บทที่ 9

เมเดลีนเองรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากราวกับว่าหัวใจของเธอถูกเฉือนออกเป็นพัน ๆ ครั้งด้วยคมมีดเล่มหนึ่ง “เจเรมี่ สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง!”

“สำหรับฉันแล้วไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความรู้สึกของเมเรดิธ เธอกำลังพ่นขยะอะไรออกมา?”

การตอบกลับมาของเขาเจ็บปวดเกินต้านทาน มันตรงดิ่งเข้ามาปักหัวใจของเมเดลีนราวกับดาบที่แหลมคมก็ไม่ปาน

ดังนั้นสำหรับเขาแล้ว ความจริงไม่ใช่สิ่งที่สำคัญเลย สิ่งสำคัญที่สุดคือ เขารักเมเรดิธ และความจริงนั้นทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง

เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอจมดิ่งเหมือนกับก้อนหิน ราวกับว่าเธอสูญสิ้นแล้วกับความหวังทั้งหมด และทำได้เพียงสนองความปรารถนาของผู้ชายคนนี้เท่านั้น

เมเดลีนยิ้มออกมาอย่างเสียใจ “ตกลง ​ฉันจะขอโทษ”

เธอทนแบกรับความเจ็บปวดที่มีในร่างกาย และก้มหัวขอโทษเมเรดิธ

เมเรดิธแอบยิ้มเยาะ รอยยิ้มแห่งชัยชนะนั้นทำให้เธอพอใจกับมันมาก

เธอไม่เคยมีความคิดนั้นมาก่อนว่าเจเรมี่จะเพิกเฉยต่อความจริงเพียงเพราะเมเรดิธ เหตุผลเดียวที่มีคือเขารักเธอ เขารักเธอมาก

หลังจากวันนั้น​เป็นต้นมา ​เมเดลีนเองไม่เคยเห็นเจเรมี่อีกเลย

เธอต้องการหางานเพื่อสร้างกำลังใจให้ตัวเอง เธอไม่ต้องการรับรู้ถึงความทรมานเพียงเพราะเจเรมี่ไม่รักเธออีกต่อไป

เมเดลีนเคยเรียนการออกแบบเครื่องประดับ และจบการศึกษาด้วยเกรดเฉลี่ยที่ดีมาก เธอส่งเรซูเม่ออนไลน์ และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้รับจดหมายเชิญให้ไปสัมภาษณ์จากสองบริษัท เมื่อเปรียบเทียบทั้งสองบริษัทแล้ว เมเดลีนตัดสินใจเลือกบริษัทที่ใกล้บ้านมากกว่า

เธอคิดว่าเธอสามารถใช้งานเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจที่มีต่อเจเรมี่ได้ แต่ว่าเธอก็ยังอดคิดถึงเขาไม่ได้อยู่ดี

ถึงแม้เขาจะโกรธแค้นและเหยียดหยามเธอมากเพียงใดก็ตาม

ค่ำคืนในช่วงเริ่มต้นของฤดูใบไม้ร่วงอากาศค่อนข้างเย็น เป็นเวลาที่พนักงานในบริษัทได้เลิกงานไปแล้ว ในขณะเดียวกันเมเดลีนเองกลับอยู่ที่สำนักงานคนเดียวเพื่อทำงานของเธอให้เสร็จสิ้น

ถ้าเธอกลับบ้านเธอก็คงอยู่คนเดียว ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะวุ่นวายกับงานในสำนักงานแทน

เวลาผ่านไปเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เธอรู้สึกหิวเล็กน้อย

เธอลูบท้องของเธอ และนึกขึ้นได้ว่าเธอยังมีเด็กน้อยในครรภ์ของเธอ นั่นทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปริ่มเปรมในใจ

เมื่อเธอกำลังจะลุกขึ้น เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ และเธอก็รีบคว้ามันอย่างลนลาน

รายชื่อเบอร์ที่โทรเข้ามา ดูเเทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

เจเรมี่โทรหาเธอ เธอลังเลสักพักก่อนจะรับสายอย่างมีความสุข

“เจเรมี่…”

“อ่าห์… ใช่ เจเรมี่ คุณสุดยอดมาก ฉันรักคุณ…"

เสียงครวญครางของผู้หญิงดังมาจากอีกด้านของโทรศัพท์ มันผ่านทะลุหูของเมเดลีนก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงครวญครางของชายคนหนึ่ง

เมเดลีนกำโทรศัพท์ไว้ในมือแน่น เธอรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอดิ่งวูบจากสวรรค์ลงสู่นรก ความเจ็บปวดที่เธอไม่สามารถควบคุมได้จู่โจมหัวใจของเธอทันที

เธอกดตัดสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว​ เธอต้องการเพียงแค่ลบเสียงเหล่านั้นออกจากความทรงจำของเธอ น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เธอลากร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับบ้าน และหยิบไวน์แดงหนึ่งขวดจากตู้เหล้าของเจเรมี่

ผ่านไปไม่กี่อึก เมเดลีนหยุดการกระทำที่ทรมานนี้ลง เธอไม่สามารถปล่อยให้ลูกในท้องทนทุกข์กับเธอได้

เมเดลีนยังคงมึนเมา เธออยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น ในที่สุดเธอเห็นผู้ชายที่เธอรักมาตลอด 12 ปีเดินมาหาเธอ

เขาสูงและดูดีมาก การแสดงออกทางอารมณ์ และรูปลักษณ์ของเขาโดดเด่นอย่างไม่น่าเชื่อ นี่คือผู้ชายที่เธอโหยหาเฝ้าคิดถึงทั้งกลางวันและกลางคืน นี่คือผู้ชายที่เธอรัก แต่เธอไม่สามารถได้มาครอง

เมเดลีนโยนแก้วของเธอทิ้งและพุ่งตรงเข้าไปหาเจเรมี่ เธอตวัดแขนโอบรอบคอของเขา แล้วเงยหน้าแดงที่มึนเมาของเธอขึ้นมามองเขา

“เจเรมี่ ฉันไม่อนุญาตให้คุณแตะต้องผู้หญิงคนอื่น ถ้าคุณต้องการอะไร คุณสามารถมาหาฉันได้ ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ!”

เธอบอกความรู้สึกทั้งหมด เธอพูดอะไรที่น่าอายอย่างที่เธอไม่เคยพูดมาก่อน

เมเดลีนรักเขา เธอรักเขาเข้ากระดูก เธอสามารถทิ้งศักดิ์ศรีและความจองหองที่มีให้กับเขาได้

เจเรมี่หงุดหงิด และผลักเธอออกไปด้วยความขยะแขยง

เมเดลีนไม่ยอม เธอพุ่งตัวเข้าหาเขาอีกครั้ง และพยายามถอดเสื้อผ้าของเขา ซ้ำยังเขย่งเท้าพยายามจูบเขาด้วย

เธอได้กลิ่นน้ำหอมฉุนจัดในตัวเขา มันเป็นน้ำหอมที่เมเรดิธใช้

เธอบังคับตัวเองให้เมินเฉยต่อกลิ่นนั้น และยังคงทำตัวในลักษณะที่ไม่เหมาะสม

บางทีนี่อาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่เธอจะได้รับความรักจากเขา เธอเต็มใจที่จะกลายเป็นผู้หญิงที่ราคาถูก และไร้ยางอายที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา เธอแค่ต้องการบันทึกความทรงจำที่สวยงามก่อนที่เธอจะจากไป...