Share
บทที่ 149
Related chapter
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 150
ทั้งแคลร์และเบียทริซไม่ได้เหลือช่วยได้เท่าที่ควร พวกเขามีแต่จะนำความหายนะมาให้โดโรธีเท่านั้นแคลร์ชี้ไปที่อเล็กซ์ “เรายังไม่ได้ทำอะไรกินเลย ไปทำอะไรมาให้พวกเรากินหน่อย!”โดโรธีพูด “คุณไม่ต้องทำหรอก มันค่อนข้างดึกแล้ว ไปหาอะไรกินข้างนอกกันเถอะ ฉันจะเลี้ยงสุกี้หม้อไฟทุกคนเอง”ทันใดนั้น แคลร์หันไปทางอเล็กซ์และพูด “นายออกไปได้แล้ว เราไม่เลี้ยงมื้อค่ำให้คนนอก”เบียทริซเสริม “ที่จริงแล้ว เราไม่ใช่คนใจบุญขนาดนั้น”โดโรธีกำลังจะคุมสติไม่อยู่ ‘อเล็กซ์มาที่นี้เพื่อช่วยเหลือพวกเรา ต้องเสียเงินห้าล้านเพราะแม่ ทำไมแม่ถึงพูดกับเขาอย่างนิ่งเฉยได้ขนาดนี้นะ? ไม่ละลายใจบ้างเลยเหรอ?’ก่อนที่โดโรธีจะทันได้พูด อเล็กซ์ก็พูดขึ้นมา “ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมก็มีเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว ผมจะกลับแล้ว โดโรธี...คุณอย่ากดดันตัวเองมากเกินไปนะ ถ้าคุณไม่มีเงินพอ ผมจะหาวิธีมาช่วย”แคลร์โกรธ “แกจะหาทางมาช่วยงั้นเหรอ? แล้วมันคืออะไรล่ะ? เช็คปลอมอีกเหรอ? แกเป็นได้แค่คนขี้แพ้เท่านั้นแหละ ไปสะ! ฉันรำคาญเกินทนที่ต้องมาเห็นหน้าแก”อเล็กซ์คิดในใจ ‘ผู้หญิงคนนี้ชั่งไม่มีเหตุผลเอาสะเลย’เขาไม่ต้องการที่เสียพลังงานเพื่อเถียงก
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 151
อเล็กซ์พยายามดึงเตาโบราณออกจากหัวและก็สำเร็จจากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปที่โต๊ะ และเริ่มร่างบางอย่างลงไปที่สมุดบันทึก สองวันที่ผ่านมา เขาใช้สมุดหมดไปเจ็ดเล่มด้วยกัน ทั้งหมดเต็มไปด้วยสัญลักษณ์แปลก ๆ ที่วอลทซ์ไม่คุ้นเคย“ฉันน่ะชอบเด็กที่ตั้งใจเรียนเอามาก ๆ เลยค่ะ พี่ดูเท่มากเลยตอนกำลังตั้งใจทำงาน!”วอลทซ์นั่งลงบนโต๊ะและตักไอศครีมเพื่อป้อนเข้าปากของอเล็กซ์ อเล็กซ์ที่กำลังมีสมาธิกับการเขียน เขาจึงเมินเธอโดยสิ้นเชิง หลังจากที่เขียนตราสัญลักษณ์ทั้งหมดที่นึกขึ้นได้ลงไปเรียบร้อย เขาก็ได้วางปากกาลงและถอนหายใจอย่างโล่งอกราวกับได้ภูเขาออกจากอกจากนั้นเขาก็รู้สึกกระหายน้ำมาก ไอศรีมหนึ่งช้อนไม่เพียงพอเต็มความกระหายนั้น เขาเลยหยิบไอศครีมทั้งถังไปแล้วกินมันจนหมดเกลี้ยง“พี่คะ ฉันอิ่มจนกินต่อไปไม่ไหว ฉันก็เลยบ้วนที่เหลือกลับลงไป”อเล็กซ์ค้างไปหลังจากได้ยินประโยคนั้นเขาจึงพ่นไอศครีมรสมิ้นต์เข้าไปที่หน้าของวอลทซ์ทันทีหลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง อเล็กซ์เริ่มที่จะดำเนินการซ่อมเตาแปรธาตุโทรม ๆ อเล็กซ์เข้าใจตราสัญลักษณ์โบราณได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เนื่องจากมันค่อนข้างจะอยู่ในระดับที่สูงพอสมควร เขาพบว่าตร
