ทั้งเธอ และเขาต่างก็รู้สึกถึงกันอย่างน่าประหลาดนี่อาจเป็นวันที่ฌอน และเจนใจตรงกันมากที่สุดไม่มีการทะเลาะวิวาท ไม่มีการด่าทอ และไม่มีการตำหนิทุกอย่างช่างดูสงบมันสงบมากจนพวกเขาดูเหมือนคู่รักที่หวานชื่นเธอไม่ได้อารมณ์เสียใส่เขา และเขาก็ทำตัวดีเกินไปจนดูเหมือนฌอนที่เผด็จการ และสุดจะทนอย่างที่เขาเคยเป็นทุกวัน เขาจะทำอาหารเช้า และอาหารเย็น ส่วนเธอจะเพลิดเพลินกับอาหารเหล่านี้อย่างเงียบ ๆบางครั้งเขาก็นอนลงบนโซฟาเพื่อดูทีวีในตอนกลางคืนด้วย เขาจะดูเรื่องโปรดของเขา แพะพอใจ และหมาป่าตัวใหญ่"ผมคือวูล์ฟฟี่ และเจนนี่จะเป็นวูลนี่ของผมนะ" ทุกครั้งที่มีฉากปราสาทใหญ่ออกมา คน ๆ นั้นจะพูดแบบนี้ด้วยความสนุกดูเหมือนเขาจะไม่เบื่อที่จะทำแบบนี้ ตราบใดที่ยังมีฉากของวูล์ฟฟี่ และวูลนี่ เขาจะพูดคำเหล่านี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์นี้ เธอจะยิ้ม และขอให้เขาปอกแอปเปิ้ลกับส้มให้เธอดูเหมือนราวกับว่าทุกอย่างจะดีเหลือเกินมันวิเศษมากจนดูเหมือนไม่ใช่เรื่องจริงในวันหยุดสุดสัปดาห์ อโลร่าจะมาที่บ้านของเธอ เมื่อเธอเห็นว่าทั้งสองเข้ากันได้ดีแค่ไหนเมื่ออยู่ด้วยกัน กรามของเธอก็แทบจะกระแทกพื้น
"ปล่อยฉันออกไป ฉันยังมีเรื่องต้องจัดการอีกมากมายในบริษัท”ไมเคิลยังคงขับรถไปเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าแม้กระทั่งถนนก็ยังเข้าข้างเขา รถแทบจะไม่ได้หยุดวิ่งหรือชะลอความเร็วเลยแม้แต่นาทีเดียว เพราะตลอดเส้นทางนั้นมีแต่ไฟเขียว"มากับฉันอ่ะดีแล้ว เพราะคุณจะเห็นความจริง"ไมเคิลกล่าวอีกว่า "หรือว่าคุณก็แค่อยากอยู่กับการหลอกลวงนั้น?"เจนกัดฟันแน่นรถขับแล่นเข้าไปในตัวอาคารของ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม อย่างช้า ๆ "ลงจากรถ" ไมเคิลเปิดประตูรถด้วยท่าทางสง่างามและลงจากรถก่อนเธอ เขาเดินอ้อมไปอีกด้านและเปิดประตูด้านข้างฝั่งของเจน “แน่นอน ผมสามารถช่วยอุ้มคุณออกจากรถได้ด้วยนะ”เขาพูดติดตลกหลังจากเห็นว่าเจนยังคงไม่ยอมลงจากรถสักที หลังจากที่เอาแต่นั่งนิ่งอยู่ในนั้นเป็นนานสองนานเจนจ้องมองไมเคิลอย่างเกรี้ยวกราด น่าแปลกใจที่สายตาของเธอนั้นมันสามารถกระตุ้นให้ไมเคิลหยุดสิ่งที่เขากำลังกระทำอยู่ได้ แม้ว่าเขาจะปัดความคิดนั้นออกจากใจของเขาไปอย่างรวดเร็วก็ตาม รอยยิ้มขี้เล่นกลับเข้ามาบนใบหน้าที่ดูดีของเขาอีกครั้ง"เชิญครับ คุณผู้หญิง"เธอลงจากรถอย่างไม่เต็มใจนัก"คุณไม่ควรหนีไปไหนจะเป็นการดีกว่า เรามากันไกลซะขนาดน
