เจนรู้สึกไม่สบายใจเลยระหว่างนอนโรงพยาบาล“ ทำไมเธอถึงกลับมาที่นี่?” อโลร่าประหลาดใจที่เห็น เจน ที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ในคืนนี้ “ เธอยังไม่หายดีเลยนะ”“ ตอนนี้ฉันสบายดี อโลร่า ฉันพักผ่อนมาเพียงพอแล้ว” เจนไม่สามารถหยุดคิดถึงเรื่องหนี้สินของเธอได้แม้แต่วินาทีเดียว “ ฉันว่าอาการของฉันนั้นดีขึ้นมาก ๆ แล้วค่ะ อโลร่า คุณเอ่อ…คุณกรุณาช่วยจัดตารางงานให้ฉันคืนนี้เลยได้ไหมคะถ้าเป็นไปได้? ฉัน…ฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”"เธอ ... " อโลร่ามองไปที่เจนซึ่งดูเจียมเนื้อเจียมตัวและตัวเล็กนิดเดียว แต่เธอกลับดื้อรั้นและเข้มแข็ง เธอไม่สามารถพูดคำที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเธอออกมาได้เธอถอนหายใจ "ฉันจะจัดการให้ละกัน""เอ่อ อโลร่า" เมื่ออโลร่ากำลังจะออกจากห้องจู่ ๆ เจนก็เรียกเธอ “ เอ่อ อโลร่า ฉัน…ขอบคุณ” ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบลดศีรษะลงโค้งแสดงการขอบคุณอโลร่า แทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเห็น…เธอตาฝาดไปหรือเปล่านะ?เจน…หน้าแดงเหรอ?ยังมีอะไรให้เธอมาเขิลอายอีก? เธอไม่ได้ช่วยเจนมากมายอะไรนัก มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยสำหรับ อโลร่าคน ๆ หนึ่งจะต้องรู้สึกเจียมเนื้อเจียมตัวเพียงใดถึงได้มีความตื่นตระหนกและทำอะไรไม
คุณชายลูคัสหันกลับมาและผลักเจนออกไปแทบจะทันที เธอลืมตาขึ้นและกระพริบตา “ คุณลูคัส? ทำไม…คุณถึงพาฉันออกมาที่นี่หรอคะ?”ตอนนี้พวกเขาอยู่ในอีกห้องที่ได้รับการจัดตกแต่งให้คล้ายกับห้องก่อนหน้านี้มากเธอเป็นใคร? เพียงแค่อดีตนักโทษที่ต้องการหลีกหนีจากปัญหาให้มากที่สุดโดยสัญชาตญาณเจนต้องการที่จะหลบเลี่ยงใครหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เธอไม่สบายใจหรือมีปัญหา…เธอไม่มีสิ่งใดที่มีคุณค่า หรือเธอไม่มีอะไรที่เธอสามารถจะเสียได้อีกต่อไปแล้วด้วยสัญชาตญาณเธอ เธอพูดอย่างเร่งรีบว่า "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณชายลูคัส ฉันจะรีบออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ"ถึงแม้ว่าเธออยากจะออกไป แต่ขาของเธอกลับไม่สามารถขยับได้ ในขณะเดียวกันเธอก็ไม่อยากที่จะทิ้งบุคคลที่อาจเป็นภัยคุกคามต่อเธอในอนาคตได้ เป็นผลให้เธอเดินอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เธออยู่ในท่าทางที่ดูตลกมาก ๆ สำหรับคุณชายลูคัสเจนพยายามจะไปที่ประตูด้วยท่าทางที่ตลก คุณชายลูคัสสอดมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกงของเขา ดวงตาสีน้ำตาลที่อยู่หลังแว่นขอบทองของเขายิ้มขณะที่เขามองดูเธอเดินไปที่ประตู เขาไม่ได้พยายามที่จะหยุดหรือห้ามเธอ ราวกับว่าเขายินดีที่จะให้เธอทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจแล