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 152
“ไม่มีปัญหา แค่ส่งเวลากับสถานที่มา เดี๋ยวผมไปครับ” อเล็กซ์ยิ้ม“ฉันไปรับคุณได้นะ”“ไม่เป็นไรหรอกครับ เส้นทางแถวนี้ค่อนข้างลำบาก”“ก็ได้!” เชอริลพูดขึ้น “อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันชวนเพราะว่าคุณปู่อยากจะเจอคุณเท่านั้น!”อเล็กซ์ค้าง “ไม่เลย ผมรู้ว่าคุณไม่ได้มีเจนตาอย่างอื่นหรอก”“ฉัน... รีบมาแล้วกันนะ ฉันต้องวางแล้ว!” แก้มของเชอริลตอนนี้ที่กลายเป็นสีชมพูระเรื่อ เธอดูหงุดหงิดเล็กน้อย‘หมายความว่าอะไรที่บอกว่าเจตนาอย่างอื่น?’หลังจากที่ได้รับที่อยู่แล้ว อเล็กซ์ก็ค้นหาที่อยู่บนอินเทอร์เน็ต เห็นได้ชัดว่าเชอริลอาศัยอยู่ในบริเวณเมืองทางตอนใต้ของแคลิฟอร์เนียหลังจากที่บอกบริตทานีเกี่ยวกับคำเชิญแล้ว เขาก็ได้ไปดูดกลืนพลังฉีจากมรกตเพื่อเพิ่มพลังให้กับตัวเองเชอริลที่กำลังเลือกชุดอยู่หน้ากระจก เสื้อผ้ามากมายกระจัดกระจายอยู่ทั่วห้องแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีชุดไหนที่ถูกใจเธอทันใดนั้น ผู้หญิงชราคนหนึ่งได้เดินเข้ามาและยิ้มหวานให้เธอ “เชอริลกำลังเลือกชุดเหรอจ๊ะ น่าสนใจดีว่าไหม?”เชอริลที่สีหน้าดูผิดหวังพูดขึ้น “คุณย่าคะ ไม่มีชุดไหนเหมาะกับหนูเลยค่ะ”ผู้หญิงชรากอดแขนของเชอริล “โอ๋ หลานย่ากำลังโตเป็นสาว
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 153
เจมส์ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดกับการปรากฏตัวของพวกเขาอย่างกะทันหันเชอริลรู้สึกรำคาญกับคำพูดของชายชราไม่ต่างกัน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจ‘หมายความว่าอะไร ‘ขึ้นคาน’? ‘ฉันแค่รู้จักเลือกผู้ชาย!”เจมส์ตอบกลับ “มาทำอะไรที่นี่ วิลสัน? ทำไมนายถึงคิดว่าฉันจะยินดีต้อนรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญที่บุกมาถึงหน้าประตูบ้านกันล่ะ? นายโดนสั่งห้ามไม่ให้ทำงานในรัฐมิชิแกนไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไม?”ชายชราคนนี้คือ แพทริค วิลสัน เขาเคยมีอดีตรวมกันกับเจมส์ ทั้งคู่เคยเป็นเด็กฝึกหัดภายใต้การดูแลของหมอชื่อดัง พวกเขาเปรียบเสมือนพี่น้อง เจมส์ซึ่งมีอายุเยอะกว่าแพทริคจึงกลายเป็นเหมือนพี่คนโตแต่ถึงเช่นนั้น แพทริคไม่ได้เรียนแพทยศาสตร์เพื่อรักษาชีวิตผู้อื่น สิ่งที่เขาต้องการมีเพียงแค่เงินก่อนหน้านี้ เขาใช้ตำแหน่งของอาจารย์เขาเพื่อหลอกลวงผู้อื่น เพราะเหตุนี้เขาจึงถูกเจ้านายไล่ออกและไม่ถือว่าเป็นลูกศิษย์อีกต่อไป แต่ถึงอย่างนั้น แพทริคก็มีหัวทางด้านธุรกิจ แม้ว่าเขาจะกลายเป็นหมอที่มีชื่อเสียงไม่ได้ แต่เขาได้ก่อตั้งศูนย์ดูแลสุขภาพด้วยการขายการรักษาด้วยสปาโบราณธุรกิจของเขาประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก และเขาก็สามารถ