ไม่มีใครคาดคิดว่าหญิงสาวจะดูสงบขนาดนี้เรย์ถอนหายใจอย่างโล่งอก ดวงตาของไมเคิลดูเหมือนจะสามารถแผ่รังสีความเย็นได้ เขากดริมฝีปากแน่น ดูเหมือนงูขณะที่เขาเฝ้าดูทั้งชาย และหญิงคู่นั้นอย่างใกล้ชิดมีอีกคนหนึ่งท่ามกลางฝูงชน แม้ว่าเขาจะไม่ได้เร่งรีบเช่นเดียวกับไมเคิล แต่ลูกกระเดือกที่ขยับของเขาก็ยังคงแสดงให้เห็นว่าเขาให้ความสนใจกับทั้งคู่เหมือนกันฌอนจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยดวงตาสีเข้มของเขาอย่างประหม่า"เจน" เขาไม่รู้ตัว แต่ในตอนนี้เขารู้สึกประหม่าจริง ๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่แทบไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของเขาเลย “ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะโกหกคถณ ผมแค่อยากให้คุณอยู่เคียงข้างผม แต่ตอนนั้นคุณต่อต้านผมมากเกินไป แม้ว่าบางสิ่งที่ผมพูดจะไม่มีอะไรแอบแฝง แต่คุณก็ยังคงต่อต้านผมโดยไม่รู้ตัว”“เจน ผมแค่หวังว่าคุณจะอยู่เคียงข้างผมได้ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมตัดสินใจโง่ ๆ ผม... ไม่มีทางเลือก"หญิงสาวฟังชายหนุ่มตรงหน้าเธอ เขาพูดหลายอย่าง แต่ยิ่งเธอฟัง เธอก็ยิ่งทุกข์ใจคน ๆ นี้ คน ๆ นี้!เธอสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทเงียบ ๆ แล้วกำมันไว้แน่นดูเหมือนว่าเธอกำลังกำศักดิ์ศรีเพียงหนึ่งเดียว และ ... และร่องรอยของควา
หญิงสาวที่นอนอยู่บนโซฟากระสับกระส่าย หลังจากนั้นไม่นานเม็ดเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ก็ไหลออกมาจากหน้าผากของเธอในความฝันของเธอช่วงเวลาหนึ่งมันเป็นภาพชีวิตในวัยเด็กของเธอในบ้านเก่าของตระกูลดันน์เมื่อตอนที่คุณปู่ของเธอยังอยู่ อีกครู่หนึ่งมันเป็นฉากของปีสำคัญของเธอเมื่อตอนที่เธออายุสิบแปดปี และเป็นศูนย์กลางของความสนใจทั้งหมดฉากเปลี่ยนไป และเธอก็เห็นว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่น่าสมเพช เธอถูกใส่กุญแจมือ และถูกจับเข้าคุกช่วงเวลาต่อมา เป็นฉากของลูก้าที่อ่อนแอก่อนที่เธอจะตาย จากนั้นฉากก็เปลี่ยนไปอีกครั้งเป็นตอนที่เธอถูกปล่อยออกจากคุก เธอผ่านชีวิตที่ยากลำบากมามาก แต่เธอก็ยังไม่สามารถปลดปล่อยตัวเองจากคน ๆ นั้นได้พ่อแม่ของเธอก็ปรากฏในความฝันของเธอเช่นกัน แต่ภาพของพวกเขามักจะไม่ชัดเจน“เจนนี่ ฌอนอยากอยู่กับเจนนี่ตลอดไป ฌอนอยากให้เจนนี่มีความสุขตลอดไป”เสียงที่ไร้เดียงสา และบริสุทธิ์ดังขึ้นดวงตาของเธอเบิกโพลง และเธอจ้องมองไปที่เพดานสีขาวราวกับหิมะ เธอใช้เวลานานมากก่อนที่เธอจะกลับมาที่สติสัมปชัญญะของเธอ และตระหนักว่าทุกสิ่งที่เธอเห็นเมื่อกี้นี้ไม่ใช่อะไรนอกจากความฝันหญิงสาวลุกขึ้นนั่งบนโซฟา ประตูบา
