บทที่ 7

ริมฝีปากของลูน่าคลี่ยิ้มด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่โจชัวพูด “คุณลินช์ นี่คุณกำลังหลอกฉันหรือเปล่าคะ? ผู้หญิงอย่างฉันที่ทำตัวน่าสงสัยสำหรับคุณ และยังใช้ชื่ออดีตภรรยาของคุณ คุณแน่ใจเหรอคะว่าคุณต้องการจ้างฉัน?”

โจชัวรู้ดีว่าลูน่าเพียงแค่ต้องการเยาะเย้ยที่เขาดูถูกเธอก่อนหน้านี้

ชายคนนั้นหรี่ตาลงเล็กน้อย

หากไม่ใช่เพราะว่าเนลลี่เพิ่งจะกลับมาบ้านและเขาเองก็ยังไม่เข้าใจอารมณ์ของเด็กคนนั้น เขาก็คงไม่ลดศักดิ์ศรีของตัวเองลงมาจ้างผู้หญิงที่น่าสงสัยคนนี้เหมือนกัน

เขาได้อ่านประวัติของเธอในตอนที่เขาขึ้นมายังอพาร์ตเมนต์ของเธอแล้ว

ในฐานะผู้หญิงที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เธอจึงไม่ได้มีปัญหาทางด้านการเงิน แต่งานแรกที่เธอสมัครหลังจากที่กลับมาถึงก็คือ ตำแหน่งพี่เลี้ยงที่บลูเบย์วิลล่า

ถ้าหากไม่ใช่เขาหรือลินช์กรุ๊ปแล้ว อะไรคือเป้าหมายของเธอ?

"ว้าว"

ในขณะที่ทั้งสองกำลังยืนอยู่ที่ตรงทางเข้าประตูห้องพัก เสียงอุทานแสดงความประหลาดใจจากเพื่อนบ้านของเธอก็ดังขึ้นจากทางเดิน “นั่น… คุณลินช์ใช่ไหม?”

โจชัวเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จซึ่งมักจะปรากฏตัวในข่าวด้านการเงินเสมอและมีเพียงไม่กี่คนในเมืองบันยันที่จะไม่รู้จักเขา

เสียงของชายที่อยู่ข้างหลังทำให้โจชัวขมวดคิ้วอย่างหนัก

ในวินาทีต่อมา เขาก็คว้าแขนของลูน่าแล้วผลักเธอออกจากทางเดินก่อนที่จะก้าวผ่านประตูเข้าไป

ปัง! ประตูปิดลงด้วยเสียงอันดัง

เสียงเพื่อนบ้านดังมาจากด้านนอกประตู “คุณตาฝาดหรือเปล่า?”

“วีไอพีอย่างคุณลินช์จะเข้ามาในชุมชนที่ยากจนของพวกเราและถูกผู้หญิงปฏิเสธไม่ให้เข้าบ้านแบบนั้นได้ยังไง?”

"คุณลินช์มีคู่หมั้นอยู่แล้ว และพวกเขาก็หมั้นหมายกันมาห้าปีแล้วด้วย..."

เสียงของพวกเขาค่อย ๆ จางหายไป

หลังจากที่พวกเขาจากไป ลูน่าก็หันไปหาโจชัวโดยที่มือของเธอยังคงกอดอกตัวเองอยู่ “พวกเขาพูดถูก คุณลินช์ คนอย่างคุณไม่ควรมาที่ชุมชนยากจนของพวกเรา”

โจชัวเงยหน้าขึ้นและกวาดสายตาไปรอบ ๆ บ้านเช่าของเธอเงียบ ๆ

มีภาพวาดอยู่บนผนัง ต้นไม้สีเขียวบนโต๊ะ และตุ๊กตาหมีนั่งอยู่บนตู้ตรงทางเข้า

ในความเหม่อลอย เขารู้สึกราวกับว่าเขาได้กลับไปในอดีตเมื่อหกปีที่แล้ว

ตอนที่เขากับลูน่าเพิ่งจะแต่งงานกัน เธอมักจะยุ่งอยู่กับการตกแต่งบ้านเสมอ

“เราต้องแขวนภาพวาดที่นี่เพื่อให้ห้องดูดีขึ้น!” “ต้นไม้สีเขียวตรงนี้จะทำให้คุณรู้สึกถึงอากาศที่บริสุทธิ์!” “ฉันจะวางหมีน้อยเอาไว้บนตู้ตรงทางเข้า คุณจะได้รู้สึกเหมือนมีคนทักทายคุณทันทีที่คุณเดินเข้าประตูมา...”

