เจน ดันน์ไม่เคยเจอใครเหมือนไฮด์ โซรอส!“เฮ้ ทำไมคุณฝันกลางวัน? ตื่นได้แล้ว"ใต้ต้นไทร ชายเสื้อเชิ้ตสีขาวยังคงยืนอยู่ที่นั่นเหมือนเมื่อวาน แต่วันนี้มีแค่จักรยานกับเขา“ ... ”“หยุดฝันกลางวันได้แล้ว เร็วเข้า ตื่นได้แล้ว”“... ทำไมคุณถึงมาที่นี่อีก?”รอยยิ้มพราวปรากฏบนใบหน้าของไฮด์ โซรอส“ทำไมฉันถึงมาไม่ได้?”ไม่ใช่ว่าเขาจะมาไม่ได้ แต่เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะยังคงปรากฏตัวต่อหน้าเธอหลังจากสิ่งที่ทำลงไปเมื่อวานนี้ไฮด์ โซรอสเป็นผู้ชายตัวสูง เขาวางขาข้างหนึ่งอยู่บนพื้นเพื่อรองรับขณะที่อีกขาเหยียบบันไดจักรยาน เขาเหยียดแขนยาวออก และในเวลาไม่นาน เขาก็ดึงผู้หญิงคนนั้นไปข้างๆเขา แล้วดันเธอลงบนที่นั่งผู้โดยสารเจน ดันน์พยายามลุกขึ้นยืน“อย่าขยับ ฉันจะไม่รับผิดชอบหากเธอล้ม” ขณะที่เขาพูดคำเหล่านั้นเขาเหยียบคันเร่งและจักรยานก็ออกตัวไปข้างหน้าในขณะที่แบกเจน ดันน์ไว้ข้างหลังตอนแรกเจน ดันน์กำลังจะลุกขึ้นยืน เธอไม่ทันตั้งตัวจักรยานก็เริ่มเคลื่อนที่ ภายใต้แรงเฉื่อยทำให้เธอกลับเข้าสู่ที่นั่งผู้โดยสารอีกครั้ง เธอยื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัวเพื่อจับเอวที่แข็งแรงและผอมบางของ ไฮด์ โซรอสเธอรู้สึกสับสน เกิด
เจน ดันน์คิดว่าเรื่องนี้คงจะจบลงหลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้วเห็นได้ชัด ว่ามีคนคิดอย่างอื่นมีร่องรอยของการทำอะไรไม่ถูกในดวงตาของเจน ดันน์ "คุณโซรอสคุณกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋นไปแล้ว” ‘แล้วคุณก็กินไปสามชามแล้วด้วย!’“อืม - อืม ก๋วยเตี๋ยวเนื้อก็รสชาติดี”“ ... ”“คุณหยุดตามฉันได้ไหม คุณโซรอส?” ทำไมคนนี้ถึงเป็นเหมือนขนมเหนียวหนืดอย่างนี้นะ?“ฉันบอกคุณแล้วคุณโซรอส หากคุณร่ำรวยก็นำเงินไปที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง คุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการกับฉันในตอนนั้น”มุมริมฝีปากของไฮด์ โซรอสโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเหยียดหยาม เขาพูดด้วยเสียง "โอ้" "ฉันจะทำอะไรก็ได้ที่ฉันต้องการหรอ?"มีคนเริ่มเจ้าเล่ห์"ใช่ คุณร่ำรวยดังนั้นนำเงินของคุณไปที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ คุณคือลูกค้าของฉันและลูกค้าคือพระเจ้า”“โอ้…” เขาตอบอย่างยืดยาว “โอ้” มีความหมายสำคัญที่ลึกซึ้ง อย่างไรก็ตาม เจน ดันน์ไม่สามารถรับรู้ได้ในขณะนี้ “ คุณพูดเอง เจอกันคืนนี้"ต้องบอกว่า เขาหันหลังกลับและผลักจักรยานของเขาออกไปเจน ดันน์สูญเสียอย่างสิ้นเชิง เธอพบว่ามันยากที่จะอ่านใจของไฮด์ โซรอสอย่างไรก็ตามในที่สุดเธอก็ถอ
