Share

บทที่ 8 อยู่คนเดียว

ณ โรงพยาบาล...

คุณหมอทำการตรวจร่างกายที่อีวอนน์ด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณอีวอนน์ครับ คุณเป็นโรคกระเพาะมานานแล้วใช่ไหม? โชคดีนะครับที่อาการของคุณตอนนี้ไม่ได้รุนแรงอะไรมาก แต่ยังไงก็เถอะ ช่วยใส่ใจในอาหารการกินด้วยนะครับ"

“สาเหตุที่อาการของคุณกำเริบน่าจะเป็นเพราะคุณรับประทานไม่ตรงเวลา ว่าแต่ วันนี้คุณทานอะไรไปแล้วรึยังเหรอครับ?"

วันนี้เธอรับประทานอะไรไปนะ? อีวอนน์ชำเลืองมองเฮนรี่อย่างงุ่มง่าม เธอตื่นตระหนกในช่วงพักกลางวันและต้องทำงานล่วงเวลาจนดึก เธอจะไปมีอารมณ์กระเดือกอะไรได้บ้างล่ะ?

“คุณหมอคะ คุณมีวิธีรักษาโรคกระเพาะแบบนี้ให้หายขาดไปเลยรึเปล่า?”

เฮนรี่ขมวดคิ้ว เขารู้สึกผิดเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่างทันทีที่มองไปยังใบหน้าสุดซีดเซียวของหญิงสาวตรงหน้า

“เกรงว่าจะไม่นะครับ” คุณหมอส่ายศีรษะ “แต่ยังไงเสีย ปัญหาโรคกระเพาะของคุณก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น แค่รับประทานอาหารที่มีประโยชน์และตรงเวลาก็พอครับ อีกไม่นาน เดี๋ยวคุณก็ดีขึ้น"

คุณหมอให้คำแนะนำบางอย่างแก่อีวอนน์แล้วบอกให้เธอกลับไปพักผ่อน หลังจากนั้น นางพยาบาลคนหนึ่งก็นำยามาให้

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง บรรยากาศรอบตัวพลันตึงเครียด

อีวอนน์กำมือและเหลือบมองดูท้องฟ้าที่มืดมิดนอกหน้าต่าง “คุณหมอบอกว่าเดี๋ยวฉันจะต้องเข้ารับการฉีดวิตามินเข้าเส้นเลือดด้วย มันอาจจะดึกหน่อยแหละ คุณกลับบ้านไปก่อนเลยก็ได้ ฉันเองไม่เป็นไรอยู่แล้ว”

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะรออยู่ที่นี่แหละ”

เฮนรี่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมากมายออกมาเลย เขาดึงเก้าอี้ออกมาจากด้านข้างและหยิบโทรศัพท์ออกมา ดูเหมือนว่าเขากำลังจะทำงานหรืออะไรทำนองนั้นอยู่

แม้ว่าเขาจะไม่เคยกล่าวคำปลอบใจอะไรออกมา แต่ทุกครั้งที่มองไปยังเฮนรี่ อีวอนน์ก็ไม่สามารถหยุดยิ้มกว้างออกมาได้เลย

เธอม้วนแขนเสื้อเล่น หลังจากนั้น เธอก็รวบรวมความกล้าและกระซิบข้างหูชายตรงหน้า “อันที่จริง ทุกครั้งที่ฉันไม่สบาย ฉันหวังมาตลอดเลยนะว่าจะมีใครสักคนมาส่งและมาดูแลที่นี่น่ะ"

สำหรับตอนนี้... เธอไม่ต้องอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว

เฮนรี่เงยหน้าขึ้นมอง แสงไฟในห้องทำให้ใบหน้าของอีวอนน์ดูซีดลง คอของเธอดูเรียวมาก

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เฮนรี่รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างเข้ามาบีบหัวใจ

ความรู้สึกแปลก ๆ ทำให้เขาขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด

ทว่า อีวอนน์สามารถรับรู้ได้ว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดีจากการมองดูเสียหน้าทันที ดังนั้น เธอจึงรีบอธิบายออกไป “อย่าโกรธฉันเลยนะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโทษคุณแบบนั้นสักหน่อย ฉันแค่..."

เธอแค่ยังควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้...

ตั้งแต่วันที่ทั้งสองแต่งงานกัน เฮนรี่ก็ได้ประกาศกับเธออย่างชัดเจนแล้วว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลย นอกจากนี้ มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองอีกด้วย

“คุณพักผ่อนก่อนเถอะ” เฮนรี่กล่าวคำพูดออกมาอย่างเย็นชา เขาพลันขมวดคิ้วทันทีที่เห็นว่าเธอพยายามจะกล่าวคำพูดอะไรออกมาอีก

“ก็-ก็ได้...”

อีวอนน์ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก เธอกลัวว่าจะทำให้เฮนรี่เข้าใจผิดไปมากกว่า เธอหลับตาอย่างเชื่อฟังและพยายามพักผ่อน

หลังจากทำงานมาทั้งวัน อีวอนน์ก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วบนเตียงของโรงพยาบาล

เฮนรี่กำลังนั่งทำงานอยู่ข้างอีวอนน์ เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาครุ่นคิด

อันที่จริง อีวอนน์ เฟรย์เป็นผู้หญิงที่ดูดีในสายตาของเขา

อีวอนน์เป็นสาวผิวขาวที่มีใบหน้าเรียวเล็กและจมูกโด่ง แม้ว่าเธอจะไม่ใช่สาวงาม แต่เธอก็ยังมีคุณสมบัติที่เรียกได้ว่าเป็นสาวสวยผู้น่ารัก

ไม่เพียงเท่านั้น ดวงตาของอีวอนน์จะท่อประกายขึ้นทุกครั้งที่มองมาที่เฮนรี่ด้วย...

อืดอืด!

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเฮนรี่ก็ดังขึ้น

เฮนรี่เดินออกมาจากห้องและรับสาย "มีอะไร?"

“ท่านครับ หมอบอกว่าอาการของคุณคอนราดกำลังแย่ลงครับ เธอต้องเตรียมพร้อมสำหรับการผ่าตัดโดยด่วน ท่านต้องรีบตัดสินใจเดี๋ยวนี้เลยครับ"

ใบหน้าของเฮนรี่กลับมาจริงจังมากขึ้นกว่าเดิม ทันใดนั้น เขากล่าวคำพูดใส่ผู้ช่วยที่อยู่ปลายสาย “บอกหมอไปทีว่าพรุ่งนี้ฉันจะให้คำตอบ”

“รับทราบครับ เจ้านาย”

เขาวางสาย หลังจากนั้น เฮนรี่ก็จ้องมองอีวอนน์จากหน้าประตูด้วยใบหน้าที่ยากจะคาดเดา

เขาเกือบลืมผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว เขากลับมาเพราะมีเหตุผลบางอย่าง

ทว่า ทุกครั้งที่เฮนรี่สบตากับอีวอนน์ เขากลับไม่สามารถบอกเธอได้เลยว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ มันน่าแปลกไม่น้อย

แต่ถึงอย่างไร เขาก็ต้องจัดการทุกอย่างให้เสร็จ!

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status