โจชัวก้มหน้าลงมองผู้หญิงที่มีดวงตาสวยงามเหมือนดั่งลูน่า กิบสัน

ผู้หญิงคนนี้ ซึ่งมีชื่อว่าลูน่าเหมือนกัน ดูเหมือนเธอจะจงใจเลียนแบบลูน่าตั้งแต่ท่าทางในการเดิน รูปร่าง ไปจนถึงเครื่องประดับที่ลูน่าโปรดปราน เธอเลียนแบบลูน่าทุกอย่าง!

การตรวจสอบว่าลูน่า กิบสันนั้นชอบอะไรนั้นง่ายมาก

ลูน่า กิบสัน เป็นศิลปินที่มีชื่อเสียงค่อนข้างมาก เพราะเธอชอบแบ่งปันเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิต และแรงบันดาลใจของเธอลงบนโซเชียลมีเดีย

ทุกอย่างที่ปรากฏบนอินเทอร์เน็ตจะยังคงอยู่บนนั้น ถ้าใคร ๆ ต้องการที่จะค้นหาความสนใจและรู้จักนิสัยส่วนตัวของลูน่า กิบสัน พวกเขาจะสามารถทำมันได้อย่างง่ายดายเพียงผ่านการค้นหาบนอินเตอร์เน็ต

สายตาของโจชัวเหลือบไปมองที่กาน้ำชา

เขาหัวเราะอย่างไร้อารมณ์ในขณะนั่งลงบนโซฟาอย่างสง่างาม "คุณลูน่า คุณชอบดื่มกาแฟด้วยเหรอ?”

ลูน่าขมวดคิ้วและพึมพำตอบเบา ๆ

โจชัวยกแก้วที่เธอชงและจิบมันก่อนที่รอยยิ้มอันเยือกเย็นจะผุดขึ้นอย่างช้า ๆ

มันคือกาแฟอาราบิก้า แต่ของโปรดของลูน่า กิบสัน ภรรยาของเขา คือกาแฟโรบัสต้า

เขาเงยหน้าขึ้น นิ้วมือของเขาถูขอบแก้วเบา ๆ “น่าสงสารจังเลยนะครับ คุณลูน่า คุณไม่เพียงแต่เลียนแบบนิสัยและพฤติกรรมของภรรยาของผมเท่านั้น แต่คุณยังตกแต่งบ้านของคุณเพื่อให้สอดคล้องกับสไตล์ของภรรยาผมอีกด้วย…”

“แต่ว่า กาแฟแก้วนี้กลับเปิดโปงคุณได้ เพราะว่าภรรยาผมชอบดื่มกาแฟเช่นเดียวกับผม เธอจะชอบดื่มกาแฟโรบัสต้า และเธอก็ไม่เคยดื่มกาแฟอาราบิก้าเลย”

ลูน่าชะงักและเข้าใจความหมายเบื้องหลังคำพูดของเขา

เธอหัวเราะ “อ้อ เข้าใจแล้วค่ะ ภรรยาเก่าของคุณชอบกาแฟโรบัสต้า”

ตอนที่พวกเขายังอยู่ด้วยกัน เธอบังเอิญค้นพบว่าเขาชอบดื่มกาแฟโรบัสต้า เธอก็เลยบอกเขาว่าเธอชอบมันเหมือนกัน

แต่หากเขาเพียงสนใจเธอมากกว่านี้ เขาจะตระหนักได้ว่ากาแฟที่เธอชื่นชอบก็คือกาแฟอาราบิก้าไม่ใช่โรบัสต้า

“มันเป็นอย่างที่ผมคิด คุณตั้งใจเลียนแบบเธอจริง ๆ”

เขาวางแก้วกาแฟลงกระทบลงบนโต๊ะกระจกด้วยเสียงอันดัง

ดวงตาที่ลึกล้ำของโจชัวจ้องมองเธอด้วยความเยือกเย็น “ทำไม่คุณต้องพยายามเลียนแบบเธอมากขนาดนี้? คุณต้องการอะไร? ‘ฉันชื่นชอบเธอ ฉันก็เลยอยากเป็นเหมือนเธอ’ อย่างนั้นเหรอ? หรือ ‘ฉันชื่นชอบคุณ ฉันก็เลยอยากเลียนแบบเธอเพื่อที่คุณจะได้ชอบฉัน’

“ประโยคไหนตรงกับคุณมากกว่าล่ะ?”

โจชัวหรี่ตามองเธอ “หากเป้าหมายของคุณคือผม ผมขอแนะนำให้คุณล้มเลิกมันตอนนี้เลย”

ลูน่าหาวพลางแสดงออกถึงความเบื่อหน่ายและไม่ใส่ใจ “นั่นเป็นเพราะว่าคุณไม่เคยรักเธอเลย ไม่ว่าฉันจะเลียนแบบเธอมากแค่ไหน คุณก็จะไม่มีวันสนใจฉัน ฉันพูดถูกไหมคะ?”

