บทที่ 20

เมเดลีนนึกขึ้นได้ว่า ตอนนี้ตัวเธอเองอยู่ในสภาพที่สะบักสะบอมขนาดไหน และผู้หญิงทุกคนย่อมต้องการปรากฏตัวในภาพปลักษณ์ที่ดูดีที่สุดให้กับผู้ชายที่รักเห็น แต่บัดนี้นั้นเขากำลังเห็นเธอที่นี่ ในสภาพที่เลวร้ายและไม่เหลือชิ้นดีนี้ ร่างกายถูกปกคลุมไปด้วยรอยแผลที่มาจากน้ำใจที่เขามอบให้

“ใครอนุญาตให้เข้ามา” เจเรมี่หยุดอยู่นอกประตู

เมเดลีนมองไปที่เขา “นี่คือบ้านของฉัน”

"บ้านของเธอ?" เขาหัวเราะเบา ๆ

“เธอคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์เรียกที่นี่ว่าบ้านของเธองั้นเหรอ”

แสงสว่างในดวงตาของแมเดอลีนค่อยๆ จางหายไป พร้อมกับน้ำคำที่เจเรมี่มอบให้ประหนึ่งเศษแก้วทิ่มแทงหัวใจเธอ

“ถ้าเมอร์ไม่ใจดีสงสารเธอ เธอก็คงได้นอนเน่าอยู่ในคุก” คำพูดของเจเรมี่ผสมผสานไปด้วยความรักที่มีต่อเมเรดิธ

“เหอะ ใช่ ถ้ามันไม่เป็นเช่นนั้น ฉันก็คงไม่ได้ไปอยู่ในสถานที่บ้า ๆ นั่น”

เจเรมี่กำลังโกรธอย่างเห็นได้ชัดกับสิ่งที่เธอพูด “นึ่เธอยังพยายามที่จะพูดเรื่องพรรณนั้นแม้กระทั่งตอนนี้งั้นเหรอ?

“เจเรมี่ ฉันไม่ได้ทำ! ฉันกำลังพูดความจริง!" เมเดลีนกำหมัดแน่น เชิดหน้าขึ้นพร้อมคําพูดของเธออย่างสง่าผ่าเผย

ไม่ว่าอย่างไร ใบหน้าที่เหมือนเป็นงานชิ้นเอกของพระเจ้าถูกปกคลุมด้วยชั้นของน้ำแข็ง เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เมเดลีน “ไม่ได้ทำงั้นเหรอ หึ? ดีเลย ถ้างั้นลงไปตรงนั้นแล้วคุกเข่า ฉันจะเชื่อถ้าเธอคุกเข่าจนกว่าฝนจะหยุดตก”

เมเดลีนตกตะลึง และสัมผัสกับท้องของเธอโดยไม่รู้ตัว

“เธอไม่อยากให้ฉันเชื่อหรือไง ทำไมยังยืนอยู่ที่นี่?” เจเรมี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เมเดลีนยืนอยู่กลางสายฝน ขณะที่เธอเงยหน้ามองชายที่เคยห่วงใยเธอมากในความทรงจำของเธอ “เจเรมี่ ฉันมี…”

“เจเรมี่ ฉันหิว”

ก่อนที่เมเดลีนจะพูดจบ เสียงของเมเรดิธก็ดังขึ้นจากในบ้าน

เมเรดิธอยู่ที่นี่งั้นหรอ

ความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอ หัวใจของเมเดลีนจมลง ราวกับว่ามันกำลังจมลึกลงไปในเหว

เจเรมี่มองไปที่เมเดลีนอย่างไม่สบอารมณ์ “เมเรดิธจะค้างคืนที่นี่ ถ้าเธอต้องการเข้าบ้านหลังนี้จงต้องคุกเข่าจนกว่าฉันจะพอใจ”

เขาปิดประตูใส่หน้าเธอทันทีที่พูดจบ ไม่เหลือความปราณีให้เธอเลยสักนิด

ท่ามกลางสายฝนเย็นยะเยือกที่กำลังร่วงหล่นบนร่างกายของหญิงโชคร้าย ในขณะนี้อุณหภูมิในร่างกาย และอุณหภูมิในหัวใจเธอลดลงเท่ากัน

ท้องฟ้าที่ครึ่มสลัวพลบค่ำ แสงไฟถูกสาดส่องออกมาจากห้องนอนใหญ่ที่ไฟเปิดอยู่ เงาสองร่างถูกเหวี่ยงลงบนม่าน ภาพพวกมันช่างเป็นภาพที่น่าเจ็บปวด

‘เจเรมี่ คุณจะเชื่อฉันจริง ๆ เหรอ?’

'หลังจากวันนี้ ฉันยังเทียบไม่ได้แม้เเต่ลมหายใจของเมเรดิธที่อยู่ข้าง ๆ คุณบนเตียง ... '

หลังจากคืนนั้น เมเดลีนยังอยู่ในอาการง่วงนอน เธอได้พบกับรอยยิ้มเยาะเย้ยของเมเรดิธ

“เมเดลีน ฉันไม่คิดว่าเธอจะคุกเข่าทั้งคืนเพื่อเรียกความสนใจจากเจเรมี่”

เมเรดิธกำลังตะโกนด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล ดูเหมือนว่าลูกในท้องของเธอยังโชคดี ที่ยังสบายดีแม้ว่าเธอจะกลิ้งตกบันไดแล้วก็ตาม

“ถ้าเธอชอบคุกเข่า ก็คุกเข่าต่อไป!”

เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะหันกลับไป

ทั่วทั้งปากของเมเดลีนแห้งเหือด เธอไม่สบายดังนั้นเธอจึงไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะเถียงกับเมเรดิธ

หลังจากอยู่ในท่าเดิมตลอดทั้งคืน แขนขาของเมเดลีนก็มีอาการชามาก เธอลุกขึ้นและกระเสือกกระสนเพื่อเข้าบ้าน แต่ก่อนที่เธอจะเดินไปไกลกว่านั้น เจเรมี่ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

เมเดลีนเหนื่อยมากจนเข่างอ เธอเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของเจเรมี่ ริมฝีปากซีดของเธอวิงวอน “ เจเรมี่ โปรดเชื่อฉัน ฉันไม่ได้ผลักดันเมเรดิธ จริง ๆ…”

“ทำไมฉันต้องเชื่อผู้หญิงที่เลวทราม และไร้หัวใจเช่นเธอ” เขาเหยียดหยามเธอทั้งกายและใจ ก่อนจะออกแรงผลักเมเดลีนออกไป

ศีรษะของเมเดลีนมีอาการเจ็บปวดอย่างมาก ขณะที่เธอนอนแผ่หราอยู่บนพื้น ความเจ็บปวดมันมากจนไม่เธอสามารถลุกขึ้นได้ เธอกุมท้องของเธอ และเหงื่อเย็นเริ่มก่อตัวบนหน้าผากของเธอ

เธอนึกถึงเด็กทันที เมเดลีนใช้แรงทั้งหมดที่เธอมี เพื่อคว้ากางเกงของเจเรมี่ “เจเรมี่ ฉันปวดท้อง ได้โปรดพาฉันไปโรงพยาบาล”

สิ่งนั้นไม่สามารถส่งไปถึงเจเรมี่ได้ เขาที่มองไปที่เธอมีแต่ความรังเกียจเท่านั้น “เมเดลีน เธอช่างแสดงเก่งมาก”

“ไม่เจเรมี่…ฉันไม่ใช่…เจเรมี่ ฉันเจ็บปวดมาก…” เมเดลีนขยับริมฝีปากเบา ๆ เธอรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังลอยขึ้น และใกล้หมดสติเต็มที เธอจับกางเกงของเขา “แม้ว่าคุณจะเกลียดฉันหรือไม่พอใจฉัน แต่ลูกในท้องเป็นของคุณ…”

“ฮึ” เจเรมี่เย้ยหยัน มีการเยาะเย้ยในดวงตาของเขา

"เด็ก? เมเดลีน เธอสามารถสร้างเรื่องทำได้ทุกอย่างจริง ๆ! ไปให้พ้น!”

เจเรมี่เตะมือของเธอที่จับกางเกงของเขาออกไป เมื่อถูกเตะออกไป เมเดลีนก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เธอเงยหน้าขึ้นมองชายผู้เยือกเย็นตรงหน้าเธอ น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาของเธอ ขณะที่เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากในหัวใจ “เมื่อ 12 ปีก่อน เด็กผู้ชายคนหนึ่งพูดกับฉันว่า ‘ลินนี่ ฉันจะปกป้องและทะนุถนอมเธอตลอดไป ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอบาดเจ็บ… ’ ดังนั้นฉันเดาว่าทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก…ตลอด 12 ปีที่ผ่านมามันเป็นความหลงใหลที่น่าสมเพช…คุณไม่ใช่เจซ ของฉันอีกต่อไป”

อะไร?

หัวใจของเจเรมี่เต้นรัว ความทรงจำคุ้นเคยแสนสมบูรณ์แบบ ที่ไม่เคยมีใครล่วงรู้เขาเก็บไว้ในใจมาตลอดก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง โดยไม่มีสัญญาณเตือน

เขาเคยพบหญิงสาวชื่อลินนี่ ที่ชายหาดในปีนั้น

ผู้หญิงคนนั้นช่างไร้เดียงสาจริง ๆ เธอน่ารักและซนมาก เขาเกือบจะตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกพบ

ในความทรงจำที่สวยงามเหล่านั้น ผู้หญิงคนนั้นมักจะติดตามเขา และเรียกเขาว่าเจซอย่างไพเราะ

เขาสัญญากับเธอว่าเขาจะอยู่กับเธอตลอดไป และรับเธอเป็นภรรยาของเขา

หลังจากที่เขาพบว่าผู้หญิงคนนั้นชื่อเมเรดิธ เจเรมี่ก็ตัดสินใจที่จะทำดีกับผู้หญิงที่ชื่อเมเรดิธ ตลอดไป เขาพร้อมที่จะทำลายคนที่ทำร้ายเธออย่างรุนแรง!

แต่ทำไมเมเดลีนถึงบอกเขาเกี่ยวกับสัญญาที่เขาเคยทำไว้ เมื่อตอนที่เขายังเด็กได้?

เจเรมี่รู้สึกราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจะกระโจนออกจากอกของเขา เขาก้มลงและจับไหล่ของเมเดลีนด้วยมือของเขา "เธอกำลังพูดอะไร?"