บทที่ 2 ถูกทอดทิ้งมาเป็นเวลากว่าสามปี

“คุณไม่อยากให้ผมกลับมางั้นเหรอ?”

เฮนรี่เดินผ่านผู้หญิงตรงหน้าไปยังโซฟา

“มะ-มันไม่ใช่แบบนั้นนะ!” อีวอนน์เผยรอยยิ้ม “ฉันแค่แปลกใจน่ะ เพราะว่า... อยู่ดี ๆ คุณก็โพล่มาแบบไม่บอกไม่กล่าวก่อนเลยน่ะสิ"

ตลอดสามปีที่ผ่านมา มันมีอยู่ช่วงเวลาหนึ่งที่อีวอนน์เฝ้ารอการกลับมาของเฮนรี่ตลอดไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืนก็ตามแต่ หลังจากความผิดหวังนับครั้งไม่ถ้วน เธอจึงถอดใจไปทีละน้อยและล้มเลิกความตั้งใจนี้ไป

ทว่า ในตอนนี้ ชายตรงหน้ากลับมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ! ไม่เพียงเท่านั้น แต่เขายังทำเรื่องอย่างว่าด้วย ในตอนนี้ เธอควรจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้าดีล่ะ?!

อีวอนน์รู้สึกตึงเครียดทันทีที่เดินไปนั่งตรงข้ามเฮนรี่ เธอพยายามทำตัวให้คุ้นชินกับสถานะภรรยาอีกครั้ง

แต่ถึงอย่างไร ชายตรงหน้าไม่แม้แต่จะมองเธอเลยด้วยซ้ำ เขาพลันกล่าวคำพูดออกมา “ต่อจากนี้ไป ผมจะอยู่ที่นี่”

“คุณว่ายังไงนะ…?!” อีวอนน์ไอและสำลักเสียจนหน้าแดง เธอมองไปยังชายตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

เฮนรี่มองไปยังอีวอนน์อย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก ทันใดนั้น อีวอนน์พลันรีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง อีวอนน์ก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา “ว่า-ว่าแต่ทำไมคุณถึงกลับมาแบบกะทันหันอย่างนี้ล่ะ?"

"ฮือ?" เฮนรี่ขมวดคิ้ว ถ้าเขาจำไม่ผิด เขาเป็นเจ้าของวิลล่าแห่งนี้ นอกจากนี้ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาด้วย

ในตอนนี้ เฮนรี่กำลังถูกภรรยาถามว่าทำไมเขาถึงอยากอยู่กับเธองั้นเหรอ?

นอกจากนี้ เธอยังเข้าใจผิดด้วยว่าเขาเป็นขโมยที่บุกเข้ามาในบ้านเมื่อคืนนี้

ทันทีที่วางแก้วไวน์ลง สีหน้าของเฮนรี่เปลี่ยนไปทันตา ดูเหมือนว่าเขาไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระอีกต่อไปแล้ว เฮนรี่ลุกขึ้นและกล่าวคำพูดออกมา “แม่บ้านซูเตรียมอาหารเช้าเอาไว้ก่อนจะออกไป ถ้าคุณกินเสร็จแล้ว เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณทำงานเอง”

“ดะ-ได้ค่ะ”

อีวอนน์ตัวสั่นเทา ถ้าไม่ใช่เพราะออร่าสุดน่าสะพรึงกลัวของชายตรงหน้า เธอก็คงโพล่งถามไปแล้วว่าเขาป่วยรึเปล่า

ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นคนที่ทิ้งเธอไว้ในคฤหาสน์หลังนี้มานานกว่าสามปีแล้ว เขาไม่เคยสนใจเธอเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่า ในตอนนี้ เขาไม่เพียงแค่ต้องการอาศัยอยู่ที่นี่เท่านั้น แต่เขายังต้องการขับรถไปส่งเธอทำงานด้วย เขาไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ เหรอ?

หรือไม่ กามเทพสื่อรักพึงระลึกได้ถึงความรู้สึกภายในใจเธอเสียที?

