บทที่ 104 ไฮด์ ไฮด์ นี่มันเรื่องน่าปวดหัวอะไร

ฤดูร้อนในช่วงมัธยมต้นปีสาม เธอเคยพูดว่า "ฌอน สจ๊วต มาเดทกัน คุณจะต้องดูแลฉัน”

วัยรุ่นเสื้อขาวหันหัวไปรอบ ๆ และจ้องมองเธอด้วยดวงตาฟีนิกซ์ที่ชัดเจนของเขา โดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเริ่มเดิน เธอวิ่งไล่ตามเขาและคว้ามือของเขาจากด้านหลัง “ คุณใจร้ายมาก มันง่ายมากที่จะดูแลฉัน คุณไม่คิดว่าจะทำมันเลยหรอ?”

จนถึงวันนี้ เจน ดันน์ ยังคงจำคำตอบของช่วงวัยรุ่นนั้นได้

เขาเคยพูดว่า “ไม่ใช่ว่าฉันดูแลเธอไม่ได้ แต่เป็นเพราะเธอไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับฉัน” เขาหันกลับมาหลังจากพูดแบบนั้น และปล่อยให้เธอจับมือเขาได้ เขาจับมือเธอแล้วเดินออกจากประตูโรงเรียนไป

เจน ดันน์ จำได้ว่าตัวเองกำลังมองไปที่นิ้วที่เกี่ยวพันกันในตอนนั้น เธอคิดถึงอะไรอีกแล้ว?

โอ้…เธอจำมันได้

ตอนนั้นเธอคิดว่า ‘ถ้าฉันไม่ใช่คนที่ใช่ทำไมคุณไม่ปล่อยมือฉันละ ฌอน สจ๊วต?

เธอจับแขนของเขาอย่างใกล้ชิดจากด้านหลัง และโน้มตัวเข้าหาเขา เธอยิ้มอย่างไร้ยางอายขณะที่พูดว่า “ฌอน สจ๊วต ถ้าฉันไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับคุณก็จะไม่มีใครในโลกนี้อีกแล้ว”

“เจน ดันน์? เจน ดันน์?” ไฮด์ โซรอส เรียกเธอสองครั้งด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ที่เธอฟุ้งซ่านอีกครั้ง ...