บทที่ 3 รู้สึกตัว

คนขับรีบออกจากรถทันที เขารีบอุ้มพาหญิงสาวร่างเล็กที่ดูบอบบาง เข้าไปยังด้านในของรถ ตอนนั้นเองที่เขาเพิ่งสังเกตุเห็นว่าเธอนั้นกำลังแบกอัฐิไว้

ต้องโชคร้ายแค่ไหนกันนะ...

คนขับพยายามที่จะดึงอัฐิออกจากมือของเธอ แต่มันก็ไม่ยอมขยับ เขาจึงมองไปยังชายคนนั้นด้วยแววตาสั่นเทาอย่างลังเล “ท่าน...ท่านประธานฟัดด์ อันนี้…”

เขาเหลือบมองอัฐิที่อยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาวอย่างเย็นชา เขาพูดอย่างใจเย็น “ขับรถไป”

คนขับรีบเดินกลับไปที่เบาะและสตาร์ทรถทันที

ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักทำให้บรรยากาศดูแย่ยิ่งขึ้น เมื่อท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลงเรื่อย ๆ

ภายในรถที่มืดสลัว ฮีลตัน ฟัดด์ เขาลดสายตาลงมองไปยังหญิงสาวที่นอนอยู่ข้าง ๆ กายเขา ผมยาวสีดำที่เปียกโชกของเธอแนบติดอยู่กับใบหน้าที่ซีดเซียว ฝ่ามือของเธอมีเลือดไหลซึมลงมาจากบาดแผลบนแขนที่ซีดของเธอ ร่างกายของเธอดูช่างบอบบางและสะบักสะบอมในเวลานี้

ดูเหมือนเธอไม่ได้พยายามแกล้งจงใจให้เป็นอุบัติเหตุ

ฝนที่ตกหนักทำให้ถนนลื่นและบริเวณรอบ ๆ เริ่มมีหมอกลง ขณะที่คนขับกำลังหักเลี้ยวนั้น หญิงสาวร่างเล็กถูกทิ้งตัวลงบนตักของชายคนนั้นทันที

คิ้วของ ฮีลตัน ฟัดด์ ขมวดขึ้นเล็กน้อย เขาก็ก้มศีรษะลง

ใบหน้าของเขาดูเย็นชามากขึ้น

“ลีอุส นายต้องการให้ฉันส่งนาย กลับไปยังโรงเรียนสอนขับรถเพื่อทำการทดสอบซ้ำอีกครั้งไหม”

คนขับรถมองผ่านไปยังกระจกด้านหลังอย่างหวาดกลัว มันช่างน่าอับอายมาก...

เขาเปล่งเสียงหัวเราะกลบเกลื่อนออกมา “ท่านประธานฟัดด์ ผมต้องขอโทษด้วย วันนี้ฝนตกหนักมากจริง ๆ ”

ฮีลตัน ฟัดด์ เขาขยับหญิงสาวออกไปด้วยมือขนาดใหญ่ของเขา

ดวงตาทั้งคู่ของหญิงสาวยังคงปิดสนิท เธอไม่แสดงท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมา

ดวงตาของฮีลตัลหรี่ลง ขณะที่เขากำลังจ้องไปที่ริมฝีปากซีด แต่นุ่มนวลอ่อนโยนของเธอนั้น

…

เวอเรียน มอนท์ ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล เธอลืมตาขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นร่างของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอ

“ เรนนี่! คุณตื่นแล้ว! คุณทำให้ฉันแทบกลัวตาย!”

กวิน เยลเลน? เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนและเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ

ริมฝีปากของเธอแตกแห้ง เวอเรียนเอ่ยพึมพำ อย่างไร้เรี่ยวแรง “กวินนี่? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

เธอแตะบริเวณหน้าอกของเธอและพบว่าอัฐิพ่อของเธอนั้นได้หายไปแล้ว เธอพยายามจะลุกขึ้น เสียงของเธอสั่น “กวินนี่ เธอเห็นอัฐิพ่อของฉันไหม!?

กวินพยุงเธอขึ้นมาและบอกกับเธอว่า, “อยู่ตรงนี้ ยังไม่ได้หายไป เธออย่าเพิ่งลุกขึ้นมา หมอบอกว่าร่างกายของเธออ่อนแอมาก

กวิน เยลเลน ส่งอัฐิให้กับเธอ เธอสวมกอดด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีราวกับว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดของเธอ

กวินเธอรู้สึกโกรธแค้น และต่อว่าสองแม่ลูกตระกูลชีนนั่นทันทีที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเวอเรียน หล่อนเอือมมือไปกอดเธอและพูดว่า “ฉันคงจะไม่ได้พบกับเธอ ถ้าฉันไม่ได้มาที่โรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมลูกสาวของลุงที่เพิ่งเกิด ครอบครัวของลุงฉันพักอยู่ห้องวีไอพีข้าง ๆ เธอโทรหาฉันได้หากเธอต้องการความช่วยเหลือหรือขาดเหลืออะไร ถึงแม้ว่าฉันอาจจะช่วยเธอได้ไม่มากนัก แต่ลุงของฉันสามารถช่วยเธอได้อย่างแน่นอน พักผ่อนเยอะ ๆ ไว้ฉันจะมาเยี่ยมเธอใหม่ แล้วเจอกัน