เจนยืนอยู่หน้าประตูสีขาวเรียบ หลังจากยืนอยู่ตรงนั่นเป็นเวลานาน ในที่สุด เธอก็เอื้อมมือออกไป และผลักประตูเปิดออก"ฉันไม่กิน" บนเตียงโรงพยาบาลในหอผู้ป่วย เจสันสภาพของเขาเหี่ยวเฉา ทุกวันนี้ เขาอยู่ในความวิตกกังวล ความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ของเขาทำให้เขาดิ้นรนต่อสู้กับความเจ็บป่วยของเขาอย่างไรก็ตาม มันเจ็บมาก วันต่อวันที่เวลาผ่านไป เขาก็ยิ่งหมดหวังมากขึ้นเรื่อย ๆเขากำลังต่อสู้กับความเจ็บป่วย และความสิ้นหวัง เขาต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ เขาต้องการที่จะหมกมุ่นอยู่กับชีวิตที่หรูหรา และกลับไปสู่วันที่ปราศจากความกังวลในอดีตมาดามดันน์ใช้เวลาทั้งวันกับความเสียใจ เจสันรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นใครบางคนเช็ดน้ำตาของเธอตลอดเวลา และถอนหายใจอยู่ข้าง ๆเขาตลอดทั้งวัน เมื่อเร็ว ๆ นี้มาดามดันน์ก็ป่วยเช่นกัน แต่เจสันกลับถอนหายใจด้วยความโล่งอกแทน ในที่สุดเขาก็สามารถดึงคน ๆ นี้ที่ไม่สามารถหยุดถอนหายใจต่อหน้าเขาทุกวันให้ออกจากข้างกายเขาได้พ่อบ้านที่บ้านเป็นคนเดียวที่จะเอาอาหารมาให้เขาในตอนนี้ มาดามดันน์ได้ว่าจ้างผู้ดูแลที่ดีที่สุดให้ลูกชายสุดที่รักของเธอทำงานตลอดเวลาเจสันเบื่อกับกำแพงสีขาวในหอผู้ป่วย เมื
“เธอ... หมายความว่ายังไง?” เจสันตัวแข็ง ข้างเตียงของเขา เจนหันกลับไป และเดินจากไป เขาคว้าแขนเธอไว้ “เธอ...เธอพบผู้บริจาคไขกระดูกที่เข้ากับกับฉันแล้วจริง ๆ งั้นเหรอ?”สายตาของเขาจับจ้องไปที่ผู้หญิงข้างเตียง ในขณะนี้ หัวใจของเขากำลังจะกระโจนออกมา เจนลดสายตาของเธอลง และสายตาของเธอก็พบกับความกังวล ความร้อนใจ ความคาดหวัง และความหวัง ของเจสันความหวังของการอยู่รอดร่องรอยของความอ่อนโยนกำลังไหลออกมาจากริมฝีปากของเธอ มันดูแพรวพราว "ใช่ ฉันพบผู้บริจาคแล้ว คุณจะมีชีวิตอยู่นะพี่ชาย"เธอค่อย ๆ เอื้อมมือบาง ๆ ของเธอออกไปแล้วดึงมือของเจสันออก มือนั้นบางแต่ก็ดูเด็ดเดี่ยวเช่นกันเมื่อเธอหันกลับไป และเอื้อมมือไปที่ประตู ...บนเตียงโรงพยาบาล จู่ ๆเจสันก็จ้องมองมาที่เธอด้วยสีหน้างุนงง ที่ประตู น้องสาวของเขาหันกลับมามอง และยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่เขาไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิตของเขา“ขอให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนะ พี่ชาย”ทันทีที่คำพูดนั้นหลุดออกจากริมฝีปากของเธอ ประตูก็ปิดลงคำพูด "ขอบคุณ" ที่เจสันไม่สามารถพูดได้ทันเวลาดังขึ้นในห้องเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ขณะที่เขาโทรหามาดามดันน์ทันที "แม่ มีความหวังสำหรับ
