เจเรมี่ขมวดคิ้วเมื่อเขาได้ยินการคร่ำครวญของเมเดลีน‘คุณจะได้ไม่ต้องรู้จักฉัน…’คำเหล่านี้หนักอึ้งในใจของเขาเมเดลีนผลักเขาออกไปอย่างแรงหลังจากที่เธอมองใบหน้าที่เฉยเมยของเขา เธอยังอยากจะวิ่งเข้าไปในบ้านเจเรมี่รู้ว่าเมเดลีนวางแผนจะทำอะไร ดังนั้น เขาจึงดึงเธอกลับมาหาเขาอีกครั้ง“ปล่อยฉันนะ เจเรมี่! ปล่อยฉันไป!” เมเดลีนดิ้นรนด้วยแรงทั้งหมด แต่ก็ตกอยู่ในการควบคุมของชายคนนั้นโดยสมบูรณ์ “เจเรมี่ วิทแมน คนสารเลว! ปล่อยฉันไปนะ! พ่อแม่ของฉันยังอยู่ในนั้น! พวกเขาเป็นพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของฉัน!”เมเดลีนตะโกนอย่างบ้าคลั่งขณะที่น้ำตาทำให้เธอมองไม่ชัดอย่างไรก็ตาม เจเรมี่ก็ไม่ขยับ เขาเพียงแต่จับเมเดลีนในอ้อมแขนอย่างแน่นหนาเมเดลีนร่ำไห้อีกครั้ง “ปล่อยฉัน ปล่อยฉันไปนะ เจเรมี่ ฉันขอร้องคุณ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ!”เธออ้อนวอนพร้อมสะอึกสะอื้น “คุณรู้ไหมว่านี่คือบ้านที่ในที่สุดฉันก็เจอ หลังจากที่ใช้เวลาอย่างโดดเดี่ยวกว่า 20 ปี? คุณทำลายบ้านของฉัน และไม่ยอมให้ฉันไปเจอพวกเขาครั้งสุดท้ายเลยเหรอ?”“เจเรมี่ คุณจะมีความสุขใช่ไหมเมื่อฉันเกลียดคุณ?”ทั้ง ๆ ที่เมเดลีนดิ้นรนและด่าทอ เจเรมี่ก็ไม่ปล่อยไปเม
“ไม่ แมดดี้ มันไม่ใช่ความผิดของเธอ อย่าโทษตัวเองสิ ถ้าคุณท่านและคุณผู้หญิงมอนต์โกเมอรีรู้เรื่องนี้ พวกเขาจะไม่อยากให้เธอโทษตัวเองเหมือนกัน”คำพูดปลอบโยนของเอวาทำให้เมเดลีนร้องไห้หนักกว่าเดิมเธอหนีออกจากอ้อมแขนของเอวาและลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว“แมดดี้ เธอจะไปไหน?”“พ่อ แม่… ฉันต้องไปเจอพ่อกับแม่ของฉัน!” เมเดลีนวิ่งออกจากห้อง ถามทุกคนที่เธอเห็นตลอดทางเดินยาวว่า “คุณเห็นพ่อและแม่ของฉันไหม?”เอวาตามหลังเธอไป เมื่อเธอเห็นเมเดลีนในสภาพแบบนี้ การมองเห็นของเธอก็พร่าเลือนไปเพราะน้ำตาในทันที“แมดดี้!”เธอไล่ตามเมเดลีนและจับเธอไว้ขณะที่หัวใจของเธอแตกสลายเป็นชิ้น ๆ“แมดดี้ อย่าทำแบบนี้!”อย่างไรก็ตาม เมเดลีนเมินเธอและยังคงเดินต่อไปข้างหน้า เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอเห็นใครบางคน เธอจะถามพวกเขาถึงเอโลอิสและฌอนหลังจากที่แดเนียลได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นที่บ้านของเมเดลีน เขาก็รีบมาในทันที อย่างไรก็ตาม ในตอนที่เขาเดินออกจากลิฟต์ เขาก็เห็นเมเดลีนเดินเข้ามาทั้งน้ำตาที่ไหลนองบนใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอเธอดูซีดเซียวมากและเหมือนกับว่าเธอคุ้มคลั่งไปแล้วแดเนียลแข็งทื่อเมื่อเขาเห็นเมเดลีนในสภาพนี้ “แมดดี้?”