กวินตบหลังเวอเรียนเบา ๆ แล้วปล่อยให้เธอกอดอัฐิไว้แบบนั้น เธอยิ้มแล้วซุกตัวลงบนเตียง “เรนนี่ ดูแลตัวเองดี ๆ หากเธอต้องการอะไรก็โทรหาฉันได้เลย”

เวอเรียน กำลังสับสนกับความคิดของเธอ ภาพพ่อของเธอที่กำลังกระโดดลงตึกยังคงปรากฏอยู่ในใจของเธอทุกครั้งขณะที่เธอหลับตาลง

น้ำตาค่อย ๆ ไหลหยดลงด้านข้างดวงตาของเธอ อย่างเงียบ ๆ

…

กวินเดินกลับไปที่ห้องของเด็กอ่อน

เธอรับรู้ถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดที่อยู่ภายในห้องทันทีที่เข้ามา

จอห์น ฟัดด์ เขาจับไม้เท้าค้ำยันของเขา แล้วจ้องมองไปยังเด็กทารกแรกเกิดที่อยู่ในตู้อบด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน “นี่มันเรื่องไร้สาระอะไรกัน ฮีลตัน ฟัดด์ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกจะทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้!”

ชายชรายกไม้เท้าค้ำขึ้นมาและตีเข้าที่ขาของฮีลตัน อย่างแรง เขาลดน้ำเสียงลงแล้วถามขึ้นอย่างโกรธ ๆ ว่า “แม่ที่คลอดเด็กอยู่ที่ไหน”

ฮีลตัน เม้มริมฝีปากบางของเขา แล้วพูดด้วยใบหน้าที่สงบนิ่ง “เธอเสียชีวิตหลังจากการคลอดลูก”

จอห์น ฟัดด์ พูดไม่ออกกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“…”

เลือดภายในตัวของเขาเดือดพล่าน “แกกำลังจะพยายามทำให้ฉันโกรธใช่ไหม?!”

กวินยืนเอนพิงกับตู้อบ เธอจับแขนชายชราเอาไว้ เธอกระซิบเบา ๆ ว่า“ คุณปู่ ดูนี่สิคะ ลูกพี่ลูกน้องตัวน้อยของหนูน่ารักขนาดไหน อย่าโมโหคุณลุงไปเลยนะคะ ไม่ใช่คุณปู่รบเร้าอยากให้คุณลุงแต่งงานและมีลูกหรอคะ? ตอนนี้คุณลุงก็มีลูกแล้ว ทำไมคุณปู่ถึงยังโมโหอยู่อีกล่ะคะ

“ฉันอยากให้แกจัดงานแต่งงานก่อนที่จะมีลูก ไม่ใช่ให้แกเอาแต่เด็กกลับมา! ลูกสาวของแกคลอดออกมา แกยังไม่คิดจะบอกฉันด้วยซ้ำ! นี่แกยังคิดว่าฉันเป็นพ่อของแกอยู่อีกรึเปล่า”

ขณะที่พยาบาลได้เข้ามาเตือนพวกเขาอย่างสุภาพ “ท่านประธานฟัดด์ ได้โปรดลดเสียงของคุณให้เบาลงหน่อยนะคะ มันจะส่งผลกระทบต่อทารกได้ค่ะ”

จอห์น ฟัดด์ อ้าปากค้าง เขามองไปที่ทารกน้อยน่ารักในตู้อบแล้วอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เขาถือไม้เท้าค้ำยันออกไปจากห้องเด็กอ่อน

กวิน ยิ้มให้ฮีลตันอย่างมีเลสนัย “คุณลุงช่างรีบร้อนเสียจริง ลุงสามารถมีลูกสาวก่อนที่ลุงมีแฟนได้ซะอีก ยินดีด้วยนะคะ”

“เป็นเด็กเป็นเล็ก อยู่ให้ห่าง ๆ เรื่องของผู้ใหญ่ซะ”

ฮีลตันจ้องมองทารกที่กำลังหลับสนิทและพูดกับเธอว่า “ดูแลน้องสาวของเธอให้ดี ฉันต้องออกไปข้างนอกสักหน่อย”

ฮีลตันเดินออกจากห้องเด็กอ่อนหลังจากทิ้งคำสั่งที่ไม่สามารถปฏิเสธได้เอาไว้

คนขับรถกลับมาหลังจากที่ไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลเป็นที่เรียบร้อย “ประธานฟัดด์ ค่ารักษาพยาบาลของเธอถูกชำระเรียบร้อยแล้วครับ”

“เธออยู่ที่ไหน”

ลีอุสชี้นิ้วยื่นตรงไปทางที่ห้องพัก “เธออยู่ยืนข้าง ๆ ประตูตรงนั้น…”

อย่างไรก็ตามเตียงนั้นกลับว่างเปล่า เขาเกาหัวด้วยความสับสนแล้วถามขึ้นมาว่า “เฮ้ เธออยู่ไหน?”

พยายาลเข้าไปความสะอาดภายในห้องผู้ป่วย ฮีลตันขมวดคิ้วและถามกับพยาบาลว่า “เด็กผู้หญิงที่พักอยู่ในห้องนี้ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนแล้ว?”

“คุณรู้จักเธอเหรอคะ? เธอเพิ่งออกไปเมื่อกี้เองค่ะ”