"อีกอย่างหนึ่ง ฉันจะไม่เข้าไปดันน์ กรุ๊ปในเช้าวันพรุ่งนี้"“คุณมีอะไรต้องทำงั้นเหรอ?”“ฉันเพลียนิดหน่อย ฉันอยากจะหยุดพัก” เจนดูอิดโรยหลังจากที่เธอพูดคำเหล่านั้น "วิเวียน ฉันจะมอบอำนาจให้เธอครึ่งหนึ่งดูแลดันน์ กรุ๊ป แล้วอย่าทำให้ฉันผิดหวัง" เธอพูดด้วยท่าทางที่จริงใจ และยืนขึ้น "ฉันไม่คิดว่าจะทานอาหารกับเธอต่อ ฉันของีบสักหน่อย ฉันไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ฉันถึงเหนื่อยง่ายขนาดนี้"วิเวียนดูผิดหวังเมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านั้น “เฮ้อ นั่นคือสิ่งที่คุณทำมาตลอด เอาล่ะ ฉันจะออกไปแล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องงาน ฉันจะจัดการเรื่องต่าง ๆ ในบริษัทให้เอง”“นี่คุณให้หุ้นดันน์ กรุ๊ปกับฉันแล้ว…อืม คุณจะไม่เสียใจจริง ๆ เหรอ?”เธอยังคงสงสับ แม้ว่าเจนจะอ้างว่าเธอกำลังซื้อใจของเธอ แต่เธอก็ไม่จำเป็นต้องใช้หุ้นของดันน์ กรุ๊ปในการทำเช่นนั้น วิเวียนเต็มใจที่จะติดตามเจนไปตลอดชีวิตของเธอเมื่อวิเวียนเดินไปที่ประตู เจนก็เรียกเธอ "เดี๋ยวก่อน""หืม?"“เราไม่ได้อายุยี่สิบต้น ๆ อีกแล้ว วิเวียน… เวลาก็เหมือนมีดแล่เนื้อ หางตาของเราก็มีรอยตีนกาแล้ว”"ใช่ ฉันยังจำได้ว่าตอนที่เรายังเด็ก เราขี้โวยวายแค่ไหน พวกเราไม่มีความกล้
รถกำลังขับอยู่บนถนนซึ่งดอสเป็นคนขับ ในพื้นที่ที่มืดมน และคับแคบ ร่างเล็กของหญิงสาวที่อยู่เบาะหลังสั่นเล็กน้อยแขนที่แข็งเหมือนเหล็กมัดอยู่รอบตัวเธออย่างแน่น เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะขยับได้มันไม่เหมือนการกอดมากนัก แต่เหมือนกับการผูกมัดเธอด้วยโซ่ตรวนมากกว่า ใบหน้าของชายหนุ่มที่กักขังหญิงสาวนั้นฉุนเฉียวมากหยดเหงื่อเย็นไหลซึมออกมาจากหน้าผากของดอส และไหลลงมา เขาไม่กล้าเช็ดมันออกในเวลานี้เ ขาไม่ได้ขับรถให้ชาย และหญิง แต่เป็น…พายุความกดอากาศต่ำกำลังโอบล้อมชายหนุ่มดอสอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแอบอิจฉาเล็กน้อยอย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ต้องอยู่กับสิงโตตัวนี้ที่กำลังจะบ้าดีเดือดได้ตลอดเวลารถคันดังกล่าวกดสัญญาณไฟ และขับไปเลนซ้ายของถนน ตอนที่เสียงเย็นชาดังมาจากด้านหลัง มันผ่านฝากระโปรงมา จนเขาตั้งตัวไม่ทัน"ฉันบอกเหรอว่าเราจะกลับไปที่คฤหาสน์สจ๊วต?"ดอสตัวสั่นทันที “บอส เราจะไปไหนกันครับ?”"กลับบ้าน" ชายหนุ่มพูดสองคำนั้นอย่างไม่แยแสโชคดีที่ดอสฉลาดกว่าที่จะถามต่อไป เขาหันหัวรถ และกลับรถอีกครั้ง นี้เปลี่ยนทิศทางที่รถกำลังเคลื่อนที่ไปโดยสิ้นเชิงหญิงสาวเงียบตลอดทาง เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ดังนั้นเธอจ