พวกเขาออกจากอีสต์ เอ็มเพอเรอร์และรับประทานอาหารมื้อเย็นกันที่ตลาดกลางคืนเธออนุญาตให้ ไฮด์ โซรอสจับมือเธอขณะที่พวกเขาเดินผ่านฝูงชนแน่นอน ว่ามันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่คนหน้าตาแปลก ๆ พุ่งเข้ามาในทางของพวกเขา“คราวนี้เราจะไปไหนอีก?” นี่ไม่ใช่ทางกลับไปยังอีสต์ เอ็มเพอเรอร์ไฮด์ โซรอสขับรถมาสเซอร์ราติของเขาและใช้เส้นทางอื่น“เธอจะรู้เมื่อเราไปถึงที่นั่น”“เราตกลงกันแค่ทานอาหารเย็น ไม่ใช่หรือ?”“แน่นอนว่าเราต้องเดินเล่นหลังจากทานอาหารมื้อเย็น”‘…ใครก็ตามที่เชื่อคำพูดเหล่านี้ก็ไร้เดียงสาจริงๆ’ ไฮด์ โซรอสคิดอย่างนั้นในใจขณะที่รถขับไปบนทางหลวงยกระดับ เจน ดันน์รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “เราจะไปที่ไหนกันแน่”“ไปขับรถ”“ ... ”เจน ดันน์เห็นว่า ไฮด์ โซรอสไม่ยอมบอกเธอ เธอจะไม่ได้รับคำตอบแม้ว่าเธอจะถามต่อก็ตามดังนั้นเธอจึงหันศีรษะและมองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง"เรามาถึงแล้ว"เมื่อรถหยุดลงเจน ดันน์ก็เบิกตากว้าง…“ สวนสนุก หรอ?”"ใช่ ฉันอยากเล่น และเธอจะไปกับฉัน”ไฮด์ โซรอสวางมือบนเอวของเขาและอวดดีอย่างไร้ยางอาย “สำหรับนายหนุ่มที่ร่ำรวยและหล่อเหลาอย่างฉันซึ่งเป็นคนที่มีการศึกษ
เบนท์ลีย์สีดำอยู่ออกไปไม่ไกล ซ่อนตัวอยู่ในความมืด ภายใต้ต้นไม้ที่ร่มรื่น มันไม่ได้เป็นที่สังเกตที่เบาะหลังอโลร่ากล่าวด้วยความเคารพว่า “ขอบคุณที่ให้ฉันนั่งรถกลับบ้านด้วยนะคะคุณสจ๊วต ฉันไปก่อนนะคะคุณสจ๊วต” ต้องบอกว่าเธอเอื้อมมือไปคว้าที่จับประตูอโลร่าออกแรงดึงมือจับประตู เธอกำลังจะผลักประตูให้เปิดออก มีมือยื่นออกมาจากมุมหนึ่งกดไปที่หลังมือของเธอแน่น อโลร่าตกใจและหันกลับไปดูข้างๆเธอตอนนี้ ใบหน้าที่ดูลึกลับและมีเสน่ห์ของฌอน สจ๊วตถูกปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็น ดวงตาของเขาดูไร้ความปรานีและน่ากลัวขณะที่พวกมันจ้องมอง ... ที่นอกหน้าต่างหรอ?อโลร่ามองตามสายตาของเขาไปโดยไม่รู้ตัว ดวงตาคู่สวยของอโลร่าเบิกกว้างทันทีกับสิ่งที่เธอเห็น…เจน? นายหนุ่มแห่งตระกูลโซรอส?ทันทีที่เจน ดันน์เดินออกไปหลังจากเธอเลิกงาน เธอจะเห็นไฮด์ โซรอสขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น เจน ดันน์ชินแล้ว ทุกคืนเมื่อเธอเลิกงานและออกจากอีสต์ เอ็มเพอเรอร์เธอจะเห็นใบหน้าที่มีเสน่ห์ของคนนี้และรอยยิ้มร้าย ๆ ของเขาบางครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองงงงวย…เธอไม่รู้ว่านายน้อยคนนี้จะอยู่เคียงข้างเธอไปอีกนานแค่ไหน"สับ สับ ทำไมคุณช้าจัง” ไฮด์ โซรอสยืนพิ
