“เจเรมี่ คุณกำลังมองอะไรอยู่? ไฟเขียวแล้วนะ” ลาน่าบอก ขณะที่เธอกำลังจะมองไปยังทางเดียวกับที่เจเรมี่มองอยู่ รถก็ออกตัวเจเรมี่หยิบกระดาษเช็ดมือมาเช็ดคราบเลือดที่มุมปากของเขาลาน่าไม่ได้สังเกตว่าเจเรมี่กำลังไอออกมาเป็นเลือด เธอเพียงนั่งเท้าคางด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่มองไปยังเจเรมี่ซึ่งกำลังขับรถด้วยสีหน้าไม่พอใจ“เจเรมี่ คุณนี่มีเสน่ห์จริง ๆ ฉันเคยคบกับผู้ชายมาก็หลายคน แต่คุณแตกต่างออกไป ฉันมีความต้องการอยากจะอยู่กับคุณตลอดไปจริง ๆ นะ”เจเรมี่ชำเลืองมองลาน่า “ชอบฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?”"แน่นอนสิคะ" ดวงตาของลาน่าเต็มไปด้วยความหลงใหลและมั่นใจ "ฉันจะทำให้คุณค่อย ๆ ตกหลุมรักฉัน และลืมเอวลีนคนนั้นไป เพราะฉันเชื่อว่าความรักจะค่อย ๆ เติบโตเมื่อเวลาผ่านไป"เจเรมี่ยกมุมปากของเขาและยิ้มอย่างมีความหมาย "ฉันก็เชื่ออย่างนั้น"ลาน่าพอใจกับคำตอบของเขา แต่เธอก็ยังคงดูกังวลเล็กน้อยกับทิศทางที่เจเรมี่เพิ่งมองไป...ขณะที่เมเดลีนกำลังลองชุดแต่งงาน เอวาก็ได้รับโทรศัพท์ จากนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยและบอกว่าเธอต้องรีบไปแล้วไรอันซื้อดอกไม้มาสองช่อและพาเมเดลีนไปที่สุสานเพื่อพบเอโลอิสและฌอน“พ่
ซ่า ซ่า!เด็กน้อยพยายามเอาตัวรอดจากน้ำโดยสัญชาตญาณในขณะเดียวกันลาน่าก็ยืนอยู่ข้างสระน้ำและเพลิดเพลินกับภาพที่เห็น เธอเฝ้าดูจนลิเลียนหยุดดิ้นลงในที่สุดแล้วค่อย ๆ จมลงสู่ก้นสระ เมื่อหญิงสาวเห็นอย่างนั้นก็พ่นควันบุหรี่ออกมาขณะที่แววตาดูไร้สติและพึงพอใจเป็นอย่างมาก"เอวลีน อีกไม่นานฉันก็จะได้เห็นแกเจ็บปวดเจียนจะขาดใจแล้วสินะ"ลาน่ายิ้มแล้วหันหลังเดินออกไป เธอตัดสินใจทิ้งลิเลียนเอาไว้แบบนั้น และจะกลับมาก็ต่อเมื่อเด็กน้อยผู้โชคร้ายนันกลายเป็นศพฟาเบียนที่ออกมาจากบ้านเพื่อรับโทรศัพท์ ได้ยินเสียงแปลก ๆ จึงเดินไปที่ต้นเสียงบริเวณสระน้ำในตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงเสียงนกที่กระพือปีกบนผิวน้ำเท่านั้น แต่หลังจากมองดูใกล้ ๆ เขาก็รู้ทันทีว่านั่นคือร่างของเด็ก!เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มีเด็กอยู่ในน้ำ แต่ดขาก็รีบกระโดดลงไปโดยไม่รีรอเมื่อเห็นว่าเด็กหญิงตัวน้อยคือลิเลียน ฟาเบียนก็ใจหายไปครู่หนึ่ง แต่วินาทีต่อมาเขาก็บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และอุ้มลิเลียนที่หมดสติและดูซีดเซียวออกจากสระว่ายน้ำ"ลิเลียน! ลิเลียน!" ฟาเบียนรู้สึกกังวลมากจริง ๆแต่ไม่ว่าเขาจะเรียกลิเลียนอย่างไร ก็ยังไม่มีการตอบสน
