"คุณมาทำอะไรที่นี่?" ขณะนี้อูโน่กำลังค้นกล่องและตู้ ในห้องหนึ่งของคฤหาสน์สจ๊วต พ่อบ้านซัมเมอร์กำลังยืนถือถาดในมืออยู่ที่ประตู หลังจากมองไปที่อูโน่อย่างเย็นชา สักครู่เขาก็เอ่ยถามคำถามกับอูโน่เสียงนั้นทำให้อูโน่สะดุ้งเล็กน้อย เสี้ยววินาทีต่อมาเขาหันกลับไปดู “โอ้ คุณนั่นเอง”คิ้วสีเทาของพ่อบ้านซัมเมอร์สั่นระริก การจ้องมองของเขาไล่ระดับลงเรื่อย ๆ ในที่สุดก็หยุดลงบนสมุดเล่มหนึ่งในมือของอูโน่ “อะไรอยู่ในมือของคุณหรอ?”“โอ้ นี่หรอ? นี่คือสมุดจดในชั้นเรียนของ โรซาลีน ซัมเมอร์ ใช่หรือไม่?”“ทำไม คุณถึงต้องการสิ่งนั้นหรือ?”“แน่นอนว่า เป็นเพราะ…” อูโน่กำลังจะอธิบาย แต่เมื่อจู่ ๆ ก็มีอีกเสียงร้องขึ้น “เร็วเข้าอูโน่ พวกพี่ ๆ กำลังรอให้คุณทำสิ่งต่าง ๆ ให้ลุล่วงโดยเร็ว” เขาเงยหน้าขึ้น และเห็นดอสกำลังเดินเข้ามาหาเขาและพ่อบ้านซัมเมอร์อูโน่ไม่ใช่คนโง่ เขาไม่ได้นัดหมายกับพี่น้องของเขา แล้วจะมีธุระอะไรที่ต้องไปทำได้อย่างไร? ดอสจงใจที่จะเข้ามา ... หลังจากคิดเรื่องนี้ เขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “โอ้” เขาตอบ "คุณพ่อบ้านซัมเมอร์ฉผมยังมีสิ่งที่ต้องทำ ไว้มาคุยกันอีกที”นี่ไม่ใช่วันแรกที่ทำงานของพ่อบ้านซ
การค้นคว้าท่ามกลางแสงสลัว ฌอน สจ๊วตได้อ่านรายงานตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าเอาจริงเอาจัง “นี่…คือสิ่งที่นายพบหรอ?” ปึกกระดาษบาง ๆ ไม่ได้ช่วยให้หญิงสาวพลิกคดีของเธอได้ กลับกัน มันเป็นเครื่องยืนยันเพิ่มเติมถึงความชั่วร้ายของผู้หญิงคนนั้นอูโน่พยักหน้า “บอส ไม่มีความลับเบื้องหลังจากเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อนจริง ๆ ครับ ตอนนี้ผ่านมาสามปีแล้ว ไม่มีบุคคลอื่นที่เกี่ยวข้องโดยตรงในเรื่องนี้ที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนอกจากคุณดันน์“ผมพึ่งจะได้เริ่มการสอบสวนกับเพื่อนร่วมชั้นของคุณ โรซาลีนเท่านั้น”“ทั้งสามคนในเอกสารนี้ล้วนเป็นเพื่อนร่วมห้องของคุณ โรซาลีนจากตอนนั้น จากสิ่งที่พวกเขาจำได้ ก่อนเกิดเหตุเมื่อ 3 ปีก่อน คุณโรซาลีนดูมีความสุขเป็นพิเศษที่เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งล้อเธอว่าเธอตื่นเต้นที่จะได้พบกับแฟนหนุ่ม“ตอนนั้น คุณโรซาลีนอ้างว่าคุณดันน์จะพาเธอไปที่ไนท์ไลท์ บาร์ในคืนนั้นเพื่อรับความรู้และประสบการณ์“เพื่อนร่วมชั้นทั้งสามคนได้ยินคำพูดเหล่านั้นเหมือนกันหมด”กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขากำลังบอกว่าเรื่องนี้มีความชอบธรรมและยังมีหลักฐานที่พิสูจน์ได้ สิ่งที่เพื่อนร่วมชั้นทั้งสามคนได้ยินในเวลาเดียวกันไม่อาจผิดพลาดได
