บทที่​ 30

'มาเดลีน เธอรังเกียจฉัน '

คำพูดของเขาที่ว่า 'รังเกียจ' ให้ความรู้สึกเหมือนมีลูกศรล้านดอกดิ่งตรงเข้ามาปักที่หัวใจ บรรดาลูกศรเหล่านั้นมุ่งเป้าไปยังหัวใจที่โดนทำร้ายจนไม่เหลือชิ้นดี ราวกับว่าต้องการให้มันแหลกสลายไป

เขาเชื่อถือในน้ำคำของเมเรดิธ มากเสียจนไม่ยอมให้โอกาสเธออธิบายตัวเองด้วยซ้ำ

น้ำเย็น ๆ ไหลพุ่งเข้าทางปากและจมูก เธอเริ่มมีอาการคล้ายคนจมน้ำ เธอรู้สึกเหนื่อยกับสิ่งที่เป็นอยู่​เหลือเกิน​และเธอก็ไม่ต้องการดิ้นรนอีกต่อไป

คงจะดีไม่น้อยถ้าเธอจบชีวิตแบบนี้มาเดลีน หลับตาลงด้วยการยอมรับจุดจบของความสิ้นหวังนี้ แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะดับไป เจเรมี่ ดึงเธอขึ้นมาจากน้ำก่อนจะโยนเธอลงไปที่พื้น

สภาพของ​ มาเดลีน เปรียบเสมือน​ตุ๊กตา​ผ้าขี้ริ้ว​ที่ขาดหลุดรุ่ยและเปียกโชกเธอนอนขดตัวอยู่บนพื้นอย่างไร้ชีวิตชีวา

เนื้อร้ายในร่างกายของเธอเริ่มลุกลามอีกครั้งความดจ็บปวดเริ่มขยายวงกว้างและ มันเริ่มเจ็บมากขึ้นทุกที แม้กระทั่งทุกครั้งที่หายใจยังส่งผลทำให้เธอต้องทนทรมาน อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถึงอย่างนั้นเธอเงยหน้าขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้

“ฉันไม่รู้จักผู้ชายคนนั้น เจเรมี่ทำไมเธอไม่เชื่อที่ฉันพูดบ้าง ... "

“แล้วทำ