เห็นได้ชัดว่า ซัค เป็นนักสู้ที่ดีเขาหลบหลีกหมัดของฌอนได้อย่างสมบูรณ์แบบหลังจากหมัดนั้นฌอนและซัคต่างก็ถอยแยกจากกัน และจ้องมองซึ่งกันและกันการแสดงออกของฌอนนั้นเย็นชาและดวงตาของเขาฉายแววอันตรายออกมา แน่นอนเขาบอกได้ว่าซัคไม่จริงจังกับการต่อสู้กับเขา มิฉะนั้นเขาจะไม่หลบหมัดนั้น…ซัค ลูคัส ไม่ใช่คนประเภทที่จะถอยห่างจากการต่อสู้ แต่เขาจะพยายามต่อสู้กลับแทนที่จะหลบหลีกมันทั้งสองคนช่างแตกต่างกันซัค นั้นจมปลักอยู่ในอดีต“ อยู่ห่าง ๆ เธอ” ฌอนโยนคำพูดเหล่านั้นทิ้งแล้วหันหน้ากลับไปอุ้มผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมแขนของเขาเมื่อเขาเดินไปถึงประตูเขาก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง “ ฉันจะให้คำแนะนำแก่นาย เนื่องจากนายเป็นคู่แข่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉัน นายจะเข้าใจดีขึ้นว่านายรู้สึกอย่างไรในไม่ช้า” ซัคไม่ต้องการให้ฌอนผิดพลาดอย่างเช่นเขาอีก จนทำให้ตัวเองต้องมาเสียใจไปตลอดชีวิตซัค กระพริบตาและซ่อนความเศร้าไว้ในดวงตาของเขาชายที่ประตูมีสีหน้าเรียบเฉย “ เรื่องของฉันไม่ใช่เรื่องของนาย”ซัคไม่ใช่คนยุ่งเรื่องของคนอื่น และเขาไม่อยากจะพูดอะไรมาก แต่แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนนั้นหัวใจของเขาก็อ่อนลง “
"เอลิออร์นายแน่มากที่ถามคำถามนี้!"เรย์ซึ่งเป็นตัวก่อกวนอยู่ตลอดเวลา ไม่สามารถหยุดตัวของเขาเองที่กำลังสั่นได้ ในขณะที่เขามองไปที่เอลิออร์“ อะแฮ่ม อะแฮ่ม! เอ่อ เอลิออร์ดูเหมือนว่าธุระของเราจะเสร็จแล้วนะ ฉันเริ่มหิวแล้วหล่ะไปหาอะไรกินกันเถอะ”‘ไปกันเถอะ รีบไปก่อนที่ ฌอน สจ๊วตจะจะแปลงร่าง… ’ เรย์คิดกับตัวเองพรางทำตัวเร่งรีบจริง ๆ เอลิออร์เองก็รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่าง ฌอน สจ๊วต กับ เจน ดันน์ อยู่แล้วหนิ?เจนฆ่าโรซาลีน แม้ว่าเธอจะเคยเป็นทายาทของครอบครัว ดันน์ ในช่วงเวลานั้น แต่ ฌอน ก็สามารถจับเธอเข้าคุกได้สมความตั้งใจ ในที่สุดเธอก็ออกจากคุกแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไปใคร ๆ ก็รู้ว่า ฌอน สจ๊วต เกลียดเจนดันน์มากแค่ไหนเอลิออร์ ไวท์ นั้นทั้งเก่งและไหวพริบดีมาก เขาจะโง่ถึงขนาดถามคำถามแบบนั้นออกมาได้ยังไง?!เอลิออร์ นิ่งไม่ไหวติงมีรอยยิ้มเผยที่ริมฝีปากของเขาขณะที่เขาพูดต่อ“ นายอยากรู้อะไรไหมฌอน?” จู่ ๆ เขาก็ชี้ไปที่ผู้หญิงบนเตียง “ นายอยากรู้ความลับของเธอไหม?”เขาเป็นหมอที่ค่อนข้างเก่งและมีชื่อเสียงหากเขาไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติใด ๆ ในระหว่างการตรวจสุขภาพก่อนหน้าน