ฟาเบียนตอบโต้อย่างมีเหตุผล “นี่น้องสาวฉัน ตอนเด็ก ๆ มีใครบ้างที่ไม่อาบน้ำกับพี่น้องของตัวเอง? มองบ้าอะไร?! แล้วฉันก็เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าของลิลลี่ มันไม่ได้อนาจารอย่างที่คิด!”เอิร์ลและเรดปิดปากยิ้มเมื่อได้ยินเช่นนั้นภายในห้อง ฟาเบียนจริงจังกับการเปลี่ยนเสื้อผ้าของลิลลี่ เขายังขอให้เอิร์ลและเรดไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อเสื้อผ้าทันที ในขณะที่ตัวเองก็ค่อย ๆ เช็ดผม เช็ดหน้าของลิลลี่อย่างเบามือเมื่อเห็นสีหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยค่อย ๆ กลับมามีเลือดฝาด รอยยิ้มโล่งใจก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฟาเบียน“ฉันอยู่นี่แล้ว เธอจะไม่เป็นไรลิเลียน”เขาสัญญา แต่มันแปลกมากที่ลิลลี่มาอยู่ในสระน้ำบ้านของเขาแม้ว่าเขาจะไม่มีสมองในการทำธุรกิจเหมือนกับโยริค แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะมองอะไรไม่ออกเขานึกถึงลาน่าทันทีและตัดสินใจว่าจะมุ่งตรงไปขอคำอธิบายจากลาน่าทันทีที่ลิเลียนฟื้น…เมเดลีนและไรอันค้นหาลิเลียนในสวนสาธารณะอยู่เป็นเวลานาน แต่ก็ไม่พบร่องรอยของลิลลี่เลย พวกเขาจึงใช้เส้นสายเพื่อขอตรวจสอบกล้องวงจรปิด แต่ก็ไม่พบอะไรน่าสงสัยเช่นกันท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง เมเดลีนออกมาจากทางเข้าสวนสาธารณะอย่างเหนื
เจเรมี่มองแผ่นหลังของลาน่าด้วยความขยะแขยง แล้วจึงลงจากรถเพื่อตามเธอไปอย่างไม่พอใจนัก"หวานกันจังเลยนะ!"ลาน่าทำเสียงล้อเลียนใส่เมเดลีนและไรอันเมเดลีนขยับตัวเองออกจากอ้อมกอดของไรอัน เมื่อมองไปเห็นลาน่า เธอก็มองเห็นเจเรมี่ที่ติดตามลาน่ามาอย่างใกล้ชิดเช่นกันแววตาที่เคยอ่อนไหวกลับกลายเป็นเฉียบคมในทันทีอย่างไรก็ตาม เมเดลีนไม่ต้องการเสียเวลาและลมหายใจของเธอทิ้งไปเฉย ๆ เธอจึงหันไปบอกไรอัน “ไรย์ เราไปสถานีตำรวจกันเถอะค่ะ”“ครับ” ไรอันพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปจับมือของเมเดลีนเมเดลีนยืนชะงักอยู่ชั่วครู่เมื่อสัมผัสได้ถึงความอุ่นจากมือของไรอัน ทว่าเธอก็ไม่ได้ผละออกเจเรมี่เห็นน้ำตาของหญิงสาว แม้จะภายใต้ความมืดของยามค่ำคืน‘เธอร้องไห้‘ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ?’เขาคิดไตร่ตรอง เมื่อเห็นไรอันพาเมเดลีนออกไป เจเรมี่ก็เปิดปากและแกล้งทำเป็นดูถูกด้วยการพูดว่า “คุณโจนส์ คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะดูแลภรรยาเก่าผมให้ดี? แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น? คุณดูแลเธออย่างดีจนทำให้คุณมอนต์โกเมอรีร้องไห้อยู่ข้างถนนแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?”ทั้งเมเดลีนและไรอันหยุดอยู่กับที่ เมื่อได้ยินเสียงนั้นในทางกลับกัน ลาน่ามองไปที่เม