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 154
แพทริคพุงตรงไปหาอเล็กซ์และกระชากคอเสื้อของเขาเข้ามาใกล้ “ไอ้เด็กเหลือขอ ฉันไม่สนหรอกว่าแกเป็นใคร เชอริลจะต้องเป็นหลานสะใภ้ของฉัน บอกมาว่าแกต้องการเงินเท่าไหร่เพื่อที่จะทิ้งเธอ?”‘จะทำให้ดูว่าตัวเองเป็นพวกมีอำนาจและโหดเหี้ยมสินะ?’อเล็กซ์ขมวดคิ้วพร้อมที่จะโต้กลับคุณย่าตะโกนขึ้นมา “แพทริค นายหยุดเรื่องนี้สักทีเถอะ! หลานสาวของฉันยังไม่ได้แต่งงาน แต่พิธีก็ใกล้เข้ามาแล้ว เราตกลงกันมาก่อนแล้วว่าจะให้พวกเขาแต่งงานกัน ทำไม? นายอยากจะกลายเป็นคนที่ทำลายครอบครัวคนอื่นงั้นเหรอ?”แพทริคโกรธมาก “ไร้สาระ! เชอริลเป็นหลานสะใภ้ของฉัน พ่อของเธอให้สัญญาไว้แล้ว พวกแกคิดที่จะกลับคำเหรอ? หรือว่าต้องการให้ฉันพาลูกชายของแกมาพูดให้ชัดเจนไหม? อีกอย่าง โคนีย์ แกอย่าลืมนะว่าตอนนั้นใครเป็นคนช่วยแกที่กำลังจมน้ำอยู่ แกจะเนรคุณอย่างนั้นเหรอ? และแกยังจะเรียกตัวเองว่าหมอที่เก่งที่สุดได้อยู่อีกเหรอ?”แพทริคดูเหมือนจะทำให้ทุกคนตกตะลึงด้วยคำพูดนั้นอเล็กซ์สังเกตเห็นดวงตาของเชอริลเต็มไปด้วยความเกลียดชังหลังจากที่แพทริคพูดถึงพ่อของเธอ‘อ๋อ ดูเหมือนว่านี่จะเป็นความรอยแผลเป็นที่รักษาไม่หายของครอบครัวนี้สินะ’เจมส์เงีย
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 155
ห๊ะ!เสียงหัวเราะเปี่ยมด้วยความสุขของแซคคารีหยุดลงทันที ราวกับว่ามีใครมากระชากลิ้นของเขาออกไปทันใดนั้น ความโกรธของเขาก็เดือดพล่านอเล็กซ์พูดอย่างไม่ใส่ใจ “ไงล่ะ จี้ใจดำอย่างนั้นเหรอ?”“ไร้สาระ! แกต่างหากที่มีปัญหาเกี่ยวกับฝันเปียกเหมือนกับทุกคนในครอบครัวของแกนั้นแหละ!” แซคคารีใส่อารมณ์มันคือความเจ็บปวดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เกิดขึ้นเกือบทุกคืน ในกลางดึกเขามักจะสะดุ้งตื่นเพราะความเปียกชุ่มบนตัว และหลังจากนั้นเขาต้องตื่นขึ้นมาเพื่อทำความสะอาดร่างกายเป็นประจำ มันแย่มากจนเขาไม่กล้าแชร์ห้องนอนกับเพื่อนร่วมชั้นตอนเรียนอยู่ที่ต่างประเทศเพราะกลัวว่าความลับจะถูกเปิดเผย แต่อเล็กซ์ก็ได้เปิดเผยความอับอายนี้ต่อหน้าเชอริล ดังนั้นเขาจึงรู้สึกเจ็บปวดจากความอัปยศอดสูราวกับว่าถูกถลกหนังออกมาทั้งเป็นดังนั้น ไม่มีทางที่เขาจะยอมรับโดยเด็ดขาดเชอริลและเจมส์มองไปที่แซคคารีอย่างขบขันเจมส์พูด “แซคคารี ทำไมไม่ให้ฉันตรวจดูว่าชีพจรเต้นถูกจังหวะหรือเปล่า? ถ้าเป็นเรื่องจริง มันอาจจะส่งผลต่อการสืบพันธุ์ของนาย และจะต้องได้รับการรักษาโดยเร็วที่สุด”“ผมบอกว่า ผมสุขสภาพดีและไม่มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับร่างกายขอ
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 156
