังหมุ
โจเนสสัน ไม่เหลือจิตใจที่เคยมีเหตุผลของเขาอีกต่อไป ในเวลานี้เขาทำตามคำขอของเจนนี่อย่างว่าง่าย โดยไม่คำนึงถึงเจน “ได้เสมอ ไม่ว่าเธอต้องการอะไร” มือของเขาลูบไปตามต้นขาของเจนนี่ขณะพูด“เธอน่ะ! อย่าเที่ยวพูดว่าฉันไม่ใจกว้าง” โจเนสสันดึงเงินสดออกมาจำนวนหนึ่งจากกระเป๋าเอกสารของเขา จากการประมาณด้วยสายตาน่าจะมีห้าหมื่น “หนึ่งพันสำหรับทุกเพลงที่ร้อง ถ้าร้องเพลงได้สิบเพลงก็จะได้หนึ่งหมื่นถ้าสามารถร้องเพลงได้ถึงห้าสิบเพลงเธอสามารถเก็บเงินทั้งหมดตรงนี้ไปได้” ห้าสิบเพลงคงใช้เวลาอย่างน้อยสามชั่วโมง ~~~“อ๊ะ นายท่านโจเนสสันทำไมคุณถึงให้เธอมากขนาดนี้ ~~~?”“อย่าห่วงเลยที่รัก ฉันจะให้มากกว่านี้ในภายหลัง” เขามอบสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นรอยยิ้มที่มีทรงเสน่ห์ที่สุดของเขาให้เจนนี่“อ๊ะ ~ คุณใจร้ายมากค่ะ ท่านโจเนสสัน” เจนเดินส่ายเอวเลื่อนตัวลงจากตักของโจเนสสันขยับย้ายสะโพกขณะเดินไปที่เคาน์เตอร์คาราโอเกะเพื่อเลือกเพลง “ อย่าบอกว่าฉันไม่ได้ช่วยเธอนะเจน ฉันเลือกเพลงให้เธอทั้งหมดห้าสิบเพลง” เมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอก็เคาะหน้าจอด้วยความบรรยากาศแห่งความคุ้นเคย จากเพลงที่หนึ่งไปสอง… สาม… เมื่อเธอทำเสร็จเธอก็ก
เมื่อคนเรายอมอ่อนน้อมถ่อมตนเพียงเพราะผลสุดท้ายคือ—การต้องการมีชีวิตอยู่เธอมองไปที่ใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์และไร้เดียงสาของซูซี่ ชีวิตที่สดใสและมีสีสันของเธอเป็นสิ่งที่เจนไม่เคยคาดหวังว่าจะได้สัมผัสมันอีกครั้ง"เธอ! เธอยังยิ้มได้ยังไงกัน?!” ซูซี่กระทืบเท้า “ เอาสิ่งนี้ไปจากฉันเจน มันไม่สำคัญหรอกว่าเธอจะได้เงินเท่าไหร่เพราะใคร ๆ ก็ดูถูกเธอทั้งนั้น! แม้แต่เหล่านางแบบในแผนกต้อนรับลูกค้า ที่ขายร่างกายเพื่อเงินก็ยังดูมีศักดิ์ศรีมากกว่าเธอซะอีก! เธอโยนความภาคภูมิใจศักดิ์ศรีทั้งหมดทิ้งไป ในเมื่อเธอทำอะไรแบบนั้นแล้วตอนนี้ใครเขาจะเคารพเธอ?ด้วยเหตุนี้เธอจึงเก็บตัวอย่างเย็นชาและหันหน้าหนีเจน เจนยืนอยู่ตรงนั้นไม่นานก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของเธอ ความเหนื่อยล้าถูกแสดงขึ้นทั่วทั้งใบหน้าของเธอ และคำพูดของซูซี่ก็ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอ… “ฉันทำแค่นี้เพื่อหารายได้ส่วนหนึ่งสำหรับค่าเล่าเรียนและค่าครองชีพ ไม่เหมือนเธอ ฉันจะไม่ยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อเงิน”เจนหัวเราะ…เธอทำเพื่อหารายได้และค่าครองชีพ เพื่อที่เธอจะได้มีหลังคาคลุมศีรษะและอาหารกินประทังชีวิต เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องไปเป็นขอทานข้างถ