หลังจากที่เมเดลีนได้ยินเช่นนั้น เธอก็หันหน้าไปเล็กน้อยเพื่อมองชายที่กำลังเข้ามาหาเธอ “ออกไป” เธอไล่เขาด้วยเสียงที่เย็นชาเจเรมี่เมินเธอและยังคงเดินเข้าหาเธอต่อ“ออกไป! คุณไม่คู่ควรที่จะยืนตรงหน้าพ่อแม่ของฉัน! ไสหัวไป!” เสียงของเมเดลีนเริ่มเคร่งขรึมอย่างไรก็ตาม เจเรมี่ยังคงเมินเธอและยืนอยู่ด้านหลังของเมเดลีน “ถ้าเธอไม่อยากให้โศกนาฏกรรมที่ใหญ่กว่านี้เกิดขึ้น ก็ขอโทษลาน่ากับฉันเดี๋ยวนี้ บอกไปสิว่าเธอผิดที่ตบลาน่า”“หึ” เมเดลีนรู้สึกเหมือนกับว่าเธอเพิ่งได้ยินเรื่องตลกครั้งใหญ่ เธอยืนขึ้นอย่างช้า ๆ และมองไปที่ชายซึ่งเย็นชาคนนั้น จากนั้น สายตาก็เธอก็เริ่มเฉียบคมขึ้นก่อนที่เธอจะเงื้อมือตบที่หน้าของเขา“เจเรมี่ ฟังฉันนะ ไม่เพียงแค่ฉันอยากจะตบหล่อน แต่ฉันอยากจะตบคุณด้วยเหมือนกัน!”“คุณคิดว่าตัวเองเป็นแบบนี้เพียงเพราะเสียความทรงจำงั้นเหรอ? คุณคิดว่าคุณฆ่าคน ลอบวางเพลิง ทำลายความเป็นคนของตัวเอง และฆ่าพ่อแม่ของฉันได้ เพียงเพราะคุณเสียความทรงจำงั้นเหรอ?”เธอจับคอเสื้อของชายคนนั้น ตาที่แดงก่ำของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอเจ็บปวดอย่างมากขณะที่เธอมองไปที่ชายคนนนั้น คนที่เคยเสี่ยงชีวิตเพื่อเธอ“เจเ
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”หลังจากคาเลนเอ่ยเช่นนั้นเสียงหัวเราะอย่างพอใจของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังมาจากทางฝั่งประตูลาน่าสวมชุดกระโปรงสีแดงเซ็กซี่เดินสูบบุหรี่กรีดกรายเข้ามาด้านใน“ลาน่า!” คาเลนโกรธจัด “มาได้เวลาพอดียัยปีศาจแพศยา! แกทำให้ลูกชายของฉันสูญเสียความทรงจำ ลูกสะใภ้ของฉันก็คลอดก่อนกำหนด แล้วยังฆ่าคนในครอบครัวของฉัน! ฉันจะฆ่าแก!”คาเลนคว้าไม้กวาดแล้วหวดอย่างแรงไปทางลาน่า“หยุด”เจเรมี่โผล่มาหยุดเธอได้ทันเวลา“อย่าได้คิดแตะต้องเธอ”คาเลนหยุดไม้กวาดกลางอากาศและจ้องมองผู้ชายที่เดินมาตรงหน้าตน จากนั้นเธอจึงวางไม้กวาดลงอย่างโกรธเกรี้ยว“เจเรมี่ทำไมแกไม่ตื่นเสียที? ยัยคนนี้เป็นตัวการทำให้เมียของแกคลอดลูกก่อนกำหนดและยังฆ่าคนในครอบครัวของแก! ยังจะปกป้องมันอยู่อีกเหรอ?”คาเลนตำหนิ ทว่าเจเรมี่เพียงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “หมายความว่ายังไงครอบครัวของผม? ผมไม่ใช่เจเรมี่”“แก…” คาเลนนั้นโกรธจนพูดไม่ออกผู้อาวุโสวิทแมนเดินมาเบื้องหน้าเจเรมี่ด้วยไม้เท้าของเขาและพิจารณาใบหน้านั้นอย่างละเอียด นั่นคือหลานชายของเขาอย่างแน่นอน“เจเรมี่รู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่? แกทำร้ายเอวลีนมากมายเมื่อก่อนนั้นและต้องทำอะไ
