บทที่ 1 คุณผู้ชายกลับมาแล้ว

อีวอนน์ เฟรย์พลันฝันร้าย ในความฝันนั้น เธอกำลังถูกผู้ชายคนหนึ่งจับมัด

“ไปให้พ้นเลยนะ... อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”

ทันใดนั้น อีวอนน์สะดุ้งตื่น เธอลืมตาขึ้นและเห็นโคมระย้าคริสตัลห้อยลงมาจากเพดาน ทว่า การตกแต่งภายในห้องนั้นคุ้นตาเธอไม่น้อย

ความฝันงั้นเหรอ?

เธอเลิกผ้าห่มขึ้นด้วยความรู้สึกตกใจ!

กะ-เกิดอะไรขึ้นกัน!

"ซู!" อีวอนน์รีบสวมเสื้อผ้าและวิ่งลงไปชั้นล่าง ซูเป็นแม่บ้านของอีวอนน์ ในตอนนี้ แม่บ้านกำลังทำความสะอาดห้องนั่งเล่นอยู่

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ซูปิดเครื่องดูดฝุ่นและมองไปยังอีวอนน์ด้วยความประหลาดใจ “ดิฉันอยู่นี่แล้วค่ะคุณผู้หญิง มีอะไรรึเปล่าคะ?”

“เมื่อเช้านี้ เธอเห็นผู้ชายแปลกหน้าที่ชั้นบนไหม? พอดีฉันคิดว่า... ฉันคิดว่ามีคนเข้ามาในห้องของฉันน่ะ!” อีวอนน์หน้าซีดเซียว เธออดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านทันทีที่นึกถึงความฝันเมื่อคืน

"ชายแปลกหน้าเหรอคะ?"

ซูรีบปล่อยมือจากเครื่องดูดฝุ่นลงแล้วเดินไปหาอีวอนน์ “คุณผู้หญิงคะ คุณแน่ใจเหรอคะ? พอดีดิฉันตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารเช้าตั้งแต่ไก่โห่ แต่ก็ไม่เห็นมีคนหรืออะไรแปลก ๆ ภายในบ้านเลยนะคะ”

“ไม่สิ ฉันแน่ใจนะ!” อีวอนน์แทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว “ซู เธอช่วยขึ้นไปข้างบนกับฉันหน่อยได้ไหม? มันมีคนอยู่ข้างบนจริง ๆ นะ! ชายคนนั้น..."

“ซู ยาอมแก้เจ็บคอของผมหมดแล้ว ถ้าว่างแล้วก็ช่วยไปซื้อให้ทีนะ" ทันใดนั้น เสียงปิดประตูพลันดังขึ้นมาจากตู้ไวน์

อีวอนน์ตกตะลึง เธอจำเจ้าของเสียงนี้ได้แทบจะในทันที

ด้วยความตกใจ อีวอนน์หันศีรษะมองตามต้นเสียง และเห็นชายคนหนึ่งสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวยืนอยู่ข้างห้องพร้อมกับขวดไวน์แดงในมือ เขาดึงคอเสื้อออกเล็กน้อย ทันใดนั้น อีวอนน์พลันสังเกตเห็นกระดูกไหปลาร้าสุดยั่วยวนของชายตรงหน้า

เฮนรี่ แลงคาสเตอร์เดินไปหยิบแก้วและรินไวน์แดงให้ตัวเองราวกับไม่ได้ยินบทสนทนาระหว่างอีวอนน์และซูเลย

“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? คุ-คุณกลับมาที่นี่ทำไม?!” ดวงตาของอีวอนน์เบิกกว้าง เธอไม่คิดเลยว่าจะได้เฮนรี่ในตอนนี้!

ในช่วงสามปีที่ผ่านมา ทั้งสองได้พบหน้ากันเพียงแค่สองครั้งเท่านั้น

ครั้งแรกคือระหว่างงานวิวาห์ ส่วนครั้งที่สองก็คือตอนนี้

อีวอนน์สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ทว่า ทันใดนั้น เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเป็นเจ้าของวิลล่าแห่งนี้ ถึงกระนั้น ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยกลับมาที่นี่เลย อีวอนน์จึงลืมเรื่องนั้นไป

"อ๊า! ความจำของดิฉันเนี้ยสั้นกว่าปลาทองจริง ๆ เลยนะ!" แม่บ้านซูตบหน้าผากของตัวเองและอธิบายออกมา “คุณผู้หญิงคะ ดิฉันลืมบอกไปคุณผู้ชายกลับมาเมื่อคืน อันที่จริง ดิฉันเพิ่งคิดไว้ว่าจะบอกคุณผู้หญิงอยู่ แต่กลับลืมไปเสียสนิทเลย"

"เมื่อคืน?" อีวอนน์ตกตะลึงทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น "เมื่อคืนงั้นเหรอ?! ถ้างั้น ผู้ชายในฝันคนนั้นก็...!”

ให้ตายสิ! ชายในฝันของอีวอนน์เมื่อคืนคือเฮนรี่ แลงคาสเตอร์!

ดูเหมือนว่าอีวอนน์จะง่วงมากเสียจนคิดว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นความฝัน!

“คุณผู้หญิงคะ เอิ่มคือ เป็นไปได้ไหมที่คนแปลกหน้าที่คุณพูดถึงก่อนหน้านี้... คือคุณผู้ชาย?” แม่บ้านซูถามกลับ

“ดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันยังสะลึมสะลืออยู่เลยน่ะ ซู” อีวอนน์เบือนหน้าหนี เธอไม่กล้ามองหน้าชายตรงหน้าเลย

การถามคำถามกับอีวอนน์เช่นนั้นต่อหน้าเฮนรี่ แม่บ้านซูอยากโดนลงโทษมากรึอย่างไร?

ระหว่างที่อีวอนน์กำลังหาวิธีที่กลบเกลื่อนคำถามของแม่บ้านซู เธอพลันได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามหลังมา

“ซู ไปซื้อยาแก้เจ็บคอให้ผมก่อน” เสียงของเฮนรี่นั้นล้ำลึกและค่อนข้างแหบแห้งเพราะพึ่งจะตื่นนอน

“ดิฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ!”

แม่บ้านซูรีบถอดผ้ากันเปื้อนออกและวิ่งออกไปโดยไม่สนใจสถานการณ์ตรงหน้าเลย

ในตอนนี้ เหลือเพียงสองคนเท่านั้นที่ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นอันกว้างขวาง

เฮนรี่ก้มศีรษะลงเพื่อมองไปยังผู้หญิงสุดบอบบางตรงหน้า เขารู้สึกขุ่นเคืองพอสมควรเมื่อเห็นว่าดวงตาสีใสของเธอกำลังมองหาช่องทางการหลบหนีออกไปจากสถานการณ์นี้

อันที่จริง เขาได้ยินทุกอย่างที่อีวอนน์บอกกับแม่บ้านซูก่อนหน้านี้อย่างชัดเจน

ดูเหมือนว่าผู้หญิงตรงหน้าจะลืมไปว่าเขายังคงมีตัวตนอยู่บนโลกนี้จริง ๆ เสียด้วย