Share

บทที่ 2

“แจสเปอร์! คอยดูเถอะฉันจะไม่ปล่อยให้คุณได้มีทางเดินของตัวเองแน่นอน!” เพเนโลเป้โพล่งออกมาด้วยความโกรธและเดินออกไป

สายตาของแจสเปอร์ไม่มีแววเสียใจเลยที่ได้เห็นเธอเป็นเช่นนั้น

เขาควรจะทิ้งผู้หญิงคนนี้ไปตั้งนานแล้ว!

ในตอนเย็น ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง

แจสเปอร์จดบันทึกโอกาสทั้งหมดในการหาเงินที่เขาจำได้ลงในสมุดโน้ต เผื่อในกรณีที่ความจำเสื่อมในอนาคต นี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาในตอนนี้ เขาจะประมาทไม่ได้

ขณะนั้นก็มีคนมาเคาะประตูห้องสีฟ้า

แจสเปอร์เปิดประตูและพบเข้ากับคนสามคน เพเนโลเป้ ฮันท์ พี่ชายของเธอ คาลวิน ฮันท์ และแม่ของเธอ ซูซาน โจนส์

ซูซานมีท่าทีรังเกียจบนใบหน้าของเธอเมื่อได้เจอแจสเปอร์ เธอชี้นิ้วมาที่เขาและตะโกนออกมาดัง ๆ “แจสเปอร์ เลน! ฉันให้ลูกสาวออกเดทกับนายเพราะคิดว่าเป็นคนซื่อสัตย์และจริงใจ กล้าดียังไงมาทิ้งลูกสาวฉัน ไอ้สารเลว! ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า!”

แจสเปอร์เหลือบมองเพเนโลพีที่ตาแดงเพราะร้องไห้ “ผมจบกับเธอด้วยดี ระวังปากคุณด้วย” เขาพูดอย่างใจเย็น

“ช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!”

คาลวิน ฮันท์ ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ เขาชี้ไปที่แจสเปอร์และตะโกนว่า “ดูสิว่าน้องสาวของฉันร้องไห้มากแค่ไหน! อย่าพยายามปกป้องตัวเองอีกต่อไปเลย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านายทำแบบนี้เพียงเพราะทนไม่ได้ที่จะให้เงินเราอีก”

“แม่ ผมเคยบอกมาตั้งนานแล้วว่าคนชนบทเก่งด้านการคำนวณ พ่อแม่ของเขาไม่ค่อยประสบความสำเร็จมาโดยตลอดชีวิต แล้วเราจะหวังให้ลูกชายเขาประสบความสำเร็จได้ยังไง?”

คาลวินตะโกนออกมา

ซูซาน โจนส์ หัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันต้องตาบอดแน่ ๆ ที่ยอมให้ลูกสาวฉันคบกับแก ลูกชายฉันพูดถูก พ่อแม่จนก็ย่อมเลี้ยงลูกอย่างจน ๆ จากเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นี้ เราบอกได้เลยว่านายมันไร้ค่า” เธอพูด

“คิดว่าจะหนีไปง่าย ๆ เหรอหลังจากที่อยู่กับลูกสาวฉันมาหลายปี? หวังอะไร! ไม่ว่าจะยังไงก็ตามนายต้องให้เงินเรา 300,000 ดอลลาร์!”

แจสเปอร์ยังคงนิ่งต่อหน้าท่าทีที่ตลกเช่นนั้น “ไม่มีเงิน” เขาพูด

ซูซานเยาะเย้ย “ไม่มีเงิน? แกไม่มีเงินหลังจากขายบ้านพ่อแม่ไปแล้วเนี่ยนะ?”

“แน่นอน!” คาลวินพูดเรื่องจริง “พวกเขาเช่าห้องหรือนอนในทุ่งนาก็ได้หลังจากขายบ้านไปแล้ว ยังไงซะเขาก็เป็นเกษตรกรมาทั้งชีวิต และรู้แค่วิธีปลูกพืช บางทีอาจจะสบายใจก็ได้นะที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในทุ่งนา”

ขณะที่พูดต่อ ดวงตาคาลวินก็มีแววโลภออกมา “ให้ทรัพย์สินนี้กับฉันซะ ฉันจะแต่งงานปลายปีนี้ ต้องมีเรือนหอหลังจากแต่งงาน ถ้าทำอย่างนี้ฉันจะแนะนำให้น้องสาวฉันกลับไปคบกันนาย” เขากล่าว

ดวงตาซูซานเป็นประกาย ไม่เพียงแต่เพราะเหตุการณ์นั้นที่ลูกชายเธอจะต้องจ่ายค่าเสียหาย 300,000 ดอลลาร์แล้ว แต่เขายังต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้อีกด้วย เขากังวลเพราะไม่มีทรัพย์สินเป็นของตัวเอง ไม่มีทรัพย์สินต่อหน้าพวกเขาเลยเหรอ?