ใบหน้าของลาน่าดูดุร้าย “เอวลีน นี่ลูกชายของเธอเหรอ?”เมเดลีนดึงแจ็คสันให้หลบหลังเธออย่างรวดเร็ว ด้วยกลัวว่าลาน่าจะลงมือกับเขา “แจ็คกลับไปอยู่กับลิลลี่ อย่าออกมา”แจ็คสันนิ่วหน้า “แต่คุณแม่…”“ฟังแม่ เข้าไปด้านในเดี๋ยวนี้”“ครับ” แจ็คสันพยักหน้าแล้วมองเจเรมี่ซึ่งยามนี้จ้องมาที่ตน “คุณพ่อเมื่อไหร่จะกลับบ้านครับ? ลิลลี่กับผมคิดถึงคุณพ่อ” เด็กน้อยเสริมพลางจ้องมองเจเรมี่ทั้งที่จากไปอย่างไม่เต็มใจเจเรมี่มองความว่างเปล่าหลังจากที่เด็กชายตัวน้อยเดินจากไป ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหมดกำลังใจอย่างไม่มีเหตุผลอย่างไรก็ตาม สายตาของเขาเบนกลับมาหาเมเดลีนแทบจะทันทีเห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งจะผ่านการร้องไห้ ถึงอย่างนั้นเธอช่างเป็นคนสวยโดยกำเนิด เธอยังคงดูงดงามจนน่าทึ่งแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในสภาพสมบูรณ์แบบที่สุดลาน่าไม่ได้สังเกตว่าเจเรมี่กำลังจ้องเมเดลีน เธอมัวแต่จัดทรงผมของตนเองอย่างกระวนกระวาย“เอวลีน ลูกของเธอช่างเหมือนเธอเสียจริง พวกเธอทั้งคู่ชอบสร้างปัญหาและรนหาที่ตาย!”คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความนัยและคำเตือน“ทุกคนที่กล้าต่อต้านฉันล้วนต้องหายไปจากโลกนี้ เอวลีน ถ้าเธอไม่อยากให้ลูกชายของเธอต้องลงเอย
“ใครใช้ให้พ่อแม่ของเธอตรวจสอบประวัติฉันล่ะ?” ลาน่าตอบอย่างไม่นำพา สำหรับเธอแล้วเงินและอำนาจมีค่ามากกว่าชีวิตมนุษย์“ฮานส์ เอวลีนน่ะดูดีมาก เป็นไปได้ไหมว่าคุณกำลังหลงเธอ?” ลาน่าเอ่ยถามขณะขยับเข้าใกล้เจเรมี่“ผู้หญิงจืดชืดแบบเธอจะเทียบกับฉันได้ยังไง? เธอก็แค่หน้าตาดี แต่ความสวยไม่ใช่ทุกอย่างหรอกนะ”ลาน่าเชื่อมั่นในเสน่ห์ของตัวเอง เมื่อเห็นว่าเจเรมี่ยังนิ่งเงียบอยู่เธอก็ยิ้มแล้วออดอ้อนเขา “ฮานส์คะ คุณกำลังโทษว่าฉันทำเกินไปเหรอ? คุณต้องเข้าใจนะคะ ว่าเราไม่สามารถให้คนอื่นรู้ภูมิหลังของสเตเจี่ยน จอห์นสันได้ ไม่อย่างนั้นเราอาจเป็นฝ่ายที่เจอปัญหา คุณไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ใช่ไหม?”เจเรมี่ยิ้มอย่างเผิน ๆ หลังจากที่ได้ฟัง “แน่นอนว่าไม่”“ฉันรู้ว่าคงไม่” ลาน่ายิ้มอย่างเขินอายขณะพยายามเข้าใกล้เจเรมี่เพื่อจูบ อย่างไรก็ตามเจเรมี่บอกให้คนขับจอดรถกะทันหัน“ฮานส์ นั่นคุณจะไปไหน?”ดวงตาของเจเรมี่เย็นชาเมื่อเขาเอ่ย “ผมคิดว่าผมปล่อยเอวลีนง่ายเกินไป ผมจะกลับไปอีกสักหน่อย”ดวงตาของลาน่าเป็นประกาย “ฮานส์ คุณจะทำอะไรเธอ?”“ผมจะทำให้เธอได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดมากกว่านี้”เจ็บปวดมากกว่านี้?ล