โจชัวจ้องเธอด้วยความเยือกเย็น แต่เขายังคงนิ่งเงียบ

สายตาของเขาไม่ได้สั่นคลอน ลูน่าจึงพูดต่อ “คุณลินช์ ช่วยบอกฉันทีว่า ถ้าหากว่าฉันต้องการชนะใจคุณ ทำไมฉันถึงไม่เลียนแบบคู่หมั้นของคุณจะดีกว่าล่ะคะ? ในเมื่อเธอสามารถเปลี่ยนสถานะของคุณจากอดีตพี่เขยมาเป็นคู่หมั้นได้ ก็แสดงว่าคุณคงจะรักเธออย่างลึกซึ้งสินะ”

‘รักเธออย่างลึกซึ้ง’

คำเหล่านี้ทำให้เขาขมวดคิ้วหนักขึ้นกว่าเดิม

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็จ้องเธอและพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดถ้อยชัดคำ “ผมหมั้นกับออร่าเพียงเพราะว่ามันคือความปรารถนาสุดท้ายของภรรยาของผม”

“ภรรยาเก่าคุณบอกคุณอย่างนั้นก่อนที่เธอจะเสียชีวิตเหรอคะ?”

ลูน่านั่งไขว่ห้าง สีหน้าของเธอสงบนิ่ง แต่ในความเป็นจริงเธอกำลังสั่นสะท้านอยู่ภายใน!

หลายปีก่อน พวกเขาทำร้ายเธออย่างเหี้ยมโหด ทว่าแม้เวลาจะผ่านมานานหลายปี แต่เขายังคงกล้าที่จะอ้างว่ามันคือความปรารถนาสุดท้ายของเธอ!

เธอพยายามควบคุมมือที่ถือแก้วในขณะที่เธอก้มหน้าลงจิบกาแฟ “ภรรยาเก่าของคุณช่างใจกว้างจริง ๆ แม้แต่ตอนก่อนที่เธอจะเสียชีวิต เธอยังสามารถมอบคุณให้กับคนอื่นได้”

โจชัวจ้องเขม็งไปที่เธอด้วยแววตาที่เยือกเย็นจนน่าขนลุก

จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “อย่าลืมนะว่าคุณเป็นใคร และอย่าให้ผมได้ยินคำพูดเหล่านี้อีก”

หลังจากที่พูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดโทรออก

ไม่นานหลังจากนั้น ประตูห้องอพาร์ตเมนต์ของลูน่าก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรง จากนั้นลูคัสก็เดินเข้ามาวางเอกสารแผ่นหนึ่งลงบนโต๊ะ “คุณลูน่า นี่คือสัญญาว่าจ้างของคุณ หากคุณไม่พอใจตรงไหนคุณสามารถบอกเราได้เลย พวกเราจะได้หาทางออกที่เหมาะสมสำหรับทุกฝ่าย”

ลูน่าหยิบสัญญาขึ้นมาและเริ่มอ่าน

“ฉันสนใจทำงานนี้เป็นงานพาร์ตไทม์เท่านั้น” เธอชี้ไปที่ข้อตกลงหนึ่งในสัญญาและพูดอย่างสงบ “แต่ในช่วงเวลาเหล่านั้น ฉันจะทุ่มเทเวลาและความพยายามส่วนใหญ่ให้กับเจ้าหญิงน้อย”

จากนั้นเธอก็ชี้ให้เห็นเงื่อนไขบางประการโดยละเอียดและเสนอแนวทางการแก้ไข

ลูน่าและลูคัสจมดิ่งอยู่ในการสนทนาของพวกเขาอย่างถี่ถ้วน

โจชัวยังคงนั่งอยู่ที่เดิมในขณะที่เขาตกอยู่ในภวังค์ ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

ดวงตาของเขาล่องลอยไปโดยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่

ครึ่งชั่วโมงต่อมา การเจรจาเรื่องการทำสัญญาก็เสร็จสิ้น

ลูน่าหยิบปากกาขึ้นมาเพื่อเซ็นชื่อด้วยท่าทางจริงจัง

ลายเซ็นของเธอแสดงให้เห็นว่าแผนการของเธอในการแอบเข้าไปในบลูเบย์วิลล่านั้นประสบความสำเร็จ

ทว่าทันใดนั้นโทรศัพท์ของโจชัวก็ดังขึ้น

“นายท่านครับ” เสียงของพ่อบ้านที่ฟังดูวิตกกังวลดังขึ้นมาจากอีกด้านหนึ่งของปลายสาย “คุณออร่า กิบสันมาที่นี่ครับ! เธอดึงคุณหนูเนลลี่ออกมาจากห้องนอนและเรียกเธอว่าตัวปลอม! ได้โปรดรีบกลับมาที่บ้านก่อนเถอะครับ!”