ลาน่าถึงกับเหยียบเบรกอย่างแรงเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เธอมองดูชายผู้หล่อเหลาและเย็นชาด้วยความตื่นเต้นและคาดหวัง “คุณพูดจริงเหรอคะ เจเรมี่?”“คิดว่าฉันโกหกหรือไง? ที่ฉันปฏิบัติกับเธอมาตลอด เธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?” เจเรมี่ถามกลับอย่างสบาย ๆลาน่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ไม่สงสัยอะไรอีก“ถ้าเป็นแบบนั้น ถ้าหากว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับลูกของคุณกับเมเดลีน คุณก็จะไม่สนใจอีกต่อไปใช่ไหมคะ?”เจเรมี่ซ่อนความเศร้าไว้ในดวงตาของเขาเงียบ ๆ “ฉันบอกแล้วไง ว่าตอนนี้ฉันสนใจแต่เธอคนเดียว”“ถ้าอย่างนั้นก็เยี่ยมไปเลยค่ะ” ลาน่ายิ้ม “วันนี้ลูกน้องของฉันบังเอิญเจอลูกสาวของเอวลีนโดยไม่คาดคิด และคิดว่าเด็กคนนี้น่ารำคาญเป็นพิเศษ เขาจึงจัดการกับเธอซะ”เจเรมี่กำหมัดทันที พยายามระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ “คุณหมายถึงอะไรที่ว่า 'จัดการกับเธอ' ?”“เขาก็แค่เอาเจ้าตัวเล็กจุ่มน้ำเล่นนิดหน่อยน่ะค่ะ”เจเรมี่กำหมัดแน่นขึ้นอีกเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ความโศกเศร้าอย่างสุดซึ้งทำให้เขาเสียสติทั้งหมดไปลิเลียนชายหนุ่มข่มอารมณ์อย่างเจ็บปวดและบังคับตัวเองให้สงบลง‘ไม่ มันเป็นไปไม่ได้‘ลิเลียน ลูกจะต้องไม่เป็นไร’ลาน่าชำเลืองมอง
ในขณะที่เจเรมี่กำลังจะเข้าถึงตัวลาน่า เสียงโกรธเกรี้ยวของฟาเบียนก็ดังขึ้นมาก่อนลาน่ากำลังอารมณ์ดี แต่ฟาเบียนกลับดุเธอทันทีที่เข้ามาในบ้าน การแสดงออกของเธอจึงแข็งกระด้างขึ้นมา ในตอนที่กำลังจะอ้าปากตอบโต้ เธอก็มองเห็นฟาเบียนกำลังอุ้มลิเลียนที่ยังปลอดภัยดีอยู่ในอ้อมแขนของเขาเจเรมี่เองก็เห็นลิเลียนด้วยเช่นกันหัวใจที่บอบช้ำของเขาซึ่งเต็มไปด้วยรูพรุ่นอยู่ก่อนแล้ว จึงได้รับการปลอบประโลมในทันที‘ลิเลียน‘เจ้าหญิงน้อยของแดดดี้‘ลูกไม่เป็นไรแล้วสินะ!‘แดดดี้กลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับหนู ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ แม่ของหนูก็คงจะใจสลายไปมากกว่านี้’เจเรมี่คิดเงียบ ๆ จากนั้นเขาก็ได้ยินฟาเบียนดุลาน่าอีกครั้ง “เธอขอให้ลูกน้องลักพาตัวลิเลียนมาใช่ไหม? เธอโยนเด็กตัวเล็ก ๆ ลงไปในสระโดยไม่สนใจว่าเธอจะอยู่หรือตาย นี่เธอยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า?”“ฟาเบียน จอห์นสัน! หุบปากนะ!" ลาน่าโกรธมาก “ฉันไปลักพาตัวเจ้าตัวเล็กนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่? หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว!”“แล้วจะใครอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เธอ?” ฟาเบียนตะคอกใส่อย่างโหดเหี้ยม เขาหันศีรษะไปมองเจ้าตัวน้อยน่ารักในอ้อมแขน “ลิเลียน บอกฉันทีว่าผู้หญิงช