เขาลากเธอออกจากล็อบบี้และพาไปที่รถ“ปล่อย ปล่อยฉันนะ! คุณกำลังทำให้ฉันเจ็บ!” ในขณะที่จับด้านหลังของเอวของเธอ หญิงสาวพยายามที่จะหนีออกจากการจับกุมที่แข็งแกร่งของชายหนุ่มชายหนุ่มไม่สนใจเธอในขณะที่เขายัดเธอเข้าไปในเบาะผู้โดยสารด้านหลังอย่างรุนแรงและปีนขึ้นไปข้างในด้วยตัวเอง ดอสเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในทันทีและรีบไปที่ ที่นั่งคนขับฉากกั้นระหว่างเบาะหน้าและเบาะหลัง เจนตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของฉากกั้นดังขึ้นเธอไม่รู้ว่าเธอเอาความกล้ามาจากไหน อาจเป็นเพราะเธออยู่ในรถแล้ว และฌอนก็คลายการจับตัวเธอ เธอโยนตัวเองขึ้นไปบนฉากกั้นด้วยความตื่นตระหนก “ดอส ดอส ลดฉากกั้นลง นายจะยกฉากกั้นขึ้นทำไม? เอามันลง…"ดอสถูกวางในตำแหน่งที่ยากลำบาก เขาหันกลับไปมองผู้หญิงที่รูม่านตาหดตัวลงด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าของเธอเป็นสีขาวซีดอย่างน่ากลัว ใครก็ตามที่ได้เห็นมันจะต้องใจอ่อน อย่างไรก็ตาม...ดอสก็หนักแน่นขึ้นและเหลือบมองอย่างระมัดระวังไปที่ชายที่นั่งผู้โดยสารด้านหลังซึ่งกำลังเปล่งออร่าแห่งความมืดออกมาจากตัวเขาทั้งหมด “แค๊ก แค๊ก…คุณดันน์ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจในเรื่องนี้” กล่าวอีกนัยหนึ่งว่า "คุณกำลังข
ตราบใดที่เธอประพฤติตัวดี แล้วก็จะไม่มีความเจ็บปวดอีกต่อไป ฟังดูง่ายมาก…ทำไมเธอถึงไม่อยากทำล่ะ?“เธอไม่จำเป็นต้องไปที่กองทุนสตอร์จอีกต่อไป”"…" ทำไม? หญิงสาวเปิดปากและปิดปากของเธอสองสามครั้ง ในที่สุดก็กลืนคำถามของเธอที่แฝงนัยแห่งการต่อต้านกลับเข้าไปในท้องของเธอ…ตราบใดที่เธอประพฤติตัวดีก็จะไม่มีความเจ็บปวดอีกต่อไป… “…อืม”"วางมือโครงการปัจจุบันและทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับกองทุนสตอร์จให้กับคนที่เธอไว้ใจและปล่อยให้คนนั้นจัดการซะ... นั่นคือวิเวียนอาจเป็นตัวเลือกที่ดี" ให้ "ข้อเสนอแนะ" ของเขา"แต่…"'แต่ บางคนก็รับมือได้ยาก และวิเวียนอาจจะไม่สามารถรับมือได้ ... 'เธอพยายามโต้กลับโดยไม่รู้ตัว คำว่า "ตราบใดที่เธอประพฤติตัวดีฉันจะไม่ปฏิบัติกับเธอแบบนั้นอีกต่อไป" สะท้อนอยู่ในใจของเธอ เธอก้มศีรษะลงอย่างระมัดระวังและกัดริมฝีปากอย่างช่วยไม่ได้ ‘อย่าโต้กลับเจน ดันน์ ไม่มีประโยชน์ ความพยายามของเธอไร้ผล เธอไม่สามารถแม้แต่จะก้าวออกจากเมืองนี้ได้หากเขาไม่ยอมปล่อยเธอไป‘อย่าโต้กลับ เขาจะทำให้กรามของเธอหลุดอีกครั้ง'"ตกลง" เธอก้มหัวเล็ก ๆ ของเธอลงขณะที่เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟังถึงอย่างนั้น ทำไมเธอ
ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?เธอมาที่นี่ได้อย่างไร?นายท่านพาเธอเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร?นี่คือสถานที่ที่โรซาลีนเติบโตขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้รับการต้อนรับที่นี่!ผมสีเทาของพ่อบ้านชราห้อยอยู่เหนือหน้าผากและมีเส้นเลือดยื่นออกมาเขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความโกรธที่กำลังคำรามอยู่ในอก!เขาเป็นพ่อบ้านเก่าของสจ๊วต พวกเขารับใช้สจ๊วตมาหลายชั่วอายุคน ในตอนนี้พ่อบ้านชราพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอดกลั้น ความหงุดหงิดในหัวของเขากำลังจะแตกออกมา แต่เขาก็ยังคงรักษาเหตุผลสุดท้ายในตัวเขาเอาไว้ได้ “นายท่าน ทำไมเธอถึง… ‘คุณ ดันน์’ มาที่นี่?”เมื่อเขาเอ่ยชื่อ ‘คุณ ดันน์’ พ่อบ้านชราก็กัดฟันแน่นขณะที่จ้องมองเจนอย่างน่าขนลุกเจนยังคงนั่งอยู่ที่เบาะหลัง เธอก็ไม่สงบเช่นกันเธอก้มหัวลงไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกผิด แต่เป็นเพราะเธอเห็นชายชราคนนี้ซึ่งเธอเคยเรียกว่า “คุณซัมเมอร์” เมื่อตอนเด็ก แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเข้ากับเขาได้อย่างไรเธอคือเจน ดันน์เธอถูกจับในข้อหาการตายของโรซาลีน ซัมเมอร์สอย่างไม่ถูกต้อง แต่ใครจะช่วยแบกรับความทุกข์ยากของชายชราผมหงอกคนนี้ที่ต้องเห็นลูกของเขาตายก่อนตัวเองงั้นหรอ?“ฉันไม่อยากอยู่ที่นี
ชายคนนี้ยุ่งอยู่กับการทำงานตลอดทั้งวัน เขากินอาหารกลางวันอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเข้าสู่การทำงานอีกครั้งด้วยความรีบร้อนเขาเพียงแค่ขอให้เจนขอความช่วยเหลือจากคนรับใช้หากเธอต้องการสิ่งใดเจนนั่งอยู่ที่ทางเดินยาวด้านนอกคฤหาสน์และเฝ้าดูคนสวนในคฤหาสน์ตัดหญ้าและดอกไม้ ดวงอาทิตย์อบอุ่น ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า แม้แต่สายลมก็ยังมีกลิ่นหอมที่ไม่ชัดเจนติดตัวไปด้วย เธอตกอยู่ในภวังค์ราวกับว่าเธอได้ย้อนเวลากลับไปไม่มีใครกวนเธอ เธอหลับไปโดยไม่รู้ตัวขณะนอนอยู่บนม้านั่งไม้ไผ่ทุกอย่างสมบูรณ์แบบสมบูรณ์แบบจนดูเหมือนไม่จริงหากร่างตรงและแข็งที่ยืนอยู่ที่ปลายสุดของทางเดินสามารถเพิกเฉยได้ทุกอย่างก็จะสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้นในสุดทางของทางเดินยาวไม่ไกลชายผมสีขาวเงินของชายคนนั้นปลิวอยู่กับสายลมโดยไม่สามารถปกปิดความเกลียดชังในดวงตาสีหม่นคู่นั้นใต้คิ้วสีเทาพ่อบ้านชรายึดเสาไว้เพื่อความสมดุล ดวงตาที่ชราภาพของเขาดูร้ายกาจเมื่อสบเข้ากับร่างที่นอนหลับอยู่ตรงทางเดินยาว ... ตุ้บ!ตะปูของเขาขุดเข้าไปในเสาไม้ เส้นเลือดจำนวนนับไม่ถ้วนที่หลังมือของเขาปูดออกมา เขาไม่เต็มใจที่จะยอมรับสิ่งนี้!ทำไมโรซาลีนของเขาต้องเป็นคนที่ต้องตาย
เจนมองไปบนท้องฟ้า ฝนกำลังจะตกเธอลุกขึ้นยืน หันหลังและเดินเข้าไปในบ้านอย่างเงียบ ๆคุณซัมเมอร์สมองด้วยความไม่เชื่อขณะที่เจนลุกขึ้นยืนและจากไปโดยไม่มีคำพูดอะไรเลยเขาอาจจะไม่ยอมแพ้และไล่ตามเธอ อย่างไรก็ตามคำพูดที่พูดกับเขาในบ่ายวันนี้โดยชายที่เขารับใช้มาทั้งชีวิตยังคงก้องอยู่ในหูของเขาการแสดงออกของคุณซัมเมอร์เปลี่ยนไปซ้ำ ๆนายท่านกำลังปกป้องเธอ เห็นได้ชัดว่าถ้าเขาไม่สามารถเผชิญหน้ากับเจนอย่างสงบได้ วิธีเดียวก็คือย้ายเขากลับไปที่ฝั่งของนายท่านเก่า นายท่านยังบอกว่าจะให้เงินเขาเยอะ ๆเงินทั้งหมดนั้นจะทำให้ลูกสาวของเธอกลับมามีชีวิตได้หรือไม่?นายท่านกำลังปกป้องผู้หญิงคนนี้แบบนั้นจริงๆ!หลังจากที่เจนเข้ามาในบ้านแล้วในที่สุดเธอก็รู้สึกไม่สบายใจที่มีคนจ้องมองเธอด้านหลังของเธอจนหายไปทันทีที่เธอเข้าไปในบ้านเธอ รู้สึกว่าพลังงานของเธอหมดไปจากเธอเธอไปดูที่บ้าน…มันยากที่จะจินตนาการว่าชีวิตของเธอจะลำบากแค่ไหนต่อจากนี้ความขัดแย้งระหว่างพ่อของโรซาลีนและเธอในวันนี้จะไม่จบลง หลังจากการสนทนาเพียงครั้งเดียวเธอส่ายหัวเขย่าความคิดที่ยุ่งเหยิงทั้งหมดที่อยู่ในด้านหลังของหัว ...…ท้องฟ้าค่อย
เวลาผ่านไปเร็วมาก ในพริบตาก็เข้าสู่ฤดูหนาวแล้วทุกอย่างสงบมาก แต่ความสงบสุขทำให้เจนตื่นตระหนกอย่างไม่มีเหตุผลนับตั้งแต่ฌอน สจ๊วตพาเธอมาที่คฤหาสน์สจ๊วตเธอก็กินและพักผ่อนตั้งแต่เช้าจรดค่ำ จากมุมมองของคนนอกเขาดูแลเธออย่างดีโดยไม่รู้ตัวและทำได้ดีมากจนไม่มีอะไรให้เลือกตำหนิถ้าเป็นคนอื่นคน ๆ นั้นอาจรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก อย่างไรก็ตามยิ่งเขาประพฤติเช่นนั้นเธอก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจเขาชอบนั่งอ่านหนังสือข้างเตียงโดยเปิดโคมไฟข้างเตียงทุกครั้งที่เธออาบน้ำ เมื่อเธอออกมาเขาจะยืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ หยิบไดร์เป่าผมตามธรรมชาติจากนั้นยืนอยู่ข้างหลังเธอและใช้นิ้วของเขาทุกนิ้วผ่านเส้นผมของเธออย่างพิถีพิถันทุกเช้าเมื่อเขาแปรงฟันเขายังชอบบีบยาสีฟันให้เธอเหมือนที่เขาทำนอกจากนี้เขายังต้องการจูบด้วยวิธีที่เอาแต่ใจมีหลายสิ่งหลายอย่างที่พวกเขาทำซึ่งมีเพียงคู่รักเท่านั้นที่จะทำพวกเขาทำ แต่การนอนด้วยกันบนเตียงเดียวกัน ซึ่งเป็นสิ่งที่คู่รักควรทำ พวกเขานอนในห้องแยกกันตลอดเวลาที่ผ่านมาเจนอยากจะหัวเราะทุกครั้งที่เขาแสดงความห่วงใยและใส่ใจเธอด้วยการทำสิ่งที่มีเพียงคู่แต่งงานหรือคู่รักที่กำลังออกเดทเท่านั้นท