บทที่ 130

มาเดลีนดิ้นรนที่จะหายใจ ใบหน้าของเธอแดงขณะที่เธอฝืนยิ้ม “พูดใส่ร้าย? เจเรมี่ คุณรู้ไหมว่าการใส่ร้ายแท้จริงคืออะไร?”

“เจเรมี่ ตอนที่คุณหลับฝันในตอนกลางวัน คุณไม่ฝันถึงลูกเราที่ตายไปแล้วบ้างเหรอ? ความรู้สึกนึกคิดของคุณไม่เคยเจ็บหรือเสียใจกับสิ่งนั้นบ้างหรือไง?” มาเดลีนมองชายที่มีสีหน้าขัดแย้ง

“เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของผม” เขาพูดด้วยฟันที่ขบกัน ดวงตาของเขาจ้องมองมาเดลีนอย่างเย็นชา แต่มีความสงสัยอยู่ในนั้น

มาเดลีนหัวเราะ แต่น้ำตาของเธอหยดลงบนหลังมือของเจเรมี่

จู่ๆเจเรมี่รู้สึกว่าบางอย่างที่ร้อนผิดปกติกำลังแผดเผาเขา จนปล่อยมือที่จับคอของมาเดลีน เขารู้สึกกระอักกระอวนและปล่อยเรื่องนี้ไป ก่อนจะสตาร์ทรถ

“ถ้าเธอไม่อยากตาย ก็หยุดยั่วยุผม”

มาเดลีนสูดหายใจเข้าลึกๆ และไม่พูดอะไรอีก

อย่างน้อยก็ในตอนนี้ ที่เธอยังไม่อยากตายจริงๆ เธอต้องการมีชีวิตอยู่จนกว่าโฉมหน้าที่แท้จริงของเมเรดิธจะถูกเปิดเผย

มาเดลีนถูกเจเรมี่พาไปยังโรงพยาบาล ในขณะที่เมเรดิธอยู่ในห้องวีไอพี มาเดลีนได้ยินเสียงร้องไห้อย่างเลือนลางของเมเรดิธ เมื่อเห็นว่ามาเดลีนมาที่นี่ โรสจึงหยุดเธอไว้ที่หน้าประตู

“มาเดลีนยัยผู้หญิงที่น่ารังเกียจ