พระอาทิตย์กำลังตกดินแสงระเรื่อของพระอาทิตย์สาดส่องเข้ามาภายในห้องอโลร่า ลุกขึ้นยืนจ้องมองอย่างอ่อนโยนไปที่เตียงในโรงพยาบาล ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงดูป่วยและหน้าซีดเธอนอนขดตัวหลับอยู่ใต้ผ้าห่ม ภายใต้แสงอุ่น ๆ ของพระอาทิตย์ยามเย็นที่สาดส่องมาที่เธอในขณะที่เธอกำลังจะเดินจากไป ทันใดนั้นเจนก็ลืมตาขึ้นมาบนเตียงและพึมพำว่า“ อโลร่า ฉันต้องการที่จะชำระหนี้ของฉัน แต่ฉันไม่มีอะไรอื่นนอกจากตัวของฉันเอง ฉันจะจ่ายคืนด้วยตัวเองได้ไหม?”ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็หลับตาและหลับไปอีกครั้งราวกับว่าหัวใจของ อโลร่า ถูกเข็มทิ่มแทง อารมณ์ของเธอค่อนข้างซับซ้อนและสับสนเจนเพ้อขณะนอนหลับ แม้กระทั่งยามหลับเธอก็ไม่สามารถลืมเรื่องหนี้ของเธอได้เลย…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อโลร่า ปฏิเสธที่จะเชื่อว่าคนแบบนี้จะทำบางสิ่งบางอย่างที่เลวร้ายได้ลงเจนบอกว่าทุกคนด่าเธอเรียกเธอว่าน่ารังเกียจ…เจนน่ารังเกียจอย่างนั้นหรือ? ถ้าเจนน่ารังเกียจใครหลาย ๆ คยในโลกใบนี้จะมีความน่าเคารพในเรื่องการตอบแทนบุญคุณได้เท่าเธอกัน?ผู้หญิงโง่ ๆ คนนี้ภูมิใจมากที่ได้รับความเชื่อใจจาก อโลร่า!ถ้าเป็น อโลร่า เธอคงจะร้องไห้กับตัวเองเมื่อเธอต้องอย
“ ไม่!” เจนพูดอย่างรีบร้อน “ ฉันไม่ได้หลบหน้าคุณนะคะ คุณชายสจ๊วต”เธอโกหก!เห็นได้ชัดว่าเธอหลีกเลี่ยงเขา!อย่างไรก็ตาม…“ เสียงของเธอเป็นอะไร?” ทำไมเสียงของเธอถึงแหบแห้งขนาดนี้?“ ฉันไม่สบายฉันเจ็บคอ” เจนลดเปลือกตาลงเพื่อปฏิเสธที่จะอธิบายอะไรเพิ่มเติม"เธอกลัวฉันไหม?"เปลือกตาของเจนกระตุกและครั้งนี้เธอไม่ปฏิเสธชายคนนั้นยืนอยู่ข้างเตียงของเธอเลิกคิ้วขึ้นช้า ๆ ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกอึดอัดทันใดนั้นเขาก็โน้มตัวไปข้างหน้า ในขณะที่เจนจ้องมองเขาด้วยความสยดสยองฌอนวางมือข้างหนึ่งลงบนผ้าปูที่นอนและขยับตัวเข้าใกล้เจนเขาเอื้อมมืออีกข้างไปที่เจนและเขาก็ย่อตัวลง ฌอนพูดอย่างใจเย็น“อย่าขยับ”ตามที่คาดไว้เจนเชื่อฟังเขา ฌอนดันผมหน้าม้าของเธอออกไปโดยใช้นิ้ว ก่อนจะแตะที่รอยแผลเป็นบนหน้าผากของเธอ เจนรู้สึกตัวทันที เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อสัมผัสอันเย็นเฉียบของเขาได้ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนก็ตามนิ้วของฌอนปัดเข้ากับแผลเป็นของเจน ริมฝีปากของเขากระชับขึ้น น้ำเสียงของเขาตะกุกตะกักเล็กน้อยขณะที่เอ่ยถาม“เธอได้รอยแผลเป็นนี้มาได้อย่างไร?”เจนเหลือบมองเขา…ช่างเสแสร้งจริง ๆ !เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเธอได
“ ฌอนสิ่งที่นายพูดกับเจนในตอนท้ายมันน่าเจ็บปวดมากนายรู้ไหม” เอลิออร์เดินตามหลังฌอนและแสดงความคิดเห็นของตัวเอง“ ฉันควรจะสนใจไหมว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร?”“ นายเอาแต่ใจตัวเองและดื้อรั้นขนาดนี้เลยหรอ จะเป็นอย่างไรถ้านายกลับมาเสียใจกับสิ่งที่นายปฏิบัติต่อเธออย่างนี้ในสักวันหนึ่ง”ฌอนยื่นบุหรี่ให้เอลิออร์พรางหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่ไยดี “ สูบบุหรี่แล้วเลิกคิดเรื่องไร้สาระซะ”เสียใจงั้นหรอ?เขาเคยเสียใจไหมนะ?แน่นอนว่า ไม่เอลิออร์ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม พูดตามตรงเขาก็คิดเช่นกันเมื่อพิจารณาจากตัวของฌอนแล้วเขาคงจะไม่มีทางเสียใจกับอะไรเลย เอลิออร์ย้อนไปช่วงอุบัติเหตุของ โรซาลีน ก็ไม่เห็นฌอนจะแสดงออกถึงความเสียใจ “ อยากดื่มไหม?”