ทว่า คู่ต่อสู้ที่ยกธกขาวนั้นไม่ใช่อเล็กซ์ ร็อคกี้เฟลเลอร์ เชอริลพลันมองไปยังอเล็กซ์ด้วยอารมณ์ที่ท่วมท้นออกมาจากดวงตา แต่ถึงกระนั้น อเล็กซ์ก็สนใจแต่แพทริค "นายคิดว่ายังไงล่ะ?" แพทริคเผยรอยยิ้ม "ฉันจะทำตามที่แซคคารีบอก ส่วนที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับนายแล้ว คุณหมอสุดอัจฉริยะ" จากนั้น อเล็กซ์พยักหน้าตอบรับ ถึงอย่างไร อาการป่วยของแซคคารีก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับอเล็กซ์เลย ... หนึ่งชั่วโมงต่อมา ณ สวนสาธารณะ “ส่วนเรื่องงานแต่ง มันถูกยกเลิกไปแล้วนะ ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว เพราะฉะนั้น ไม่จำเป็นต้องหาใครมาเป็นแฟนปลอม ๆ อีกแล้วนะ” อเล็กซ์ยืนกอดอกและเผยยิ้มให้เชอริล ทว่า สิ่งที่อเล็กซ์สื่อออกไปดูเหมือนจะเป็นคำใบ้ที่ไม่ค่อยชัดเจนนัก อารมณ์ประมาณว่าปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวสักทีเถอะ ถึงกระนั้น เชอริลเองก็ไม่ได้สนใจมากนัก "อันที่จริง ฉันไม่ได้สนใจเรื่องงานแต่งอยู่แล้ว ไม่มีใครบังคับฉันได้หรอก อีกอย่าง สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นพูดออกมาก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดี" “ผู้ชายคนนั้น... พ่อของเธอน่ะเหรอ?” “จะว่างั้นก็ได้” อเล็กซ์ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก เขารู้ดีว่ามันคงจะเป็นเหมือนความชอกช้ำที่เธอไม่อย
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 157
ว่ายังไงนะ? ทันทีที่เชอริลพูดจบประโยคและหันหน้ากลับไป น้ำเสียงสุดกังวลของอเล็กซ์พลันดังขึ้น "โดโรธี! โดโรธี! ฮัลโหล! ฟังฉันก่อนสิ! มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ! คือว่าฉัน... ฮัลโหล! ฮัลโหล! ฮัลโหล..." เสียงกวนที่น่าดึงดูดของเชอริลทำลายความหวังของอเล็กซ์ไปแทบจะทันที ไม่ต้องพูดถึงการไปนั่งดูหนังตอนเที่ยงคืนกับโดโรธีเลย ตอนนี้อเล็กซ์กลัวว่าเธอจะไม่ยอมให้เขาเข้าบ้านมากกว่า โดโรธีจะรู้สึกดีได้ยังไงกันหากได้ยินเสียงอันทรงสเน่ห์ของเชอริลทางโทรศัพท์ในยามค่ำคืนเช่นนี้? ด้วยเหตุนั้น เธอจึงรู้สึกโกรธจัดและวางสายทันที ทว่า ทันใดนั้น อเล็กซ์ก็กดเบอร์เพื่อโทรกลับไปอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่รับโทรศัพท์ หลังจากนั้น เขาก็โทรอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะปิดเครื่องไปแล้ว ในตอนนี้ อเล็กซ์ทำได้เพียงแค่ส่งข้อความและอธิบายให้โดโรธีฟังว่าตนได้รับคำเชิญจากดร.เจมส์ โคนีย์ให้ไปงานงานเฉลิมฉลองวันเกิดเท่านั้น โดยลืมบอกความจริงที่ว่าเขาเป็นเพียงแค่คนนอกเพียงคนเดียว อีกทั้ง ยังเป็นคนที่แสร้งเป็นแฟนของเชอริลด้วย ดวงจันทร์พลันหมุนเวียนครบรอบคืน เช้าวันรุ่งขึ้น อเล็กซ์โทรหาโดโรธีอีกครั้งในทันที ในฐานะผู้จัดการข
Latest chapter