ไฮด์ โซรอส หัวเราะเบา ๆ และถามว่า "ของนายหรอ? คุณชายสจ๊วต นายกำลังหมายถึงอะไร?”“ฉันแน่ใจว่านายคงรู้ดีอยู่แล้ว ทำไมถึงถามมันออกมา?“ถ้าคุณชายสจ๊วตหมายถึงเจน ...” รอยยิ้มบนริมฝีปากของ ไฮด์ โซรอส ค่อย ๆ จางลง “เธอเป็นคนมีชีวิตจิตใจ เธอไม่ใช่สิ่งของที่เป็นของใคร”ไม่มีร่องรอยของอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าที่ดูดีของ ฌอน สจ๊วต เขาจ้องมองอีกฝ่ายและพูดว่า “ฉันเคยเตือนนายมาก่อนแล้ว แม้ว่าฉันจะไม่ต้องการสิ่งของของฉัน แต่คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะหยิบมันขึ้นมา”ใบหน้าของ ไฮด์ โซรอส ดูเคร่งขึมขึ้น “เจน ดันน์ เป็นคนที่มีชีวิตจิตใจ เธอมีวิธีคิดของตัวเอง และมีสิทธิ์เลือกเส้นทางชีวิตของตัวเอง ฌอน สจ๊วต นายไม่คิดว่าตัวเองก้าวก่ายมากเกินไปหรือ?“ใช่ บางทีคุณชายสจ๊วต และเจนอาจมีอดีตต่าง ๆ ร่วมกันที่ไม่มีใครรู้เรื่องราวเหล่านั้น แต่นั่นมันคืออดีต ฌอน สจ๊วต ก็เพราะว่านายเคยพูดเอง ว่าเธอไม่ใช่คนที่นายต้องการ แล้วทำไมนายถึงไม่ปล่อยเธอไปละ?”เมื่อได้ยินคำพูดของเขา มีความเย็นชาวูบวาบในดวงตาที่ลึกซึ้งของ ฌอน สจ๊วต…เธอพูดอะไรกับไฮด์ โซรอส นะ?“แม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างคุณสองคนในอดีต แต่ฉันก็มั่นใจว่ามันก็ไม่ใช
อโลร่ารู้สึกตัวสั่น และสั่นรามไปตามกระดูกสันหลังของเธอ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าความดันในชั้นบรรยากาศรอบ ๆ ตัวของเธอนั้นเริ่มลดลงสู่จุดที่ต่ำมาก ๆ เธอรู้สึกสงสารเจนในเวลาเดียวกัน ไฮด์ โซรอส แตกต่างจากชาวต่างชาติที่ชื่อคาลเลน อโลร่านั้นได้เคยรับมือกับผู้คนหลากหลายประเภทตลอดระยะหลายปีที่ผ่านมาที่เธอทำงานนี้ ด้วยเหตุนี้เธอจึงพัฒนาสายตาที่เฉียบคมในการรับรู้ลักษณะของบุคคลต่าง ๆ ได้ดีมากวันนี้เธออยู่ในเหตุการณ์ที่เกิดความขัดแย้งระหว่างหัวหน้าของเธอเองและคุณชายไฮด์ โซรอสพฤติกรรมของคุณชายหนุ่มโซรอสนั้นมันเกินความคาดหมายของเธอไปมากอโลร่าไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดเหล่านั้นจะออกมาจากปากของคุณชายหนุ่มรูปหล่ออย่าง ไฮด์ โซรอสตามที่กล่าวมาข้างต้น อโลร่าไม่คาดคิดว่าคำพูดเหล่านั้นจะออกมาจากปากของเพลย์บอยหนุ่มรูปหล่อ ที่เก่งและอัจฉริยะอย่างคุณชายโซรอส ที่ว่าความสัมพันธ์ของเขากับเจนนั้นมันมีค่ายิ่งกว่าทองคำ…?อโลร่าไม่สามารถเข้าใจได้ว่า ฌอน สจ๊วต กำลังคิดอะไรอยู่…หัวหน้าของเธอนั้นเขาไม่เคยเป็นคนที่จะเอาตัวเองเข้าไปยุ่งจุ้นจ้านกับธุรกิจของผู้อื่นหัวหน้าใหญ่ของเธอนั้นไม่รู้ว่าในเวลานี้ และขณะนี้เขานั
วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ไฮด์ โซรอส มาถึงชั้นล่างของหอพักของ เจน ดันน์ เพื่อมารับเธอไปรับประทานอาหารกลางวัน เจนมีวันหยุดหนึ่งวันในช่วงสุดสัปดาห์ ร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อในตลาดกลางคืนกลายเป็นสถานที่ที่เจนและไฮด์ โซรอส แวะเวียนมาบ่อยที่สุดคุณฮาร์เปอร์คุ้นเคยกับการเห็น ไฮด์ โซรอส พาแฟนตัวน้อยของเขามาที่ร้านอาหารเพื่อกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อที่ร้านของเขาหลังจากรับประทานอาหารกลางวันในวันนี้ ไฮด์ โซรอส ก็พาเธอตรงไปที่โรงภาพยนตร์ทันทีเจนยังคงหลงอยู่ในภวังค์ในขณะนี้ ข้าวโพดคั่วและถ้วยเครื่องดื่มล้วนเป็นเครื่องเตือนใจเธอ เธอถูก ไฮด์ โซรอส หลอกอีกครั้งอย่างไรก็ตามรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนริมฝีปากของเจนโดยไม่รู้ตัวเธอต้องยอมรับว่า ไฮด์ โซรอส เป็นคนที่น่าทึ่งมาก เมื่อเขาตั้งใจที่จะปฏิบัติต่อใครสักคนด้วยความรักคน ๆ นั้นก็จะมีความสุขมากแน่ ๆ ขณะที่เธอคิดเช่นนั้นรอยยิ้มก็หายไปจากใบหน้าของเธอเธอจ้องมองไปที่เด็กผู้ชายตัวโตข้าง ๆ เธอด้วยใบหน้าที่ดูซับซ้อน เธอตัดสินใจแล้ว หลังจากการชมภาพยนตร์ในวันนี้ เธอจะตั้ง ว่าเธอจะพอแค่นี้ เธอไม่อยากตกหลุมรัก ไฮด์ โซรอสเธอจะต้องบอกเขาด้วย ว่านี่คือจุดที่พวกเขาควรหยุดแ
"คุณปู่ ...” ไฮด์ โซรอส กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ชายชราโซรอสก็พูดตัดบทเขาขึ้นมาอย่างย็นชา“ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป”คำสั่งเย็นชาของท่านปู่นั้นดังขึ้นในหูของ ไฮด์ โซรอส ในทันที! ไฮด์ โซรอส หรี่ตาและจ้องไปที่ปู่ของเขา “ปู่สอดแนมผมหรอ?”ไฮด์ โซรอส จ้องมองไปที่ปู่ของเขาด้วยสีหน้าเย็นชาเล็กน้อยในตอนนี้ชายชราโซรอสปล่อยคำอุทานออกมาอย่างเยือกเย็น และกล่าวว่า “เจ้าทำให้ฝ่ายตรงข้ามที่น่ากลัวขุ่นเคืองเช่นนี้ ในฐานะหัวหน้าตระกูลโซรอส ข้าไม่ควรตรวจสอบว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเลยหรือ? ข้าควรจะปล่อยให้ความหายนะสำหรับครอบครัวโซรอสมาเยือนตระกูลเราหรือไม่? หืม?”“ท่านกลัวไม่ใช่หรอคุณปู่? ท่านกลัวสจ๊วต คุณกลัวแค่เด็กรุ่นหลานในครอบครัวสจ๊วตนะคุณปู่ ไม่น่าแปลกใจเลย ว่าทำไมทุกคนถึงพูดตลอดหลายปีที่ผ่านมาว่าโซรอสไม่มีอะไรเทียบได้กับสจ๊วต…”ก่อนที่ ไฮด์ โซรอส จะจบประโยค ชายชราโซรอสก็คว้าไม้เท้าข้าง ๆ เขาแล้วเหวี่ยงมันอย่างแรงไปที่ ไฮด์ โซรอส "หุบปาก!" ชายชราโซรอสมีท่าทางดุร้าย แต่มีจิตใจที่ขี้ขลาด ดวงตาสีซีดของเขาเบิกกว้าง เมื่อเขาจับจ้องไปที่หลานชายของเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความโกรธหลานชายคนนี้อาจกล