ฌอนร้องเรียก "อูโน่" อูโน่รีบดึงเงินสดกองหนึ่งออกมาทันทีเกือบห้าพันในทั้งหมด “นี่ครับ นี่เป็นคำขอบคุณเล็ก ๆ น้อย ๆ จากนายท่าน พวกเรารีบออกมา ดังนั้นตอนนี้เราไม่มีเงินสดมากนัก หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจนะครับ”ในขณะที่เขาพูดอย่างนั้นเขาไม่สนใจความจริงที่ว่าคนขับรถรับจ้างตกตะลึงและมึนงงไปหมด อูโน่ยัดเงินใส่มือคนขับแท็กซี่แล้ววิ่งไล่ตามฌอนขึ้นรถในทันที“โทรถามว่าตอนนี้มีเที่ยวบินอื่นไปเซียะเหมินหรือไม่ ดูว่ารายการล่าสุดได้ออกบินไปแล้วหรือยัง”"ครับท่าน"หลังจากนั้นไม่นานอูโน่ก็ตอบว่า “นายท่านครับ เพิ่งออกไปครับ ตอนนี้เอาอย่างไรดีครับ?”“ถ้าจำไม่ผิดคุณชาร์ลส์จากหางโจวมีเครื่องบินส่วนตัวใช่ไหม?” หลังจากพูดแบบนั้นจบเขาก็โทรหา“คุณชาร์ลส์” ที่เขาเอ่ยถึงในทันที เขาเอ่ยขอยืมเครื่องบินเจ็ตของเขาผ่านทางโทรศัพท์ เหงื่อบาง ๆ ผุดออกมาบนหน้าผากของอโลร่า ฌอนหรี่ตา “คุณร้อนขนาดนั้นเลยเหรออโลร่า?”“ใช่ค่ะ นิดหน่อย ฉันไม่ค่อยชินกับสภาพอากาศในหางโจว” เธอตอบกลับด้วยท่าทางปกติ ฌอนจ้องมองอโลร่าเป็นเวลานานผ่านดวงตาที่คมเข้มของเขา แต่ในที่สุดเขาก็มองไปที่อื่นไม่มีใครรู้เลย ว่าตอนนี้หลังของอโลร่าเปียกโชกและ
เขามองไปที่อูโน่ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าของเขา “ทำไมคุณถึงเปลี่ยนเอกสาร? คุณอยู่ในภวังค์ความรักกับซัมเมอร์คนนั้นหรือเปล่า? แล้วบอกฉันทีเธออยู่ที่ไหน?”เธออยู่ที่ไหน? นั่นคือสิ่งที่เขาอยากรู้จริงๆ!“ผม…ผมไม่รู้จริง ๆ ว่านายหญิงอยู่ที่ไหน ผม…ผมยอมแพ้จริง ๆ ผมหานายหญิงทั่วเมืองแล้วแต่ก็ไม่พบเลย”"หยุดได้แล้ว!" ชายคนนั้นตะโกนออกมา ก่อนจะใช้นิ้วนวดคิ้วของตัวเอง “ฉันสนใจแค่เรื่องเดียวเท่านั้น คือเธออยู่ที่ไหน?" สำหรับอูโน่ ฌอนไม่ได้ด่าเขาเลยในตอนนี้ “บทบาทของคุณที่นี่เสร็จสิ้นแล้ว เนื่องจากคุณอยู่กับฉันมานานมากแล้ว ไปได้แล้ว”“นายท่าน!” อูโน่ไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง “ท่านจะลงโทษผมวิธีใดก็ได้ ผมไม่สนวิธี! แต่อย่าไล่ฉผมออกนะครับ!”“ดอสส่งเขาออกไป” ฌอนนวดคิ้วของเขา และเขาดูอ่อนเพลียอย่างถึงขีดสุด เขาแทบไม่ได้นอน เขาไม่หลับในคืนผ่าน ๆ มานี้ และเขาไม่มีแรงที่จะจัดการกับอะไรก็ตามที่ไม่สำคัญในเวลานี้“นา…”“อูโน่ อย่าเอะอะตอนนี้!” ดอสเดินเข้ามาหาเขาและพูดว่า “อย่าทำให้นายท่านปวดหัวอีกต่อไป เขาพยายามค้นหาอย่างบ้าคลั่ง ตั้งแต่ท่านผู้หญิงจากไป ถ้าคุณต้องการอยู่เคียงข้างเจ้านายจริง ๆ ให้ช่วยเขาตาม
