บทที่ 952

วินาทีที่เธอเห็นเขา เธอก็รู้ได้เลยว่าเขาได้สูญเสียความทรงจำไป

ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่มองเธอด้วยสายตาที่ไม่แยแสและไม่คุ้นเคยเช่นนั้น

คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “แล้วลิ่มเลือดนี้ก็ไปอยู่ในจุดที่ผิดปกติอย่างมากครับ ต้องดูแลให้เขาอย่าได้รับการกระทบกระเทือนหรือให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสี่ยงต่อการมีเลือดออกในสมองนะครับ”

แองเจลีนรู้สึกเหมือนมีระเบิดเวลาวางอยู่บนร่างของเธอ

“มีวิธีรักษาไหม?” แองเจลีนถามอย่างลำบากใจ

คุณหมอแนะนำว่า “บางทีเมื่อเวลาผ่านไป ก้อนเลือดอาจหดเล็กลงและหายไปเองได้ครับ ถ้าเราทำการผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะออก มันอาจจะมีความเสี่ยงได้ครับ!”

แองเจลีนยกมือขึ้นทันทีเพื่อหยุดเขา “เรื่องนั้นไม่จำเป็นหรอก”

แองเจลีนไม่อาจทำใจที่จะให้เขาต้องผ่านความทรมานด้วยการเอาชีวิตของเขาไปวางไว้บนเส้นด้ายเพื่อช่วยให้เขาฟื้นความทรงจำกลับมา

วันต่อมา เจย์ก็ค่อย ๆ ฟื้นจนได้สติขึ้นมา

เขาเห็นแองเจลีนนอนหลับอย่างสบายอยู่ข้าง ๆ เตียงของเขา ไม่มีคำไหนสามารถอธิบายสีหน้าของเขาในตอนนี้ได้เลย

ระยะห่างระหว่างใบหน้าของพวกเขาใกล้กันมากจนมันได้ก้าวข้ามเส้นแบ่งทุกเส้นไปแล้ว

เขาขยับถอยแล้วก็พินิจพิเค