บทที่ 71

นีลใช้เวลาเกือบชั่วโมงในห้องทำงานของโจชัวก่อนจะกลับออกมา

เขาเดินกลับไปที่ห้องนอนสำหรับรับรองแขกอย่างระมัดระวัง ทันทีที่อยู่ใต้ผ้าห่ม หนุ่มน้อยก็ส่งข้อความ [ไนเจล ให้กล้องวงจรปิดทำงานต่อได้เลย]

[อืม]

ไนเจลพิมพ์ข้อความขณะทำการควบคุมระบบ [ทำไมนายหายไปนานจัง?]

ถึงโฟลเดอร์ของโจชัวจะมีขนาดใหญ่ แต่ก็ไม่น่าใช้เวลานานถึงขนาดนั้น

นีลเงียบไปชั่วขณะก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาตอบกลับ [พอดีฉันเจออะไรบางอย่างในคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น ฉันคัดลอกมาแล้วเรียบร้อย เดี๋ยวจะส่งไปให้พร้อมเอกสาร มันเกี่ยวกับคุณแม่]

[ได้เลย]

เมื่อเป็นเช่นนั้น ไนเจลจึงรีบตอบกลับผู้เป็นน้องว่า [ฉันเพิ่งเริ่มระบบใหม่ อาจจะช้านิดหน่อยกว่าจะเสร็จ พักผ่อนเถอะ ไว้ค่อยส่งให้ฉันพรุ่งนี้ก็ได้]

[โอเค!]

หลังส่งข้อความตอบกลับ นีลก็วางโทรศัพท์ไว้ใต้หมอน และยกมือกอดอกขณะสายตาจับจ้องไปที่เพดานในความมืดมิด

เขาอยู่ภายใต้การหล่อหลอมของผู้เป็นแม่มาตลอดและมองโจชัวเป็นเจ้ามารร้ายจอมทรยศที่ทำทุกวิถีทางเพื่อกำจัดแม่

ทว่า สิ่งที่เด็กน้อยเห็นในคอมพิวเตอร์นั้น...

นีลถอนหายใจ เขารู้สึกสับสนเรื่องโจชัวยิ่งกว่าเก่า ผู้ชายคนนั้นช่างแตกต่างไปจากภาพที่เข