“เอ่อ...มันจะลำบากคุณไหมล่ะ?" อีวอนน์บีบมือของตัวเองแน่ เมื่อพิจารณาถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองแล้ว ในการทำงานวันแรกของเธอ การนั่งรถไปกับเขาจะเหมาะสมไหมนะ?

“คุณมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธอยู่แล้ว ผมไม่ได้บังคับคุณสักหน่อย” เฮนรี่มองอีวอนน์อย่างเย็นชา

อีวอนน์ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ "ไม่ ไม่ ไม่! ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น! ฉันก็แค่พูดไปเรื่อยน่ะ! เดี๋ยวฉันขอเวลาหน่อย ฉันจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้แหละ!”

เฮนรี่มองดูอีวอนน์วิ่งขึ้นไปชั้นบนด้วยความตื่นตระหนก หลังจากนั้น เธอก็รีบลงมาข้างล่างพร้อมกับหอบหายใจ

อีวอนน์รีบหยิบขนมปังบนโต๊ะอาหารเข้าปากและรับประทานทุกอย่างตรงหน้าโดยเร็ว เธอไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดเลย

ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่กล้าปฏิเสธผู้ชายตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย!

หลังจากเกือบสำลักอาหารเช้าจนเกือบไปเฝ้ายมบาล อีวอนน์ก็รีบหยิบกระเป๋าถือขึ้นมาและสวมรองเท้าส้นสูง เธอเข้าไปในรถที่จอดอยู่ในโรงรถกับเฮนรี่

อีวอนน์นั่งอยู่เบาะข้างคนขับและปิดประตู กลิ่นน้ำหอมของผู้ชายด้านข้างพลันลอยเข้ามาเตะปลายจมูกจนจังหวะหัวใจของเธอกลับเต้นผิดท่อนเสียอย่างนั้น

เมื่อความทรงจำเมื่อคืนนี้ผุดขึ้นในใจ อีวอนน์พลันหน้าแดงเล็กน้อย หัวใจของเธอกำลังเต้นเร็วขึ้น เธอไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลย

ตลอดการเดินทาง เฮนรี่ไม่ได้คุยอะไรกับเธอเลย

เขาใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการขับรถจากวิลล่าไปยังเมืองที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คน พวกเขาทั้งสองมองเห็นอาคารพาณิชย์หลายชั้นสมัยใหม่อยู่ไม่ไกล

อีวอนน์เงยหน้าขึ้นและมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอชี้ไปที่สี่แยกข้างหน้า “ส่งฉันตรงนั้นก็พอค่ะ บริษัทที่ฉันทำงานอยู่แถวนั้นน่ะ”

เธอไม่ต้องการให้รถคันหรูคันนี้เข้าไปจอดในบริษัท นั่นเป็นเพราะอีวอนน์ไม่ต้องการดึงดูดความสนใจที่ไม่ต้องการจากเพื่อนร่วมงานเลย

"ที่นี่งั้นเหรอ?" เฮนรี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอหยุดรถตรงที่สี่แยกตามคำขอของอีวอนน์

“ขอบคุณนะคะที่เสียสละเวลามาส่งฉันวันนี้" อีวอนน์ปลดเข็มขัดนิรภัยและกำลังจะลงจากรถ

"เดี๋ยวก่อน"

เฮนรี่หยุดอีวอนน์อย่างกะทันหัน

"มีอะไรเหรอคะ?" อีวอนน์หยุดเคลื่อนไหวและหันไปพบกับสายตาสุดเย็นชาของชายตรงหน้า เธอไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ทว่า เขากำลังขมวดคิ้วแน่น

เป็นไปได้ไหมว่า... ชายผู้นี้จะตระหนักถึงความผิดของตัวเองที่ทิ้งให้อีวอนน์ต้องอยู่คนเดียวเป็นเวลาสามปีและใช้โอกาสนี้เพื่อขอโทษเธอ?