บทที่ 67 ต่างคนต่างคิดถึง

เฟิ้งฉีเทียนมองมาที่ฉันด้วยสายตาซุกซน แต่ก็ไม่พูดอะไรโดยบอกว่าฉันรู้มากไปก็ไม่ดี และอีกอย่าง ตอนนี้ไม่ใช่ว่าตอนนี้ควรห่วงหลงถิงมากกว่าเหรอ? เขาบอกฉันว่าอย่าคิดมากเลย

ฉันก็เอื้อมมือไปตีไหล่ของเฟิ้งฉีเทียนหนึ่งที ต่อว่าเขานี่มันหมายความว่าอะไร ทำเหมือนกับว่าเขากับหลิวหลงถิงทั้งคู่รู้เรื่องราวเยอะแยะมากมาย มีเพียงแค่ฉันที่ไม่รู้ ความรู้สึกแบบนี้มันรับไม่ค่อยได้มาก ๆ เลยนะ ฉันจึงดึงดันต่อไปอีก พลางเอ่ยขอให้เฟิ้งฉีเทียนนำเรื่องที่เขารู้ทั้งหมดบอกกับฉันได้หรือไม่?

เฟิ้งฉีเทียนก็ไม่พูด บอกว่านอกเสียจากฉันจะเรียกเขาว่าพ่อสิบครั้ง ถ้าหากว่าฉันยอมเรียกล่ะก็ เขาก็จะลองพิจารณาดูว่าจะบอกเรื่องนี้กับฉัน

ฉันก็ด่าเฟิ้งฉีเทียนว่าเจ้าทึ่มไปหนึ่งคำ ไม่พูดก็ต้องไม่ต้องพูด ฉันก็ไม่ได้อยากฟังแล้ว

หลังจากที่พวกเราเรียกรถกลับมาถึงบ้านแล้ว ฉันยกกะละมังน้ำออกมาเช็คตัวหลิวหลงถืงให้สะอาด เฟิ้งฉีเทียนก็เริ่มต้นรักษาอาการบาดเจ็บให้หลิวหลงถิง แต่ว่าถึงอย่างไรเฟิ้งฉีเทียนก็ไม่ได้ชำนาญทางด้านนี้ ดั้งนั้นนอกจากจะทำได้แค่นำเข้าพลังชีวิตของเขาให้หลิวหลงถิงเพื่อให้อาการทางร่างกายคงที่แล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อื่นใดแล้ว ตั้