เป็นเวลากว่าห้าวันแล้ว!ชายในห้องทำงาน ได้รับความรู้สึกหนาวเย็นอย่างมากอย่างที่เขาคาดไว้ไมเคิลไม่ได้ไร้เดียงสา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะหลงทางเช่นกัน ดอสแอบสะกดรอยคามและจับตาดูไมเคิลตลอดเวลา เขาเฝ้าดูและพบคนขับแท็กซี่ที่พาเจนมาที่หางโจว หลังจากนั้นเขาก็หยุดไมเคิล ลูเธอร์ เดินตามความคิดแบบเดียวกันกับฌอนฌอนดึงริมฝีปากของเขาเป็นรอยยิ้มที่น่าขัน…ในตอนนั้นพวกเขาทั้งหมดมีส่วนร่วมในเหตุการณ์บางคนตั้งใจและคนอื่น ๆ แค่บังเอิญ ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็ลงเอยด้วยการเป็นลูกแกะบูชายัญในสงครามที่พวกเขาต่อสู้ เธอจึงถูกโยนเข้าไปในกรงเหล็กนั้นในตอนนี้ดูเถิด เธอสามารถหลอกทุกคนได้แบบเงียบ ๆ “เก่งจัง ที่รัก” เขายิ้มให้ตัวเองอย่างขมขื่นก๊อก ก๊อก"เข้ามา"“ฉันเองค่ะ นายท่าน” ผู้มาเยือนคืออโลร่านั่นเองเสียงกรอบแกรบจากระยะไกลเดินเข้ามาหาเธออย่างช้า ๆ และมีเงาดำค่อย ๆ เคลื่นตัวมาที่เธอ ดวงตาของอโลร่ากระตุกและเธอไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะมาที่นี่เธอรู้อยู่แล้ว ว่านี่จะไม่ใช่การประชุมที่สงบสุข เธอยังลังเลสงสัยว่าควรจะบอกความจริงกับเขาดีหรือไม่ในท้ายที่สุดเจนก็เหมือนคนที่เธอเคยเป็นมา
นั่นเป็นคำพูดที่ต่อสู้กันอย่างชัดเจน แต่ฌอนเพียงแค่ยืนอยู่บนสุดของบันได ดวงตาสีดำสนิทของเขาจ้องไปบนใบหน้าที่เย้ยหยันของผู้มาเยือน เขาไม่ได้พูดตอบกลับแม้แต่คำเดียวความเงียบขยายออกไปอย่างน่าขนลุกราวกับความสงบก่อนที่จะเกิดพายุลูกใหญ่พ่อบ้านโอ้คส์รู้สึกอยากจะวิ่งหนีด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่เท้าของเขารู้สึกหนักมากราวกับว่าพวกมันถูกตอกลงกับพื้น เขาไม่สามารถยกพวกมันขึ้นได้เลยเขาตำหนิ ไฮด์ โซรอส ผู้มาเยือนอย่างลับ ๆ เขาหยาบคายขนาดนี้ได้ยังไง? ยิ่งในช่วงเวลาที่อ่อนไหวเช่นนี้ด้วย พ่อบ้านโอ้คส์เป็นพ่อบ้านมาหลายปีแล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นใครตั้งใจที่จะต่อสู้ในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้“ทำไมนายถึงอยากหัวเราะเยาะฉัน? บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรมยังคงยืนอยู่ และสจ๊วตก็มีพลังอำนาจเหมือนเช่นเคย ถ้าเราย่ำเท้าแม้แต่นิด ทั้งเมืองเอสก็จะสั่นสะท้าน”ไฮด์เพียงแต่หัวเราะเยาะเขามากยิ่งขึ้น “ใช่แล้ว สจ๊วตยังคงเป็นผู้นำ ไม่ต้องถึงขนาดย่ำเท้า เพียงแค่สจ๊วตจามเมืองเอสนี้ด็สั่นสะเทือนแล้ว” เขาโค้งริมฝีปากของเขาอย่างกล้าหาญ “แต่คุณชาย ฌอน สจ๊วต นายไม่สามารถควบคุมภรรยาของนายได้! ฮ่า ๆ ๆ ขอให้ฉันหัวเราะสักห