“ลาน่า ฉันไม่มีพี่สาวแบบเธอ!”ฟาเบียนอุ้มลิเลียนไว้ในอ้อมแขน หันหลังกลับ และเดินไปที่โรงรถทันทีลิเลียนซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขายังคงมองไปที่เจเรมี่ซึ่งยังคงเมินเฉยต่อเธอดวงตากลมโตที่ไร้เดียงสาของเธอกะพริบเบา ๆ แล้วก็ค่อย ๆ หรี่ลงจนหลับสนิทเจเรมี่มองไปที่ลิเลียนซึ่งถูกพาตัวไปด้วยหางตาของเขา เขาแน่ใจว่าฟาเบียนจะไม่ทำร้ายลิเลียนเขาพึมพำขอโทษเป็นพัน ๆ ครั้งภายในใจ แต่ก็ไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดในใจออกไปได้เธอเป็นเจ้าหญิงน้อยเพียงคนเดียวของเขาและเมเดลีน แต่เขาไม่สามารถแม้แต่จะช่วยเหลือเจ้าหญิงน้อยผู้เลอค่าได้ แม้แต่ตอนที่เธอล้มลงต่อหน้าเขาก็ตามเขาเป็นพ่อแบบไหนกัน?เมเดลีนและไรอันเพิ่งกลับมาที่คฤหาสน์วิทแมนหลังจากไปสถานีตำรวจมา พวกเขายังคงกังวลว่าลิเลียนอยู่ที่ไหนในตอนที่เห็นรถสปอร์ตจอดอยู่ที่ประตูหญิงสาวจับจ้องไปที่มันและเห็นฟาเบียนนั่งอยู่บนเบาะโดยสาร โดยมีเด็กน้อยอยู่ในอ้อมแขน“ลิเลียน?”เมเดลีนเดินไปหาอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อเข้าไปใกล้ ก็เห็นชัดเจนว่าเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนของฟาเบียนคือลิเลียนเด็กน้อยสวมเสื้อที่ไม่พอดีตัว เธอปิดตาและนอนหลับอย่างสงบบนอ้อมอกของฟาเบียนเมเด
เมเดลีนนึกถึงบุหรี่ที่เธอได้รับจากกล่องบุหรี่ของเจเรมี่ในครั้งนั้น เธอนำบุหรี่ไปทดสอบส่วนประกอบต่าง ๆแต่ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในทันทีหลังจากนั้น พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตทั้งคู่ และเป็นเจเรมี่เองที่ทำให้พวกเขาเสียชีวิต เธอตกอยู่ในความโกลาหลและลืมเรื่องการทดสอบไปโดยสิ้นเชิงหลังจากฟาเบียนและไรอันออกไป เมเดลีนก็กลับไปที่ห้องเพื่อดูแลลิเลียนเมื่อนึกถึงตอนที่ลิเลียนต้องการให้เจเรมี่อุ้มหลังจากที่เธอล้มลง แต่กลับได้เห็นเขาเมินเฉยไม่ใส่ใจ เด็กหญิงตัวน้อยคงต้องรู้สึกเสียใจมากแน่แม้ว่าเด็กจะยังอายุน้อยและไม่สามารถแสดงออกได้ดีเท่าผู้ใหญ่ แต่เธอก็ยังสัมผัสได้ว่าเจเรมี่ไม่ชอบเธอเมเดลีนรู้สึกสงสัยมากขึ้นเรื่อย ๆ'คนคนหนึ่งจะกลายเป็นคนเลือดเย็นได้ไปยังไง? บางทีคำตอบอาจอยู่ในบุหรี่ก็ได้'เมเดลีนอยู่กับลิเลียนตลอดทั้งคืนและผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวเมื่อเธอตื่นในวันรุ่งขึ้น เธอก็เห็นว่าลิเลียนยังไม่ตื่น เธอจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย ขณะที่เมเดลีนกำลังจะปลุกเด็กน้อยก็ลืมตาขึ้นมา"ลิเลียน" เมเดลีนกอดเธอไว้พลางเอ่ยถาม "ลิเลียน บอกแม่หน่อยสิ ว่าลูกรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"ลิเลียนยังคงไม่