บทที่ 167

เพชรสีชมพูเรืองแสงเบา ๆ ภายใต้แสงไฟ แต่ความสุกสกาวของมันดูเหมือนทำให้สายตาของทุกคนมืดบอดภายในห้องโถงงาน

เซนพูดไม่ออกด้วยความตกตะลึง เขาจ้องไปที่เพชรสีชมพูในมืองของแอนนาอย่างไม่เชื่อเป็นที่สุด

ตอนนั้น เซนรู้สึกถึงหน้าที่กำลังด้านชา

เป็นแบบนี้ได้อย่างไร?

เป็นไปได้อย่างไรที่ของประดับไร้ค่าที่แจสเปอร์ซื้อโดยไม่คิดมาก กลายเป็นสมบัติที่ประเมินค่าไม่ได้?

แม้ว่าจะไม่ได้มาจากอุตสาหกรรมอัญมณีและเครื่องประดับและเป็นคนหนึ่งในตระกูลเศรษฐี เซนได้เห็นของมีค่ามากมายกว่าคนทั่วไป

ดังนั้น เขาจึงบอกได้ง่าย ๆ เมื่อเห็นบางอย่างที่มีค่า

เพชรสีชมพูเม็ดนี้ไม่ใช่ของที่มีมูลค่าต่ำอย่างแน่นอน!

มันรู้สึกราวกับว่ามีหมัดที่มองไม่เห็นซัดเข้าที่หน้าของเขาอย่างจังจนปูดบวมไปหมด

เซนกัดฟันขณะที่เลือดขึ้นหน้า เขารู้สึกอิจฉามากที่เขากำลังจะเสียมันไป

ในตอนนี้ เขาดูเหมือนจะเป็นแค่คนโง่ที่ยุ่งอยู่กับการสร้างความสนุกสนานให้กับตัวเองอยู่แค่นั้นโดยใช้คำพูดเหยียดหยามและดูถูกแจสเปอร์

“หัวใจเทพธิดามีความลับซ่อนอยู่จริง ๆ งั้นเหรอ?”

มิชท์ แลงดอนบ่นพึมพำเสียงดัง เขาไม่เชื่อสถานการณ์นี้เช่นกัน

คำพูดของเขาเป็นตัวแทนความคิดข