“ใช่ ที่นี่ดูเหมือนจะค่อนข้างดีนะสำหรับคาลวินที่จะอยู่หลังจากแต่งงาน” ซูซานพูดอย่างมีความสุข

แจสเปอร์หัวเราะดัง ๆ กับแผนการของแม่ลูกผู้โลภมากเช่นนี้ “ช่างเป็นแผนการที่ยอดเยี่ยมอะไรเช่นนี้ ไม่ใช่แค่อยากให้ผมขายบ้านของพ่อแม่เท่านั้นนะ แต่ยังต้องการบ้านหลังนี้ด้วย? พ่อแม่ผมต้องใช้เงินเก็บทั้งหมดเพื่อซื้อบ้านหลังจากที่ผมแต่งงานด้วยซ้ำ!”

“ไอ้โง่!” คาลวินตะโกนออกมาอย่างอดไม่ไหว “ถ้าแม่กับฉันไม่เห็นด้วย ใครจะไปแต่งงานกับไอ้บ้านนอกอย่างแกอีกล่ะ? ยังจะอยากได้บ้านหลังนี้ไปเพื่ออะไร? ไม่ใช่บ้านที่ให้แกกับเมียอยู่เหรอ? แกจะแสดงความจริงใจด้วยการให้บ้านหลังนี้เป็นของขวัญแต่งงานให้ฉันก็ได้นะ”

จากนั้นเพเนโลเป้ก็เริ่มพูดออกมาเช่นกัน “ใช่แจสเปอร์ เขาเป็นพี่ชายคนเดียวของฉันนะ เราทำงานหนักเพื่อเขามาตลอดนี่? ฟังพวกเขาสิ โทรหาพ่อแม่คุณแล้วขอให้เขาขายบ้านหลังนั้น แล้วก็ให้บ้านหลังนี้กับพี่ชายฉันพรุ่งนี้ตอนที่คุณไปทำงาน ถ้าคุณทำอย่างนั้นฉันจะให้อภัยแล้วยอมแต่งงานกับคุณก็ได้”

“พวกคุณบ้าไปแล้วเหรอ?”

แจสเปอร์มองพวกเขาทั้งหมดอย่างเย็นชา “ผมเป็นหนี้ครอบครัวพวกคุณเหรอ? หรือว่าผมพูดไม่ชัดเจนกับเพเนโลเป้? ผมไล่เธอไป ตอนนี้ผมจะไล่พวกคุณแล้ว เพเนโลเป้กับผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่งผมได้?” เขาถาม

คำพูดของแจสเปอร์ทำให้ซูซานโกรธเคืองมาก เธอจ้องแจสเปอร์ตาเขม็งและกัดฟัน “แกมันไอ้สารเลว! โคตรเลว!” เธอตะโกน

“แจสเปอร์ เลน!” เพเนโลเป้ตะโกน “ดูสิว่าคุณทำให้แม่โกรธมากขนาดไหน! ขอโทษเดี๋ยวนี้! จำสิ่งที่บอกฉันเมื่อก่อนตอนพยายามไล่ตามฉันไม่ได้เหรอ? คุณไม่เต็มใจทำแบบนี้กับฉัน ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า?” เธอถาม

“ช่างแม่ง เขาไล่ตามน้องสาวฉันเหมือนหมา ตอนนี้จะมาเลิกจากกันไปง่าย ๆ แจสเปอร์ เลน แกนี่มันน่ารังเกียจจริง ๆ ไอ้สารเลว ครอบครัวแกมันก็ชั่วอย่างกับนรก...”

ก่อนที่คาลวินจะพูดจบ แจสเปอร์ก็มองอย่างเย็นชา

“นี่มันบ้านฉัน ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ ออกไป!” แจสเปอร์ตะโกน หลังจากนั้นเขาก็ปิดประตูดังปัง

เมื่อได้เห็นประตูที่ถูกปิดลง ซูซานก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ

“แม่ หนูขอโทษ หนูไม่รู้ว่าเขาเป็นคนแบบนี้...” เพเนโลเป้ร้องไห้

ท่าทีของคาลวินก็นิ่งลง “แม่ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี? ไอ้ชั่วนี่ไม่อยากขายบ้าน ผมขึ้นศาลไม่ได้นะ! ชีวิตผมจะพังไม่เป็นท่า แล้วไหนจะบ้านผมอีก?” เขาถาม

ซูซานมองประตูอย่างโกรธจัด เธอพูดอย่างคาดแค้น “ตอนนี้มันดึกแล้ว เรากลับกันก่อนเถอะ เดี๋ยวก็ถึงเวลาที่ไอ้บ้านี่จะต้องโดนเวรกรรม!”

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status