Share

บทที่ 9 ตั้งครรภ์

ทันทีที่อีวอนน์ตื่นขึ้น สายน้ำเกลือก็ถูกถอดออกจากหลังมือของเธอเรียบร้อย

อีวอนน์ขยี้ตาและเห็นหมอเดินเข้ามา “คุณหมอคะ ฉันคิดว่าตอนนี้อาการฉันดีแล้วค่ะ ฉันจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่เหรอคะ?”

“ผมเกรงว่ายังไม่ได้นะครับ คุณแลงคาสเตอร์บอกกับผมว่าเขาต้องการให้คุณนอนพักอยู่ในโรงพยาบาลอีกสักสองสามวันเพื่อสังเกตอาการ แต่หลังจากที่เราแน่ใจว่าโรคกระเพาะของคุณดีขึ้นจริง ๆ แล้ว คุณก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วแหละครับ"

"แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนเหรอคะ?"

อีวอนน์ลุกขึ้นนั่งด้วยความประหลาดใจ ถ้าเธอต้องอยู่ในโรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการ เธอจำเป็นต้องลาป่วยกับที่ทำงานก่อน

"คุณแลงคาสเตอร์ออกไปข้างนอกได้สักพักหนึ่งแล้วครับ เขาบอกผมว่าจะกลับมาอีกทีพรุ่งนี้ คุณอีวอนน์ครับ ผมคิดว่าการที่เขากังวลเรื่องสุขภาพของคุณถือเป็นเรื่องดีนะครับ ปัญหาโรคกระเพาะอาจแตกต่างกันไปตามความรุนแรง มันจะถือเป็นการดีที่สุดสำหรับคุณที่จะเฝ้าดูอาการก่อนครับ"

ทันทีที่คุณหมอให้คำแนะนำเสร็จ เขาก็เดินออกจากห้องไป หลังจากนั้นไม่นาน นางพยาบาลคนหนึ่งก็เดินเข้ามาแทน

เนื่องจากอีวอนน์ไม่สามารถขัดความต้องการของเฮนรี่ได้ เธอจึงทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลแล้วผล็อยหลับไปอีกครั้งเท่านั้น

ทันทีที่อีวอนน์ตื่นนอนในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอได้ยินเสียงความโกลาหลจากด้านนอกก่อนที่จะรับประทานข้าวเช้าด้วยซ้ำ ด้วยความตกใจ เธอจึงรีบมุดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วนอนนิ่งอยู่บนเตียง

ทันทีที่ประตูถูกผลักเปิด อีวอนน์ก็พลันลืมตาขึ้นมาและแสร้งทำตัวราวกับว่าเธอเพิ่งตื่นนอน ทว่า คนที่เข้ามาไม่ใช่เฮนรี่ แต่เป็นคุณปู่ของเฮนรี่ต่างหาก!

“คุณปู่! ทำไมปู่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?"

อีวอนน์เลิกเล่นละครทันทีและลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับจ้องมองคุณปู่ ทว่า ยังมีคนอีกสองสามคนตามหลังเขามาด้วย พวกเขามาพร้อมกับของขวัญในมือ

“นั่งก่อนสิคะ คุณปู่”

แม้ว่าคุณปู่จะยิ้มแย้มแจ่มใส แต่อีวอนน์ก็รู้สึกประหม่าอย่างช่วยไม่ได้ในระหว่างที่เธอกำลังดึงเก้าอี้ข้างเตียงออกมา

“โฮๆ ไม่ต้องห่วง อีวอนน์ หนูก็นั่งอยู่แบบเดิมไปนั้นแหละ”

คุณปู่เผยยิ้มและนั่งลง “ปู่เพิ่งรู้มาว่าหนูเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ปู่เลยสั่งแม่ครัวให้ทำอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการเป็นพิเศษมาให้น่ะ อีกทั้ง ปู่ยังอยากมาเยี่ยมหนูด้วย ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้างล่ะ?"

“หนูสบายดีค่ะคุณปู่ คุณปู่ไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยมหนูเป็นการส่วนตัวก็ได้ แค่โทรมาก็พอ"

“ไม่ต้องเลย ปู่จะไปทำแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ?” คุณปู่กล่าวพร้อมกับจ้องมองไปยังท้องของอีวอนน์ “หลังจากพักผ่อนในโรงพยาบาลมาตั้งหนึ่งคืนแล้ว ตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ? เธอรู้สึกคลื่นไส้หรืออยากอาหารกะทันหันรึเปล่า?” คุณปู่ถามด้วยความเป็นห่วง

“ว่า-ว่ายังไงนะคะ?” อีวอนน์ตกตะลึงกับคำถาม เธออยู่ในโรงพยาบาลเพียงเพราะเป็นโรคกระเพาะเท่านั้น ทำไมชายชราตรงหน้าถึงถามคำถามพวกนั้นออกมาด้วยล่ะ?