สามปีต่อมามีโฮมสเตย์ที่ค่อนข้างไม่เป็นทางการอยู่ริมฝั่งของเอ๋อไห่ แทนที่จะเป็นโฮมสเตย์จริง ๆ แล้วมันเป็นเพียงบังกะโลเล็ก ๆ สามชั้นเท่านั้น เมื่อเทียบกับโฮมสเตย์อื่น ๆ รอบ ๆ แล้วมันเล็กมากแม้ว่ามันจะตั้งอยู่ริมฝั่งเอ๋อไห่ แต่ทำเลก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก โฮมสเตย์ที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างออกไปอย่างน้อยหลายร้อยเมตรผู้หญิงคนหนึ่งสวมท่อนบนและกางเกงขายาวผ้าฝ้ายทรงหลวมที่หาได้ทั่วไปในสถานที่แห่งนี้กำลังนอนอยู่บนเก้าอี้โยกไม้ไผ่แบบดั้งเดิมที่ระเบียง เก้าอี้โยกไปมาพร้อม ๆ กับตัวของผู้หญิงทีโยกไปด้วย เก้าอี้ทรงสี่เหลี่ยมข้างเก้าอี้โยกนั้นมีหม้อชาผู่เอ๋อร์สีเขียวแต้มด้วยสีทองและถ้วยน้ำชาที่ถูกดื่มไปแล้วครึ่งหนึ่ง บ่อยครั้งที่จะมีนกน้ำบินผ่านผิวน้ำของทะเลสาบเอ๋อไห่ เพื่อล่ากุ้งแม่น้ำตัวเล็ก ๆ ที่เป็นอาหารพิเศษของที่นี่ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าจนดูน่าสัมผัส ราวกับว่าคุณสามารถเอื้อมมือไปจับเมฆสีขาวปุยได้สักกำมือ มีต้นไม้เก่าแก่ล้มอยู่ริมตลิ่ง ระดับน้ำในทะเลสาบจะต้องเพิ่มสูงขึ้นแน่ ๆ เพราะในตอนนี้ยังสามารถมองเห็นตอไม้เก่าแก่ในน้ำ และมีนกแก้วตัวหนึ่งบินมาเกาะอยู่ที่นั่น อาจจะเป็นเพราะหนีออกจากบ้านของใครบางคน
โจโจ้หยิบถ้วยชาขึ้นมาจากเก้าอี้ทรงสี่เหลี่ยมทันที เธอยื่นถ้วยพร้อมจานรองให้ผู้หญิงคนนั้น เมื่อผู้หญิงคนนั้นยืนขึ้นผมของเธอดูยาวอย่างน่าประหลาดเกือบที่จะถึงเอวของเธอ และมัดด้วยยางมัดผม เธอรับถ้วยจากโจโจ้แล้วเปิดฝาออกจิบชาก่อนจะใส่ฝากลับเข้าไปที่เดิม“ไปเอาสัญญา และตามฉันมาโจโจ้” จากนั้นหญิงสาวก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน เธอก้าวอย่างเชื่องช้า“ฉันมาแล้ว นายท่าน” โจโจ้วิ่งราวกับสายลมไปที่เคาน์เตอร์ และนำซองหนังออกมา ก่อนที่จะวิ่งกลับไปหาผู้หญิงคนนั้น หลังจากนั้นเธอก็เดินตามนายจ้างไปทีละก้าว ผู้หญิงคนนั้นเดินช้ามากโจโจ้ก็เลยเดินช้าด้วย โดยปกติคนปกติจะใช้เวลาสองหรือสามนาทีในการเดินจากระเบียงไปยังชั้นสอง แต่ทั้งสองคนใช้เวลาอย่างน้อยสองเท่า อย่างไรก็ตามโจโจ้ไม่ได้ขอให้ผู้หญิงคนนั้นเดินเร็วขึ้นเลยเมื่อพวกเขามาถึงชั้นสอง พวกเขาก็สามารถได้ยินทั้งคู่โต้เถียงกันอย่างดุเดิอดจากทางเดินผู้หญิงคนนั้นหยุดเดิน การมองที่ไร้กังวลเลือนหายไปจากใบหน้าของเธออย่างช้า ๆ และถูกแทนที่ด้วยสายตาที่เย็นชา โจโจ้ไม่รู้ว่าทำไม แต่ทุกครั้งที่แขกของพวกเขาทะเลาะกันที่โฮมสเตย์ เจ้านายที่แสนขี้เกียจของเธอแทบจะไม่มีอารมณ์ที
ไม่มีคำใดที่จะอธิบายถึงความตกใจที่เอลิออร์รู้สึกได้ในขณะนี้ เขาได้ยินเพื่อนของเขาพึมพำอย่างงุนงงในหู “ถ้าฉันไม่ทำโทรศัพท์หล่น…” และ “ถ้าฉันไม่ได้ขยับลิ้นชักตอนไปหยิบ…” ด้วยเหตุนี้เอลิออร์ก็คิดออกแล้ว เพื่อนของเขาขยับลิ้นชัก เมื่อเขาพยายามจะหยิบโทรศัพท์ แต่นั่นทำให้เขาค้นพบความลับนี้ซึ่งซ่อนอยู่มานานหลายปี“ถ้าเพียง แต่ฉันไม่วางโทรศัพท์…“ถ้าเพียง แต่ฉันไม่ได้หยิบมันขึ้นมา…”เอลิออร์กำหมัดแน่น ฟังคำพูดซ้ำซากที่น่าหดหู่ของเพื่อนของเขา ที่เอาแต่พูด “อาจจะ” และ“ อาจจะ” ตอนนี้ฌอนเป็นเหมือนชายวัยกลางคนที่ภรรยาของเขาหอบผ้าหอบผ่อนหนีเขาไป เขาดูเหมือนคนแก่ที่หมดสิ้นทุกอย่าง เอลิออร์อยากจะตบหน้าเขาจริง ๆ และบอกให้เพื่อนสนิทของเขาพูดจาดี ๆ แต่…เขาพาตัวเองไปทำเช่นนั้นไม่ได้!“ถ้า…ถ้าฉันสังเกตเห็นก่อนหน้านี้!” ชายผู้เต็มไปด้วยการปฏิเสธ และความหดหู่ หวาดกลัว วิ่งหนีจากความจริง และลงเอยด้วยการส่งเสียงบ่งบอกถึงความเสียใจที่ฝังอยู่ในส่วนลึกของหัวใจของเขา!ถ้าเขาสังเกตเห็นก่อนหน้านี้ ตอนจบของเรื่องนี้จะเปลี่ยนไปหรือไม่?เขาจะมีภรรยาที่สวยงามและลูก ๆ ที่น่ารักกับเขาหรือไม่?เอลิออร์มองชายตรงหน้า พ
รถจี๊ปเดินทางไปตามท้องถนนบนภูเขา ไม่จำเป็นต้องเปิดเครื่องปรับอากาศในรถ หลังจากเปิดหน้าต่างแล้วสายลมก็พัดพาอากาศบริสุทธิ์เข้ามาภายในตัวรถ"นี่ไง?" รถค่อย ๆ มาหยุด บนเบาะหลังของรถมีชายคนหนึ่งสวมชุดลำลอง คิ้วที่ดูดีของเขาขมวดลงเล็กน้อย เขาสำรวจสภาพแวดล้อมรอบ ๆ และพึมพำในใจว่า "ที่นี่ไม่ไกลไปหน่อยหรอ?"เอ๋อไห่ใหญ่โตมีโฮมสเตย์จำนวนนับไม่ถ้วนที่สร้างขึ้นริมทะเลสาบ อย่างไรก็ตามคนส่วนใหญ่ชอบที่จะอยู่ในเขตเมืองเก่าริมเอ๋อไห่ แม้ว่าพวกเขาจะค่อนข้างไม่เต็มใจเพราะเมืองเก่านั้นแออัดมาก ๆ ตรงกันข้ามสถานที่แห่งนี้อยู่ห่างไกลเล็กน้อยจากเมืองเป็นเพราะเหตุนี้ โฮมสเตย์ที่นี่จึงไม่ได้เป็นเชิงพาณิชย์และอากาศบริสุทธิ์กว่าในเมืองมาก“ผมแน่ใจว่าถูกต้องครับนายท่าน นี่คือสถานที่ในโพสต์นั้น” ผู้ช่วยที่มีผมเกรียนมากับชายในชุดลำลอง “นี่คือโฮมสเตย์ เมมโมรีโฮมสเตย์ โฮมสเตย์แห่งความทรงจำอย่างนั้นหรือ”“ขับรถเข้าไปที่นั่น”"ครับ นายท่าน"เครื่องยนต์ของรถได้รับขับเคลื่อนอีกครั้ง เพื่อขับไปยังโฮมสเตย์ที่ชื่อ เมมโมรีโฮมสเตย์ในโฮมสเตย์โจโจ้ได้เห็นรถที่ใกล้เข้ามาสักพักแล้ว เธอก็ตื่นเต้นร่าเริงพลางเอ่ยขึ้นด้วย