“ตุบ!”นั่นคือเสียงหัวเข่าของเธอกระแทกพื้น!"คุณชายสจ๊วต ฉันจะชดใช้เงินห้าล้าน และไม่น้อยไปกว่านั้น ฉันสัญญาว่าฉันจะทำงานให้หนักที่สุด โปรดเชื่อฉันด้วย ให้เวลาฉันอีกสักหน่อย”เงินห้าล้านเป็นเพียงเศษเงินบนบาร์ที่เขาวางไว้เพื่อทรมานเธอ มันเป็นวิธีที่เขาทำให้เธออับอายและแก้แค้นเธอ ... หากการเชื่อฟังจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยหากสามารถบรรเทาความโกรธของเขาเธอก็ยินดีที่จะทำทุกอย่างอิสรภาพของเธอมีค่าใช้จ่ายห้าล้านเหรียญเองหรอ?ความโกรธที่แผดเผาในหัวใจของฌอนยิ่งมากขึ้น มากขึ้นเรื่อย ๆ!แม้เขาจะไม่ได้สังเกตว่าเขามองเจนด้วยความเจ็บปวดในสายตาของเขาอย่างไร!ผู้หญิงอะไร!ช่างเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอน่าสมเพชต่ำต้อยน่าสงสาร…คำพูดเหล่านั้นใช้กับผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อไรเธอกำลังคุกเข่า?เธอกำลังคุกเข่า!เธอคุกเข่าจริง ๆ!“หัวเข่าของเธอราคาถูกขนาดนั้นเลยหรอ?”ฮ่าฮ่าฮ่า…ฮ่าฮ่าฮ่า! เจนตาเบิกกว้าง เธอไม่กล้าที่จะกระพริบตาเพราะเธอกังวลว่าถ้าทำแม้แต่ครั้งเดียวน้ำตาของเธอจะร่วงหล่นเธอกลัวการถูกทุบตีไม่ใช่เพราะเธอกลัวความเจ็บปวด เธอไม่อยากได้ยินเสียงแห่งความเย่อหยิ่งของเธอที่ฝังลึกอยู่ในใจขอ
แม้แต่ อโลร่าเองก็ไม่รู้ว่าฌอนจะไปนิวยอร์ค อย่างไรก็ตาม อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ศูนย์ความบันเทิงนานาชาติ เป็นเพียงหนึ่งในธุรกิจที่มากมายของ ฌอน และไม่ได้เป็นธุรกิจที่โดดเด่นมากสำหรับเขามันเป็นเพียงสถานที่ที่เขาทำไปเล่น ๆ เพื่อฆ่าเวลาเป็นเพียงเพราะเขาได้พบกับ เจน ดันน์ ที่นั่นในวันนั้นธุรกิจหลักที่แท้จริงของ ฌอน คือ บริษัท สจ๊วต อุตสาหกรรมสจ๊วตเป็นกองกำลังที่น่ากลัว เป็นตระกูลเก่าแก่ที่ร่ำรวยตระกูลที่ผ่านมาหลายชั่วอายุคน และด้วยเชื้อสาย การสืบทอดทายาทที่เหมาะสม ธุรกิจของครอบครัวก็ยิ่งใหญ่ขึ้น และดีขึ้นในทุก ๆ รุ่นภายใต้การบริหาร ของ ฌอน สจ๊วต ความสำเร็จ และขนาดของธุรกิจ บริษัทสจ๊วตเติบโตขึ้นมากเป็นประวัติการณ์สามวันหลังจากพบฌอน เจนก็ได้พบกับใบหน้าที่คุ้นเคยอีกครั้งที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ศูนย์ความบันเทิงนานาชาติ “ ทำไมเธอถึงชอบขึ้นบันได?” ไฮด์ โซรอส มีความเซ็กซี่โดยเนื้อแท้ ในแบบที่ทำให้เขาชนะใจผู้หญิงหลาย ๆ คนได้อย่างง่ายดาย แน่นอนว่าเขารู้ดีถึงเสน่ห์ของเขาเอง และนั่นทำให้เขาเป็นผู้ควบคุมผู้เล่นในสนามอยู่ตลอดเขารู้สึกประหลาดใจที่ได้พบกับผู้หญิงที่น่าหลงใหลคนนั้นอีกครั้ง แม้