“ ฉันมีธุระต้องไปที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์”เอลิออร์ได้ยินดังนั้นจึงเดินตามฌอนทันทีอย่างดื้อรั้นและยืนยันที่จะไปที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์พร้อมกับเขาณ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ อโลร่าเรียกซูซี่เข้าไปพบเธอในห้องทำงานเป็นการส่วนตัว“ เจน ดันน์เป็นเพื่อนร่วมห้องของคุณทำไมคุณถึงไม่สังเกตเห็นอะไรเลยตอนที่เธอป่วย” อโลร่าเอ่ยถามหญิงสาวก่อนที่เธอจะนั่งลงบนโซฟาอย่างเคร่งเครียดบอกตาม
คำสบประมาทของ อโลร่า ทำให้ใบหน้าของซูซี่เปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธและเธอก็ตะคอกใส่ อโลร่าด้วยความโกรธเคือง "อโลร่าคุณมาดูถูกฉันแบบนี้ได้ยังไง? ฉันเป็นพนักงานบริการที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ใช่ แต่ฉันหาเงินด้วยมือของฉันเองและหยาดเหงื่อแรงกายของฉันเอง เงินที่ฉันได้มานั้นใสสะอาด!“ฉันได้รับทุกบาททุกสตางค์ด้วยหยาดเหงื่อและแรงกายของตัวเองไม่เหมือนกับเจนที่ขายศักดิ์ศรีของตัวเองเพียงเพื่อเงิน ฉันคิดว่าฉันมีชีวิตที่ดีและซื่อสัตย์ แล้วทำไมฉันต้องมาโดนคุณดูถูก อโลร่า”อโลร่า หัวเราะ “ ฉันจะบอกเธอตรง ๆ นะทอมสัน ถ้าเจนไม่ได้ช่วยเธอในวันนั้นการที่เธอไม่ยอมอ่อนข้อให้กับคุณชายหนุ่มเหล่านั้น ก็หมายความว่าคุณชายเซียร์รา จะเหยียบย่ำคุณลงไปกองกับพื้นจนคุณไม่ได้มีสภาพดีไปกว่าที่เจนเป็นอย่างทุกวันนี้หรอก…โอ้ว ไม่ใช่สิ คุณจะมีสภาพที่แย่กว่าเจนซะด้วยซ้ำ!”อโลร่า เย้ยหยันเธอ “ เธอทำในสิ่งที่เจนทำไม่ได้หรอก”“ ไม่แน่นอน ฉันจะไม่มีวันทำอะไรที่ไร้ยางอายและน่าสมเพชแบบนั้น ไม่ใช่ในชีวิตของฉันแน่นอน”อโลร่า พยักหน้า “ ฉันหวังว่าเธอจะยังสามารถพูดอย่างนี้ได้หลังจากนี้นะ”เธอไม่ต้องการที่จะเสียลมหายใจเสียเวล
มีเพียงสามคนในห้องนั้นคือลูกค้า เจนนี่ และเจน ถ้าเจนไม่พูดถึงเหตุการณ์นี้คงไม่มีใครรู้และมันคงจะหายไปในเวลาอันรวดเร็ว แต่เจนนี่กลับมาเล่าให้ทุกคนในแผนกต้อนรับฟัง ว่ามันเป็นเรื่องตลกที่สุดเท่าที่เคยมีมาและนั่นคือสิ่งที่ อโลร่า ค้นพบว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจน“ โอ้ยยยยยยยยยยย นี่มันอะไรกัน” เอลิออร์กล่าว “ เธอต้องโหดร้ายขนาดนั้นเลยหรือ? เจนนี่ช่างร้ายกาจซะจริง ๆ”ความเย็นชาเผยขึ้นบนใบหน้าของฌอนเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นเขาก็พยักหน้าให้อโลร่า “ เรียกแม่สาวเจนนี่ด้วย ฉันจะรอเธออยู่ในห้อง 606”ด้วยเหตุนี้เขาจึงหันกลับและเดินไปที่ลิฟต์เอลิออร์ตมหลังเขาไป เขาสัมผัสได้ว่าเพื่อนของเขากำลังระงับความโกรธของเขาอยู่ริมฝีปากของ เอลิออร์โค้งขึ้นและดวงตาของเขาก็เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น ... นี่ช่างน่าสนใจมีคนอื่นทรมานเจนและตอนนี้ฌอนก็โกรธมาก…นั่นหมายความว่ายังไงกันนะ?ริมฝีปากของ เอลิออร์ โค้งขึ้นอีกครั้ง…ห้อง 606ลูน่าและเจนนี่ มองชายสองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับดวงดาวที่ส่องประกายทั้งสองคนเป็นลูกค้าที่สุดพรีเมี่ยม!เมื่ออโลร่าบอกลูน่าและเจนนี่ให้ไปที่ห้องวีไอพี 606 ทั้งสองคนคิดว่ามีลูก