“ทำไมถึงไม่ค่อยดูแลตัวเองเลยล่ะ? หลานสะใภ้ปู่ ครั้งหน้า หนูควรให้ความสำคัญกับอาหารการกินมากกว่าเดิมด้วยนะ!" ชายชรากล่าวด้วยความเป็นห่วงเป็นใย อันที่จริง เขาคงต้องสันนิษฐานว่าอีวอนน์ท้องหลังจากได้ยินมาว่าเธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเมื่อคืนนี้อย่างแน่นอน

เมื่อเห็นว่าอีวอนน์ยังคงสับสนอยู่ ชายชราจึงกล่าวคำพูดเตือนออกมาอีกครั้ง “ถ้าหนูรู้สึกไม่สบายหรือรู้สึกอะไรแปลกไป ต้องบอกกับคุณหมอเลยนะ! อย่าทำให้เหลนของปู่เป็นอะไรไปล่ะ!"

เหลน?

“เอ่อ... คุณปู่คะ หนูคิดว่าคุณปู่น่าจะเข้าใจผิดนะคะ หนูมาหาหมอก็เพราะเป็นโรคกระเพาะ ไม่ใช่เพราะหนูท้องสักหน่อย"

ช่างเป็นความเข้าใจผิดที่น่าอึดอัดใจเสียนี่กระไร?!

อีวอนน์เคยนอนกับเฮนรี่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น เธอจะท้องง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? แต่ถึงแม้ว่าเธอจะท้อง ตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้สึกอะไรแปลกไปเลยด้วยซ้ำ!

“หนูไม่ได้ท้องงั้นเหรอ?” รอยยิ้มบนใบหน้าของชายชราจางลงในทันที “หนูมาหาหมอเพราะเป็นโรคกระเพาะ? แต่ไม่ได้ท้องเหรอ?” ชายชราถามด้วยความตกใจ

“คุณปู่เหรอครับ?”

เฮนรี่กลับมาหลังจากการซื้ออาหารเช้าด้านนอกเสร็จ เขารู้สึกประหลาดใจไม่น้อยที่เห็นคุณปู่ของตัวเองอยู่ที่นี่ "ทำไมคุณปู่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?"

“แล้วทำไมฉันจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ?!” ใบหน้าของชายชราเปลี่ยนเป็นสีดำ “ลองมองดูตัวเองสิ! พวกแกสองคนแต่งงานกันมาสามปีแล้วนะ แต่พวกแกยังไม่มีลูกเลย! อยากให้ปู่โมโหตายรึไง?!"

พ่อแม่ของเฮนรี่เสียชีวิตไปตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก ดังนั้น คุณปู่จึงเหลือเพียงแค่หลานชายคนเดียวเท่านั้น หากพวกเขาไม่สร้างทายาทหรือมีลูก ใครจะเป็นผู้สืบทอดตระกูลแลงคาสเตอร์ต่อไปล่ะ?

“คุณปู่ครับ เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้นะครับ เดี๋ยวเราสองจะวางแผนเรื่องนั้นกันในอนาคตเอง” เฮนรี่วางอาหารเช้าลงบนโต๊ะและพยายามทำให้ชายชราสงบลง

“ใช่ไหม อีวอนน์?” เฮนรี่มองไปทางอีวอนน์และกล่าวคำพูดกับเธออย่างเสน่หา

"ฮืม? ชะ-ใช่ค่ะ คุณปู่ พวกเราสองคนคิดเรื่องนั้นเอาไว้แล้ว" อีวอนน์บังคับตัวเองให้เล่นตามน้ำไปพร้อมกับเผยแก้มแดงระเรื่อ

นี่เป็นครั้งแรกที่เฮนรี่เรียกชื่อเธอ

“ฮึ!” แซคคารี่ แลงคาสเตอร์มองกลอุบายของทั้งสองออกทันที “ก็ได้ ปู่จะรอก็แล้วกัน! ยังไงก็เถอะ ถ้าพวกแกสองคนไม่มีข่าวดีมาบอกปู่ อย่าแม้แต่คิดที่จะกลับเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์แลงคาสเตอร์อีก!"

“เชื่อใจผมเถอะครับปู่” เฮนรี่เดินเข้าไปพยุงชายชรา “คุณปู่กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนดีกว่าไหมครับ? บรรยากาศภายในโรงพยาบาลไม่ดีสำหรับผู้สูงอายุอย่างคุณปู่หรอกครับ”

“ใช่แล้วครับ นายท่าน กลับกันเถอะครับ” พ่อบ้านชราเดินเข้ามาและกล่าวชักชวน “นายท่านครับ อาหารเช้าของท่านพร้อมแล้วนะครับ ผมว่าเรากลับกันก่อนดีกว่า จะได้ไม่เป็นการรบกวนทั้งสองคน"

"ก็ได้" สีหน้าของชายชราผ่อนคลายลงทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น “จำที่ปู่พูดเอาไว้เมื่อกี้ให้ขึ้นใจเลยนะ! อย่าทำให้ปู่ต้องโมโห!" ชายชราเตือนทั้งสองอีกครั้งก่อนจะจากไป

ไม่นานนัก ประตูถูกปิดอย่างรวดเร็วอีกครั้ง อีวอนน์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ทว่า เธอรู้สึกแย่ไม่น้อยในนาทีต่อมา

ถ้าเธอไม่มีลูกสักที... คุณปู่จะทำให้เฮนรี่หย่ากับเธอรึเปล่านะ?

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status