เจนไม่เข้าใจว่าทำไมอดีตเพื่อนร่วมห้องของเธอถึงดูถูกเธอเมื่อเจอกันแบบนี้ เธอเป็นคนที่น่ารังเกียจ และน่ารังเกียจมากขนาดนั้นจริง ๆ หรือ?เธอขบที่มุมริมฝีปากของเธอเบา ๆ จนเกิดรอยยิ้มที่น่าเศร้าเธอมองซูซี่โดยไม่พูดอะไร การมองแวบนั้นไม่มีความหมายอะไรเป็นพิเศษเลย หรืออาจเป็นลักษณะของการมองเพียงแค่ "การระลึกความทรงจำ" หลังจากนั้นเธอก็หันหลังกลับค่อย ๆ เดินกะเผลกออกจากสายตาของซูซี่ซูซี่รู้สึกแย่มาก เหมือนมีคนมาบีบที่ลำคอของเธอ ด้วยความโกรธเธอกำมือแน่นเป็นหมัดที่ต้นขาของเธอ จ้องมองไปที่ร่างที่เดินจากไปอย่างร้ายกาจเธอไม่เข้าใจผู้หญิงคนนั้นช่างน่าสมเพช ทำไมเธอถึงแสดงทีท่าหยิ่งแบบนั้นต่อหน้าเธอได้ขนาดนี้!ผู้หญิงคนนั้น – เจน ดันน์!เธอมีสิทธิ์อะไรถึงอวดดีขนาดนี้?ยัยขาพิการ!ยัยสิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร ที่กระดิกหางและขอเงิน!แม่มดขี้เหร่ที่ไม่มีรูปลักษณ์หรือร่างกาย แต่ยังต้องการไปยั่วยวนผู้ชาย!ซูซี่จำใบหน้าที่ชวนให้หลงใหลของ ไฮด์ ได้อีกครั้ง และความโกรธของเธอก็ยิ่งลึกลงไปเท่านั้น…ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นฝ่ายที่เข้าหาคุณชายโซรอสก่อนแน่ ๆ!บางคนเฝ้าดูซูซี่ และเจนตลอดการเผชิญหน้า พวกเขาทั้งห
ฝันร้ายไม่รู้จบ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเธอยืนอยู่บนขอบหน้าผาและจู่ ๆ เธอก็ดิ่งลงเหว! ... เจนสะดุ้งตื่นไม่ใช่เพราะเธอตกหน้าผา แต่เป็นเพราะประตูด้านหลังเธอเปิดออกจากข้างใน"อะไรกันเนี่ย? ทำไมเธอถึงนอนที่ประตู และไม่นอนบนเตียงของเธอ "ซูซี่ไม่สนใจเจนทุกครั้งที่พบกัน หลังจากเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นทำตัวเย็นชาและห่างเหิน แม้ว่าเธอจะดูถูกเจน แต่เธอก็ไม่ได้คุยกับเจนเช่นกัน ราวกับว่าแค่คุยกับเจนตัวเธอก็จะถูกลดระดับลงอย่างไรก็ตามเมื่อเช้านี้ที่หอพักทั้งสองคนเจอกัน ซูซี่ได้คุยกับเจนจริง ๆ โดยทำเหมือนเป็นการแสดงออกถึงความเมตตาแต่…เธอไม่ได้พูดอะไรที่ดีเป็นพิเศษ มันอาจจะดีกว่าถ้าเธอไม่พูดอะไรเลย“ประตูถูกล็อคจากด้านในเมื่อคืนนี้”เจนพูดอย่างอ่อนโยน มีบางสิ่งที่ดีที่สุดที่ยังไม่ได้พูดเธอไม่ได้หวังคำขอโทษ เธอแค่อยากให้ซูซี่หยุดแค่นั้นซูซี่พูดอย่างเมินเฉย เสียงของเธอไปถึงหูของเจน“ โอ้ ~ มันถูกล็อคจากข้างในใช่ไหม? บางทีฉันอาจจะชนมันโดยบังเอิญ ตอนที่ฉันปิดประตูเมื่อคืนนี้”บังเอิญชนเข้าหรือเปล่า? ... คงไม่มีใครเชื่อเช่นนั้นเจนส่ายหัว เธอไม่อยากทะเลาะกับซูซี่เพราะหัวของเธอหนักขึ้นเรื่อย ๆ และรู้สึ