เจเรมี่พุ่งความสนใจทั้งหมดไปยังเปลือกหอยหลากสีสันทันใดนั้นภาพเดิมก็ปรากฏในสมองของเขาอีกครั้งภายใต้แสงอาทิตย์ร้อนแรงของฤดูร้อน เขากำลังแบกเด็กผู้หญิงตัวน้อยไว้บนแผ่นหลังวิ่งเลียบไปตามชายหาดอย่างรีบร้อนเด็กผู้หญิงคล้องแขนไว้รอบลำคอของเขาแล้วเอ่ยเรียกอย่างอ่อนหวาน…เพียะ!เจเรมี่กำลังจ่อมจมอยู่กับภาพเหตุการณ์ในอดีตที่เขาเกือบจะได้ยินเด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยเรียกชื่อของตัวเอง แต่เขากลับถูกเมเดลีนตบอย่างแรงเมเดลีนกระชากสร้อยคอของตัวเองต่อหน้าเจเรมี่แล้วขว้างมันลงบนพื้น“ฉันควรจะลืมคุณ คุณจะได้ไม่ฆ่าพ่อแม่ของฉัน ฉันควรทำแบบนั้น! ฉันไม่ควรยกโทษให้คุณและไม่ควรให้โอกาสคุณได้เริ่มต้นความสัมพันธ์ของเราอีกครั้งเลย!”เธอผลักเขาแล้วเริ่มวิ่งหนีเจเรมี่มองแผ่นหลังของเมเดลีนก่อนจะย่อตัวลงเพื่อหยิบสร้อยเปลือกหอยที่พังอันนั้นมันเป็นเพียงเปลือกหอยธรรมดา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันดูคุ้นเคยและมีความพิเศษต่อเขาเมเดลีนวิ่งออกมาจากทางเข้าคฤหาสน์แล้ววิ่งต่อไปโดยไร้จุดหมายตอนแรกเธอมาที่คฤหาสน์เพื่อทบทวนความทรงจำอันอบอุ่น แต่ไม่เคยคาดมาก่อนว่าจะเป็นการมาพบกับเจเรมี่เธอบอกว่าเสียใจเกี่ยวกับเรื่องนี
เมเดลีนมองชายหนุ่มที่กำลังยิ้มแย้มอย่างประหลาดใจ “คุณเพิ่งจะพูดว่าฉันช่วยคุณเหรอคะ คุณโจนส์?”ไรอันชะงักไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น จากนั้นเขาก็พยักหน้า“ผมไม่รู้ว่าคุณจำเรื่องนี้ได้ไหม” ไรอันประคองเหรียญอันหนึ่งไว้ระหว่างนิ้วของเขาเมเดลีนส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ค่ะ”“ถ้างั้นคุณคงลืมไปแล้วจริง ๆ” ไรอันหัวเราะกลับเกลื่อนความผิดหวัง ขณะที่เขากำลังจะอธิบายคุณนายโจนส์ก็เดินเข้ามาเมื่อเปรียบกับทัศนคติที่แข็งกร้าวในวันนั้นแล้วเธอดูเป็นมิตรและเข้าถึงได้ง่ายกว่ามากในครั้งนี้“ฉันได้ยินเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับบ้านของคุณแล้วคุณมอนต์โกเมอรี ถ้าหากคุณยังไม่มีที่ไปในตอนนี้ คุณสามารถอยู่ที่ห้องพักแขกของเราได้ ฉันเสียใจกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในตอนนั้นและฉันหวังว่าคุณจะไม่ถือสาอีก”เมเดลีนวางถ้วยชาลงแล้วลุกขึ้นจากเตียง “ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณค่ะคุณนายโจนส์ มันเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด ดังนั้นฉันจะไม่ถือสามันอีกค่ะ”เธอดูเวลาและตระหนักว่านี่คือเช้าวันใหม่แล้ว“ฉันต้องไปแล้ว ขอบคุณนะคะคุณโจนส์”“คุณไม่จำเป็นต้องรีบร้อนขนาดนั้น อยู่อาบน้ำและทานอาหารเช้าก่อน ผมจะไปส่งคุณที่ไหนก็ตามที่คุณจะไปหล