บทที่ 75

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้วหลายชั่วโมง และมาเดลีนช่วยเอวาที่เมามากเข้าไปในรถแท็กซี่

เมื่อเธอหมุนตัวกลับไปเธอก็ต้องประหลาดใจที่เห็นเจเรมี่ยืนอยู่ที่ประตูด้านหน้า

เขายืนพิงรถอย่างนิ่งเฉย มือข้างหนึ่งของเขาอยู่ในกระเป๋ากางเกงในขณะที่อีกมือข้างถือบุหรี่ ปลายบุหรี่ถูกจุดขึ้นก่อนจะค่อยๆหรี่ลงในคืนนี้ เขาดูโดดเดียวอย่างสง่างาม

หัวใจของมาเดลีนเต้นรัว เธอไม่รู้ว่าเธอรู้สึกประหม่าหรือเปล่าที่ต้องพบเจอเขา เธอต้องการอยู่ห่างจากเจเรมี่ช่วงนี้ แต่ผู้ชายคนนั้นได้เห็นเธอแล้ว

สายตาที่เย็นชาของเขาจับจ้องมาที่เธอ “เข้าไป”

เขามักจะสั่งเธอเสมอ ไม่เคยให้โอกาสเธอได้เลือกเลยสักครั้ง

มาเดลีนหลีกเลี่ยงการจ้องมองจากเขาอย่างใจเย็น “ฉันเกรงว่าจะไม่ได้ต้องขอโทษด้วยคุณวิทแมน เราควรคุยกันพรุ่งนี้ ตอนนี้มันดึกแล้ว”

เจเรมี่ขมวดคิ้ว เขายืนอยู่ตรงหน้ามาเดลีนด้วยความหงุดหงิด “ผมขอให้เธอเข้าไป”

“นั่นใครน่ะ? ทำไมเสียงดังจัง?” มีบางอย่างขวางทางกลับบ้าน เอวาจึงเงยหน้าขึ้นขณะที่อยู่ในอาการมึนเมา เธอมองไปที่เจเรมี่สักพักแล้วจู่ๆเธอก็หัวเราะออกมา “ฉันล่ะสงสัยว่ามันคือใคร ที่แท้ก็แค่ ไอ้คนน่ารังเกียจนี่เอง”

หลังจากเธอพูดแบ