บทที่ 127 ความขัดแย้งและความเจ็บปวดของไฮด์

เจนเกลียดคำว่า 'ลงโทษ'

"คุณสจ๊วตมักจะลงโทษฉัน จะเป็นอย่างไรถ้าวันนี้ฉันไม่อยากฟังคุณ? คุณจะลงโทษฉันอย่างไร คุณสจ๊วต?” เขายังลงโทษเธอไม่พออีกหรือ?

‘ถ้าเขาต้องการลงโทษฉัน เขาก็ควรทำมันเลย!’ ผู้หญิงคนนั้นคิดขณะที่เธอนั่งอยู่บนที่นั่งผู้โดยสาร “ถ้าคุณต้องการลงโทษฉัน คุณสจ๊วต ก็ทำเถอะ” เธอยอมแพ้ เขาควรจะลงโทษเธอ เธอไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว

บนเบาะคนขับ ดวงตาของชายคนนั้นส่องแสงวูบวาบ จากนั้น พวกมันก็มืดลง เขาหันหัวและพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มว่า “เอาล่ะ ถ้าเธออยากรู้ ฉันก็จะบอกให้เธอรู้” หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้นเขาก็คล้องแขนยาวรอบคอของเจนและดึงเธอเข้ามาหาเขา จากนั้นเขาก็ใช้อีกมือถูริมฝีปากของเจนอย่างโกรธเกรี้ยว เสียงที่ทุ้มของเขาดังขึ้นในรถที่เงียบสงบ

“ฉันเกลียดที่ริมฝีปากของเธอถูกคนอื่นทำให้เสีย คุณรู้ไหม?” นิ้วหัวแม่มือของเขาลูบไล้ริมฝีปากของเจนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทันใดนั้นเขาก็ก้มลงมาประกบริมฝีปากของเจน

ใช่ เขากัดเธอ

"อ๊ากก" เจนร้องเมื่อผิวริมฝีปากของเธอแตก เธอเอื้อมมือไปผลักฌอนออกไป หลังจากกัดเธอแล้วเขาก็ดึงตัวเองออกไปและสตาร์ทรถ เขาเปลี่ยนเกียร์และเหยียบแป้นคันเร่ง เขาทำทุกอย่างได้อย่างราบรื่น