บทที่ 267 เจนคนที่เห็นแก่ตัว และไม่แยแสอะไร

เมืองเอสเป็นย่านที่เฟื่องฟูที่สุด ณ ห้างสรรพสินค้าระดับไฮเอนด์ที่มีแบรนด์ดัง ๆ แพง ๆ มากมาย ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอพูดขึ้นว่า "ฉันมาที่นี่เพื่อเลือกชุด"

พนักงานที่ดูแลสินค้าแบรนด์เนมส่วนมากมักจะชอบตัดสินรูปลักษณ์ของผู้อื่นจากภายนอก ในสายตาของพวกเขาผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามานั้นคือคนพิการ อย่างไรก็ตามหญิงพิการคนนี้ยืนยันที่จะยืดหลังของเธอให้ตรง มันทำให้เธอดูน่าอึดอัดยิ่งขึ้น

ในภาพรวมเธอไม่ได้สวมใส่สินค้าแบรนเนมด์ใด ๆ เลย บนร่างกายของเธอ ทุกสิ่งที่เธอใช้หรือสวมใส่เป็นเพียงสิ่งของธรรมดา ๆ ที่คนทั่ว ๆ ไปสวมใส่

พนักงานขายตัวสูงไม่ยอมขยับเขยื้อน นิ้วเรียวของเธอชี้ไปที่ตรงมุม ๆ หนึ่ง "ทุกอย่างมีส่วนลด 30% ตรงนั้น"

เธอไม่แม้แต่จะขยับตัวแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตามในเสี้ยววินาทีต่อมาใบหน้าของเธอก็บึ้งตึง หญิงพิการกำลังจ้องมองมาที่เธอด้วยดวงตาที่เยือกเย็น

เจนมองไปที่พนักงานขายที่ประตูด้วยความเงียบ ไม่มีการติอว่าและไม่มีร่องรอยของความโกรธเลย

หัวใจของเธอตอนนี้เป็นรูพรุน แต่ไม่มีสิ่งใดใส่เข้าไปได้ และไม่มีสิ่งใดรั่วไหลออกมา

"ฉันมาที่นี่เพื่อเลือกของขวัญ" เธอจ้องมองไปที่พนักงานขายอย่างใจเย็น แววตาท